Εβδομήντα χρόνια από το θαύμα του 1940 - Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως ΑΝΔΡΕΑΣ

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

Πέρασαν κιόλας εβδομήντα χρόνια από το φθινοπωρινό εκείνο πρωϊνό της 28ης Οκτωβρίου 1940. Ήταν τότε, που η φασιστική Ιταλία μας κήρυξε αναίτια τον πόλεμο και που οι σειρήνες σήμαιναν πανεθνικό συναγερμό και ξεσηκωμό των Ελλήνων εναντίον των Ιταλών εισβολέων.

Πράγματι ! Εκείνη η μέρα έδειξε πως ο Ελληνικός Λαός ήταν όντως συνέχεια των Μαραθωνομάχων των Βυζαντίνων πολεμιστών και υπερασπιστών της Βασιλεύουσας, των γενναίων αγωνιστών του 1821, αλλά και των θρυλικών Μακεδονομάχων και Μπιζανομάχων του 1912 - 1913. Ίδια η αγάπη για την Πατρίδα, ίδια η περιφρόνηση προς τους σιδερόφρακτους εχθρούς, ίδιο το πνεύμα της αυτοθυσίας και της λεβεντιάς. Κι’ ακόμη, ίδια η πίστη στους θεούς, στα προχριστιανικά χρόνια, ίδια και στους αγώνες της χριστιανικής εποχής : Ο Χριστός και η Θεοτόκος, η Υπέρμαχος του Έθνους μας Στρατηγός, ήταν που έδιναν φτερά σ’ εκείνους που πάλευαν «υπέρ βωμών και εστιών», για να μείνη αδούλωτη και ελεύθερη η Ελληνική μας Πατρίδα, από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια μέχρι τις 28 Οκτωβρίου 1940, βροντοφωνάζοντας ολόψυχα το «ΟΧΙ».

Όλος ο κόσμος έμεινε κατάπληκτος όταν η μικρή Ελλάδα αποφάσισε, χωρίς δισταγμό, να τα βάλη με την πανίσχυρη αυτοκρατορία του Μουσολίνι. Κι’ αυτό, ενώ ολόκληρη η Ευρώπη πλην της Αγγλίας, βρισκόταν υπόδουλη των Γερμανών (κυρίως) και των Ιταλών, που αποτελούσαν την συμμαχία του «Άξονα», τον οποίο τον διαφήμιζαν ως αήττητο.

Όταν, όμως, μιλάει η καρδιά, τότε τι αξίζουν οι πολεμικές μηχανές και τα σύγχρονα όπλα του θανάτου ; «Θα πεθάνουμε όλοι», ήταν το σύνθημα, που πίστευαν και έλεγαν τα Ελληνόπουλα εκείνη την μεγαλειώδη εποχή. Και γι’ αυτό, ξεκινούσαν για το Μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και με την απόφαση να πετάξουν στην θάλασσα τους θρασύδειλους επιδρομείς.

Έτσι, πάνω στην Πίνδο και στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, στους αιθέρες και στα νερά της Μεσογείου και της Αδριατικής, οι φαντάροι μας, οι αεροπόροι και οι ναύτες μας, έγραψαν με το πύρωμα της καρδιάς τους και με το άλικο αίμα τους σελίδες άφατης δόξας και μεγαλείου.

Μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο αναγκάστηκε κι’ αυτός ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, ο Ουΐνστων Τσώρτσιλ, να διατυπώση τον περίφημο λόγο : «Μέχρι τώρα λέγαμε, ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες • στο εξής θα λέμε, ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» ! Μεγάλα λόγια, που, δυστυχώς, όταν μετά τον Πόλεμο ήλθε η ώρα να μοιρασθούν οι Σύμμαχοι μαζί μας την νίκη, αδίκησαν κατάφωρα την Ελλάδα. Γιατί ούτε η Βόρειος Ήπειρος μας αποδόθηκε, ούτε μέρος της Θράκης, όπου οι Βούλγαροι - σύμμαχοι των Γερμανών στην Κατοχή - έθυσαν και απώλεσαν • αλλά και αυτά τα Δωδεκάνησα μόλις και μετά βίας κατέστη δυνατόν να κατοχυρωθούν στην Ελλάδα. Όντως, σημεία της αδικίας και της αχαριστίας των λεγομένων «Μεγάλων» της γης...

Όμως, πρέπει να εξάρουμε και το γεγονός, ότι η Ελλάδα διέθετε, τότε, πολιτειακή, πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία αξία των περιστάσεων και των ιδιαίτερα δύσκολων εκείνων καιρών : Ο Βασιλεύς ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β , ο πρωθυπουργός ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ, ο Αρχιστράτηγος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΓΟΣ και όλοι οι γενναίοι ηγήτορες των ενόπλων δυνάμεων και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ, ήσαν οι άνθρωποι, που εχρησιμοποίησε η Θεία Πρόνοια για να μεγαλύνουν και να δοξάσουν το Έθνος. Ας είναι αγήρως και αιωνία η μνήμη τους, όπως αιωνία να είναι η μνήμη και των πολεμιστών, που άφησαν την τελευταία πνοή τους στα βουνά, στα πέλαγα και στις καταπληκτικές αερομαχίες. Θεωρούμε, ακόμη, αναγκαίο να αναφέρουμε και τους αχώριστους συντρόφους των φαντάρων μας : τα άλογα και τα μουλάρια, που ακούραστα, υπομονητικά, μουσκεμένα κι’ αυτά από την βροχή και το χιόνι μετέφεραν τρόφιμα και πυρομαχικά στον μαχόμενο Στρατό μας. Πολλά απ’ αυτά τα ηρωϊκά ζώα γκρεμίστηκαν σε βαθειές χαράδρες η σκοτώθηκαν από τα εχθρικά πυρά η δεν άντεξαν στην πείνα και στις αφάνταστες κακουχίες. Και κάποιοι φαντάροι έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά, όταν έχαναν τα πολύτιμα ζωντανά, που τους είχε εμπιστευθή η Πατρίδα, επιβεβαιώνοντας τον θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής : «δίκαιος οικτείρει ψυχάς κτηνών αυτού» (Παροιμ. ιβ 10). Δηλαδή, ο καλός άνθρωπος πονάει τα ζώα του.

Τι να πούμε, τώρα, για τις ηρωΐδες της Πίνδου, τις γενναίες εκείνες Ηπειρώτισσες, που ζαλωμένες με πολεμοφόδια και κανόνια ανέβαιναν στις απάτητες βουνοκορφές, βοήθεια και στήριγμα των φαντάρων μας ; Κι’ ακόμη, για τις άλλες αφανείς ηρωΐδες, τις νοσοκόμες, που είτε στο Μέτωπο είτε στα Νοσοκομεία, στα μετόπισθεν, έδιναν βάλσαμο παρηγοριάς στους τραυματίες ; Αλλά και στους καλλιτέχνες εκείνου του καιρού, με προεξάρχουσα την Σοφία Βέμπο, την θρυλική «τραγουδίστρια της Νίκης», που εμψύχωναν τον Στρατό μας και, παράλληλα, γελοιοποιούσαν τον Ντούτσε, τον φανφαρόνο Ιταλό δικτάτορα, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη μας. Τέλος, στρέφουμε την σκέψη μας στους στρατιωτικούς Ιερείς, που με τους παραμυθητικούς λόγους, τις προσευχές, την εξομολόγηση των μαχητών, τις Θείες Λειτουργίες, που τελούσαν, συχνά, μέσα στα χιόνια, έδιναν κουράγιο και δύναμη στους στρατιώτες μας και ατσάλωναν τις ψυχές τους, ότι με την βοήθεια του Θεού και κάτω από την σκέπη της Παναγίας η Νίκη θα στέψη τα «ιερά όπλα» των Ελλήνων, όπως έλεγε η εμπνευσμένη Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου, που εξεδόθη ευθύς, μόλις εκδηλώθηκε η Ιταλική επίθεση εναντίον της Χώρας μας, στις 28 Οκτωβρίου 1940.

Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

Σήμερα, που ο κόσμος και ιδιαίτερα η Πατρίδα μας περνάει αυτήν την πρωτοφανή οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση, είναι απόλυτη ανάγκη να στρέψουμε τον νου και την καρδιά μας στο Έπος του 1940 και να παραδειγματισθούμε : Να καλλιεργούμε την ομόνοια, την ενότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη για την Ελλάδα, την πίστη στον Θεό και την καταφυγή στις πρεσβείες της Θεοτόκου, όπως έκαναν οι αγωνιστές της ανεπανάληπτης εκείνης εποχής. Είναι αυτά, που θα μας βγάλουν από τα σημερινά αδιέξοδα και θα οδηγήσουν ξανά την Ελλάδα στον δρόμο της τιμής, ώστε να είναι σεβαστή στους φίλους και υπολογίσιμη στους εχθρούς.

Χρόνια πολλά σε όλους, άγια και αγωνιστικά, γεμάτα Χριστό και Ελλάδα.

 

Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ