Κυριακή των Αγίων Πάντων
Υπάρχουν άνθρωποι που παρά το ότι αποδέχονται την πίστη του Χριστού, δεν έχουν αντιληφθεί καθόλου ή όσο θα έπρεπε, το θέμα της ομολογίας αυτής της πίστεως.
Η Ιερή όμως Ευαγγελική περικοπή που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ναούς μας, ξεκαθαρίζει το θέμα, αφού ο ίδιος ο Ιησούς τονίζει αυθεντικά: «Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. Ι΄ 32) δηλ. για καθένα που θα κάνει ομολογία για μένα μπροστά στους ανθρώπους, θα κάνω και εγώ ομολογία γι’ αυτόν μπροστά στον Πατέρα μου τον ουράνιο. Είναι μάλιστα η αλήθεια αυτή τόσο φανερή, ώστε ο Κύριος την τονίζει στον επόμενο στίχο και αρνητικά: «Όστις δ’ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς». Δηλ. Εκείνον δε, που θα με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον ουράνιο.
Επομένως, αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να είναι οπαδός του Χριστού, άνευ της ομολογίας στη Θεότητά του και χωρίς να εφαρμόζει τις Ευαγγελικές επιταγές στη ζωή του, το μόνο το οποίο κατορθώνει, είναι να ξεγελά τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να «εισπράξει», την άρνηση και από τον ίδιο τον Κύριο.
Και ότι έτσι έχουν τα πράγματα, τούτο το επιβεβαιώνουν οι τόσοι αιώνες που πέρασαν, αλλά και τα αναρίθμητα πρόσωπα της Ιστορίας, τα οποία αφ’ ενός ομολόγησαν την πίστη τους με οποιοδήποτε κόστος, αφ’ ετέρου αρνήθηκαν τη σώζουσα αλήθεια, επιστρέφοντας στον κόσμο της ματαιότητας, της καταστροφής και της απώλειας...
Ας δούμε όμως, γιατί είναι αναγκαία η ομολογία της πίστεώς μας;
Γιατί τούτο είναι αναγκαία προϋπόθεση της σωτηρίας του πιστού;
Κατά πρώτον. Διότι το ορίζει ξεκάθαρα ο ίδιος ο Αρχηγός της πίστεως μας. Και αφού ο ίδιος ο Ιησούς θέτει τους όρους της σωτηρίας, καταντά τραγικό το να ζητά ο πιστός «δεοντολογία» από τον ίδιο το Θεό.
Ή δέχεσαι εξ’ αρχής την αποκάλυψη του Ιερού Ευαγγελίου και τα λόγια του Ιησού ως έχουν και αγωνίζεσαι να τα εφαρμόσεις στην καθημερινότητα ή επιλέγεις την άρνηση της αλήθειας, αποδεχόμενος βέβαια στη συνέχεια, νομοτελειακά το αποτέλεσμα αυτής της ελεύθερης επιλογής σου.
Αλλά υπάρχει και άλλος, δεύτερος βασικότατος λόγος, ο οποίος από ανθρώπινης πλευράς κάνει αναγκαία την ομολογία της πίστεως. Και τούτο είναι η ψυχική ανάγκη του κάθε ισορροπημένου και normal ανθρώπου. Με κάθε άνεση και χωρίς φανατισμό και μισαλλοδοξία, αισθάνεται ο άνθρωπος και μάλιστα ο πιστός την εσωτερική ανάγκη «να ομολογήσει» αυτό που πιστεύει, δηλ. αυτό που τον ικανοποιεί, τον γεμίζει, και κυρίως τον χαροποιεί.
Και αν η αλήθεια αυτή για πλείστα όσα θέματα που καλύπτουν τη ζωή μας, αν αισθανόμαστε την ανάγκη να ανακοινώνουμε, τουλάχιστον στο περιβάλλον μας, τόσο αυτά που μας θλίβουν και μας στενοχωρούν, όσο κυρίως αυτά που μας χαροποιούν και τονώνουν την ψυχή μας, πόσο μάλλον τούτο ισχύει όταν ο πιστός έχει βρει αυτό που πραγματικά κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, δηλ. «τον πολύτιμον μαργαρίτην».
Και για να τονίσουμε το θέμα, ας αναφέρουμε ένα απλό παράδειγμα. Αν μια ομάδα ανθρώπων διψά λόγω ελλείψεως νερού (πράγμα που ίσως ως κοινωνία το δοκιμάσουμε, όπως δυστυχώς δείχνουν τα πράγματα), και κάποιος από την ομάδα ανακαλύψει πηγές με γάργαρο τρεχούμενο νερό, και ο ίδιος ξεδιψάσει, τί λέτε, το φυσιολογικό δεν είναι να «ομολογήσει», να οδηγήσει δηλ. και τους άλλους συνανθρώπους του «επί τας πηγάς των υδάτων»; Ή δεν θα χαρακτηρίσουμε απεριφράστως ως ασυνείδητο και εγκληματία ακόμα αυτόν που ενώ γνώρισε και γεύτηκε και ξεδίψασε, όμως δεν υπέδειξε, «δεν ομολόγησε» την αλήθεια και πραγματικότητα; Οπωσδήποτε ναι.
Αλλά υπάρχει και άλλο ένα κεφάλαιο στο θέμα της ομολογίας του Ιησού Χριστού, με τραγικά αποτελέσματα. Και τούτο είναι η χλιαρότητα. Υπάρχουν μερικοί χλιαροί χριστιανοί, ανθρωπάρεσκοι, που τους ενδιαφέρει όχι το θέλημα του Χριστού, αλλά στην κυριολεξία τους βασανίζει και τους καίει το τι θα πεί γι’ αυτούς ο κόσμος. Ο μακράν του Θεού κόσμος. Και προσπαθούν οι ταλαίπωροι με πολύ ψυχικό κόστος, να συμβιβάσουν τις δύο άκρως αντίθετες καταστάσεις. Όμως το αποτέλεσμα είναι τόσο τραγικό, αφού εμφανίζεται ξεκάθαρα ο πλεγματικός χαρακτήρας και η διχασμένη προσωπικότητα...
Αλλά ερωτούμε τους ανθρωπάρεσκους αυτούς: Τι τους τιμά και τι πράγματι τους συμφέρει; Να αρέσουν στους ανθρώπους του κόσμου, που αλλάζουν ιδέες και τρόπο ζωής συνεχώς, δίκην ξεχαρβαλωμένου ανεμοδείκτη, στους ανθρώπους που είναι ασταθείς και πλανώμενοι και παρέρχονται ανεπιστρεπτί ή να αρέσουν στον Πανάγαθο και Παντοδύναμο Κύριο; Επιτέλους, αν όχι από καθαρή αγάπη, που τούτο είναι το τέλειο, ας δούμε το θέμα από την καθαρώς ωφελιμιστική του πλευρά...
Φίλοι μου, ας μη το λησμονούμε ποτέ. Κάποτε, αργά ή γρήγορα, όλοι μας, θα βρεθούμε πρόσωπο προς πρόσωπο με τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό. Τη φοβερή αυτή στιγμή δεν θα μπορούν να μας σώσουν ούτε τα πράγματα του κόσμου, ούτε οι άνθρωποι στους οποίους αγωνιούμε να αρέσουμε, ούτε οι παράλογες θυσίες της ανθρωπαρέσκειας... Το μόνο που σώζει είναι η θερμή αγάπη και η ακλόνητη πίστη στον Ιησού, που εκφράζονται στη ζωή μας με τη σταθερή, αταλάντευτη και γνήσια ομολογία Του.
Είθε η χάρις του Κυρίου να μας ενισχύει τον ζήλο, ώστε μέρα με την ημέρα να σφυρηλατείται μέσα στην καρδιά μας το χάρισμα της Ορθοδόξου Χριστιανικής μας ομολογίας.
Αμήν.
Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου