ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ. - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ. 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

1.         Ήταν να επανέλθω πιο αυστηρά, ιδιαίτερα μετά το σωρείτη τρομολαγνείας, που είδα να ακολουθεί, αγαπητή κυρία με το ψευδώνυμο «Μαρία Π.». Αλλά, τι ευτυχία, «πώς τα φέρνει ο Θεός»-π. Ηλίας. Δεν ξέρω αν ή ως ποιο βαθμό μέσω Ιερού Αυγουστίνου, και Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου μ’ εκείνο το εκτενές περί θείας παιδαγωγίας στην ταπείνωση. Ήδη όμως γνωρίζω όνομα-πρόσωπο, ιδιότητα, πατρίδα, μεγάλο κι αγαπημένο Ελληνικό νησί. «Παπαδάκη Μαρία, Γεωπόνος Κρήτη», και επανέρχομαι αλλιώς. Θεολογικά πάντα, ως επεσήμανε ο ιατρός κ. Μενέλαος Καρασπήλιος, τον οποίο ευχαριστώ, και όπως άρχισα θεολογικά ιατρικώς -Καθηγητής κ. Δημήτρης Λινός.

2.         Λοιπόν, αγαπητή κυρία Παπαδάκη Μαρία, τα αρχικά για το ξαναζεσταμένο φαγητό τρομολαγνείας γραπτά, κρατώ. Όμως κατά το λόγο. «Ου γαρ ΄έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμοῦ»-2Τιμ.1,7-: α. Λαμβάνοντας υπόψη την ειδικότητα-Γεωπόνος- που ως λέτε σας κάνει να αισθάνεστε επιστημονικά πιο πλησίστια στα του «υπαρκτού και επικίνδυνου κορονοϊού» και να καταλαβαίνετε πολλά.  

β. Από τούτο με αλλεπάλληλα κατεβατά να αναφέρεστε σε άλλες επιστημονικές ενστάσεις και τα παρεπόμενα αυτών, κατά την κρίση σας ενδιαφέροντα και αξιοπρόσεκτα.   γ. Από αυτά κι αυτά να εκπέμπετε αδελφικά αγωνία χριστιανική για τα παρεπόμενα αυτών, στο μέτρο που μου επιτρέπεται σέβομαι και τιμώ.

3.        Συνάμα όμως, δεν κρύβω ότι με κάνουν να αναρωτιέμαι και ν’ απορώ. Γιατί εσείς, μέλος της Εκκλησίας, «ήτις εστί Σώμα Θεού ζώντος», κάτι παραπάνω από κοινό λόγω ειδικών γνώσεων, δεν υποβάλατε επωνύμως αυτά στη Συνοδική Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος ή της Κρήτης; Και ούτε περιμένατε την απάντηση αυτών. Και ούτε επανήλθατε, αν η απάντηση ήταν αρνητική. Και ούτε δεχτήκατε κανένα «χαστούκι» τους πνευματικό, και παρά ταύτα επανήλθατε και επιμείνατε σ’ αυτές … Καταλαβαίνετε, θαρρώ, που πάει αυτό. Τέλος.   δ.  Επί πλέον το και πιο σοβαρό. Απευθυνθήκατε στους σεβαστούς ιερείς-«θέλω να απευθυνθώ στους σεβαστούς ιερείς …». Πράγμα όλο αυτό, συν ιδιαίτερα το τελευταίο, λυπούμαι που θα πω ότι, αποκαλύπτει και μαρτυρεί ανενδοίαστη, αν μη θρασεία παράκαμψη του, «πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπήκετε», συν, «πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω»! Κατ’ επέκταση δε, και σε απλά, απλούστατα ελληνικά, επιλογή και προτίμηση, ως και άλλοι τινές σε Εκκλησία «αμπέλι ξέφραγο» !

4.        Τώρα, συγχωρείστε μου να συνεχίσω στο παλιό ύφος, το και αμαρτωλά ειρωνικό, πάντα όμως σε ευθεία θεολογική, και να πω τα εξής. Θαυμάζω το θάρρος σας -μέσα μου ψιθυρίζω το θράσος σας- να προσεγγίσετε ερμηνευτικά την Αποκάλυψη Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή και πρώτου Θεολόγου ! Πράγμα που δεν τόλμησαν να κάνουν Πατέρες της Θεολογίας κολοσσοί-Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Εννοώ να προσδιορίσετε το τέλος εποχής. «Αυτά που ζούμε σήμερα, στην εποχή που ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ πλέον η Αποστασία…». Και δε θα πω εδώ, ότι ο Χριστός θεωρεί αποκλειστικό Πατρικό μυστικό αυτό-«Περί δε της  ημέρας εκείνης  και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ»-Μάρκ.13,32. Ούτε ποιοι άλλοι και ποσάκις έκαναν το αυτό ανεπιτυχώς. Και ούτε ότι από κείνα τα, «ο καιρός γαρ εγγύς», και «ιδού έρχομαι ταχύ»-22,11,12-της ίδιας της Αποκάλυψης, φαίνεται τι; Γιατί το πνεύμα της ήταν άλλο, και άλλος ο σκοπός. Ούτε για κείνα τα υπέροχα, «Μαράν αθά»-«1Κορ.16,22-και «ο Κύριος εγγύς»-Φλπ.4,4- του Απ. Παύλου, ότι γίνεται φανερό πως είχε άλλον αέρα, γιατί άλλα ήταν τα δεδομένα τότε, και ατμόσφαιρά τους αλλιώς.

5.        Αλλά, για καλή ή κακή μου τύχη θα καταθέσω κάποιο ανάλαφρο έστω, πλην σχετικό και χαρακτηριστικό, στο οποίο συνέβη να είμαι παρών. Τη δεκαετία του 90 που διακονούσα λόγο Χριστού στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή Πειραιά-Λύκειο, ειδοποιήθηκα να μετάσχω σε εκπομπή του δημοσιογράφου κ Τριανταφυλλόπουλου, με θέμα την «Αποκάλυψη του Ιωάννη». Φρέσκαρα τις γνώσεις μου λίγο με μια ακόμα ματιά στο κλασσικό έργο του Πανεπιστημιακού Καθηγητή μας αείμνηστου Παναγιώτη Μπρατσιώτη. Και, όταν ήρθε η σειρά είπα τα δέοντα σοβαρά -αυτό ενόχλησε- σε όσο λίγο χρόνο μου διατέθηκε. Οπότε όπως όλοι για ώρα πολλή άκουγα, αγανακτώντας μέσα μου, τον έχοντα το λόγο, αν θυμάμαι καλά, Οδοντογιατρό, ως μελετήσαντα πανταχόθεν το θέμα, και υποτίθεται εμβριθώς, να προσδιορίζει με εκπληκτική ακρίβεια ότι, τα εις την Αποκάλυψη αναγραφόμενα για τη συντέλεια θα πραγματοποιηθούν σε συγκεκριμένη ημερομηνία λίγο μετά την κατά το έτος 2004 τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας ! Και θυμάμαι ακόμη σαν να έγινε χτες, να πετιέται πάνω δίπλα μου καθήμενο πρόσωπο του καλλιτεχνικού χώρου, και μεταξύ σοβαρού και αστείου να τον παρακαλεί να αναπροσδιορίσει για ευνόητους λόγους τα μέλλοντα να λάβουν χώρα, έστω και ελάχιστο χρόνο μετά την τέλεση των αγώνων αυτών !!

6.        Ώρα όμως να αφήσουμε αυτά και να ολοκληρώσουμε θεολογικά, αρχίζοντας με Απ. Παύλο και το εξής. «Το γαρ μυστήριον ήδη της ανομίας ενεργείται»-«Η μυστική δύναμη της ανομίας είναι ήδη επί το έργον»- 2Θεσ.2,7. Είναι γνωστή η μυστική δύναμη και το όνομα αυτής, και ερμηνεύσιμη εν πολλοίς αυτή η παραχώρηση που της/του έχει κάνει ο Θεός, από τότε που αρνήθηκε ο Χριστός να πέσει να την/τον προσκυνήσει-«Ύπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις»-Λκ.4,8-για να του παραδώσει την κυριαρχία στα «βασίλεια» του κόσμου αυτού. Πώς αλλιώς μπορεί να φανεί ποιοι θα αντέξουν στην όση αθλιότητα επινοήσει, και να μείνουν ως το τέλος, όντως Χριστού του Θεού-«Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται»-Ματθ.24,13. Αυτός, λοιπόν, που του έκανε την παραχώρηση, Αυτός μόνος, Αυτός ξέρει πότε θα του την τελειώσει. Γιατί ως βεβαιώνει η Αποκάλυψη, Αυτός μόνος είναι η αρχή και το τέλος της ιστορίας του κόσμου-«Εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος»-22,13. Αλλά και Αυτός ο Νικητής. «Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών»-1Ιωαν.5,4. Οπότε αυτό που έχει να κάνει καθείς είναι να εφαρμόζει «ως αχρείος δούλος»-η προτεραιότητα της ταπείνωσης που γεννάει αγάπη- όλες τις εντολές του Χριστού-«όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα»-Ματ.5,16 και συνάμα να ελπίζει ικετευτικά για όλους και δι’ εαυτόν στο πέλαγος της ανείπωτης με λόγια ευσπλαχνίας και φιλανθρωπίας Αυτού δια Ιησού Χριστού !

7.        Ένα πριν το τέλος ας πούμε συμβουλευτικό. Καλό είναι να αποφεύγεται η αόριστη επίκληση-αναφορά στους Αγίους μας και τον Άγιο Παΐσιο που είναι το πιο συνηθισμένο για κάθε τι. Έχω γράψει κι εγώ παλιά για την αντιστροφή και διαστροφή που γίνεται εδώ-«Αθηναγόρας, Βασίλειος, Παϊσιος»- αλλά ελπίζω να είδατε και την ανάρτηση του Μητροπολίτη Νεκτάριου του Χόνγκ Κονγκ.

8.        Τέλος. Για όλα αυτά προτιμώ να κλείσω το θέμα με το ακροτελεύτιο αισιόδοξο-ελπιδοφόρο γραφόμενο του αγαπημένου μου εκ Πατρών πρώτιστα και κύρια συγγραφέα και στοχαστή αείμνηστου Παναγιώτη Κανελλόπουλο στο κλασσικό έργο του. «Ο Χριστιανισμός και η Εποχή μας», που έχει ως εξής: «Ανάμεσα στα ερχόμενα υπάρχει και ο Ερχόμενος. Ο αιώνια Ερχόμενος. Ο Ων, ο Ην, και ο Ερχόμενος. Αν τα γεγονότα που έρχονται είναι κρίσιμα και φοβερά, ο Ερχόμενος είναι πράος και απαλός. Χτυπάει τη θύρα τους τόσο ήρεμα, τόσο διακριτικά που δεν τον ακούν. Ωστόσο μπορούν να τον ακούσουν. Θα τον ακούσουν  σήμερα λίγοι, αύριο περισσότεροι. Και θα του ανοίξουν τη θύρα για να μπει. Και θα δειπνήσει μαζί τους. Ανάμεσα στα ερχόμενα υπάρχει και ο Ερχόμενος, ¨ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύραν, εισλεύσομαι προς αυτόν, και δειπνήσω μετ’ αυτού, και αυτός μετ’ εμού»-Απ.3,20 ! Βάζουμε πλάι σ’ αυτό και τη Λειτουργική ευχή: «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», που θύμισε πρόσφατα ένας άλλος Μητροπολίτης «τοις μακράν»-και τι μακράν-ο Πισιδίας Σωτήριος, χωρίς βέβαια να παρακάμπτουμε τον οφειλόμενο στην ειδική επιστημονική πρόοδο σεβασμό. Και ικανοποιούμε το παράπονο του Ιησού Χριστού-«ούτως ουκ ισχύσατε μίαν ώραν γρηγορήσαι μετ’ εμού»-αγρυπνώντας μαζί Του στην ισοδύναμα έντονη για το σήμερα αγωνία Του, στον κήπο της Γεθσημανή !

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης