Τα θαύματα την ημέρα του Σαββάτου - π. Αντώνιος Μπλουμ

Τα θαύματα την ημέρα του Σαββάτου

π. Αντώνιος Μπλουμ

Στο τέλος της δημιουργίας, κατά την ημέρα του Σαββάτου, την έβδομη ημέρα, ο Θεός αναπαύθηκε. Τι συνέβη; Είναι μια στιγμή κατά την οποία, έχοντας ολοκληρώσει το δημιουργικό Του έργο, το παρέδωσε στον άνθρωπο για να το τελειοποιήσει. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας λέει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να ζει όχι μόνο με τον κτιστό και τον φυσικό κόσμο, αλλά και με τον πνευματικό κόσμο των αγγέλων και με τον ίδιο τον Θεό. Ευρισκόμενος ανάμεσα στους δύο κόσμους, ικανός να επικοινωνεί και με τους δύο, ο άνθρωπος μπορούσε να τους ενώσει και έτσι να οδηγήσει το σύνολο της δημιουργίας σε εκείνη την κατάσταση της τελειότητας, η οποία εκφράζεται από τον Απόστολο Παύλο ως «τα πάντα εν πάσι Χριστός». Στον άνθρωπο ανατέθηκε η Δημιουργία, αλλά αυτός την πρόδωσε, παραδίδοντάς την στα χέρια του Σατανά. Έτσι, ο Χριστός γίνεται ο νέος Αδάμ, ο Ένας που αναλαμβάνει ο ίδιος να γίνει οδηγός, η Κεφαλή του κτιστού κόσμου, για να τον οδηγήσει στην κλήση του.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον τόσο πολλά θαύματα του Χριστού επιτελούνται το Σάββατο. Είναι η Ημέρα του Ανθρώπου. Είναι η ημέρα κατά την οποία ο Θεός «ανεπαύθη από πάντων των έργων αυτού» και είπε: «τώρα είναι η σειρά του ανθρώπου να οδηγήσει στην τελειότητα αυτό που είχε δημιουργηθεί τέλεια και να οδηγήσει στην ολοκλήρωση αυτό που κατακερματίστηκε και τραυματίστηκε και καταστράφηκε».

Ο Χριστός δεν επιτελούσε θαύματα για να προκαλέσει τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Αυτά τα θαύματά ήταν πράξεις διά των οποίων επιβεβαίωνε ότι ήταν ο νέος Αδάμ, που αναλαμβάνει και εκπληρώνει ο ίδιος την κλήση του ανθρώπου.

Αποδεχόμενος να γίνει ο νέος Αδάμ αναλαμβάνει τον πολυσύνθετο προορισμό του Τέλειου Ανθρώπου, και άρα απεχθάνεται και φρίττει εμπρός σε κάθε αμαρτία, σε κάθε κακό, σε κάθε ακαθαρσία. Και όμως, αποδέχεται να ενδυθεί την κατακερματισμένη φύση μας, με όλη της την αδυναμία, αλλά χωρίς την αμαρτία. Από αυτήν την αδυναμία του ανθρώπου σταυρώνεται, διότι Αυτός ο ίδιος είναι ελεύθερος. Καθώς λέγει ο Άγιος Μάξιμος ομολογητής, «ο Χριστός κατά την ενσάρκωση γίνεται αθάνατος, διότι είναι αδιανόητο η ανθρώπινη φύση να ενωθεί η αδιαίρετα με τη θεία και να παραμείνει θνητή. Ωστόσο, εκείνος αναλαμβάνει τα πάντα, μαζί και τη θνητότητα». Και ακόμη, παίρνει πάνω του και την ίδια την προϋπόθεση της θνητότητας – την απώλεια του Θεού – ώστε να είναι απολύτως ταυτισμένος μαζί μας. Έτσι, ως Θεός, είναι η αγάπη σταυρωμένη. Ως άνθρωπος, είναι ο Τέλειος Άνθρωπος, ο σταυρωμένος από την ατέλεια του κόσμου του οποίου τη μορφή αποδέχθηκε να φέρει με τη μορφή της σάρκας Του.

 

Από το βιβλίο «Ο Ευάλωτος Θεός» Εκδ. εν πλω