Το όνομα «Ιάειρος»: Προέλευση και ετυμολογικό νόημα - Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Το όνομα «Ιάειρος»: Προέλευση και ετυμολογικό νόημα

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

Ο Ιάειρος, ο Αρχισυνάγωγος που αναφέρεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (8:41-56), είναι μια μορφή που συγκινεί για την πίστη και την ταπείνωσή του. Το όνομά του, ωστόσο, έχει και το ίδιο ένα ιδιαίτερο βάρος και νόημα, βαθιά ριζωμένο στην εβραϊκή γλώσσα και παράδοση.

Η ελληνική μορφή «Ἰάειρος» (ή «Ἰάϊρος») αποδίδει το εβραϊκό όνομα יָאִיר (Ya’îr), που προέρχεται από το ρήμα ’ā’ēr / אוֹר, το οποίο σημαίνει λάμπω, φωτίζω, ακτινοβολώ. Έτσι, το όνομα Ιάειρος σημαίνει «εκείνος που φωτίζει», «λαμπρός» ή «ο Κύριος φωτίζει». Ορισμένοι ερμηνευτές προσθέτουν ότι η φράση μπορεί να αποδοθεί θεολογικά ως «ο Θεός δίνει φως».

Το ίδιο όνομα εμφανίζεται και στην Παλαιά Διαθήκη, συγκεκριμένα στο βιβλίο των Κριτών, όπου αναφέρεται ο Ιαείρ ο Γαλααδίτης, ένας από τους Κριτές του Ισραήλ.

Αν αναλογιστούμε τη σημασία του ονόματος μέσα στο ευαγγελικό πλαίσιο, η ετυμολογία αποκτά και συμβολική δύναμη. Ο «Ιάειρος», «ο φωτεινός», προσέρχεται με πίστη στον Χριστό, την πηγή του αληθινού Φωτός, ζητώντας να δώσει ζωή στο παιδί του. Το ίδιο το όνομά του φαίνεται να προεικονίζει την πνευματική του πορεία — από τη λύπη και το σκοτάδι της απώλειας προς το φως της ελπίδας και της ανάστασης.

Έτσι, μέσα σε λίγες λέξεις, η Αγία Γραφή κατορθώνει να συνδέσει την έννοια του φωτός με την προσωπική πίστη και την αποκάλυψη της ζωής που φέρνει ο Χριστός. Ο Ιάειρος δεν είναι απλώς ένα ιστορικό πρόσωπο, αλλά και ένα ζωντανό σύμβολο κάθε ψυχής που, μέσα στο σκοτάδι του πόνου, αναζητά το φως του Θεού.

***

The Name “Jairus”: Origin and Etymological Meaning

Jairus, the ruler of the synagogue mentioned in the Gospel according to Luke (8:41–56), is a figure who moves the reader through his faith and humility. His very name, however, carries its own depth and meaning, deeply rooted in the Hebrew language and tradition.

The Greek form “Ἰάειρος” (or “Ἰάϊρος”) corresponds to the Hebrew name יָאִיר (Ya’îr), derived from the verb ’ā’ēr / אוֹר, which means to shine, to give light, to radiate. Thus, the name Jairus signifies “he who gives light,” “illuminated,” or “the Lord shines.” Some interpreters render it theologically as “God gives light.”

The same name appears in the Old Testament, specifically in the Book of Judges, where Jair the Gileadite is mentioned as one of the Judges of Israel.

When we consider the meaning of the name within the Gospel narrative, its etymology gains symbolic power. “Jairus,” the luminous one, approaches Christ—the source of true Light—pleading for the life of his daughter. His name itself seems to foreshadow his spiritual journey, from the sorrow and darkness of loss to the light of hope and resurrection.

Thus, in just a few words, Scripture manages to link the concept of light with personal faith and the revelation of life brought by Christ. Jairus stands not only as a historical person but as a living symbol of every soul that, amid the darkness of pain, seeks the light of God.