Σιλωάμ - Αλεξανδρεύς

Σιλωάμ *

Χρόνια σαράντα τέσσερα
στο πλάι ζω μια κολυμβήθρας
ξέροντας πως Εσύ δε θα ‘ρθεις απ' το χέρι να με πιάσεις.

Είχα πολλές φορές σπρώξει ανθρώπους στο νερό τ' ανταριασμένο
κι ύστερα έβλεπα μονάχοι τους να φεύγουν.
Τους έχανα και η καρδιά πονούσε απ' το φευγιό τους
Κάποιοι ούτε ένα βλέμμα δε γυρίζαν να μου ρίξουν!
Στεκόμουν μια στιγμή κοιτώντας τους να φεύγουν
μα πάλι ήτανε τόσοι αυτοί που τη βοήθειά μου περιμέναν
που ξέχναγα το χωρισμό για άλλον τραβώντας.

Μπόλικο πάντα είχα για να γνωριστούμε χρόνο
ο άγγελος αργούσε βασανιστικά να ξαναφτάσει
-ήθελα να ξέρα τόσους αγγέλους έχεις
ήταν ανάγκη στο δικό μας καθήκοντα κι άλλα να βάλεις;-
μαζί καθόμασταν ώρες πολλές μιλώντας
μέχρι που μας εδένανε σφιχτά σα δίχτυ οι ιστορίες.
Μα εγώ τα μάτια και τα πόδια πάντα έτοιμα κρατούσα
τούτο το δίχτυ σπάζοντας μες στο νερό να σας πετάξω.
................................................................................

Είχε αργήσει πιο πολύ ο άγγελος και πλέον
το δίχτυ είχε προλάβει να μου δέσει την ψυχή μου
σαν σε έσπρωχνα μες στο νερό για μια στιγμή μονάχα
σκέφτηκα μες στην αγκαλιά να σε κρατήσω.
Με νίκησα• κι άφησα το κορμί μες στο νερό να πέσει.
Ένιωσα να με σφάζει ένα μαχαίρι,
ξέροντας πως θα φύγεις όπως φύγαν όλοι.

Βγήκες απ' το νερό κι απλώνοντας το χέρι
Έλα μαζί μου, Σιλωάμ, μου είπες.
Σαν όνειρο τρελλό σκέφτηκα να σ’ ακολουθήσω
μα πάλι -ανεπιγνώστως- μου λεγες να μείνω
αν είμαι “απεσταλμένος” την αποστολή μου πώς ν' αφήσω;

Αλεξανδρεύς

*απεσταλμένος