Κωνσταντίνου Χασκόπουλου
Επέλεγε πάντοτε αυτό που έπρεπε
δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον άνθρωπο που για 25 χρόνια μας ευεργετούσε στην χριστιανική μας Εστία, όταν μας υποδεχόταν με αγάπη στο εντευκτήριο και δεν παρέλειπε να μας καθοδηγεί με τον εποικοδομητικό του λόγο και το ορθόδοξο εκκλησιαστικό του ήθος.
Ευχαριστούμε τον Θεό που τον γνωρίσαμε γιατί βλέπουμε τι σημαίνει να είναι κάποιος ζωντανό μέλος της στρατευομένης εκκλησίας με σκοπό και προορισμό την βασιλεία των ουρανών.
Ας θυμηθούμε σήμερα δύο από τις αρετές που κοσμούσαν τον αείμνηστο κυρ Κώστα, και που τόσο ανάγκη τις έχει ο τόπος μας και η εποχή μας.
Η πρώτη του αρετή ήταν ότι επέλεγε πάντοτε αυτό που έπρεπε, γιατί είχε συνείδηση ευθύνης έναντι Θεού και ανθρώπων. Έβλεπε ότι κάθε στιγμή είναι ένα καθήκον, για να έχει, όπως έλεγε, καλήν απολογία κατά την Δευτέρα Παρουσία. Είχε μια ήρεμη αυστηρότητα, ώστε να επικρατεί παντού το δέον που είναι το θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτό μας δίδασκε να τοποθετούμε εκούσια και ελεύθερα το «εγώ» κάτω από το «πρέπει» του Θεού, χωρίς αυτό να γίνεται υποκριτική καθηκοντολογία ή τυπική δεοντολογία. Το κίνητρο η αγάπη και ο στόχος η δόξα του Θεού. [Ο ίδιος ο Κύριος στο ευαγγέλιο του Τυφλού χρησιμοποιεί το «πρέπει»: Εγώ πρέπει να εργάζομαι τα έργα αυτού που με έστειλε, όσο είναι ημέρα (Ιωάν θ’ 4)].
Η δεύτερη αρετή του ήταν ότι δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν, γιατί, όπως συχνά τόνιζε, η κατάκριση φανερώνει έλλειψη αγάπης. Εάν αγαπούσαμε τον πλησίον μας, θα τον σκεπάζαμε. «Η αγάπη πάντα στέγει» λέγει ο Απόστολος Παύλος. Επίσης η κατάκριση καταλήγει να γίνεται μεγάλη αδικία σε βάρος του συνανθρώπου μας, επειδή δεν μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα του Ιερού Χρυσοστόμου: «Την αμαρτίαν την είδες. Την μετάνοιαν την είδες;». άλλωστε τι αρμοδιότητα έχουμε εμείς να καταδικάζουμε κάποιον… Είναι σα να σφετεριζόμαστε δικαιώματα του Θεού. Ο αείμνηστος κυρ Κώστας όχι μόνο δεν κατέκρινε, αλλά και δεν επέτρεπε σε κανέναν να κατακρίνει ή να μεταφέρει συκοφαντίες, κατηγορίες, διαβολές. Συνεχώς μας επεσήμανε ότι αυτός που ακούει αυτούς να κατακρίνουν άλλους είναι συνένοχος της αμαρτίας του καταλαλούντος. Ο καθένας πρέπει να προσέχει την δική του ζωή, γιατί γι’ αυτή θα δώσει λόγο στον Θεό.
Κατόπιν όλων αυτών πιστεύουμε ότι ο αοίδιμος Κωνσταντίνος Χασκόπουλος αναπαύεται εν σκηναίς δικαίων και προγεύεται τα αγαθά της ουρανίου βασιλείας.
Εμείς δε που πολλά του οφείλουμε, πρέπει να εντάξουμε και αυτόν –τηρουμένων των αναλογιών- στα φώτα πορείας εδώ στη γη με τέρμα την αιώνιο ζωή.
Ηλίας Γ. Σκόνδρας
11 σχόλια:
Τότε τον θεωρούσα αυστηρό. Τώρα λέω αχ που είσαι κυρΚώστα!
Ρε Τασο ολο μακαριτες βαζεις.
Ναι αυτός ήταν ο Κωνσταντίνος Χασκόπουλος ένας ολοκληρωμένος πνευματικός αγωνιστής που είχε αδυναμίες αλλά προσπαθούσε να νικήσει τον εαυτό του. πολλές φορές όταν μπαίνω στην Εστία νιώθω την ευεργετική του παιδαγωγική παρουσία.
Έλεος με τον κυρ Κώστα,ήρωα χωρις λόγο τον κάναμε.Είχε διώξει και βρίσει όλες τις ευαίσθητες νεανικές ψυχές.Φεύγοντας απ το δρόμο του θεου λόγω του κυρ Κώστα.Έχει αναρωτηθεί ποτε κανείς?
Μπορεί να μην έχεις άδικο. Όμως για σκέψου πόσες ψυχές ωφέλησε. Στα αυτιά μου ηχούν οι δημόσιες ευχαριστίες -στην χειροτονία του- Αρχιμανδρίτη για όσα από τον κυρ-Κώστα είχε ωφεληθεί. Πάντα υπάρχει και η αντίθετη πλευρά. Ανάλογα με το πώς ο καθένας το βλέπει. Προσωπικά πίσω από κάποιες υπερβολές του έβλεπα τον άνθρωπο της αγάπης και του πνεύματος θυσίας. Καθόταν εκεί στο θυρωρείο ώρες ολόκληρες καθημερινά για εμάς. Ας είναι η μνήμη του αιώνια. Και ο Θεός ας τον συγχωρήσει για τα παρατήματα του που ως άνθρωπος και αυτός διέπραξε.
Πολλές φορές επαναφέρω στο νου μου συμβουλές πνευματικής πείρας που μου έλεγε. Τον είχα ζήσει από κοντά και είχα διαπιστώσει την παιδικότητα της ψυχής του, και την διακριτικότητα της φιλανθρωπίας του.
Καλή ψυχούλα ήτανε. Αγαπούσε με ένα δικό του τρόπο αλλά αγαπούσε. Όλη του την ζωή την έδινε στους άλλους. Αυτός κράταγε για τον εαυτό του τα ελάχιστα.
Αιώνια η μνήμη του.
Μέσα σ'ἕνα ιερό χώρο ὅλα θέλουμε νά ειναι ιερά. Ἔτσι κάποιοι ηθελαν τόν κ. Κώστα.Και σκανδαλιζονταν ὅταν τόν ἔβλεπαν νά παραφέρεται. Ἄν σκεφτεί κανείς ποιο το παρελθόν του κ. Κώστα, πώς ἐλεηνολογούσε τον ευατό του, πως ἔκλαιγε καί πώς μας παρακαλούσε νά μη χάσουμε τον προσανατολισμό μας, δικαιολογούνται κάποιες "φυσικές" άδυναμίες του χαρακτήρα του. Θυμᾶμαι κάποτε πού μπήκα στήν Εστία ἔπεσα ἐπάνω σε μιά σκηνή συγκλονιστική. Ο κ. Κώστας ἔβαζε μετάνοια στόν μαθητή τότε Χ.Π. γιατί πρίν 2-3 ημέρες σέ φασαρία πού ἔκανε ο δεύτερος τού μίλησε ασχημα καί τον ἔδιωξε ἀπό τό ἐντευκτηριο. Αὐτὀ μίλησε στις καρδιές ὅλων μας.
Ας εἶναι αιωνία η μνήμη του.
Αυτός που κτυπά τον κύριο Κώστα ας ψάξει να δει τον εαυτόν του καλύτερα.
Αναστάσιε καλά κάνεις και προβάλεις μακαρίτες. Αυτοί μας στήριξαν στα δύσκολα χρόνια μας. Και μένα ο κ. Κώστας με βοήθησε και ηθικά και με βοηθούσε και οικονομικά. Είναι πραγματικά φως πορείας για μένα οι διδαχές του.
Δεν θα ξεχάσω ούτε κι εγώ τον "Χάρο" όπως όλοι τότε τον λέγαμε. Η "υπερβολική" τότε - αν υπήρχε - αυστηρότητά του προς τη νεολαία, δικαιώνεται απο την τωρινή κατρακύλα της νεολαίας και της κοινωνίας...Μπορεί τότε να γκρίνιαζα σαν έφηβος για πολλά, τώρα όμως σαν οικογενειάρχης του αναγνωρίζω το μεγαλείο...Ας είναι αιωνία η μνήμη του!
Δημοσίευση σχολίου