«Φάρμακο ἀθανασίας» - Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή ΙΑ´Λουκᾶ

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

«Φάρμακο ἀθανασίας»

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς» (Λουκ. ιδ´ 16)

˜˜˜˜˜˜˜˜

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς»

        Τήν προτελευταία Κυριακή πρίν τά Χρι-στούγεννα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Προπατόρων τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν ἡμέρα αὐτή διαβά­ζεται κατά τήν Θεία Λειτουργία ὡς εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα ἡ παραβο­λή τοῦ Μεγέλου Δείπνου. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλη­σίας μας λένε, ὅτι αὐτό  τό Μέγα Δεῖπνο συμβολί­ζει τήν Βασιλεία τοῦ Θε­οῦ. Ἄλλοι πάλι στό Δεῖπνο αὐτό βλέπουν τό Μυ­στήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

        Ἔπειτα ἀπό τά ὅσα εἴπαμε τήν περασμένη Κυριακή γιά τό τί μᾶς προσφέρει ἡ Θεία Λει­τουρ­γία, πού εἶναι καί ὁ πυρήνας τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἐρχόμαστε σήμερα, παίρνοντας ἀφορ-μή ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή, νά στρέψουμε εὐλαβικά τόν λόγο στό ἱερό Μυστή­ριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Πιό συγκε­κριμένα θά δοῦμε: Τί εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία καί τί προσφέρει στόν ἄνθρωπο.

*****

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς»

        Βράδυ Μ. Πέμπτης. Στό ὑπερῶο τῶν Ἱερο­σολύμων οἱ μαθητές ἔχουν πάρει τή θέση τους στό πασχάλιο τραπέζι, στό τελευταῖο δεῖπνο τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Κυρίου. Οἱ «δαι­τημόνες οἱ μακαριστοί» γεμᾶτοι θάμβος ἀτενί­ζουν τόν θεῖο Διδάσκαλο. Τό δεῖπνο ἄρχισε καί προχωρεῖ. Ξαφνικά ὁ Κύριος διακόπτει. Παίρνει στά ἄχραντα χέρια Του τόν ἄρτο καί ἀναπέμπει εὐχαριτήρια προσευχή στόν οὐράνιο Πατέρα Του, μεταβάλλοντάς τον ἔτσι σέ Σῶμα δικό Του. Τόν τεμα­χίζει καί δίδει στούς Μαθητές νά μεταλάβουν τό Θεῖο Σῶμα.

        «Μετά τό δει­πνῆσαι» κρα­τώντας στά χέρια τό Ποτήριο τοῦ οἴνου, ἀφοῦ καί πάλιν εὐχαρί­στησε τόν οὐράνιο Πατέρα Του, μετέβαλε τόν οἶ­νο στό Τίμιο Αἷμα Του. Τότε κάλεσε στούς Μαθητές νά πιοῦν αὐτό τό Αἷμα μέ τό ὁποῖο θά σφραγισθεῖ καί θά ὑπογραφεῖ ἡ Καινή Διαθήκη, ἡ νέα συμφωνία τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀνθρώπους. «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τό αἷμα μου τό τῆς Καινῆς Διαθήκης τό περί πολλῶν ἐκ­χυνό­μενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρ­τιῶν» (Ματθ. κστ´27-28).

        Τό Αἷμα τοῦ Κυρίου λοιπόν σέ λίγες ὧρες θά χυθεῖ πάνω στόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ. Ναί, ἀλλά ἡ ἔκχυση τοῦ αἵματος συνε­πά­γεται θάνατο. Καί ὁ Χριστός πρόκειται νά ἀποθάνει γιά τήν σωτηρία μας.

Ἡ Θεία Εὐχαριστία λοιπόν εἶναι θυσία. Θυσία πραγματική. Εἶναι ἐπανάληψη καί συνέχιση τῆς ἐπί τοῦ Σταυροῦ Θυσίας τοῦ Κυρίου. Ἡ θυσία ἐκείνη προσφέρθηκε μία φορά πάνω στόν Γολογ­θᾶ καί ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια κάθε φορά πού τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία. Ἡ τέ­λε­ση τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, ἀδελφοί μου, δέν εἶ­ναι ἐ­πα­νά­λη­ψη τοῦ Μυ­στι­κοῦ Δεί­πνου. Εἶναι ὁ ἴ­διος ὁ Μυ­στι­κός Δεῖ­πνος. «Ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος τε­λεῖ τό Μυ­στή­ριο, μᾶς λέ­ει ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος. Τό ἴ­διο σῶ­μα καί αἷ­μα του προ­σφέ­ρε­ται σέ μᾶς. Ἡ ἴ­δια φω­νή τοῦ Χρι­στοῦ ἀ­κού­γε­ται, κι ἐ­πι­τε­λεῖ τήν θυ­σί­α» μέ τρόπον ἀναίμακτο.

    Ὅταν γίνεται θυσία ἑνός ζωντανοῦ ὀργανι­σμοῦ τό αἷμα χύνεται καί χωρίζεται ἀπό τό σῶμα. Καί ὁ Κύριος παραδίδοντας τό Μυστήριο στούς Μαθητές, τούς πρόσφερε χωριστά τό Σῶμα Του καί χωριστά τό Αἷμα Του, ἀκριβῶς γιά νά τούς δώσει νά καταλάβουν ὅτι ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι θυσία. Θυσία στήν ὁποία θυσιάζων καί θυσιαζόμενος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ἐκεῖνος τελεῖ διά μέσου τοῦ ἱερέα τήν θυσία καί τήν προσφέρει στόν οὐράνιο Πατέρα Του.

Αὐτή τήν Θυσία λοιπόν τῆς Θείας Εὐχαριστίας τήν προσφέρουμε πρῶτον γιά νά εὐχαριστή­σουμε τόν Θεό γιά ὅλες τίς δωρεές καί τίς χάριτες, τίς ὁ­ποῖες μᾶς χαρίζει μέσα στήν ἄπειρη ἀγάπη Του.

        Καί εἶναι τόσο πολλές καί τόσο μεγάλες οἱ εὐεργεσίες τοῦ Ἁγίου Θεοῦ σ᾽ ἐμᾶς, ὥστε μέ κανένα ἄλλο τρόπο δέν εἶναι δυνατό νά τόν εὐχαριστή­σουμε ἐπάξια, παρά μόνο προσφέροντας αὐτόν τόν ἴδιο τόν Υἱόν του θυσία εὐάρεστη ἐνώπιόν του.

Ἡ Θυσία τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι καί θυσία ἱκετήρια. Θυσία θερμῆς παράκλησης πρός τόν Θεό, νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες μας, καί νά κατασκηνώσει ἡ Χάρη Του στίς ψυχές μας, ὥστε νά ἀνορθώσει ὅσους ἀπό ἐμᾶς τούς πιστούς ἔχουμε πέσει, νά  διατηρήσει καί νά ἀναπτύξει μέσα μας τήν πνευματική ζωή καί νά μᾶς ἑτοιμάσει γιά τήν αἰώνια ἀποκατάστασή μας στούς οὐρανούς.

****

        Θυσία εὐχαριστίας λοιπόν καί ἱκεσίας εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία. Θυσία ἡ ὁποία χαρίζει στόν ἄνθρωπο ἐκτός τῶν ἄλλων καί τό μεγάλο δῶρο τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν. Τό εἶπεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τότε πού παρέδιδε τό Μυστήριο στούς Ἁγίους Ἀποστόλους. Τό ἐπαναλαμβάνει μέ σαφή-νεια καί  ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι ὁ Κύριος,  «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ὑμῶν καί ἠγέρ­θη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. δ´25). Ἄν ὁ Κύριος δέν ἀπέθνησκεν πάνω στόν Σταυρό γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες, ἐμεῖς θά εἴμασταν αἰώνιοι κατάδικοι τοῦ ἅδη. Θά εἴμασταν οἱ αἰχμάλωτοι τοῦ θανάτου, διότι θά μᾶς ἐβάρυνε ἡ ἐνοχή τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλ᾽ὁ Κύριος πρόσφερε τή ζωή  Του «λύτρον ἀντί πολλῶν» (Μάρκ. ι´45). Γιά νά ἐλευ­θερωθοῦν ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν αἰώνιο θά­να­το πολλοί. Ὅσοι θά πιστέψουν σ᾽Αὐτόν. Ἀπέθανε γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἀλλά καί ἀναστήθηκε χαρίζοντάς μας τήν συγγνώμη καί τήν ἄφεση. Ἑπομένως ὅποιος μετανοεῖ πραγμα-τικά καί ἐξομολογεῖται τίς ἁμαρτίες του μέ εἰλι-κρίνεια καί ἔχει τήν ἄδεια τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα νά προσέρχεται στό με­γάλο δεῖπνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, αὐτός πρα­γματικά κοινωνεῖ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ἀλλά καί «εἰς ζωήν αἰώνιον».

Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι εἶναι ὁ «ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» καί ὅποιος φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω. στ´51). Ἡ Θεία Εὐχαριστία, ἀδελφοί μου, μᾶς εἰσάγει στήν αἰωνιότητα. Κάθε φορά, πού τελεῖται τό Μυστήριο, οἱ πιστοί βγαίνουμε ἀπό τό χρόνο καί τόν τό­πο. Βρι­σκό­μα­στε στό ἀ­νώ­γαι­ον τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ. Ἀξιωνόμαστε «ξενίας δεσποτικῆς καί ἀθα­νά­του τραπέζης ἐν ὑπερώῳ τόπῳ». Ἀ­κοῦ­με ὄ­χι τή φω­­­νή τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως ἀλ­λά τοῦ Χρι­στοῦ. Ἐ­κεῖ­νος σέ λί­γο θά μᾶς κα­λέ­σει νά τόν κοι­νω­νή­σου­με. Ἐ­κεῖ­νος θά μᾶς προ­σφέ­ρει τό ἄχρα­ν­το σῶ­μα του καί τό τίμιο αἷ­μα του.

Καί πε­ρι­μέ­νου­με. Περιμένουμε νά κοι­νω­νή­σου­με, νά πά­ρου­με μέ­σα μας τή ζω­ή, τήν Αἰ­ώ­νιο Ζω­ή. Νά ζή­σου­με τήν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα «νῦν» καί «ἀ­εί». Πε­ρι­μέ­νου­με τόν Κύ­ριο νά κα­θά­ρει τό­ νοῦ καί τήν ψυ­χή μας. Νά νε­κρώ­σει μέ­σα μας τή φθο­ρά καί τά πάθη μας. Νά καλ­λω­πί­σει τήν ψυ­χή μας, νά πυ­ρώ­σει τήν καρ­διά μας. Νά πάψουμε νά ὑπάρχουμε πλέον ἐμεῖς, νά σβήσουμε, νά χαθοῦμε! Καί νά ζεῖ πλέον μέσα μας ὁ Χριστός, ἡ αἰώνια Ζωή.

Ἀλλά καί παράγων ἑνότητας τῶν πιστῶν μέσα στόν ταραγμένο καί διαιρεμένο κόσμο μας εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία. «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίων μου τό αἷμα, εἶπεν ὁ Κύριος, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ἰω. στ´56). Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅσοι  κοινωνοῦν, παίρνουν μέσα τους τόν Χριστό. Μένει ὁ Χριστός μέσα στίς καρδιές τους καί ἑνώνει τούς πάντες σέ μιά ἀκατάλυτη ἑνότητα.

****

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς»

     Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος βαδίζοντας στό μαρτύριο ἔγραφε πρός τούς χριστιανούς οἱ ὁποῖοι ἤθελαν μέ τίς παρεμβάσεις τους νά τόν ἀπαλλάξουν ἀπό τά δε­σμά καί τό μαρτύριο: «Ἐκεῖνον ζητῶ· τόν ὑπέρ ἡμῶν ἀπο­θα­νόντα. Ἐκεῖνον θέλω, τόν δι᾽ἡμᾶς ἀναστάντα». «Σῶμα Χριστοῦ θέλω». Μή κάνετε τίποτε. Ἀφεῖστε με, βιάζομαι νά φθάσω στόν Χριστό. Τίποτε δέν συγκινοῦσε τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τοῦ ὁποίου τή μνήμη θά γιορτάσουμε σέ λίγες ἡμέρες, ἀλλά καί τόν Ἅγιο Ἐλευθέριο τοῦ ὁποίου τήν μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα. Οὔτε ἡ ζωή, οὔτε ἡ ἐλευθερία, οὔτε ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τά μαρτύρια πού τούς περίμεναν. Ἕνα μόνο συγκινοῦσε τούς ἁγίους μας. Νά κοινω­νήσουν Σῶμα Χριστοῦ. Αὐτός ὁ πόθος ἄς φλέγει πάντοτε καί τή δική μας ψυχή. Νά λυώνει ἡ καρδιά μας σάν τό κερί ἀπό τόν πόθο τῆς συνάντησης καί τῆς ἕνωσης μέ τόν Χριστό μας στό Ποτήριο τῆς ζωῆς.

Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Εκφωνήθηκε στον Καθεδρικό  Ἱ. Ναό Ἀγίου Ἰωάννου, Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου 15.12.2013