ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 1940 - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Έχει λεχθεί και είναι φυσικά αλήθεια αναμφισβήτητη ότι τα έθνη και οι λαοί, δεν πορεύονται την οδό των πεπρωμένων τους ως δια μαγείας και από μόνοι τους. Καθοδηγούνται από πρόσωπα που ζουν οι ίδιοι την ζωντανή παράδοση του τόπου τους, όντας οι ίδιοι γνήσια τέκνα του λαού που προΐστανται.

Εν όψει της επετείου του ηρωικού έπους του 1940, και μετά από εβδομήντα ακριβώς χρόνια, επάνω στην πραγματικότητα των ανθρώπων που καθοδηγούν τα έθνη, θα χαράξουμε κάποιες σκέψεις, όχι βεβαίως για να μας καταλάβει πνεύμα καταθλίψεως, αλλ’ αντιθέτως να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε χρέος, αφ’ ενός μεν να απορρίψουμε τους σύγχρονους γραικύλους, αφ’ ετέρου δε, να αναζητήσουμε και να αναδείξουμε τις φωτεινές αυτές προσωπικότητες που βιώνουν και εμπνέουν τα αιώνια Ιδανικά της φυλής μας: Ορθοδοξία, Πατρίδα και Οικογένεια.

Ας ανοίξουμε λοιπόν για λίγο την Βίβλο της Εθνικής μας Ιστορίας, στην μοναδική και χρυσή εποχή του 1940 και με τα μάτια της ψυχής μας, ας ατενίσουμε τις στιβαρές Ελληνικές προσωπικότητες που βρίσκονταν στις κορυφές της Εκκλησίας, της Πολιτείας και φυσικά του ένδοξου και ηρωικού μας Στρατού.

Ομολογουμένως ίλιγγος μας καταλαμβάνει όταν συνειδητοποιούμε την αξία και το πνευματικό εκτόπισμα του καθενός από αυτούς, στο ίδιο του τον τομέα, αλλά και γενικώτερα στην ιστορική σκηνή της εποχής τους.

1. Ας ξεκινήσουμε με την πολιτειακή κορυφή. Βασιλεύς Γεώργιος Β΄. Ο Βασιλεύς της νίκης. Του ανθρώπου του οποίου και μόνο η πνευματική διαθήκη που βρέθηκε μετά τον θάνατό του, τον κατατάσσει ανεπιφυλάκτως στους Εθνομάρτυρες και στις υψηλές προσωπικότητες της Ελλαδικής Εκκλησίας μας.

Τούτο μόνο να υπογραμμίσουμε: Ήταν τέτοια και τόση η δύναμη της προσωπικότητάς του, ώστε ακόμα και άνθρωποι που είχαν πολιτική κοσμοθεωρία διαφορετική ή και άκρως αντίθετη με αυτό που αντιπροσώπευε ο Βασιλεύς Γεώργιος, στις τρομερά δύσκολες και τραγικά επικίνδυνες διασκέψεις των Μεγάλων Δυνάμεων, σχετικά με τις σφαίρες πολιτικής επιρροής και τις εθνικές μας προαιώνιες διεκδικήσεις, τον ίδιο τον Βασιλέα Γεώργιο εμπιστεύονταν, ώστε να εκπροσωπήσει το Έθνος μας και να διεκδικήσει τα απαράγραπτα δίκαιά μας!

Θα πρέπει δε να είναι κανείς πολύ ρηχός ηθικώς και μορφωτικά ελλιπής για να μη σταθεί με τον ανάλογο σεβασμό και το εθνικό δέος, μπροστά στην ανεπανάληπτη αυτή ελληνική προσωπικότητα, η οποία, δυστυχώς, παραμένει εν πολλοίς άγνωστη στην σύγχρονη ιστορική μας πραγματικότητα και βιβλιογραφία. Δεν θα είμαστε υπερβολικοί αν τονίσουμε ότι ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ θα έπρεπε να προβάλλεται επισήμως (αν υπήρχαν ελληνόψυχοι κυβερνήτες), ως ο ηγέτης που είναι καθημερινώς έτοιμος για την θυσία υπέρ του Έθνους του!

2. Κυβερνήτης – Πρωθυπουργός: Ιωάννης Μεταξάς.

Ο στρατιώτης της Ελλάδος, αφ’ ότου εισήλθε στην Σχολή Ευελπίδων, έως και την ημέρα του παραδόξου θανάτου του! Είχε την τύχη να τον βρει ο θάνατος μέσα στο μεγαλείο της δόξας και του θριάμβου και διηνεκώς να σελαγίζει η ηρωική του μορφή στο στερέωμα του αθάνατου Ελληνικού μας Έθνους.

Το δε ερώτημα που προβάλλεται, τέτοιες ημέρες, ευκαίρως-ακαίρως, για το ποιός είπε στους Ιταλούς το «ΟΧΙ», μόνο ως κακόγουστο αστείο θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς, στην αστεία του πλευρά, ενώ στην σοβαρή του, αποδεικνύει την ανοησία αυτών που το θέτουν και το πόσο αδαείς και όχι μόνο περί την ιστορική πραγματικότητα είναι όσοι το υποβάλλουν.

3. Αλέξανδρος Παπάγος: Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου και κατόπιν στρατάρχης. Με την ακαταμάχητη στρατιωτική του επιβολή και την όλη ισχυρή και ολύμπια προσωπικότητά του, οδήγησε τον Ελληνικό Στρατό στην δόξα των βουνών της Βορείου Ηπείρου και κατόπιν έσωσε το Έθνος μας από τον επάρατο συμμοριτισμό.

4. Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας. Μια ανεπανάληπτη μορφή. Ο ηρωϊκός, ατρόμητος και άγιος αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο από Τραπεζούντος Χρύσανθος Φιλιππίδης. Ο άνδρας με τις τόσες Εθνικές και Εκκλησιαστικές περγαμηνές, που ετίμησε όσο ουδείς άλλος την υψηλή του θέση, αφού, για όσους γνωρίζουν, προτίμησε να χάσει τη θέση του, παρά να ταπεινώσει την Ελλαδική Εκκλησία μπροστά στους χιτλερικούς και ταυτοχρόνως να χάσει την προσωπική του αξιοπρέπεια.

Ας μη λησμονούμε ποτέ ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος είναι ο πρώτος αυθεντικός Εθνικός αντιστασιακός, που με την πράξη του υπογραμμίζει σε όλους τους μετέπειτα πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο Έλληνας Ορθόδοξος κληρικός...

Και τίθεται κατόπιν αυτών, αμείλικτο τώρα το ερώτημα, όχι ποιοί από όλο τον συρφετό των ξένων που θρονιάστηκαν στην γλυκιά μας πατρίδα, αλλά, ποιά Ελληνόπουλα σήμερα, γνωρίζουν ή έστω έχουν ακούσει κάτι για τις θρυλικές αυτές μορφές που έζησαν και έπεσαν για να μας χαρίσουν Ελεύθερη πατρίδα και Ελεύθερη και Ζωντανή Εκκλησία;

Ποια σύγχρονα σχολικά εγχειρίδια ή πανεπιστημιακά συγγράμματα, κάνουν λόγο για τους άνδρες αυτούς και το έργο τους; Αν γίνεται κάποια αναφορά σ’ αυτούς, γίνεται μόνο και μόνο, ώστε να αμαυρώσουν τα αστραπτερά τους μέτωπα.

Σε ποιες οδούς έχουν χαρίσει (οι εθνοπατέρες και γενικώτερα η τοπική αυτοδιοίκηση), τιμητικώς τα ηρωικά τους ονόματα; Και σε ποιά σημεία του κράτους (πλην του Καλπακίου), βρίσκονται οι σεπτές προτομές τους;

Να περάσουμε τώρα να κάνουμε σύγκριση με τα ανάλογα πρόσωπα τα οποία κατέχουν σήμερα τους ανάλογους θώκους; Ούτε καν το τολμούμε.

Και μετά από αυτή την ζοφερή, το ολιγώτερον πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε σήμερα, τι μας μέλλει; Η απογοήτευσις; Όχι δα. Το είπαμε και στην αρχή. Προβάλλουμε τις εθνικές μας προσωπικότητες, για να αφυπνιστούμε, να αγωνιστούμε και ταυτοχρόνως να παρακαλέσουμε θερμώς τον Θεό και την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Κυρία Θεοτόκο, να προστατεύσουν και πάλι το Έθνος μας. Να προστατεύουν και ταχέως να μας χαρίσουν Ορθοδόξους Έλληνες άρχοντες, προς πείσμα των σκοτεινών δυνάμεων και προς δόξαν της αιωνίας Ελλάδος.

Να μας χαρίσουν ανθρώπους που θα εφαρμόζουν τα αθάνατα ιδανικά μας, τώρα μάλιστα που οι τόσοι ξένοι που κατοικούν στην πατρίδα μας, έχουν ανάγκη από Ορθόδοξο και αυθεντικό Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.

Των δε πρωτεργατών του χρυσού Έπους του 1940, αιωνία η μνήμη. Αμήν.

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος