Βρισκόµαστε στο κοίλον της ιστορίας. Μια µορφή πολιτισµού έχει τελειώσει, χωρίς ακόµα να έχει αναδυθεί το καινούργιο. Και n χώρα µαs, ο χώροs µας, Οι αξίεs «µιας άλληs ζωής, πέρα απ' τα αγάλµατα» πιέζονται ασφυκτικά. Και τονίσαµε ήδη πως δεν αρκεί n αηδία, η απόρριψη, n προσφυγή στις ρίζες και τις παραδόσειs για τη διαµόρφωση µιας συνεκτικής εναλλακτικήs πρότασηs. Αποτελούν όµωs αναγκαία προϋπόθεση γι' αυτήν. Ξέρουµε πολύ καλά πως η κοινωνία µας χρειάζεται συζήτηση, ανάλυση, προβληµατισµό, κινήσεις πρωτοβουλίας σε µοριακό επίπεδο, για να αποκτήσει περισσότερη εµπιστοσύνη στον εαυτό της, για να συσσωρεύσει δυνάµεις που θα επιτρέψουν την ανατροπή του σηµερινού σκηνικού. Ρίχνοντας το βλέµµα πίσω, επιστρατεύοvταs το κουράγιο και τη δύναµη που µας δίνει η ιστορία και η παράδοσή µας, επεξεργαζόµενοι τα δε-δοµένα του σήµερα και οραµατιζόµενοι τις µουσικές του µέλλοντος, θα πρέπει να πασχίσουµε, επιτέλουs, γι' αυτή τη µεγάλη σύνθεση που ενέπνεε τον µεγάλο Σικελιανό: «Aπό τη νέα πληγή που μ' άνοιξεν η μοίρα έμπαιν' ο ήλιος, θαρρούσα, στην καρδιά μου με τόση ορμή, καθώς βασίλευε, όπως από ραγισματιάν αιφνίδια μπαίνει το κύμα σε καράβι π' ολοένα βουλιάζει... η καρδιά μου ως εβάδιζα, βογκούσε: «Θά 'ρτει τάχα ποτέ, θε νά 'ρτει η ώρα που η ψυχή της αρκούδας και του Γύφτου, κ' η ψυχή μου, που Mυημένη τηνε κράζω, θα γιορτάσουν μαζί;» » (Άγγελος Σικελιανός, Ιερά οδός»Από τη «Ρήξη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου