Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου (Χαναναίας) - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου (Χαναναίας)

     (Ματθ. ΙΕ΄ 21-28)

Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες φαίνεται ότι ο Θεός δεν ακούει την δέηση και την προσευχή του ανθρώπου. Αλλά αυτό μόνο φαίνεται. Στην πραγματικότητα, όταν ο πιστός επιμένει με ακράδαντη πίστη και ειλικρινή ταπείνωση, όχι μόνο λαμβάνει το ποθούμενο,  αλλά και γίνεται παράδειγμα πίστεως, ταπεινώσεως και καρτερίας στους άλλους ανθρώπους.

Μια τέτοια περίπτωση βλέπουμε και στην  Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής,  που θα ακούσουμε στους ιερούς μας Ναούς.

*    Ο Ιησούς έφθασε στα όρια της Ιουδαίας και πλησίασε στα μέρη της Τύρου και Σιδώνος. Σε μια περιοχή, όπου ζούσαν ειδωλολάτρες. Άνθρωποι δηλαδή που δεν γνώριζαν και δεν ζούσαν σύμφωνα με το νόμο του Θεού. Ψυχές οι οποίες δεν άνηκαν στον Ιουδαϊκό λαό.

Ακριβώς στον τόπο αυτό συνέβη κάτι που δεν θα το περίμενε κανείς. Μια γυναίκα Χαναναία, η οποία δεν ζούσε το Μωσαϊκό νόμο, βγήκε από την περιοχή εκείνη και του φώναζε δυνατά λέγοντας: «Ελέησόν με, Κύριε, Υιέ Δαυϊδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται». Αλλά, κατά παράδοξο τρόπο, ο Κύριος δεν της αποκρίνεται λέξη.

Παραξενεμένοι από τη σιωπή αυτή οι μαθητές του τον πλησιάζουν και του λένε: «Εκπλήρωσε το αίτημά της για να φύγει, διότι μας ακολουθεί φωνάζοντας».

Και αρχίζει τώρα ένας συγκλονιστικός διάλογος μεταξύ του Ιησού και της Χαναναίας.

«Δεν στάλθηκα, παρά στα πρόβατα τα χαμένα του Ισραηλιτικού έθνους». Η γυναίκα πέφτει αμέσως και τον προσκυνά λέγοντας: «Κύριε, βοήθησέ με». Για να λάβει την απάντηση :«Δεν είναι σωστό να πάρω το ψωμί των παιδιών και να το ρίξω στα σκυλάκια»...

Απάντηση που παγώνει αυτόν που γνωρίζει την αγάπη του Ιησού.

Και ας τοποθετήσει τώρα ο καθένας μας τον εαυτόν του στη θέση αυτής της γυναίκας, ακούγοντας την απάντηση του Ιησού. Πώς αλήθεια θα αισθανόταν; Προσβεβλημένος; Κατακεραυνωμένος; Θα τολμούσε να αρθρώσει λέξη ή θα σταματούσε πάραυτα το αίτημα και θα εξατμιζόταν η πίστη;

Η αφοπλιστική όμως απάντηση της Χαναναίας συγκλονίζει εμάς και κάνει τον Κύριο Ιησού να της πλέξει το αιώνιο εγκώμιο, το οποίο θα ακούγεται παντού και πάντοτε μέσα από το ιερό Ευαγγέλιο όσο θα υφίσταται ο κόσμος και η ιστορία...

Ας την ακούσουμε με κομμένη την ανάσα μας.

«Ναι, Κύριε. Αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα, που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους».

*    Αδελφοί μου. Ας παραδεχθούμε ότι υπάρχουν περιπτώσεις, που από ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν γνώση χριστιανική, ορισμένες φορές ακούγονται πράγματα και γίνονται ενέργειες, οι οποίες προξενούν θαυμασμό και συνάμα δείχνουν τον δρόμο και σε αυτούς που έτη ολόκληρα οδεύουν την πνευματική ζωή... Και τότε γίνεται το ποθούμενο. Η ακλόνητη πίστη του ανθρώπου, κάνει την αγάπη του Θεού να εκδηλώνεται τόσο δυναμικά, ώστε να ακούγεται ο παντοκρατορικός λόγος του Ιησού «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις».

Επομένως, δεν είναι ότι ο Ιησούς κωφεύει στις ανάγκες μας, τουναντίον, με τα πνευματικά «τεστ», μας ανεβάζει σε δυσθεώρητα μέτρα ομολογίας, καρτερίας και γνησίας πίστεως προς το πανάχραντο πρόσωπό Του. Και το αποτέλεσμα; Να λαμβάνουμε αυτό που ζητούμε, να θαυμάζουν και αυτοί οι άγγελοι και ταυτοχρόνως να παραδειγματίζονται όσες ψυχές έχουν τη διάθεση να ακολουθήσουν τον όμορφο δρόμο της Χριστιανικής ζωής.

Φίλοι μου. Ας μη το βάζουμε κάτω με το πρώτο φαινομενικό εμπόδιο. Ο Θεός ακούει όχι απλώς τις θερμές δεήσεις μας, αλλά και τους μικρούς ψιθύρους της καρδιάς μας. Ας ανοίγουμε διάπλατα την ύπαρξή μας στην ευχαριστία, στην δέηση και ικεσία και να είμαστε βέβαιοι ότι η αγάπη του Ιησού θα μας δώσει, όχι μόνο αυτό που ζητούμε. αλλά θα ανταμείψει και την καρτερία μας στην προσευχή και στην υπομονή.

Αμήν.   

Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος