7.Σε σένα μιλώ, κρεβάτι,
κρεβάτι του νοσοκομείου,
όπου φιλοξενούμαι φιλόστοργα.
Πόσοι κοιμήθηκαν πριν από μένα
και πόσοι απ’ αυτούς εθεραπεύθησαν;
Ποίους αναμένεις ακόμη να ξαπλώσουν
και να λικνιστούν στη βάρκα της ελπίδας.
Πόσους πόνους και στεναγμούς άκουσες
της φθειρομένης ανθρώπινης σάρκας;
Πόσοι έφυγαν με χαρά για την ίαση
και πόσοι σ’ εγκατέλειψαν με φόβο,
ότι κοντά τους βρίσκεται το τέλος;
Ω κρεβάτι σιδερένιο, καλοφτιαγμένο,
ω φιλόξενο κρεβάτι του “.... .....”!
Κι’ εγώ φεύγω με ελπίδα
ποτέ στη ζωή μου τη γήινη
να μην σε συναντήσω.
Σ’ ευχαριστώ για την στοργή σου
κι’ όλες τις φιλόφρονες περιποιήσεις σου.
Σ’ ευχαριστώ γιατί σήκωσες πρόθυμα
τους πόνους, τους καημούς και τους φόβους μου.
κι’ εύχομαι να χωρισθούμε για πάντα …
6 σχόλια:
πολύ ωραίο.
ερώτηση: αφού φθειρομένης γιατί όχι και ανθρωπίνης;
επίσης ποίους και όχι ποιους
πάντως εξαιρετικό.
γδμ
!!!!!!!!!!!!!!
καταπληκτικό..
εξαιρετική σύλληψη..
Μετά τα τόσα θαυμαστικά εγώ ο πένης τι να πω και τι να γράψω...
Απλά ευχαριστούμε...
Καλό και πρωτότυπο. Δείχνει την λεπτότητα και την ευγένεια χαρακτήρος του συντάκτη. Μόνο που έχει αφαιρεθεί το Νοσοκομείο. Γιατί;
Ευαίσθητη ψυχή είναι ο ποιητής. Έχει το αίσθημα της ευγνωμοσύνης για κάτι το άψυχο αλλά πολύ χρήσιμο.
Δημοσίευση σχολίου