Κύριε,
κείνη η γυναίκα
που σε τόσες αμαρτίες είχε πέσει
ένιωσε τη θεότητά σου και τρεχάτη
έρχεται κλαίγοντας τα μύρα να προσφέρει
πριν έρθει ακόμα η ώρα της ταφής Σου.
Οϊμέ φωνάζοντας τι νύχτα είν’ αυτή
που μέσα μου υπάρχει;
τι όρεξη τρελή για ακόλαστη ζωή;
σαν το σκοτάδι
που δεν το σπάει του φεγγαριού αχτίδα
έτσι είν’ ο έρωτάς μου ο σκοτεινός για αμαρτία.
Συ, που πελάγους υδάτα σε σύγνεφα αλλάζεις
δέξε από μένα τις πηγές τα δάκρυά μου
Κι αν έσκυψες στη γη αφήνοντας τα ουράνια
σκύψε και στων δικών μου στεναγμών το βάθος
Τα πόδια Σου με τα φιλιά μου θα σκεπάσω
θα τα στεγνώσω με τις μπούκλες των μαλλιών μου
κι ας φόβισαν της Εύας την καρδιά με της πατημασιάς τον ήχο
κείνο το σούρουπο μες της Εδέμ τον κήπο.
Της αμαρτίας μου το πλήθος και της Κρίσης Σου το βάθος
ποιος το μπορεί, να ξεδιαλύνει ψυχοσώστη,
Μην, πεταμένη σε μιαν άκρη, με αφήσεις
Συ, που το έλεός Σου τέρμα δε γνωρίζει.
Αλεξανδρεύς
1 σχόλιο:
mravo,telio!pakis
Δημοσίευση σχολίου