Κορυφές
Η κορυφή η δική μου είναι εδώ πέρα.
Μια πέτρα, που η άκρη της
σ’ ένα γκρεμό δυο μέτρα -όλο κι όλο- φτάνει
Δίπλα μου βιαστικοί με προσπερνούνε άλλοι∙
βιάζονται στις πραγματικές τις κορυφές να φτάσουν
-δύο χιλιάδες μέτρα και πιο πάνω-.
Με κάλεσαν να πορευτώ μαζί τους,
μα ο φόβος μου δεσε την ψυχή πρώτα, μετά τα πόδια.
Κι έμεινα εδώ σ’ αυτή την ψεύτικη, ισοπεδωτική κορυφή μου.
Τώρα παλεύω∙ ήταν δίκιο που έμεινα ή λάθος;
Θα ‘ταν εγωισμός ή τόλμη τα ψηλά ν’ αναζητήσω;
Κι αυτή η φρόνηση μην ήτανε δειλία;
Πρέπει να χαίρομαι για την κορφή μου ή να με χλευάζω;
Τούτη η πάλη πιο πολύ κι απ’ τη μεγάλη ανάβαση κουράζει…
Η κορυφή η δική μου είναι εδώ πέρα.
Μια πέτρα, που η άκρη της
σ’ ένα γκρεμό δυο μέτρα -όλο κι όλο- φτάνει
Δίπλα μου βιαστικοί με προσπερνούνε άλλοι∙
βιάζονται στις πραγματικές τις κορυφές να φτάσουν
-δύο χιλιάδες μέτρα και πιο πάνω-.
Με κάλεσαν να πορευτώ μαζί τους,
μα ο φόβος μου δεσε την ψυχή πρώτα, μετά τα πόδια.
Κι έμεινα εδώ σ’ αυτή την ψεύτικη, ισοπεδωτική κορυφή μου.
Τώρα παλεύω∙ ήταν δίκιο που έμεινα ή λάθος;
Θα ‘ταν εγωισμός ή τόλμη τα ψηλά ν’ αναζητήσω;
Κι αυτή η φρόνηση μην ήτανε δειλία;
Πρέπει να χαίρομαι για την κορφή μου ή να με χλευάζω;
Τούτη η πάλη πιο πολύ κι απ’ τη μεγάλη ανάβαση κουράζει…
Αλεξανδρεύς
3 σχόλια:
Αλεξανδρέα είσαι παραγωγικός και πάντα ποιοτικός. Με προβλημάτισες για μια ακόμη φορά. Είδα εμένα μέσα από το ποίημά σου. Συνέχισε να μας προσφέρεις από τον εσωτερικό σου πλούτο.
Την ίδια δουλειά κάνουμε όλη. Στον προβληματισμό δεν θα δώσω απάντηση διότι στα ίδια είμαι και εγώ. Παρακαλώ για την επιείκεια.
Μαίρη
Η πάλη κουράζει αλλά και το κουράγιο για τις κορυφές δεν υπάρχει. Το μόνο που μένει είναι ο συμβιβασμός της επιβίωσης:
Δημοσίευση σχολίου