Επιβεβαίωση
Περπάταγα χθες βράδυ στους δρόμους της πόλης προσπερνώντας βιαστικά τις πυλωτές των πολυκατοικιών της και τους ανθρώπους της, μην έχοντας προορισμό.
Ξάφνου, δίχως να καλοκαταλάβω, σταμάτησα. Πισωγύρισα. Στάθηκα να ξαναϊδώ καλύτερα. Δε με είχε γελάσει η άκρη του ματιού μου. Ήσουν εσύ, πράγματι. Μέσα από ένα ξεχαρβαλωμένο παράθυρο διακρινόσουν σκυφτός, με τα γόνατα ακουμπισμένα στα ερείπια, αναμέσο πεσμένων δοκαριών και σκιών απ' τις μισοριγμένες μισάντρες.
Το πρόσωπό σου λουζόταν απ' τ' αχνό της πανσελήνου φως. Χλωμό, ασημένιο, ξεκολλημένο λες κι ήταν απ' του Greco την Pieta. Κράταγες στα τρύπια χέρια κόσκινο. Το γιόμαγες με το χωματένιο έρωτά μου και το κούναγες ρυθμικά, σα να ταχτίρντιζες μωρό. Ξεδιάλεγες κείνα τα χαλίκια που άστραφταν κάτω απ' το αντιφέγγισμα των ουρανοστάλαχτων ματιών σου. Η θέρμη της αγάπης σου τα 'λιώνε, γυαλί καθάριο τα 'κάνε και ύψωνε με τούτο παλάτια διάφανα να στεγαστεί η ζητιάνα τσιγγάνα ύπαρξή μου.
Ύστερα, αποκαμωμένος γύρευες ανάπαυση στην αγκαλιά μου, που με χέρια ανοιχτά σε σχήμα σταυρικό, είχε στηθεί σε έρημο λόγου τόπο και σε καρτέραγε.
Ερχόσουν και ξάπλωνες. Απίθωνες το κορμί σου πάνω στο δικό μου, το τραχύ, το διάσπαρτο με σκλήθρες, αφήνοντας τα σημάδια να οδηγήσουν το άγγιγμα.
Κι αφού μου χάριζες όλα τούτα, καταδεχόσουν να μου ζητήσεις λίγο νερό. Νερό από 'μενα; Από χέρια λασποφτιαγμένα; Μα μπορούσα κάτι τόσο καθαρό να έχω; Και μάλιστα να τολμήσω να στο προσφέρω;
Το μόνο κοντινό σ' αυτό που 'θελες ήταν τ' ανάκτορο που συ μου 'χες χαρίσει. Με μιας το κλώτσησα, το γκρέμισα και γέμισα τις χούφτες μου με τα θρύψαλά του. Τις πλησίασα στο στεγνό σου στόμα κι άρχισες αχόρταγα να ρουφάς, να καταπίνεις, να ξεσκίζεις τα σωθικά και τα χείλη σου.
Ξεδίψασες και θέλησες να μ' ευχαριστήσεις. Έγειρες στο λαιμό μου και με φίλησες, αποθέτοντας τ' αποτύπωμα των ματωμένων χειλιών σου πάνω μου. Ενθύμιο παντοτινό κι ανάμνηση της τεθυμένης αγάπης σου.
Άραγε, πόσες φορές πρέπει να σε πληγώσω για να επιβεβαιώσω τον έρωτα σου;
γ.χ.γ
10 σχόλια:
Επιβεβαιώνεις το λογοτεχνικό τάλαντο που σου πρόσφερε ο Θεός.
Πρόσεχε να είναι πάντα προς ωφέλεια.
Με γέμισαν οι σκέψεις που καταγράφηκαν τόσο καλοπροσεγμένα εδώ.
Σε αυτό το «άραγε» θα υπάρξει απάντηση;
Εξαιρετική η γραφή σας!Σας ευχαριστώ πολύ.Με κάνατε να νιώσω.Πράγμα που δύσκολα συμβαίνει στις μέρες μας.Το γραπτό σπάνια πια σε πηγαίνει μπροστά,σε προβληματίζει..Και η εποχή μας έχει τόσο ανάγκη να αισθανθεί..Ευχαριστώ!
Αγαπητέ γ.χ.γ.
αποκαλύπτεις ότι και ο πεζός σου λόγος είναι εξόχως ποιητικός. Ξεχειλίζει από δύναμη και έρωτα. Θείον έρωτα. Σε ευχαριστούμε
γδμ
Συγκινητικά όμορφο!
Ελκυστικός ο λόγος και αξιόλογος παραλληλισμός. Το κείμενο σε αφήνει με μια νοσταλγική διάθεση, με βαθύ προβληματισμό, σε αφήνει συγκινημένο, αν το αποκωδικοποιήσεις. Μπράβο!
Αδυνατώ να εννοήσω το βάθος των λόγων σας, ίσως διότι δεν μπορώ να φανταστώ τον Ιησού Χριστό ως σάρκα μπροστά μου, αλλά μόνον με την ψυχοπνευματική Του διάσταση εντός της ύπαρξης μου.
Σ΄ευχαριστούμε Κύριε που μας επιτρέπεις να Σε Θεοκοινωνούμε!
Καταπληκτικό!
Σε πάω γιατί γράφεις κάπως διαφορετικά από τα τετριμμένα.
Γιατί χρειάζεται να πληγώσεις για να επιβεβαιωθείς;
Δημοσίευση σχολίου