
Είναι η κοινή πίστις και παράδοσις της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της οποίας, η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε πάντοτε η κιβωτός, αλλά και η ουσιώδης εστία κάθε Ορθόδοξης τοπικής Εκκλησίας. Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» διεφύλαξε δια μέσου των αιώνων αλώβητον την «άπαξ παραδοθείσαν πίστιν» και απέβη φύλαξ αυτής, και πρόμαχος άχρι του νυν, διότι η μοναδική δύναμις του Φαναρίου είναι ο καθοδηγητικός και ποιμαντικός λόγος του, ο πάντοτε όμως εμβαπτισμένος εις την Αγία Γραφή και την Ιεροκανονική Παράδοσιν και ο οποίος πάντοτε εκφράζεται με νέες μεθόδους και εφαρμόζεται με σύγχρονες πρακτικές. Εκεί στην πόλη του Κωνσταντίνου και δη στο ταπεινό και περίκλειστο Φανάρι, όπου τ’ αγιάζι του Κερατίου αποτυπώνει και διαζωγραφεί πάνω στα τείχη την υπερχιλιετή παρουσία του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης συνοψίζει και εκφράζει πάντοτε με νηφαλιότητα την αμερόληπτη ορθόδοξη στάση για τα του κόσμου πράγματα, ισορροπώντας μεταξύ της εμπειρίας του παρελθόντος και των προσδοκιών του μέλλοντος. Έτσι ο λόγος του Φαναρίου – προφητικώ τω τρόπω - μπορεί να είναι κατά βάσιν θεολογικός αλλά εν ταυτώ αποδεικνύεται ζωντανός και δυναμικός εκπέμποντας μηνύματα προς την Οικουμένην όλην, χριστιανούς και μη, όπου δε απαιτείται γίνεται καταγγελτικός, παρηγορητικός και συγχρόνως ελπιδοφόρος, ως αρμόζει μεταξύ Μητρός Εκκλησίας και θυγατέρων Εκκλησιών, ως πρέπει μεταξύ Πατρός και τέκνων, ενός εύσπλαγχνου Πατέρα ο οποίος ξέρει να συγχωρεί αλλά και να εκφράζει αυτήν την συγχωρητικότητά του, ακόμη και στον άσωτο υιό, αρκεί ο υιός, να επιθυμεί την επιστροφήν του.