ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Πατήστε πάνω στην σελίδα για να διαβάσετε το κείμενο

Επιστολή μου στην εφημερίδα " Η ΓΝΩΜΗ" περί ευθανασίας

Στην “Γνώμη” της Τετάρτης 11-2-09 και στις ειδήσεις “κόσμος” διάβασα το άρθρο “Έσβησε” η Ελουάνα. Νομίζω πως το ορθότερο θα ήταν “Έσβησαν” την Ελουάνα. Και αυτό το στηρίζω στα παρακάτω:
Ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Ν. Ανδρουλάκης σε συζήτηση Στρόγγυλης Τραπέζης είχε πει: “… Αν αρχίσει κανείς να βάζει “χέρι” στην ανθρώπινη ζωή, δεν υπάρχει πια φραγμός…. Αν αρχίσουμε να κλονίζουμε την απόλυτη, την απαραβίαστη αξία της ανθρώπινης ζωής, αρχίζουμε να κατρακυλάμε σε κατήφορους, που δεν ξέρουμε πια που θα μας βγάλουν”.
Είναι οδυνηρό το ότι “η απόφαση των ιατρών στηρίχθηκε σε αποφάσεις των δικαστηρίων” για την Ελουάνα.
Ο διάσημος Γάλλος γιατρός Paul Milliez είπε: “Είμαι αντίθετος στην ευθανασία. Ο γιατρός δεν έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου στους αρρώστους του. Αλλά και ο ίδιος ο άρρωστος δεν έχει το δικαίωμα της ζωής και του θανάτου για τον εαυτό του”.
Και ο καθηγητής Heuri Batuch προσθέτει: “ Ο γιατρός δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη ζωή ή το θάνατο και δεν πρέπει να μεταβληθεί σε δολοφόνο, γιατί είναι στην υπηρεσία της ζωής”.

Την Τετάρτη το βράδυ συνδείπνησα στην Αθήνα με τον διακεκριμένο καθηγητή της Παθολογίας κ. Γ. Δαϊκο ο οποίος έχει εκφράσει την άποψη: “ Ο γιατρός έχει καθήκον να υπηρετεί τη ζωή, και να πολεμάει τον θάνατο και όχι να γίνεται εκτελεστής. Καλές είναι όλες οι θεωρητικές συζητήσεις που γίνονται από άλλους ειδικούς, αλλά μόνο ο γιατρός έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο και σας βεβαιώ ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα συνηγορούσα με ελαφριά συνείδηση να διακοπή η ζωή ενός αρρώστου. Ποτέ δεν θα δεχόμουν κάτι τέτοιο. Κι ας έρχονται οι συγγενείς να λένε: “Γιατρέ, κάνε μια ένεση να τελειώνει….”
Με τρομάζει το ότι “η απόφαση των γιατρών στηρίχθηκε σε αποφάσεις δικαστηρίων”, διότι διαφαίνεται ότι η αξία της ζωής στις μέρες μας, είναι σε πτωτική κατάσταση όπως και η οικονομία.
Τελικά η ευθανασία είναι πράξη ηρωισμού ή αδυναμίας; Γίνεται γιατί πράγματι προσφέρει ανακούφιση σ’ εκείνον που πάσχει ή γιατί στην πραγματικότητα προσφέρει ανακούφιση σ’ εκείνον που δεν θέλει να συμπαρασταθεί και να σηκώσει μαζί το βάρος της δοκιμασίας; Είναι πράξη αγάπης ή φυγή και λιποταξία από το χρέος της αγάπης; Μήπως είναι σωστό εκείνο το οποίο είπαν, ότι δηλαδή: “Μέσα στον καθρέπτη της αγωνίας των άλλων, προβάλλεται το πρόσωπο της δικής μας αγωνίας;”
Σε τελευταία ανάλυση το πρόβλημα της ευθανασίας είναι πρόβλημα θεώρησης του ανθρώπου.

Με τιμή

Αναστάσιος Κ. Κωστόπουλος