Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Υιός ή δούλος; - ΓΔΜ

Υιός ή δούλος;

Τη ελευθερία ημάς Χριστός ηλευθέρωσεν
στήκετε ουν και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε


Όταν ξεκίνησα να γράψω το μικρό αρθράκι “Ψωμί αντί σεξ” δε φανταζόμουν όχι μόνο το μεγάλο αριθμό των σχολίων που θα προσείλκυε αλλά κυρίως το βάθος και το μέγεθος του πόνου που θα ξεσκεπάσει. Έμεινα εμβρόντητος από την αμεσότητα των σχολίων και από την ταχύτητα αντίδρασης. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι ως τώρα συμμετέσχον στον e-διάλογο (όπως ευφυώς τον χαρακτηρίζει κάποιος. Το βραδάκι το θυμάμαι, αδύνατον όμως να σε εντοπίσω!!!!) Κυρίως, να ευχαριστήσω τον Αριμαθαίο και τον π. Υάκινθο. Τον πρώτο για την πατερική του συνεισφορά (και πατρική αν συνάγω σωστά από τα διάφορα γραφόμενά του την ηλικία του!) τον δεύτερο γιατί ήταν ο μόνος ιερεύς (ελπίζω και πνευματικός) που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα έστω και υπό ψευδώνυμο (μήπως για να επιβεβαιώσει τα γραφόμενά μου όσον αφορά στους ιερείς που διαφωνούν με τους ταλιμπάν;) αλλά και διότι επανήλθε όποτε του ζητήθηκε.


Ωστόσο, επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω ότι εκείνο που με σκανδάλισε είναι οι ωμές απειλές κάποιου-ων πνευματικού-ών σε περίπτωση άρνησης των πνευματικών τέκνων να υπακούσουν. Λέξεις όπως: “πρόσεχε μη σε πάρει ο Θεός”, ή “πρόσεχε το αυτό μη σου βγει κανένας καρκίνος” ή τέλος η χρήση φωνών στο εξομολογητήριο (μας άκουσε όλο το τετράγωνο, μου είπε κάποιος φίλος, όταν τόλμησα να αμφισβητήσω την χρησιμότητα εμπλοκής του πνευματικού μου στο συγκεκριμένο θέμα) δεν συνάδουν κατά κανένα τρόπο με το λειτούργημα του πνευματικού.
Ο Κύριος έστηκε επί της θύρας και κρούει, κάποιοι πνευματικοί σκύβουν και κοιτούν από την κλειδαρότρυπα της κρεββατοκάμαρας. Αναγκαστικά λοιπόν τίθεται το μέγιστο θέμα της επιλογής πνευματικού ή της παραμονής σε αυτόν. (Παθών ο ίδιος, αναγκάστηκα να αλλάξω πνευματικό. Η αλλαγή ήταν δύσκολη. Η αναχώρησή μου συνοδεύτηκε όχι μόνο από την εσωτερική μου ανασφάλεια -παιδί 17 χρονών- αλλά και από τις λανθασμένες πιέσεις του πνευματικού. [Αν φύγεις όλο πνευματικούς θα αλλάζεις!!!] Αποδείχτηκε ότι στο θέμα που διαφωνούσαμε [θέμα μέγιστο] είχα δίκιο και είχε άδικο. Ας είναι πάντα καλά. Ωστόσο αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει αν είχα φοβηθεί.) Έθεσα στην αρχή της επιχειρηματολογίας μου το προσωπικό μου παράδειγμα για να προλάβω αντιρρήσεις ότι τάχα όποιος είναι έξω από το χορό…
Η σχέση μας με τον πνευματικό μας δεν είναι ούτε εύκολο θέμα. Δεν είμαι σε θέση να παραπέμψω εδώ σε πατερική θεμελίωση, πιστεύω ωστόσο πως αντανακλά την πραγματική ή και τη φαντασιακή σχέση μας με το Θεό. Δεν θα εμπλακώ καθόλου στο κομμάτι “πνευματικός”, είμαι αναρμόδιος. Ποιος δηλαδή είναι έτοιμος να γίνει πατέρας, ποιανού και πότε. Ποιος τον ελέγχει, ποιος έδωσε τη συγκατάθεσή του. Το θέμα προχωρεί τόσο βαθειά που θα χαθούμε στο δρόμο.
Ας περπατήσουμε λοιπόν στην από δω πλευρά του ποταμιού, στην πλευρά του πνευματικού τέκνου. Ας ξεκινήσουμε θέτοντας τα ερωτήματα:
Τι ζητά ένας πιστός από τον (πνευματικό) πατέρα του;
Πώς κατανοεί τη σχέση μαζί του;
Πώς κατανοεί το μυστήριο της εξομολογήσεως;
Γιατί μένει εκεί που βρίσκεται; Μπορεί να αποχωρήσει και πότε;
Έχει “δικαιώματα” ο πνευματικός επάνω του;
Τα παραπάνω και όσα άλλα προκύψουν περιμένουν τη δική σας συνεισφορά. Αυτή μπορεί να είναι μερική ή συνολική προσέγγιση, μπορεί να είναι παραπομπή σε κείμενο πατερικό ή σύγχρονο, μπορεί τέλος και κυρίως να είναι εμπειρία θετική ή αρνητική.
Όλα τα χρειαζόμαστε. Όλα μας ωφελούν. Κανείς ας μην θεωρήσει ότι περισσεύει σε αυτόν το διάλογο. Προσωπικά πιστεύω ότι θέματα όπως αυτό είναι η ζωή μας. Όχι η πνευματική ζωή μας, Η ΖΩΗ ΜΑΣ.
ΓΔΜ

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ αγαπητέ μου γδμ, ολόψυχα σ΄ ευγνωμονώ για μια ακόμα φορά...Έτσι απλά...Keep walking

Ανώνυμος είπε...

Αχ, τι θέμα άνοιξες τώρα....Τι να πούμε...Εγώ πάντως από τις λίγες φορές που έχω νιώσει αληθηνινό Τ-Ρ-Ο-Μ-Ο στη ζωή μου είναι βγαίνοντας από...το εξομολογητήριο. Είναι σωστό αυτό;

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί, εδώ και μέρες παρακολουθώ την όλη συζήτηση και τα όσα ελέχθησαν τα θεωρώ πολύ ενδιαφέροντα. Εδώ όμως θα ήθελα να παραθέσω και την προσωπική μου άποψη. Μήπως για όλη την κατάσταση μερίδιο ευθύνης φέρουμε και εμείς ως πνευματικά τέκνα; Τί ρόλο διαδραματίζει η δική μας προσωπικότητα την ιερή ώρα της εξομολογήσεως; Η υπακοή δεν καταργεί την προσωπική ελευθερία και το δικαίωμα να εκφράζουμε τη αντίρησή μας.
Κάποτε είχα ακούσει ότι ο πνευματικός πρέπει να είναι όπως τον πατέρα της παραβολής του Ασώτου, ετσι ακριβώς όπως είναι και ο Θεός απέναντί μας.Αυτό για μένα είναι ένα κριτήριο επιλογής και παραμονής σε έναν πνευματικό.Όταν παύει να ισχύει αυτό και ο εξομολόγος καθε φορά που πηγαίνεις, βλέπεις να είναι εχθρικός απεναντί σου, επειδή έχεις διαφορετική άποψη ή επειδή στο κάτω-κάτω δεν μπόρεσες να κάνεις υπακοή σε αυτό που σου είπε, τότε θεωρώ ότι έχεις κάθε δικαίωμα να πάς σε κάποιον που η ψυχή σου θα αναπαύεται, που θα είναι ο Πατέρας του κάθε "ασώτου".
Γιατί για το συγκεκριμένο θέμα που μιλάμε, μόνο το πότε θα συνευρίσκεται το ζευγάρι αποτελεί μείζον θέμα;Το άν είμαστε ως γονείς παράδειγμα αγιότητας για τα παιδιά μας, το άν προσέχει και φροντίζει με αγάπη ο ένας συζυγος τον άλλον, το τί κανουν οι σύζυγοι για να διατηρήσουν την μεταξύ τους αγάπη και συνάμα την αγάπη τους προς το Θεό, όλα αυτά τα ρωτάει κανείς; Όλα αυτά ας τα κάνουμε εμείς πρώτο θέμα στη εξομολόγηση.
Κλείνοντας, για να μην κουράζω, διότι δεν παραθέτω θεολογικές απόψεις, αλλά προσωπικές, και δεν σημαίνει οτι μπορει να είναι και σωστές,θέτω και πάλι το ερώτημα. Μήπως τελικά φταίει και ο τρόπος που εμείς έχουμε μεγαλώσει και οι ιδέες με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί για το πώς αντιμετωπίζουμε τον πνευματικό και το πώς συμμετέχουμε στο μυστήριο;Δεν χρειάζεται να νομίζουμε οτι είναι αμαρτία η αλλαγή πνευματικού, όταν συντρέχουν λόγοι που αφορούν την ψυχική μας υγεία, την πνευματικότητά μας και οχι την ικανοποίηση του εγωισμού μας.Η ζωή του χριστιανού είναι ζωή ευτυχίας μέσα στις δυσκολίες της και όχι μιζέριας.Το να βγαίνω από την εξομολόγηση, νομίζοντας οτι κάνω υπακοή και παράλληλα στην οικογένειά μου και σε φίλους να "βρίζω" τον πνευματικό επειδή με πιέζει αυτό είναι πολύ υποκριτικό - συγγνώμη για την βαριά λέξη - από μέρους μας. Λαμβάνουν και οι άλλοι λανθασμένοι άποψη για το υπέροχο μυστήριο και πρώτα απ' όλα τα παιδιά μας. Ας αναλογιστούμε λοιπόν και το δικό μας μερίδιο ευθύνης.


Χρυσαλίς

Αριμαθαίος είπε...

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Απολογία Β) γράφει: «Στόχος των γιατρών είναι να φυλάξουν την υγεία ή την ευεξία του σώματος και, όταν αυτή χάνεται, να την επαναφέρουν….. Στόχος του πνευματικού πατέρα είναι να αναπτερώσει την ψυχή, να την αρπάξει από τον κόσμο και να την δώσει στο Θεό, και το κατ’ εικόνα, αν παραμένει να το διατηρήσει, αν κινδυνεύει να το χειραγωγήσει και αν διαφεύγει να το σώσει και να βάλει τον Χριστό μέσα στις καρδιές δια του Αγίου Πνεύματος , και συγκεφαλαιώνοντας, να κάνει Θεόν και άξιο της ουρανίας μακαριότητας αυτόν που έχει κληθεί προς τούτο.»
Αν λοιπόν αδελφέ (ανώνυμε 12:22) αυτό που ένοιωσες ήταν «τρόμος» από την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού είσαι ευτυχής γι’ αυτόν τον τρόμο, αν όχι τότε κάπου έχει γίνει λάθος. Το ποιος το έκανε μόνο εσύ μπορείς να το γνωρίζεις.

Ο πνευματικός πατέρας πρέπει να είναι «γεγεννημένος εκ του Θεού» και να έχει συντελεσθεί εντός του η πνευματική ανάσταση και η δια του Αγίου Πνεύματος αναγέννηση. Εάν δεν ζει ως εσταυρωμένος και αναστημένος δεν είναι δυνατόν να ζει και την Πεντηκοστή εντός του. Ο απόστολος Παύλος γράφει «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ ζη δε εν εμοί Χριστός» και ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ομοίως «ο εμός έρως εσταύρωται, και ουκ εστιν εν εμοί πυρ φιλόϋλον, ύδωρ δε ζων και λαλούν εν εμοί, έσωθεν μοι λέγον: δεύρο προς τον Πατέρα» το πατερικό απόφθεγμα «δος αίμα ίνα λάβης πνεύμα» πρέπει να αποτελούν μια εσωτερική συνεχή κατάσταση μια ακαταύπαστη βίωση του πνευματικού.

Τώρα ως προς ένα από τα ερωτήματα του ΓΔΜ ο Αγάπιος Κρης (εις «Αμαρτωλών Σωτηρία», κεφ. στ΄) γράφει: « …. Εξέταζε να εύρης ένα Πνευματικόν ιατρόν, να ήναι γραμματισμένος ή έμπειρος εις την πράξιν, να γνωρίζη καλά τας πληγάς, για να δίδη και τα ιατρικά των τραυμάτων αρμόδια, καθώς ήθελες κάμει εις την σωματική πληγή να γυρέψης τον σοφότερον ιατρόν. Ότι είδαμεν πολλούς την σήμερον, όπυ δια να μην ηξεύρουν να ιαρεύουσιν, εθανάτωσαν πολλούς ασθενείς, το οποίον ημπορούμεν να είπωμεν και εις τους πνευματικού, διότι όταν ένας είναι τυφλός γίνεται οδηγός άλλου τυφλού, είναι χρείαν, καθώς είπεν ο Κύριος, να πέσουσιν εις τον λάκον αμφότεροι. ΟΤΑΝ ΟΥΝ ΕΥΡΗΣ ΚΑΛΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ , ΜΗΝ ΥΠΑΓΗΣ ΠΛΕΟΝ ΕΙΣ ΑΛΛΟΝ ΤΙΝΑ. Ει δε πραγματεύεσαι την Εξομολόγησιν, ουδέν ωφελάσαι. Λόγου χάριν, να εξομολογηθής εις έναν τόσαι φοαραίς, έπειτα διατί εξανάπεσες πάλιν εις αυτήν την αμαρτίαν, εντρέπεσαι αυτόν τον Πνευμαικόν και πηγαίνεις εις άλλον, δια να λάβης ολίγην αισχύνην, ή κανόνα ελαφρότερον, τότε γίνωσκε, ότι η Εξομολόγησις αυτή δεν ωφελά, αλλά αδιόρθωτος είσαι, εάν δεν υπάγης εις τον πρώτον να είπης».
Ο Άγιος Νεκτάριος (Κεφαλάς) επίσκοπος Πενταπόλεως εις το βιβλίον του (Περί επιμελείας ψυχής, ομιλία Η) γράφει «Η εξομολόγησις απαιτεί και την εύρεσιν ικανού και εμπείρου ιατρού…. Φροντίς λοιπόν προς επιζήτησιν των εμπείρων ιατρών, των δυναμένων να θεραπεύσωσι τα τραύματα της εκ των αμαρτιών τρωθείσης ψυχής».

Αγαπητέ ΓΔΜ έθεσες πολλά και σοβαρά ερωτήματα. Ελπίζω να ωφεληθώ από τις απαντήσεις τις οποίες θα δώσουν οι εν Χριστώ αδελφοί. Αναμένω την κατάθεση των εμπειριών και των προσδοκιών του Υακίνθου ιερέως, έχω την πεποίθηση ότι θα μας φωτίσει και θα μας βοηθήσει ως διδάσκαλος και πατέρας αγάπης και διακρίσεως, διότι ως ο Παύλος και αυτός «τοις πάσι γέγονα τα πάντα ίνα πάντως τινας σώσω».

Ανώνυμος είπε...

Εγώ δεν καταλαβαίνω τι θα πει καλός πνευματικός. Ποιός ορίζει αυτό το "καλός";
Μήπως όλα αυτά τα σκαρφίζονται οι άνθρωποι για να μπορέσουν να φέρουν το Θεό και τις εντολές Του στα μέτρα τους;
Αν κάποια ψυχή πέφτει στην ίδια και στην ίδια αμαρτία όχι ένα, δύο και τρία χρόνια, αλλά είκοσι, τριάντα ίσως και περισσότερα, τι ευθύνη έχει ο πνευματικός; Η ευθύνη δεν βαραίνει εξ' ολοκλήρου την ψυχή που αμαρτάνει συνεχώς; Γιατί να προσάψουμε του πνευματικού την κατηγορία ότι δεν αναπαύει αυτή την ψυχή;
Γιατί είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε τους άλλους και δη τον πνευματικό μας και όχι τον ίδιο μας τον ευατό, για την ραθυμία του χαρακτήρος μας, για την φιλιδονία μας και τέλος για την αρέσκειά μας στον παλαιό εαυτό μας.
ΓΔΜ, δούλοι γινόμαστε μόνοι μας με δική μας ευθύνη. Το ίδιο και υιοί. Τι κάνουμε εμείς γιαυτό το θέμα; Που είναι η δική μας προσπάθεια και η ευθύνη; Άλλωστε όπως είπες και ο ίδιος, ήταν οδυνηρή η αλλάγή του πνευματικού σου. Ρωτάς την άλλη την ψυχή, που χρόνια ολόκληρα εξομολογείται στον ίδιο πνευματικό, ίσως επειδή τον έβαλαν με το "ζόρι" εκει, αν μπορεί και έχει την ψυχική δύναμη να κάνει αυτό το μεγάλο βήμα στη ζωή του; Άλλωστε τα όρια του γιατί αλλάζω πνευματικό είναι τόσο λεπτά και δυσδιάκριτα, που χάνεσαι πριν καν αρχίσεις να ψάχνεις.
Αριμαθαίε, δεν είναι τραγικό, μετά από σαράντα, πενήντα χρόνια εξομολόγησης στον ίδιο πνευματικό, ο οποίος και "γραμματισμένος ή έμπειρος εις την πράξιν" είναι, (έτσι τουλάχιστον μας είπαν οι άλλοι που μας έβαλαν στον πνευματικό αυτό) καταλάβεις ότι μέχρι τώρα δεν σε ανέπαυε και ότι τόσο χρόνια το ότι πήγαινες συχνά για εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό ήταν επακόλουθο μιας "ευλαβής" συνήθειας; Είτε πήγαινες είτε δεν πήγαινες ήταν το ίδιο και το αυτό. Αφού από κάποια στιγμή και μετά ήξερες τι θα σου πει και τι θα σε συμβουλέψει για κάθε σου αμαρτία.

Ερωτήσεις που ΔΕΝ ζητούν απαντήσεις. Γιατί τις ξέρω...

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μην αυτομαστιγώνεσαι άλλο. Άσε λίγο την ψυχούλα σου ήσυχη και θα δεις τη διαφορά. Δε φταις εσυ για όλα... Στο τέλος τέλος υπάρχουν και πάθη που ο θεός τα αφήνει για να ταπεινωνόμαστε μέχρι τέλους της ζωής μας. Θα πρέπει να κολλήσουμε εκεί μόνο?

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικα πιστευω οτι η συζήτηση αυτη δεν θα έπρεπε να γίνεται στο διαδίκτυο. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό και έτσι όπως τίθεται μπορεί να γίνουν σοβαρές παρεξηγήσεις και να σκανδαλιστουν ψυχές.
Για παράδειγμα πώς μπορεί να αξιολογήσει κανείς την προσωπικη εμπειρία κάποιου που άλλαξε πνευματικό (π.χ. ΓΔΜ) αν δεν ξέρει τόν ίδιο και τις συνθήκες που έγινε αυτή;

Επίσης:Η αναφορά και δημοσίευση των οδηγιών/συμβουλών πού έλαβε ο καθένας από τον πνευματικό του μάλιστα σε ένα τόσο λεπτό θέμα όπου πράγματι οι πνευματικοί παρουσιάζουν μεγάλες αντιθέσεις) μου θυμίζει τα ανώριμα παιδιά που βγαίνοντας από το εξομοληγητήρι ρωτούν το ένα το άλλο "τι σου είπε;" και σχολιάζουν καταλλήλως.
Η διαφορά γνωμών των πνευματικών μπορεί να αποτελεί δικό μας άλλοθι για αυτοσχεδιασμούς;

Ας μην απομονώνουμε φράσεις ή αντιδράσεις του πνευματικού και πολύ περισσότερο ας μην δημοσιεύουμε όσα σοφά η Εκκλησία διαφυλάττει ως "απόρρητα". Η συγκεκριμένη φράση του πνευματικού ειπώθηκε σε συγκεκριμένο πρόσωπο και σε συγκεκριμένο χρόνο. Αν έχουμε λογισμούς νά τους εμπιστευθούμε σε κάποιον διακριτικό πνευματικό άνθρωπο κι όχι να τις προβάλλουμε ανωνύμως υποσκάπτοντας το ιερό μυστήριο με τις προσωπικές μας πικρίες.

Ο καθένας έχει τις δικες του προυποθέσεις. Άλλος ομολογεί ότι πηγαίνει "με τό ζόρι" στον ίδιο πνευματικό, άλλος θεωρεί ότι ξέρει τι θα του απαντήσει ο πνευματικός πριν τόν ρωτήσει, άλλος αισθάνεται "τρόμο" βγαίνοντας από τον πνευματικό κ.ο.κ Ο καθένας κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο...
Πώς όμως μπορεί να γίνει συζήτηση έτσι αφού δεν υπάρχει κοινή βάση;

Γι αυτό νομίζω ότι ένα τόσο προσωπικό θέμα συζητείται καλύτερα σε προσωπικό επίπεδο κι όχι σε δημόσιο φόρουμ...
Η πνευματική καθοδήγηση αποτελεί μυστήριο. Και κάθε μυστήριο για να το προσεγγίσει κανείς χρειάζεται ταπείνωση και φόβο Θεού.
Χωρίς αυτά σύντομα θα τον καταλάβει "σοκ και δέος".
Κύριε ελέησον...
Ο νοών νοείτω...

Τυχικός

Ανώνυμος είπε...

Το γιατί η συζήτηση γίνεται σε φόρουμ και όχι ιδιαιτέρως μπορεί να το κατανοήσει κανείς και από το γεγονός -αγαπητέ Τυχικέ- ότι υπογράφεις με ψευδώνυμο. Ούτε καν αυτά τα νομιμόφρονα που λες δεν υπογράφεις με το πραγματικό σου όνομα!!!!!!!!
Ο νοών νοείτω.

ΥΓ. Αν εσύ, ώριμε αδελφέ, ευτυχείς, άσε όσους δυστυχούν να βρουν, με όποιο τρόπο μπορούν τη λύση. Στο κάτω κάτω, αν δεν με απατά η μνήμη μου, το (περίφημο) απόρρητο δεν διακυβεύθηκε αφού κανένα όνομα -και κυρίως όνομα πνευματικού- δεν αναφέρθηκε!!!!! Ως εκ τούτου ειρήνευε, αδερφέ, αλλά μην κυττάς και να μας θάψεις βαθύτερα.

Ανώνυμος είπε...

Τυχικέ διάβασα τα όσα είπες και μπορώ να πω ότι σωστά τα λες και συ «και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα» πάω εγώ.
Μου έκανε εντύπωση αυτό που γράφεις:
«Ας μην απομονώνουμε φράσεις ή αντιδράσεις του πνευματικού και πολύ περισσότερο ας μην δημοσιεύουμε όσα σοφά η Εκκλησία διαφυλάττει ως "απόρρητα". Η συγκεκριμένη φράση του πνευματικού ειπώθηκε σε συγκεκριμένο πρόσωπο και σε συγκεκριμένο χρόνο»
Συμφωνώ ότι «σοφά η Εκκλησία διαφυλάττει ως "απόρρητα"» όμως εδώ δεν διαπίστωσα να γράφουν κάποιοι ονοματεπώνυμα πνευματικών και εξομολογούμενων ώστε να δημοσιοποιούνται τα απόρρητα. Εξάλλου πολλές φορές έχω ακούσει πνευματικούς ΔΗΜΟΣΙΑ και ΑΝΩΝΥΜΑ να κοινοποιούν περιπτώσεις τις οποίες αντιμετώπισαν.
Γράφεις μεταξύ των άλλων Τυχικέ «Πώς όμως μπορεί να γίνει συζήτηση έτσι αφού δεν υπάρχει κοινή βάση;» έχεις δίκιο, μόνο που τότε ποτέ δεν θα γινόταν καμιά συζήτηση, διότι αν υπήρχε η «κοινή βάση» όλα θα ήταν υπέροχα. Σε παρακαλώ να πεις και για μένα το Κύριε Ελέησον διότι είμαι προβληματισμένη όχι από αυτά που διαβάζω εδώ. Αλλά από αυτά που ως συνειδητό μέλος της Εκκλησίας έχω βιώσει. Όπως εμένα με κρίνουν έχω και εγώ το δικαίωμα να κρίνω και πάνω από όλα να επιλέγω. Ο Χριστός δεν θέλει δούλους στο πνεύμα, ο Χριστός μας καλεί να τον ακολουθήσουμε ελεύθερα.

Ανώνυμος είπε...

Ζούμε πολλές φορές με συμβιβασμούς στην ζωή μας. Τέτοιοι συμβιβασμοί είναι και ο πνευματικός, η δουλεία, η πόλη που ζω και τόσα άλλα. Πολλά θα ήθελα να αλλάξω αλλά έχω βολευτεί. Οι μέρες να περνούν δηλαδή και η ζωή να χάνετε……

Ανώνυμος είπε...

Αδελφέ Τυχικέ, φαίνεται πως όλα τα προβλήματά σου τα έχεις λύσει. Σε θαυμάζω. Δεν μας λες και μας πως τα κατάφερες; Ή καλύτερα, δεν μας λες ποιος είσαι για να έρθουμε να σε βρούμε έτσι ώστε να μας συμβουλέψεις με την σοφή πείρα σου και να βρούμε και εμείς το δρόμο μας; Γιατί, προσωπικά μιλάω, στα πενήντα μου δεν έχω ακόμα μπει στο σωστό το δρόμο. Αν το έχεις καταφέρει, μπράβο σου και συνέχισε τον καλό αγώνα. Αλλά σε παρακαλώ μην μας οικτιρίζεις άλλο και μην μας απογοητεύεις.



Ένας περιπλανώμενος πενηντάρης (και βάλε...)

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι εύκολο κάποιος να πει αυτά που σκέπτεται δημόσια. Συγχαίρω ΓΔΜ για τους προβληματισμούς τους οποίους μας εκθέτεις. Ταυτόχρονα έθεσες ερωτήματα τα οποία είναι σοβαρά. Εγώ απλά θα απαντούσα ότι ο καθένας πρέπει να ψάχνει να βρει αυτόν τον πνευματικό που θα αναπαύει την καρδιά και την συνείδησή του. Είναι σπουδαίο να εμπιστεύεσαι την καθοδήγηση του πνευματικού και να διακρίνεις μέσα από αυτή την αγάπη του για την σωτηρία σου. Το μυστήριο της εξομολογήσεως δεν είναι όπως τα άλλα. Στα άλλα ο ιερέας δρα με άλλο τρόπο, σε αυτό ο ιερεύς πρέπει να αποδείξει ότι είναι Πατέρας με αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον. Πρέπει να συμπεριφερθεί ως ο καλός Σαμαρείτης μου με ενδιαφέρον και αγάπη θα φροντίσει την πληγή και θα πληρώσει Αυτός γι’ αυτή. Όταν αυτό ο πληγωμένος από την αμαρτία το νοιώσει τότε όλα πηγαίνουν καλά. Όταν όμως στο μυστήριο δεν νοιώθει το Πνευματικό ως φιλεύσπλαχνο ιατρό που με κάνει μεν να πονώ αλλά δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Τότε θα πάω σε άλλο που θα βρει τον τρόπο να μου προσφέρει την ίαση και την εσωτερική ανάπαυση.
Μαίρη

Αριμαθαίος είπε...

Ανώνυμε 9:00 μμ έθεσες «Ερωτήσεις που ΔΕΝ ζητούν απαντήσεις. Γιατί τις ξέρω...» Αν ήξερα και εγώ, όσα εσύ «ξέρεις», μπορεί και να ήμουν ευτυχισμένος!!!
Όμως επιθυμώ να υπογραμμίσω ότι:
Η εξομολόγηση δεν είναι συνήθεια αλλά μυστήριο που οδηγεί στην σωτηρία. Η σχέση με τον πνευματικό δεν πρέπει να είναι εξωτερική και τυπική, αλλά ουσιαστική και ζωντανή. Μόνο η προσωπική και ειλικρινής εξομολόγηση φέρνει στον πιστό τη χαρά της σωτηρίας και την βεβαιότητα της αφέσεως (Ιωάν, 20, 23).
Και κάτι άλλο για το ότι «άλλοι που μας έβαλαν στον πνευματικό αυτό» ο απόστολος Παύλος γράφει «υμείς γαρ επ’ ελευθερία εκλήθητε αδελφοί» (Γαλάτας 5,15).

Τυχικέ αφού λαμβάνεις μέρος στον διάλογο, υπάρχει και για σένα μια «βάση». Μπορεί να μην είναι «κοινή» αλλά υπάρχει. Τα όσα διατύπωσες στο σχόλιο που γράφεις, είναι συνεισφορά στην συζήτηση αυτή.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Τυχικέ,

μπράβο σου. Θα ανταμειφθείς δεόντως δια την υπεράσπιση του πνευματικού και για το θάψιμο των πνευματικών παιδιών..
Αντί να συγχαρείς τους νέους που τόλμησαν να εξομολογηθούν δημόσια,έστω και ανώνυμα, ( εσύ άραγε Τυχικός βαφτίστηκες ; Επώνυμο δεν έχεις ; Μήπως ανήκεις σε βασιλική οικογένεια και σου λείπει το επώνυμο ;) τον πόνο τους και τον προβληματισμό τους, σπεύδεις αμέσως να κλείσεις την συζήτηση μη τυχόν και κάποιος προβληματισμένος καταφέρει να βρει απαντήσεις στα προβλήματά του.
Μή τυχόν και χαθεί η "πελατεία" και το μαντρί απωλέσει νούμερα!
Πάντως μπράβο, Είσαι πιστός και υπάκουος στρατιώτης.

Ανώνυμος είπε...

Δεν το συζητώ καθόλου υιός, ο Θεός δεν θέλει για παιδία του δούλους. Μας έδωσε νου για να επιλέγουμε αυτόν ο οποίος μπορεί να είναι πνευματικός πατέρας.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί τόσος εγκλωβισμός σκέψεων για μια απλή κίνηση την οποία μετά από ώριμη σκέψη πρέπει να κάνει το πνευματικοπαίδι. Γνωρίζω πνευματικούς που έδιωξαν για τους δικούς τους λόγος πιστούς που πήγαν να εξομολογηθούν σε αυτούς. νομίζω ότι έτσι μπορεί να πράξει και ο κάθε χριστιανός όταν δεν απολαμβάνει την πατρική αγάπη από τον εντεταμένο για την άφεση των αμαρτιών. Το ότι υπάρχουν πολλοί πνευματικοί σε κάθε σχεδόν ενορία νομίζω ότι δείχνει το δρόμο της επιλογής.

Ανώνυμος είπε...

Τα ερωτήματα φαίνονται εύκολα όμως νομίζω ότι δεν μπορούν να απαντηθούν στο «πόδι». Πρέπει να ψάξει κάποιος μέσα στο είναι του να δει για ποιο λόγο δεν τον ικανοποιεί ο πνευματικός. Αν κάποιος διαπιστώσει ότι φέρνει για την δυσαρμονία ευθύνη και ο πνευματικός το καλύτερο να τον αλλάξει. Όταν όμως υπάρξουν αλλαγές πολλές χωρίς ικανοποίηση τότε θα πρέπει να βρει το θάρρος να πει ότι φταιει ο ίδιος και να προσαρμοσθεί.

Ανώνυμος είπε...

Οι περισσότεροι μπορεί να έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Η Εκκλησία μας είναι ένας υπέροχος ανθόκηπος με πολλούς κληρικούς ως άνθη μυροβόλα κάποιος από όλους θα είναι αυτός ο οποίος θα μας αναπαύσει την καρδούλα μας και θα αισθανθούμε όμορφα μαζί του. Όταν κάποιος έχει την διάθεση της αναζήτησης θα βρει αυτό που ταιριάζει σε αυτόν.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί σταμάτησε ο διάλογος; Μπήκα για να δω και κάποιες απόψεις άλλων. Θα φύγω όμως με το παράπονο. Ελπίζω οι δυνάμενοι να συνεισφέρουν για να βοηθήσουν και εμάς με τις σκέψεις τους.

Ανώνυμος είπε...

Έχεις θέσει το ερώτημα «Τι ζητά ένας πιστός από τον (πνευματικό) πατέρα του:»
Σωστό είναι. Όμως μήπως θα πρέπει να δούμε την ερώτηση και από την άλλη πλευρά, δηλαδή, τι ζητά ο πνευματικός από το παιδί του; αν μπορούσε να υπάρξει τομή σε αυτές τις δύο ερωτήσεις τότε νομίζω ότι θα μπορούσε να βγει ένα καλό συμπέρασμα. Όμως και οι δυο, όπως στα ζευγάρια, δεν κάνουν πίσω, πιστεύουν πως το σωστό αυτοί το κατέχουν. Εδώ είναι το λάθος και έτσι στην ερώτηση που έθεσες ο υιός μπορεί να γίνει δούλος. Θέλει φωτισμό και διάκριση και από τους δύο.

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρουσα η εισήγηση του αρθρογράφου πολύ καλά και τα περισσότερα σχόλια. Μπορώ να πω ότι ωφελήθηκα από τα όσα διάβασα. Το καλύτερο θα ήταν να έβγαινε και κάποιο γενικό έστω συμπέρασμα. Γιατί στον χώρο τον εκκλησιαστικό ακούγονται πάντα διάφορες απόψεις χωρίς να μπορεί να υπάρχει «συμφωνία» στο τέλος της συζήτησης.

Ανώνυμος είπε...

ΠΕΣΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕΕΕΕΕΕ!
ΠΕΣΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
α μπέμπα μπλομ του κιθε μπλομ...

Ανώνυμος είπε...

Η επιλογή διακριτικών πνευματικών πατέρων θεωρώ πως είναι δύσκολη υπόθεση. Ωστόσο, γίνεται ευκολότερη, όταν δεχθούμε τις συμβουλές τους ως θεϊκό λόγο, ακόμα και στην περίπτωση που δεν είναι και τόσο τέλειοι και άγιοι. Ο Θεός δεν θ΄ αφήσει να πλανηθούν ψυχές που με ταπείνωση δείχνουν εμπιστοσύνη στη συμβουλή και στην κρίση άλλων.
Δ.Β.

Ανώνυμος είπε...

Να είναι ευλογημένος όποιος ξεκίνησε αυτό το θέμα.
Η ανταπόκριση των αναγνωστών φανερώνει εντιμοτητα,αγωνία και πόνο.
Θα καταθέσω τη δική μου άποψη.
Ο διάβολος τα έχει καταφέρει υπέροχα!
Εχει βάλει τους ανθρώπους να λυσσάνε με την πορνεία εκτός του γάμου,και να βαριούνται θανάσιμα ή να στερούνται παρόλογα εντός του γάμου, για λόγους ποικίλους.
Προσωπικά, ξέρω να πώ, ότι αν κρατηθεί εγκράτεια από αμφοτέρους τους συζύγους
π ρ ι ν το γάμο, και
ε ρ ω τ ι κ ή διάθεση μετά το γάμο,(διότι όπως γράφει και η Σαλογραία, το σεξ είναι η κόλλα που για πολλά χρόνια συγκρατεί το αντρόγυνο σε ευλογημένη ενότητα, βοηθάει στην εξομάλυνση των διαφορών και στη σφυρηλάτηση της αγάπης)
τότε πολλές διαολοουρές θα μένουν ανενεργές, χρυσούλια μου!
Προσωπικά, ψιλομισούσα την πεθερά μου για κάτι ψυχρούς της τρόπους.
Λοιπόν, όταν μετά το γάμο, αγκάλιαζα το γιό της, λάτρευα μετά και την πεθερά μου, θα το πιστέψεις, φιλάρα αναγνώστα;
Πώς να κατηγορήσουμε μια πράξη που εντός του γάμου, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την εκθειάζει και που στη ζ ω ή δίνει τέτοια λυτρωτικά αποτελέσματα σχέσεων;
Τώρα, το θέμα του πνευματικού που παρεμβαίνει όπως οι Λουθηροκαλβίνοι παλιά, ας το λύσει ο καθένας με τη συνείδησή του.
Γεγονός είναι, ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι άγαμοι πνευματικοί μαντάρα τα κάνουν με τέτοιου είδους καθοδηγήσεις και παίρνουν ανθρώπους στα λαιμά τους, διότι οι καημένοι οι ίδιοι δε διαθέτουν γαμική ε μ π ε ι ρ ί α.
Τι συμβουλή να δώσω η μαύρη για πιλοτάρισμα αεροπλάνου, άμα δεν είμαι πιλότος;
Πάει!
Το φούνταρα το όχημααα!
Λοιπόν, κάντε το σταυρό σας, και οι παντρεμένοι ζήστε κάτι ευχάριστο με τους συντρόφους σας, διότι αλλιώς σας πήρε και σας σήκωσεεεε!
Οι ανύπανδροι, τα κεφάλια κάτω, ΜΗ ΖΗΛΕΥΤΕ παρακαλώ, διότι η ζήλεια βλάφτει σοβαρά την υγεία , και αυξήστε μέσα σας το θείο έρωτα, προκειμένου να γλυτώσετε από το Δράκοντα της Αβύσσου, που κάθε δευτερόλεπτο μας επιβουλεύεται.
Στο κάτω κάτω, ζωή είναι θα περάσει και ό λ α ανεξαιρέτως, ακόμη και το ντιβιντί της Τζούλιας, μια ιδέα είναι -για τους ξενηστικωμένους!
Σ.