Ἐξάρξατε παρθένοι, καὶ “ραπάρατε”... - γ.χ.γ.

 

Ἐξάρξατε παρθένοι, καὶ “ραπάρατε”...

(ωδή δ΄εορτής, δεύτερος κανών, διασκευή)

Απόπειρα λόγου σε εκκλησιασμό Λυκειοπαίδων

 
            Για να συνεννοηθούμε ας μιλήσουμε με στίχους από ραπ μουσική σκηνή. Λίγες μέρες πριν την έξοδο στους κινηματογράφους της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη (όποιος θέλει ας ψάξει...) με τίτλο “Σπασμένη Φλέβα”, και το τραγούδι που δημιουργήθηκε για το μεγάλο φινάλε του φιλμ είναι ήδη διαθέσιμο για ακρόαση σε όλες τις ψηφιακές μουσικές πλατφόρμες. Ο τίτλος του είναι ίδιος με της ταινίας, Σπασμένη Φλέβα. Είναι τραγούδι δυνατό, γεμάτο ένταση. Το υπογράφει ο ΛΕΞ (σ.σ.: δημοφιλής σαλονικιός ράπερ), και σε συνεργασία με την jazz-rock μπάντα των Kepler is Free το όλο εγχείρημα απογειώνεται.
 
            Μεταξύ των υπολοίπων στίχων υπάρχουν και οι εξής:
 

Όπως το βλέπω, όλοι κάτι μου χρωστάνε

Οι φίλοι μου αυτοκίνητα, οι γυναίκες μου ακίνητα

Δε μ' έχουν για Θεό, τότε, δεν έχουνε αισθήματα

Η αγκαλιά τους το σαλόνι μου· το ντύνω με κοσμήματα

Κι ένα χαλί μεγάλο για να κρύβω τα προβλήματα

 
Ζούμε σ' έναν κόσμο που μας περνάει συνεχώς το μήνυμα του πρώτου από τους παραπάνω στίχους, όλοι κάτι μας χρωστάνε. Ακόμα κι αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα που τάχα συνοδεύει τα Χριστούγεννα είναι μια διαρκής υπενθύμιση του πόσα αξίζουμε και δικαιωματικά θα έπρεπε να αποκτήσουμε. Από τις διαφημίσεις και τις βιτρίνες μέχρι τα τραγούδια και τις μελωδίες της ουτοπικής ευφορίας των ημερών, όλα μάς φωνάζουν πως ήρθαμε για να ζήσουμε το μεγάλο πάρτυ. Και μάλιστα, σαν να είμαστε εμείς το κέντρο -ο λόγος, καλύτερα- της γιορτής. Και θεριεύει η δίψα μας για ατομική-εγωκεντρική ευτυχία.
 
            Συνεχίζει ο ΛΕΞ.. Αν “Δε μ' έχουν για Θεό, τότε, δεν έχουνε αισθήματα” για 'μένα. Μόνος τρόπος να νιώσω καλά με τον εαυτό μου, να αυτοεπιβεβαιωθώ, είναι η λατρεία των άλλων. Λατρεία αποδειγμένη με “κοσμήματα”, με προσφορές που θα γεμίσουν το “σαλόνι μου” και θα χτίσουν μια ψεύτικη “αγκαλιά” να κουρνιάσω. Ένα υποκατάστατο φτηνό αληθινής αγάπης.
 
            Επειδή, όμως, κι αυτά δε θα φτάσουν να πειστώ ότι με αγαπούν και να καταφέρω να υπάρξω μέσα στην αγάπη, θα χρειαστώ “Κι ένα χαλί μεγάλο για να κρύβω τα προβλήματα”, τις πραγματικές μου ανάγκες. Σαν εκείνο το ατελείωτο που ξετυλίγουμε αδιάκοπα σκρολλάροντας, με το φτιασιδωμένο προφίλ μας, στα σόσιαλ. Και παραμυθιασμένοι για το μεγαλείο μας, γλυκά και  αυτοϊκανοποιητικά νανουρισμένοι, πλαγιάζουμε να κοιμηθούμε.
 
            Το πρωί, επιστροφή στην καθημερινότητα και την πεζότητά της. Και σαν να μην έφτανε που μας διέκοψαν το όνειρο, μας φέρνουν και για εκκλησιασμό. Εξαιρετική ευκαιρία να χαθούν μια-δυο ώρες μαθημάτων! Έστω και με τα ακαταλαβίστικα λόγια των παπάδων...
 
            Να 'μαστε, λοιπόν! Κάτι πρέπει να πούμε. Να το πούμε σε γλώσσα κατανοητή. 'Αλλωστε, όλοι κάτι σας χρωστάμε, που είπε κι ο ΛΕΞ. Σήμερα, που βρεθήκατε εδώ, γιορτάζουμε την Είσοδο της Παναγίας στον Ναό των Ιεροσολύμων. Οι γονείς της, σαν έγινε τριών χρόνων, με τιμές και μεγαλεία, με άλλα κορίτσια να τις τραγουδούν κρατώντας αναμμένες λαμπάδες και χορεύοντας για χατήρι Της, Την προσφέρουν για αφιέρωση στον ναό του Θεού. Εκείνη, δίχως να περισπαστεί από τα φώτα και τα τραγούδια, δίνει μια, προσπερνάει τη γιορτή που είχε στηθεί και μπαίνει στα Άγια των Αγίων, τον ιερότατο έρημο τόπο του Ναού που μόνο μια φορά το χρόνο έμπαινε ο Αρχιερέας. Και μένει εκεί ως τα δώδεκά της χρόνια, προετοιμαζόμενη για το ρόλο της ως Μητέρα του Θεού.
 
            Αυτή η κίνησή της γίνεται οδοδείκτης και της δικής μας πορείας. Οφείλουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να μπει, αφού προσπεράσει τα γύρω φώτα, στην ιερή έρημο της καρδιάς μας. Και εκεί να αναζητήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Να βρούμε τον ρόλο μας και να ετοιμαστούμε για αυτόν. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να αποφύγουμε ό,τι είναι περιέργεια, περισπασμός, ό,τι χαρακτηρίζεται από απληστία να δω, να αγγίξω, να ακούσω, να γευτώ τα εξωτερικά πράγματα. Να φροντίσουμε για τις ασχολίες μας χωρίς, όμως, αυτές να μεταβάλλονται σε αγωνιώδεις μέριμνες. Χωρίς ανησυχία, δίχως ταραχή ή αναστάτωση.
 
            Μέσα στη βαβούρα που ζούμε να ανακαλύψουμε μονοπάτια σιωπής προς την έρημο της καρδιάς μας, την ιερή αυτή έρημο, και να κατανοήσουμε πως η πραγματική μας ανάγκη περιγράφεται στους δύο αρχικούς στίχους της “Σπασμένης Φλέβας”:

Αγάπησέ με λίγο

Δε μ' ένοιαξε ποτέ άμα τ' αξίζω

 
Κι αν αγαπήσουμε, θ' αξίζει που βρεθήκαμε σ' αυτόν τον κόσμο. Η ζωή θα έχει νόημα.

γ.χ.γ