Ο Άγιος Λουκιανός ο Πρεσβύτερος της Αντιοχείας και η Θεία Ευχαριστία μέσα στη φυλακή - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

 Ο Άγιος Λουκιανός ο Πρεσβύτερος της Αντιοχείας και η Θεία Ευχαριστία μέσα στη φυλακή

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Ο Άγιος Λουκιανός ο Πρεσβύτερος της Αντιοχείας έζησε στα τέλη του 3ου και στις αρχές του 4ου αιώνα, όταν οι χριστιανοί διώκονταν σκληρά για την πίστη τους. Ήταν μορφωμένος, αλλά ακόμη περισσότερο ήταν άνθρωπος με καρδιά αφιερωμένη ολοκληρωτικά στον Χριστό. Δίδασκε το Ευαγγέλιο, ενίσχυε τους αδελφούς του στην πίστη και με την πολυμάθειά του επιμελήθηκε και απάλλαξε τα ιερά κείμενα από λάθη και νοθείες.

Όταν συνελήφθη για την ομολογία της πίστεως, φυλακίστηκε κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Εκεί, αποκομμένος από τον ναό και την κοινότητα, ένιωσε την ανάγκη να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, παρόλο που δεν υπήρχε Αγία Τράπεζα ούτε ιερό σκεύος. Το στήθος του έγινε η Αγία Τράπεζα κι επάνω του προσέφερε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Η συγκλονιστική αυτή ιστορία δείχνει τι σήμαινε η Θεία Ευχαριστία για τους πρώτους χριστιανούς: ήταν η ίδια η ζωή. Χωρίς αυτήν ένιωθαν ότι δεν υπήρχε πνευματική ανάσα. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ονομάζει τη Θεία Κοινωνία «φάρμακο αθανασίας». Για εκείνους, η συμμετοχή στη Λειτουργία δεν ήταν συνήθεια, αλλά η πιο βαθιά ανάγκη της ψυχής.

Κι όμως, πόσο διαφορετική είναι συχνά η στάση μας σήμερα. Πόσες φορές δεν ακούμε δικαιολογίες όπως:

«Θέλω να ξεκουρασθώ το πρωί της Κυριακής»,

«Έχω δουλειές»,

ή ακόμη «Θα πάω άλλη φορά».

Κι ενώ οι άγιοι πρόσφεραν τη ζωή τους για να τελέσουν έστω και μία Λειτουργία, εμείς συχνά αδιαφορούμε για τη μεγαλύτερη ευλογία που μας δίνει ο Θεός. Ο Άγιος Λουκιανός και οι μάρτυρες της πίστης μας δεν έψαχναν ευκολίες – ποθούσαν το Μυστήριο, γιατί ήξεραν πως εκεί συναντούσαν τον Χριστό.

Οι κληρικοί που τελούσαν τη Λειτουργία στις εξορίες, στις κατακόμβες, ή στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως χρησιμοποιώντας ως Αγία Τράπεζα ακόμα και τις παλάμες των χεριών τους, είχαν βαθιά συναίσθηση ότι η Θεία Ευχαριστία είναι η πνοή και η ζωή της Εκκλησίας. Η αγάπη τους για τον Χριστό νικούσε τον φόβο, την πείνα και τον πόνο.

Ορίστε λοιπόν το ερώτημα που θέτει η αυριανή εορτή: ποια θέση έχει η Θεία Ευχαριστία στη δική μας ζωή;

***

Saint Lucian the Presbyter of Antioch and the Holy Eucharist in Prison

Saint Lucian the Presbyter of Antioch lived at the end of the 3rd and the beginning of the 4th century, at a time when Christians were harshly persecuted for their faith. He was an educated man, yet even more, a soul wholly devoted to Christ. He taught the Gospel, strengthened his brethren in faith, and through his deep learning, he worked diligently to purify the sacred texts from errors and falsifications.

When he was arrested for confessing his faith, he was imprisoned under inhumane conditions. There, cut off from the church and the community, he felt the yearning to celebrate the Divine Eucharist, even though no altar or sacred vessels were available. His own chest became the Holy Altar, upon which he offered the Body and Blood of Christ.

This moving incident reveals what the Holy Eucharist meant for the early Christians: it was their very life. Without it, they felt deprived of spiritual breath. Saint Ignatius the God-bearer called Holy Communion “the medicine of immortality.” For those believers, participation in the Liturgy was not a routine—it was the deepest need of the soul.

And yet, how different our attitude often is today. How many times do we hear excuses such as:

“I need to rest on Sunday morning,”

“I have things to do,”

or “I’ll go another time.”

While the saints offered their very lives to celebrate even a single Liturgy, we often neglect the greatest blessing God has given us. Saint Lucian and the martyrs of our faith did not look for comfort—they longed for the Mystery, because they knew that in it they would meet the Living Christ.

Clergy who celebrated the Liturgy in exile, in catacombs, or in concentration camps—using even the palms of their hands as an altar—understood profoundly that the Holy Eucharist is the breath and life of the Church. Their love for Christ triumphed over fear, hunger, and pain.

Thus, the question that tomorrow’s feast brings before us is this: What place does the Holy Eucharist hold in our own lives?