«Θεραπεία της αιμορροούσης και ανάστασις της θυγατρός του Ιαείρου.» - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ζ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. Η΄ 41-56)

«Θεραπεία της αιμορροούσης και ανάστασις της θυγατρός του Ιαείρου.»

Είναι γεγονός ότι όσο θα ζούμε στον κόσμο αυτό, συνεχώς θα υποφέρουμε. Θα υποφέρουμε είτε από δικά μας προσωπικά προβλήματα, είτε από προβλήματα δικών μας ανθρώπων, συγγενών αλλά και φίλων που αγαπούμε.

Αυτό, το ότι θα υποφέρουμε ποικιλοτρόπως είναι το μόνο βέβαιον. Άλλωστε και οι πρόγονοί μας Έλληνες δια του Πλάτωνος εξέφρασαν αυτήν ακριβώς την αλήθεια: «τέρας εστί όστις δια βίου ευτύχησεν».

Αλλοίμονο όμως στον άνθρωπο που πέφτει μέσα στο πέλαγος των θλίψεων χωρίς την πίστη και την ευλάβεια. Πόσο μας τονίζει την αλήθεια αυτή το Ιερό Ευαγγέλιο που θα αναγνωστεί αύριο στις Εκκλησίες!

Και οι δύο περιπτώσεις που αναφέρονται στην ευαγγελική περικοπή, είναι πολύ χαρακτηριστικές. Τόσο η πρώτη περίπτωση, ο τραγικός πατέρας, ο «άρχων της Συναγωγής», ο Ιάειρος, όσο και η δεύτερη, η ανώνυμη γυναίκα, η αιμορροούσα, η οποία από 12 έτη, παρά τα χρήματα που δαπάνησε στους ιατρούς «ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι».

Αυτή ακριβώς η ακλόνητη πίστις και των δύο, του Ιαείρου για την θεραπεία της θυγατέρας του, και της γυναικός για τον εαυτόν της, τους κάνουν να πλησιάζουν τον Ιησού με συγκινητική πίστη και καταπληκτική ευλάβεια. Και τελικώς, όπως άλλωστε ήταν επόμενο, λαμβάνουν και οι δυο τους το ποθούμενο. Η μεν ταλαίπωρη μέχρι τότε γυναίκα, όχι μόνο θεραπεύεται, αλλά και επαινείται μαζί με το θάρρος που λαμβάνει από τον ίδιο τον Κύριο «θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην». Ο δε αρχισυνάγωγος στη συνέχεια, με την σύζυγό του, λαμβάνουν από τα χέρια του ίδιου του Ιησού, την κόρη τους αναστημένη «και εξέστησαν».

* Αν αδελφοί μου θελήσουμε να εμβαθύνουμε τον στοχασμό μας σε κάποιο από τα τόσα καταπληκτικά σημεία του Ιερού κειμένου, θα μπορούσαμε να σταθούμε μετά από το κεφάλαιο της πίστεως, στην περισσή ευλάβεια την οποία ξεδιπλώνουν οι πονεμένες υπάρξεις που μας παρουσιάζει ο Ιατρός Ευαγγελιστής Λουκάς.

Πράγματι, η ευλάβεια είναι το γνώρισμα της ώριμης πίστεως.

Είναι η πνευματική τροφοδοσία των αγίων ψυχών και ταυτοχρόνως το απαύγασμα ολόκληρου του περιεχομένου της πίστεως.

Δεν μπορεί κανείς παρά να συγκλονίζεται όταν βλέπει τον τραγικό πατέρα να γονατίζει μπροστά στον Ιησού , και δεν μπορούμε παρά να ταπεινώνουμε την άκαμπτη και ψυχρή σκέψη μας, μαθαίνοντας ότι η αιμορροούσα ούτε καν τολμούσε να ζητήσει φανερά αυτό που έτη ολόκληρα προσδοκούσε.

Ας τοποθετήσουμε τώρα την ύπαρξή μας μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα.

Πόσες φορές κι εμείς πλησιάσαμε, όχι απλώς για να αγγίξουμε την άκρη του ενδύματος, αλλά για να λάβουμε τον Ίδιο τον Ιησού μέσα μας!

Πόσες φορές σε ιερά προσκυνήματα φθάνουμε κατάκοποι για να λάβουμε την ιδιαίτερη ευλογία, τόσο για εμάς, όσο και για τα πρόσωπα που αγαπούμε και μας αγαπούνε!

Συνειδητοποιούμε όμως, αν όχι στον βαθμό που θα έπρεπε, έστω και ελάχιστα κάποια πράγματα από την μεγάλη αυτή προσέγγιση και επικοινωνία; Μας συγκλονίζει το γεγονός ότι αρκετές φορές στη ζωή μας βρισκόμαστε κατά τρόπο, πνευματικό μεν, πραγματικό δε, πρόσωπο προς πρόσωπο με τον Ίδιο τον Ιησού;

Η συναίσθησις αυτής ακριβώς της πραγματικότητας, μας κάνει να γονατίζουμε ως άλλος Ιάειρος ενώπιόν Του ή μας πληρώνει την συνείδηση με τον άγιο και σωστικό φόβο, ως άλλη αιμορροούσα; Αν ναι, τότε θα ακούμε το «θάρσει, η πίστις σου σέσωκέ σε». Τότε μόνο θα αρχίσουμε να βιώνουμε την συγκλονιστική φράση που ακούμε, αλλά δεν εννοούμε, «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Μόνο αν υπάρχουν τέτοιες ευλογημένες στιγμές στη χριστιανική μας πορεία, θα «πορευόμεθα εν ειρήνη» «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών».

Είθε η υγιής ρίζα της πίστεως να τροφοδοτεί τα ευωδιαστά άνθη της ευλαβείας.

Αμήν.   

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος