Σ’ ἕνα ἀπό τά τελευταῖα βιβλία “ἀναθεωρημένης” ἱστορίας κάποιου Βρετανοῦ ἱστορικοῦ, διάβασα ὅτι δέν πρέπει νά βλέπουμε την πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως μονόπλευρα, σάν τό πραγματικό τέλος τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλά νά δοῦμε αὐτό τό ὁρόσημο τῆς 29ης Μαΐου 1453 σάν τήν ἀρχή μιᾶς νέας αὐτοκρατορίας, τῆς Ὀθωμανικῆς, πού κράτησε μέχρι τό 1922!
Δηλαδή, ὁ συγγραφέας ὑποστηρίζει ὅτι δέν ἔχει σημασία πού χάθηκε κάτι ἀρχαῖο, ἀλλά ὅτι ξεκίνησε κάτι καινούριο. Δέν ἔχει σημασία ὅτι ποτέ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου δέν ὑπῆρξε –καί δέν ὑπάρχει– πολιτικό σύστημα πού νά ἄντεξε 1.100 χρόνια. Κι αὐτά τά 1.100 χρόνια εἶναι ἄν μετρήσουμε μόνο τά χρόνια τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀπό το χωρισμό της σέ Ἀνατολική καί Δυτική καί δέν συμψηφίσουμε καί τά χρόνια ἀπό τόν Αὔγουστο Ὀκταβιανό, τόν πρῶτο μονοκράτορα, μέχρι τόν Μέγα Κωνσταντῖνο πού διαπίστωσε μέ προφητική διορατικότητα ὅτι τό μέλλον τῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ Ἀνατολή, γιατί ἡ Δύση δεν θά ἄντεχε γιά πολύ νά ὑπερασπίζει τά σύνορά της ἀπό τίς ὀρδές τῶν βαρβάρων πού ἀσκοῦσαν ἀφόρητη πίεση.
Καί ἐδῶ κρύβεται ἡ ἐξήγηση γιά τήν ἀνεξήγητη, μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο τρόπο, προσκόλληση τῆς Δύσης στήν Τουρκία.
Τά βαρβαρικά φῦλα –Γότθοι, Βησιότθοι, Ὀστρογότθοι, Ἀλαμανοί, Γαλάτες, Φρᾶγκοι, Νορμανδοί– πού κατέλυσαν τή Δυτική Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία καί οἰκειοποιήθηκαν τόν Ρωμαϊκό πολιτισμό καί ὀνόμασαν τούς ἑαυτούς τους Ρωμαίους καί συνεχιστές τῶν Ρωμαίων, ἀναγνώρισαν στό πρόσωπο τῶν βαρβάρων τῆς Ἀνατολῆς τήν ἴδια δίψα γιά ἐξομοίωση μέ ἕνα πολιτισμό πού θαύμαζαν καί φθονοῦσαν ἀπό την ἀρχή τῆς παρουσίας τους στό χάρτη τῶν λαῶν. Ὅλοι σχεδόν οἱ λαοί σέ Δύση καί Ἀνατολή ὀνειρεύονταν την κατάκτηση τῆς Βασιλεύουσας, τῆς ὡραιότερης πόλης τοῦ τότε κόσμου.
Εἰδικότερα οἱ στρατιές τοῦ Ἰσλάμ την ὀνειρεύονταν ἀπό τόν 8ο αἰῶνα, μέ ἀποκορύφωμα τούς Ὀθωμανούς γιά τούς ὁποίους ἡ οἰκειοποίηση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας εἶχε πάρει διαστάσεις ἐμμονῆς. Οἱ τελευταῖοι Σουλτᾶνοι –πρίν ἀπό τόν Μωάμεθ– ὀνόμαζαν τούς ἑαυτούς τους “Syltan-i-Rum” κυβερνῆτες τῶν Ρωμαίων, γιά νά οἰκειοποιηθοῦν την Ρωμαϊκή καταγωγή καί νά πείσουν τούς ἑαυτούς τους –καί τόν κόσμο–ὅτι δέν εἶναι βάρβαροι! Γι’ αὐτό καί τόσα χρόνια μετά τήν κατάκτηση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀκόμη φοβοῦνται ὅτι θά τήν χάσουν, ἀκόμη δέν πιστεύουν πῶς τήν πῆραν, ἀκόμη προσπαθοῦν μέ καυχησιές και κομπασμούς νά βεβαιωθοῦν ὅτι εἶναι δική τους καί δέν κινδυνεύουν να τούς τήν πάρουμε πίσω.
Ὅσο γιά τήν “χριστιανική” Δύση, ἀφοῦ πέρασε χρόνια καί χρόνια προετοιμάζοντας τόν ἀφανισμό μας –καί δέν ντράπηκε ὁ “ἀλάθητος”Πάπας νά ζητήσει καί δημόσια συγνώμη γιά τά ἐγκλήματα σέ βάρος μας τῶν ἄλλων “ἀλαθήτων” Παπῶν– στάθηκε χαιρέκακα ἄπρακτη να παρατηρεῖ τό τέλος τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Ἕνα τέλος πού ἐξυπηρετοῦσε τούς Δυτικούς ἀφάνταστα, ἀφοῦ ἐξαφάνιζε τόν ἐπικίνδυνο ἀνταγωνιστή τους στό ὄνομα “Ρωμαῖοι”.
Μέ τήν ἴδια ἐπιμέλεια καί τό ἴδιο πάθος ὑπηρέτησε ἡ Δύση τον ἀφανισμό μας στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς μας πού ἀκολούθησαν, ἀλλά καί στά χρόνια πού άγωνιζόμαστε γιά τήν ἐλευθερία μας καί πού ξαναρχίσαμε νά χτίζουμε τή ζωή μας ἀπ΄τίς στάχτες καί τά χαλάσματα.
Οἱ Βρετανοί καί οἱ Γάλλοι φιλέλληνες πού ἀγάπησαν καί βοήθησαν τό λαό μας ἦταν οἱ ἐξαιρέσεις στόν κανόνα πού ἰσχύει μέχρι τίς μέρες μας.
Ἡ Δύση ἐνοχλεῖται ἀπό τήν Ρωμηοσύνη. Κι ἡ Ἀνατολή ἐνοχλεῖται ἀπό τήν Ρωμηοσύνη. Κι οἱ λαοί τῶν Βαλκανίων πού ἐμποδίζονται ἀπό τήν παρουσία μας νά οἰκειοποιηθοῦν τή δική μας ζωή, τούς δικούς μας προγόνους γιά νά βροῦν κι αὐτοί μιά θέση στό μωσαϊκό τῶν λαῶν τοῦ κόσμου, κι αὐτοί ἐνοχλοῦνται ἀπό τήν Ρωμηοσύνη.
Καί φτάσαμε τώρα, νά εἴμαστε ξανά ὅπως εἴμαστε καί στήν ἀρχή τοῦ κόσμου: μιά γωνίτσα γῆς περιτριγυρισμένη ἀπό φανερούς ἐχθρούς κι ἀπό προδότες φίλους. Ἡ μόνη διαφορά εἶναι ὅτι τώρα πιά, κουραστήκαμε κι ἐμεῖς, μπερδευτήκαμε, πιστέψαμε τά ψέμματα πού μᾶς τά “πουλᾶνε” γιά ἀλήθειες, ζηλέψαμε τήν “ἄλλη” ζωή, αὐτή πού δέν εἶναι δική μας καί οὔτε θυμίζει σέ τίποτα τή δική μας. Τώρα, ἀντί γιά “πᾶς μή Ἕλλην βάρβαρος”, λέμε: “πᾶς μή Ἕλλην πολιτισμένος, ἔξυπνος καί δυνατός”.
Καί κατεβάζουμε μέ ντροπή τό κεφάλι καί παραδεχόμαστε ὅτι εἴμαστε πράγματι κλέφτες, τεμπέληδες, ἀπατεῶνες καί ψιλο–κανίβαλοι, γιατί ἔτσι μᾶς παρουσιάζουν οἱ ἀπόγονοι τῶν Γότθων καί τῶν Ἀλαμανῶν πού θέλουν νά “περνᾶνε” γιά Ρωμαῖοι.
Ἀδελφοί Ρωμηοί, ὅσο οἱ θρύλοι ζοῦν κι οἱ Τοῦρκοι φοβοῦνται μην τή χάσουν, ἡ Πόλη μας ἔπεσε, ἀλλά δέν χάθηκε! Ὅσο τό Ρωμαίϊκο DNA συνεχίζεται ἀπό πατέρα σέ γιό κι ἀπό μάνα σέ κόρη καί τό πρόσωπο τοῦ μαρμαρωμένου Βασιληᾶ στοιχειώνει τά ὄνειρά μας, ἡ κλειστή Πύλη τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας, περιμένει νά ἀνοίξει. Κανένας δυνατός, κανένας πολυάριθμος λαός, κανένας “πλανητάρχης” δέν μπορεῖ νά ἀφανίσει τη Ρωμηοσύνη. Ἡ Ρωμηοσύνη θά χαθεῖ ὅταν ὁ τελευταῖος Ρωμαῖος φύγει ἀπό τόν κόσμο καί μαζί του σβήσει ἡ Πίστη, ἡ Ἐλπίδα καί τά ὄνειρα!
Νινέττα Βολουδάκη
ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεῦχος 119
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου