Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

"Μέρα της Παναγιάς μας μίσεψες" .. (Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Φάσσος) - Αλεξανδρεύς


Μέρα της Παναγιάς μας μίσεψε

Σε όποιον η Παναγιά έκανε την τιμή να αποχωρήσει την ίδια ημέρα με Εκείνη για την ουράνια πατρίδα δεν χρειάζονται λόγια φτωχά και τετριμμένα σαν τα δικά μας.
Σε αυτόν που η τοπική εκκλησία τον προέπεμψε με τη βεβαιότητα της σωτηρίας και με την εκζήτηση των ευχών του δεν ταιριάζει πένθος αλλά χαρά.
Εκείνος που υψώθηκε στη θέση του πατέρα όλων μας όχι μέσα από το τυπικό μιας χειροτονίας αλλά μέσα από το ήθος και τη βιωτή του δεν έφυγε από κοντά μας. Γιατί όποιος είναι πατέρας δεν εγκαταλείπει τα παιδιά του∙ απλώς αλλάζει τρόπο με τον οποίο τα βοηθά.

Εκείνος που κατέκτησε τη σχέση νίκησε το θάνατο. Ίσως γιατί το μόνο που ήξερε τόσο καλά ήταν να αγαπά. Να αγαπά βαθιά, ανθρώπινα και ταυτόχρονα να εικονίζει την αγάπη του Θεού Πατέρα στη ζωή μας.
Δύο στοιχεία ξεχωριστά κι ανεπανάληπτα επιτρέψτε μου να τονίσω.
Το ένα, το χάρισμα –το έκπαγλο χάρισμα- του λόγου του. Όχι με τη λάμψη ενός χρυσοστομικού ταλέντου μα με τη στέρεα δομή του διδάσκοντος ποιμένος, συνδυασμένη με την ομορφιά του χαρισματικού δασκάλου.

Το περιεχόμενο, η μορφή και κυρίως το ύφος και η εκφορά του λόγου τον καθιστούσαν όχι μόνο ένα απολαυστικό ακρόαμα από το οποίο ικανοποιούνταν από τα μικρά παιδιά μέχρι τους καθηγητές πανεπιστημίου αλλά και ένα εγερτήριο σάλπισμα μετανοίας, μιας μετανοίας συνδυαζόμενης από τη βεβαιότητα της βοήθειας του Θεού, όχι απρόσωπης αλλά σωματούμενης στο πρόσωπο του Παππούλη. (Έτσι τον είπαμε όλοι μας). Ίσως γι αυτό οι δημοσιευμένες σε βιβλίο ομιλίες του να έχουν χάσει ένα μέρος από τη δύναμή τους. Τόσα χρόνια ακροατής κηρυγμάτων (γκρινιάρης και απαιτητικός είναι η αλήθεια) κανέναν άλλο δεν απήλαυσα όσο εκείνον.
Το δεύτερο ήταν το χάρισμά του ως Πνευματικός. Κρατάμε το επίθετο και λησμονούμε το ουσιαστικό. Το χάρισμά του ως Πατέρας. Εκείνη η θερμή αγκαλιά, εκείνο το βλέμμα γεμάτο κατανόηση και αγάπη για τις πτώσεις και τις αστοχίες μας, εκείνη η παραμυθία που έτρεχε από το πετραχήλι του, εκείνη η προσπάθειά του να τονίσει στους άλλους τα όποια θετικά μας μα πάνω από όλα εκείνη η ετοιμότητά του να αγωνιστεί μαζί μας για να νικήσουμε τα πάθη μας. Πώς μπόρεσε να γίνει τόσο εκπληκτικός πατέρας κάποιος που έχασε τόσο νωρίς τον δικό του σαρκικό πατέρα;
Ξέρω πως εκεί πάνω μας βλέπεις με τη χάρη του Θεού. Σε λυπούμε γιατί τις υποσχέσεις που δώσαμε μπροστά σου στο Θεό δεν τις τηρήσαμε. Σε βλέπω δακρυσμένο να μας αγκαλιάζεις με το βλέμμα σου.
Μας συγχωρείς.
Άγιε του Θεού Χριστόδουλε πρέσβευε υπέρ ημών.

Αλεξανδρεύς

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Την αγάπησε πολύ την Παναγία μας ο π. Χριστόδουλος και γι’ αυτό και Αυτή τέτοια μέρα τον πήρε κοντά Της.

Ανώνυμος είπε...

Και τα δύο στοιχεία αυτά παρουσιάζουν κατά τον καλύτερο τρόπο την προσωπικότητα του π. Χριστοδούλου ως πνευματικού στοργικού πατέρα.. Μου τον έφερε πολύ ζωντανά στην μνήμη μου.

Ανώνυμος είπε...

Τον είχα πνευματικό. Σε αυτόν γνώρισα το τι θα πει πνευματικός πατέρας. Δυστυχώς έφυγε σύντομα από κοντά μας. Τον έχω πάντα στην μνήμη μου. Τον ευχαριστώ και τον ευγνωμονώ για όσα μου πρόσφερε.
Παναγιώτης

Αριμαθαίος είπε...

Όσοι αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε τον χαμογελαστό και γεμάτο αγάπη π. Χριστόδουλο λέμε δόξα στον Θεό. Από νεανικής ηλικίας αφιέρωσε την ζωή του στην υπηρεσία του Ευαγγελίου. Από τα φοιτητικά του χρόνια βίωνε την χριστιανική ζωή. Είχε τον πόθο της αφιερώσεως εις την «Ζωή» όμως ο Θεός τον οδήγησε αλλού. Όταν εξέδωσε το «Μοναστήρι του Ομπλού» μου το έστειλε. Όμως περισσότερο χάρηκα με το «Εσπέρας και πρωί» που περιέχει θερμά αιτήματα καθημερινής προσευχής. Φίλος θεολόγος που επισκέφθηκε την Πάτρα τον άκουσε να ομιλεί στον Ναό του Αγίου Δημητρίου και μου είπε «Δεν έχω ξανακούσει τέτοιο κήρυγμα». Ήταν χαρισματικός. Είναι ένας θησαυρός για την Πάτρα, όπου από το Μοναστήρι του Ομπλού που είναι ενταφιασμένο το άγιο σώμα του δέεται για όλους. Πάντα τον έχω στον νου και στην καρδιά μου. Ας έχω την ευχή του.

Unknown είπε...

Για όσους αξιώθηκαν να τον γνωρίσουν απο κοντά υπάρχει ένας χαρακτηρισμός ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ Πέρασαν 24 χρόνια από τον θάνατό του και δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Ισχύει στην περίπτωσή του αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος στην Α προς Κορινθίους επιστολή του ."Εάν γάρ μοιρίους παιδαγωγούς έχει τε εν Χριστώ αλλ ου πολλούς πατέρες εγώ δια του ευαγγελίου πάντας εγέννησα" Μπορεί να έχουμε πολλούς πνευματικούς αλλά ο πνευματικός μας πατέρας είναι ένας. Νιώθω υπερήφανος που γνώρισα από κοντά έναν Άγιο και ταυτόχρονα νιώθω και μεγάλη ευθύνη.Γέροντά μου και πατέρα μου πνευματικέ τα τελευταία λόγια σου μένουν χαραγμένα στην ψυχή μου. Έτσι τελειώνω με τα λόγια του Ιερού Αποστόλου Παύλου "παραλαλώ ουν υμάς μιμητέ μου γίνεσθε" Μακάρι να σου μοιάσουμε γέροντα στο ελάχιστο και εκει που βρίσκεσαι μην μας ξεχνάς.