Ακατανόητη Αγάπη - Στάχυς

Ακατανόητη Αγάπη

Όταν στο βαθύ σκοτάδι της ταλαιπώρου  βιωτής μου

την άνοιξη τ’ Απρίλη μέσα σε μια στιγμή μου φέρνεις,

και την Χάρη Σου απλόχερα σε μένα την εκχέεις,

δάκρυα χαράς και λύπης το πρόσωπό μου αυλακώνουν.

Ναι Κύριε, το ξέρω πόσο μ’ αγαπάς και το δείχνεις.

Πώς όμως αντέχεις τέτοια αγάπη;

Αν στο χάδι Σου, μ’ αγκάθινο στεφάνι σε στολίζω

κι αν στο κάλεσμα, με προδοσίας φιλί ανταποδίδω,

τότε γιατί να μ’ αγαπάς, να επιμένεις,

όταν γνωρίζεις πως όσο κι αν Εσύ με σώζεις, άλλο τόσο θα ξεφεύγω;

Πόσες φορές θα χρειαστεί το απολωλός πρόβατο να σώσεις;

Ίσως επειδή ελπίζεις, πως στο τέλος, μπορεί και να Σ’ αγαπήσει.

Στάχυς