Ούτος ήτον υιός γονέων ευσεβών ακμάσας εν έτει σϞ’ [290]. Αφ’ ου δε οι γονείς του απέθανον, διεσκόρπισε τα υπάρχοντά του εις τους πτωχούς, και κατεγίνετο εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών. Όθεν με την δύναμιν των θείων λόγων του, πολλούς Έλληνας και Εβραίους ετράβιξεν εις την πίστιν του Χριστού. Έπειτα αφήσας την εδικήν του πατρίδα επήγεν εις την Νικομήδειαν, την νυν τουρκιστί λεγομένην Σμίτην. Και με την διδασκαλίαν του επαρακίνει και ενεδυνάμονεν εις το να στέκουν ανδρείως, και να αποθαίνουν δια τον Χριστόν εις το μαρτύριον εκείνοι οι Χριστιανοί, οπού δια τον φόβον των βασάνων αμελούσαν, ή και αρνούντο την πίστιν. Επειδή ήξευρε να γράφη κάλλιστα και επιτηδειότατα, και ήτον ευφυής εις τον νουν, μάλιστα δε επειδή και ήξευρε καλά την εβραϊκήν γλώσσαν, δια τούτο εδιώρθωσεν όλην την Παλαιάν Γραφήν, η οποία ενοθεύθη εις μερικά μέρη από τους αιρετικούς.
Και άφησεν εις την Εκκλησίαν της Νικομηδείας ένα ιερόν βιβλίον, του οποίου το κάθε καταβατόν ήτον μοιρασμένον εις τρεις στύλους, και περιείχεν όλην την Παλαιάν και Νέαν Γραφήν. Τόσον δε ανώτερος έγινεν ο μακάριος ούτος από την φύσιν των ανθρώπων δια τας αρετάς του, εις τρόπον οπού, όταν επέρνα εις το μέσον της πόλεως, εις όσους μεν ανθρώπους ήθελεν, εβλέπετο. Εις δε τους άλλους, οπού δεν ήθελεν, ήτον αόρατος. Δια τούτον τον Άγιον Λουκιανόν μαθών ο βασιλεύς Μαξιμιανός, επαράστησεν αυτόν έμπροσθέν του. Και ευθύς οπού τον είδε, τόσον πολλά εντράπη, ώστε οπού δεν υπέφερε να βλέπη αυτόν αμέσως εις το πρόσωπον. Αλλ’ έβαλεν αναμεταξύ εαυτού και εκείνου ένα παραπέτασμα, ήτοι ένα μπερτέν. Και έτζι από αυτόν έβλεπε και εδιαλέγετο με τον Ιερομάρτυρα περί πίστεως. Γνωρίσας λοιπόν, ότι ο Άγιος ήτον αμετάθετος από την πίστιν του Χριστού, εκαταδίκασεν αυτόν να αποθάνη με πείναν και δίψαν. Όθεν ο μακάριος Λουκιανός ευρισκόμενος εις την φυλακήν, και μη φαγών φαγητόν, ούτε πιών ποτόν εις διάστημα πολλών ημερών, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Το δε άγιον αυτού σώμα, με προσταγήν του βασιλέως, ερρίφθη εις την θάλασσαν. Ένας δε δέλφινας κατά προσταγήν Θεού, πέρνωντας το τίμιον λείψανον εις τας πλάτας του εύγαλεν αυτό εις την γην. Ούτω δοξάζει ο Θεός, τους αυτόν δοξάζοντας (Α’ Βασιλ. β’, 30).Σημείωσαι, ότι ο Ιερομάρτυς ούτος Λουκιανός εν τη
φυλακή ευρισκόμενος, ιερούργησεν επάνω εις το στήθος του, στήσας κύκλω ως εν
τάξει ναού, τους εκεί ευρεθέντας κληρικούς και πιστούς. Καθώς εν ταις ιστορίαις
αναγινώσκεται. Όρα και εις το Συναξάριον του Οσίου Μάρη κατά την εικοστήν
πέμπτην του Ιαννουαρίου. Εις τούτον τον Άγιον φαίνεται ότι έπλεξεν εγκώμιον ο
Χρυσόστομος Πατήρ, το επιγραφόμενον εις τον Άγιον Μάρτυρα Λουκιανόν, καθότι ο
Λουκιανός εκείνος με πείναν εθανατώθη. Λέγει δε εκεί ο χρυσούς ρήτωρ, ότι οι
Έλληνες βλέποντες τον Μάρτυρα ότι απέκαμεν από την πείναν, εγέμωσαν μίαν
τράπεζαν από ειδωλόθυτα, και ούτως έφεραν αυτά έμπροσθέν του. Αλλ’ ο του
Χριστού αθλητής, όχι μόνον δεν επεθύμησεν αυτά, αλλά και περισσότερον τα
απεστράφη και τα εμίσησε. Και ότι, εις όσας ερωτήσεις εποίουν οι Έλληνες προς
αυτόν, αυτός δεν απεκρίνετο άλλο τι, ειμή ότι είναι Χριστιανός. «Ενί τούτω και
ψιλώ τω ρήματι του Διαβόλου πλήττων την κεφαλήν. Και συνεχή και επάλληλα τα
τραύματα αυτώ παρέχων. Καίτοι γε και της έξωθεν παιδεύσεως μετέσχεν».
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου