Λευκή Έρημος
Λες ότι ξέφυγες,
πως τα σγουρά μαλλιά,
τα φωτεινά, μελιά της μάτια πια δεν τα θυμάσαι.
Πως κι αν τη συναντάς,
τίποτα δεν ταράζει πια της μοναξιάς σου τη γαλήνη.
Ήταν ιδέα μόνο λες,
πείσμα στου λογικού σου το παιχνίδι,
τα φωτεινά, μελιά της μάτια πια δεν τα θυμάσαι.
Πως κι αν τη συναντάς,
τίποτα δεν ταράζει πια της μοναξιάς σου τη γαλήνη.
Ήταν ιδέα μόνο λες,
πείσμα στου λογικού σου το παιχνίδι,
άσκοπη στάση στης βιωτής σου το ταξίδι.
Κι αλήθεια! πάει καιρός, όχι πολύς,
που άλλα πράματα γέμισαν τον καιρό σου
κι είσαι ευτυχής που κάθε πόθο μυστικό
για πάντα απόδιωξες απ’ την καρδιά
κι απ' το μυαλό σου.
Μόνο η τυχαία του δρόμου μακρινή θωριά
κάποιας που μοιάζει
μόνο αυτή σε κάνει λίγο να αμφιβάλλεις.
Και να! τη συναντάς,
κι όχι από τύχη, μες σε πολύβουη παρέα γνωστών και φίλων
μ’ άξαφνα σβήνουν οι φωνές σαν η ματιά της
στη δικιά σου πάνω πέσει
παγώνει ο χρόνος, σταματά,
στα χείλη πια δε φτάνει λέξη.
κι όχι από τύχη, μες σε πολύβουη παρέα γνωστών και φίλων
μ’ άξαφνα σβήνουν οι φωνές σαν η ματιά της
στη δικιά σου πάνω πέσει
παγώνει ο χρόνος, σταματά,
στα χείλη πια δε φτάνει λέξη.
Μηχανικά το δρόμο αφήνεις πίσω το γνωστό,
αμήχανα στο σπίτι μπαίνεις
αμήχανα στο σπίτι μπαίνεις
κι εκεί ανέστιος στης θύμησης των λογισμών
τη χειμωνιά ξεμένεις.
τη χειμωνιά ξεμένεις.
Μα όχι! Είν’ άλλα, πιο σπουδαία που έχεις να σκεφτείς!
Καιρό δεν έχεις για χαμένους πόθους σου να λογαριάζεις!
και στου μυαλού σου τον αχό,
με σκέψεις άλλες «σιωπή» προστάζεις.
με σκέψεις άλλες «σιωπή» προστάζεις.
Όμως ο νους αναρχικός πίσω γυρνά,
στ’ απάντημα της ζωηρής ματιάς της ταξιδεύει
τ’ άπιαστου παραδείσου της λαχτάρα σαν αέρας ξαφνικός
τα ερείσματα του λογικού παιδεύει.
Φτάνει πια! Τ’ αποφάσισα, ποτέ πως δε θα σ’ έχω
για τούτο δεν πλανιέμαι,
μα η πλάνη μεγαλύτερη
πως τα σγουρά σου τα μαλλιά και τα μελιά τα μάτια σου
από το νου μου τα ’σβησα και δεν τα συλλογιέμαι!
Ας είναι!
Ήσουν του ονείρου μου αφορμή για μακρινά ταξίδια.
Και να που γίνεσαι άλλη μια
κι εγώ για πρώτη μου φορά
μες στου χαρτιού την ερημιά
κι η σκέψη σου πυξίδα.
Σταύρου Γ. Δημήτριος
19 σχόλια:
Κάποιες φορές δανείζουμε το κλειδί της καρδιάς μας και άλλοτε το χαρίζουμε. Στη πρώτη περίπτωση δεν έχουμε δοθεί ολοκληρωτικά άρα καταφέρνουμε και να πάμε παρακάτω αν χρειαστεί. Στη περίπτωση όμως που το χαρίσουμε, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι πως πιθανόν κάποια στιγμή να χρειαστεί ν’ αλλάξουμε και κλειδαριά...
Διδακτικό!!
Ένα ατελείωτο παιχνίδι με κρυφά χαρτιά είναι η αγάπη, άλλοι περιμένουν απ τα κέρδη της να σώσουν τη ζωή τους, άλλοι να εξασφαλίσουν μια όμορφη καθημερινότητα, υπάρχουν όμως και εκείνοι που μπορούν να διακρίνουν πως η μεγαλύτερη αξία της είναι πως στο τέλος κάθε παιχνιδιού υπάρχουν πάντα δύο νικητές και δύο ηττημένοι...
Άγγελος
Αλήθεια πόση ομορφιά
πόση δύναμη
πόσο πόνο
πόσο αγάπη
πόσο πολλά
.....
μπορούν να χωρέσουν οι λέξεις
με συγκίνησε πολύ
όμορφη η ποίησή σου Δημήτρη!
λαμπύρισε την προχθεσινή πανσέληνο!
Καλή συνέχεια.
Η ισορροπία ανάμεσα στο τι αναζητούμε και στο τι βρίσκουμε, εξαρτάται πολλές φορές απ όσα αφήσαμε πίσω μας...
Πρώτη φορά διάβασα ποίημα σου εδώ. Καλή πορεία.....
Η Λευκή σου Έρημος είναι για τον αναγνώστη πολύχρωμη και γόνιμη σε σκέψεις σε καθαρό ορίζοντα.
Θέλω να καταθέσω μια σκέψη μου: …. ο «Αναστάσιος» είναι μια «μάνδρα του Αττίκ» για ποιητές και λογοτέχνες.
Είχα την εντύπωση πως είχες τάλαντο στην φωτογραφία. Τώρα σε βλέπω και με ποιητικό λόγο. Σε συγχαίρω περιμένοντας την εξωτερίκευση των σκέψεών σου και σε μας.
Υπέροχη η γραφή σου. Απρόσμενη η επώνυμη υπογραφή. Συγχαίρω.
ποιητή, coolαρε, άστο. ο χρόνος θα δείξει... μην στενοχωριέσαι... είσαι ακόμα πολύ μικρός... θα πας στρατό, θα ξεθολώσεις και αν είναι για καλό κάποιοι θα επαναεκτιμήσουν τη στάση τους... ή εσύ μόνος σου θα τους ξεπεράσεις και θα απορείς με τον εαυτό σου... όλοι τα έχουμε πάθει αυτά
πάντως είσαι ΚΑΙ πολύ καλός ποιητής
μου άρεσαν πολύ οι στίχοι σου
μια ηλικιωμένη φίλη
Στη ζωή χάνουμε και κερδίσουμε συνέχεια πράγματα και ανθρώπους, δυστυχώς όλα αυτά που χάνουμε δε μπορούν ν' αντικατασταθούν με τίποτα άλλο, μένοντας όμως στη σκέψη της απουσίας τους καταφέρνουμε να χάσουμε και οτιδήποτε νέο θέλει να έρθει στη ζωή μας, πράγμα ριψοκίνδυνο γιατί ο χρόνος φαίνεται πως δεν είναι επιεικής στις αναμνήσεις...
Δεν συμφωνώ με το «μες στου χαρτιού την ερημιά κι η σκέψη σου πυξίδα.» μην αφήνεις τους άλλους να οδηγούν την ζωή σου όταν δεν θέλουν να είναι συνοδοιπόροι.
Σου αξίζουν συγχαρητήρια!! γράφεις εξαιρετικά καλά.
Συγχαρητήρια , υπέροχο ποίημα . Πραγματικά φαίνεται να έχεις βασανιστεί πολύ απο αυτό το θέμα και οτι συνεχίζεις να βασανίζεσαι . Εύχομαι να έχει ευτυχή κατάληξη το θέμα .
Το ποίημα μου άρεσε πολύ!Χαμένες αγάπες που αφήνουν ίχνη και σβήνει ένα κομμάτι της καρδιάς.Μου άρεσε η φράση ''νους αναρχικός πίσω γυρνά''..''Φτάνει πιά''..''καιρό δεν έχεις για χαμένους πόθους ..''που δεικνύει την προσπάθεια επανόδου στην πραγματικότητα και αυτό είναι πολύ ωραίο γιατί ενώ δείχνει την ευαισθησία από τη μια,από την άλλη όμως υπάρχει και η λογική που προσγειώνει με τη φράση ''από το νου μου τασβησα και δεν τα συλλογιέμαι''.
Καταπληκτικό ποίημα γιατί μπαίνει σε βαθιές ένοιες και στέλνει μηνύματα, του πως πρέπει να πορεύεται η ανθρώπινη σκέψη.-πην
Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε την αξία της κάθε στιγμής θα τη ζούσαμε πάντα σα να ήταν η τελευταία.
Δεν σε γνωρίζω. Αποσυνδέω το ποίημα με ότι το προσωπικό. Νομίζω ότι ο ποιητής δεν περιγράφει πάντα δικές του εμπειρίες.
Μου αρέσει να διαβάζω ποίηση. Σε διάβασα άνετα. Να γράφεις! Για να μεταφέρεις την κάθε ευαίσθητη ψυχή σε χώρους, που τόσο σπάνια βρίσκονται σήμερα...
Ο γδμ γιατί σιωπά;
Θαρραλέο τόλμημα με δυνατή γραφή.
Η μορφή παραπέμπει σε έμπειρη γραφίδα. Εφόσον πρόκειται για την πρώτη ποιητική προσπάθεια πρέπει αδιαμφισβήτητα να την χειροκροτήσουμε με ζέση.
Καλή δύναμη και στο γράψιμο και στους άλλους αγώνες.
Τρυφερό
Με πόνο
Η απόδοση εκπληκτική.
Σαν να ζω τα όσα γράφεις.
Μου αρέσει το γράψιμο σου.
Καλή συνέχεια φίλε….
Συγχαίρω! Πολύ καλό.
Δημοσίευση σχολίου