ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
Τετάρτη, 3 Δεκεμβρίου, 1980
...
Η Άννα Αχμάτοβα (Ρωσίδα ποιήτρια που βασανίστηκε απ'το Σοβιετικό καθεστώς· ο γιος της χάθηκε σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης) γράφει:
Η γιαλάδα του χρυσού περνά και το ατσάλι σκουριάζει,
το μάρμαρο γίνεται κομμάτια. Όλα προετοιμασμένα για τον θάνατο.
Πιο σταθερή στη γη είναι η θλίψη. Και αιώνιος – ο μεγαλοπρεπής λόγος.
Θεέ μου, τι όμορφο!
το μάρμαρο γίνεται κομμάτια. Όλα προετοιμασμένα για τον θάνατο.
Πιο σταθερή στη γη είναι η θλίψη. Και αιώνιος – ο μεγαλοπρεπής λόγος.
Θεέ μου, τι όμορφο!
Η δυσκολία, η αληθινή μοναδικότητα του Χριστιανισμού, βρίσκεται στο γεγονός πως απευθύνεται στο άτομο, αλλά του δίνει ως πλήρωμά του την Εκκλησία.
Το άτομο, το πρόσωπο που δεν δέχεται την Εκκλησία, διαστρέφει τον Χριστιανισμό, μεταμορφώνοντάς τον σε πνευματικό ναρκισσισμό και εγωισμό. Η Εκκλησία, που δεν δέχεται το άτομο, διαστρέφει τον Χριστιανισμό, ανάγοντάς τον σε θρησκεία της μάζας. Σε μια τέτοια Εκκλησία, το άτομο αντικαθίσταται από μια ευσεβή σφραγίδα (ευσεβές πρόσωπο), ενώ ένα τέτοιο άτομο συλλαμβάνει την Εκκλησία, στην καλύτερη περίπτωση, ως μια πνευματική τροφό. Αυτή η σύγχυση, ο πειρασμός και η εξαπάτηση είναι διαρκείς καταστάσεις – και στις μέρες μας, ιδαίτερα σαφείς. Από τη μια πλευρά, αναζήτηση μιας προσωπικής πνευματικότητας· από την άλλη, κάποιος εκκλησιαστικός ακτιβισμός, η Εκκλησία ως δραστηριότητα, ως “κολλεκτιβισμός”. Η Εκκλησία τότε γίνεται αντανάκλαση αυτών των δύο σύγχρονων ασθενειών: ατομικισμός και κολλεκτιβισμός. Το μυστήριο του Χριστιανισμού είναι στο να υπάρχει μια εσωτερική ενότητα με τον καθένα. Αλλά μέσα μας, κι όχι σ' ένα θρησκευτικό κολλεκτιβισμό.
Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως σύμφωνα με τις κατηγορίες αυτού του κόσμου, ο Χριστιανισμός δεν μπορεί παρά να είναι παράδοξος. Εκεί όπου δεν υπάρχει παράδοξο, ο Χριστιανισμός τραυματίζεται κατά κάποιο τρόπο και υποκαθίσταται από κάτι ψεύτικο. Ο συνδυασμός του ατόμου με την Εκκλησία είναι ένα απ' αυτά τα βασικά παράδοξα.
επιμέλεια, γ.χ.γ
8 σχόλια:
Ακόμη ένα μαργαριτάρι από τη στοχαστική σκέψη του π. Αλέξανδρου Σμέμαν.
Αντί τη θεωτική εμπειρία των Αγίων προβάλλει συνεχώς στοχαστικά και προτεσταντόπληκτα κείμενα ο γ.χ.γ..
Εμείς φυσικά δεν δυσφορούμε για τη δημοσιοποίηση κειμένων που υποσκάπτουν το κύρος των νεωτεριστών και των Νεοβαρλααμιτών.
Θλιβόμαστε όμως για την εμμονή στον ετσιθελισμό και για την παντελή αδυναμία να υποτάξουμε το καταραμένο "εγώ" ακόμη και όταν δαμφισβητείται η αλήθεια της Εκκλησίας.
Αυτό το νεωτεριστές δεν το καταλαβαίνω! Τα ίδια θα έλεγαν τον καιρό εκείνο και κάποιοι για αυτούς που σήμερα είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας. Το Πνεύμα του Θεού φώτιζε και φωτίζει. Παντού κινδύνους βλέπουν μερικού. Η θεολογία δεν είναι στάσιμη.
Ο κ. Τελεβάντος πάντα με ευγένεια τον πατάει τον Σμέμαν.
Μήπως υπάρχει κάποια προσωπική διένεξη;
Καλές και παραδοσιακές τις διαβάζω τις σκέψεις του π. Αλέξανδρου.
Πολύ με άγγιξε το κείμενο.
Ευχαριστώ...
Αυτοί που εξέδωσαν το ημερολόγιο, έκαναν μεγάλη ζημιά στον Σμέμαν.
Γιατί ο ίδιος δεν το έβγαλε, αν πραγματικά άξιζε;
Πάντα γενικολογίες ο Τελεβάντος, χωρίς να υποδεικνύει το λάθος ή την παρέκκλιση.Εμμονή του έχει γίνει ο Σμέμαν...
Ο αιρετικός.
Το Ημερολόγιο έπρεπε να βγει διότι βλέπεις σε αυτό την σκέψη του ιερέα και του θεολόγου που πονά και αγωνιά. Είναι συνήθεια τα ημερολόγια να τα εκδίδουν οι επίγονοι. Αν δεν το επιθυμούσε ο συγγραφέας δεν τα το κρατούσε.
π. Νεόφυτος
Δημοσίευση σχολίου