Η εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του π. Γρηγορίου Μουσουρούλη - Λόγος Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου κατά την Χειροτονία - Αντιφώνηση π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Μέσα σε κλίμα κατανύξεως ετελέσθη την 25^η Μαΐου ε.έ. στον κατάμεστο Ιερό Ναό Παναγίας Ευαγγελιστρίας στην Παλουριώτισσα Λευκωσίας  πολυαρχιερατικό   Συλλείτουργο  προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Χρυσοστόμου συλλειτουργούντος του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου  κατά τη διάρκεια της οποίας πραγματοποιήθηκε υπό του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου η εις Πρεσβύτερο Χειροτονία του Οσιολογιωτάτου Ιεροδιακόνου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη, στην  συνέχεια ο Μητροπολίτης Μεσογαίας τον προχείρισε εις Αρχιμανδρίτη.  

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Β' 
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ
ΤΟΥ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΜΟΥΣΟΥΡΟΥΛΗ

Προσφιλέστατε ἐν Κυρίῳ Ἀδελφέ,  Ἱερολογιώτατε  πάτερ  Γρηγόριε,

Ἀπὸ σήμερα ἡ Ἐκκλησία σέ καλεῖ νά ὑπηρετήσεις τόν λαόν τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τό ἱερό Θυσιαστήριο. Ἐκεῖ ὅπου ἐπιθυμοῦσιν ἄγγελοι παρακῦψαι. Καλεῖσαι δηλαδὴ ὅπως « ἀναιμάκτῳ τομῇ Σῶμα καὶ Αἷμα τέμνῃς Δεσποτικόν, φωνὴν ἔχων τὸ ξίφος»   κατὰ τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. 

Αἰσθήματα βαθύτατης χαρᾶς γεμίζουν σήμερον τὶς καρδιὲς ὅλων μας, ἰδιαιτέρως δὲ ἐμοῦ, καθ’ ὅτι  ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα βρίσκει στὸ πρόσωπὸ σου «ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον» ὁ ὁποῖος ἀπό τή νεότητά του διήγαγε τὸν βίο αὐτοῦ «ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας» ( Β΄Τιμ.2,15) τοῦ Κυρίου.

Χαίρομε διότι στό πρόσωπὸ σου βρίσκομε λειτουργὸ  «φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον  τοῦ  κατὰ τὴν διδαχὴν πιστοῦ λόγου» (Τιτ.1,8)  ὁ ὁποῖος  ἀνεδείχθης  «δυνατὸς καὶ παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν»        (Τίτ. 1,9).        

Ἀπὸ κέντρου καρδίας, προσφιλέστατε ἐν Κυρίῳ ἀδελφέ, σοῦ ἐκφράζουμε τὰ ἐνδόμυχὰ μας συγχαρητήρια γιὰ τὴν ὑψηλὴ αὐτὴ ἱερατικὴ τιμή, τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία σοῦ προσφέρει, καί, ταυτόχρονα, ὑψώνουμε χεῖρας ἱκέτιδας πρὸς τὸν Κύριο, γιὰ νὰ σὲ καθοδηγεῖ «εἰς πάντα, οὗ ἐὰν πορεύῃ» ( Ἰησοῦ τοῦ Ναυὴ 1,9) καὶ για νὰ εὐλογεῖ τὰ ἔργα σου, ὥστε νὰ εἶναι γόνιμα, καρποφόρα καὶ εὐάρεστα ἐνώπιόν Του.

Ναὶ Ἀδελφὲ μας, καλεῖσαι ἀπὸ τὸν Θεὸ να ὑπηρετήσεις τὸ ἱερὸ Θυσιαστήριο καὶ τὴν Ἐκκλησία γενικότερα σὲ χαλεποὺς καὶ δυσχειμέρους καιρούς. Δυστυχῶς ἀλλότρια  ἰδεολογικὰ ῥεύματα εἰσήλασαν  στην πατρίδα μας καὶ αἰχμαλώτισαν τις ψυχὲς τῶν νέων μας. Διδασκαλίες  ἀδόκιμες, οἱ ὁποῖες ἀπάδουν πρὸς τὴ στοιχειώδη ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου καὶ οἱ ὁποῖες εἶναι βδελυκτὲς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διδάσκονται ἀκόμη καὶ στις εὔπλαστες ψυχὲς τῶν μικρῶν μαθητῶν μας,  τὶς ὁποῖες ὁδηγοῦν,  μὲ τὸν τρόπο αὐτό, μακρὰν τῆς σωτηριώδους διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. 

Οἱ ὡραῖοι  ἰδεολογικοὶ ἀγῶνες  ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ  οἱ ὁποῖοι διὰ μέσου τῶν αἰώνων διέσωσαν τὸν Ἑλληνισμό, χλευάζονται  καὶ ἀντιμετωπίζονται ἀπαξιωτικά. Σκάνδαλα ἐπὶ σκανδάλων πλημμυρίζουν τὴν ἄλλοτε  ἁγιοτόκο  πατρίδα μας, τὰ ὁποῖα ὄχι ἁπλῶς βύθισαν τόν τόπο μας στὸν πόνο,  ἀλλὰ τὸ χείριστο πάντων  τείνουν να γίνουν τρόπος ζωῆς στοὺς πολλούς. Ἡ περιφρόνηση τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν χριστιανικῶν βιωμάτων συνθέτουν τὴν εἰκόνα τῆς σημερινῆς κοινωνίας καὶ ζωῆς.  «Πολλὰ τὰ κύματα καὶ χαλεπὸν τὸ κλυδώνιον».

Στο μέσο αὐτῆς τῆς ὑλιστικῆς καὶ εὐδαιμονιστικῆς  ζωῆς καλεῖσαι, ἀδελφὲ μας, να ἀναλάβεις τὸ ὑψηλὸ λειτούργημα  τοῦ Πρεσβυτέρου. Καλεῖσαι «θυσίας πέμπειν ἀναιμάκτους»   καὶ    « Χριστὸν  εἰσοικίσαι  ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἀνθρώπων διὰ τοῦ Πνεύματος».

Τὸ ἔργο σου θὰ εἶναι ἐπίπονο, δυσχερὲς καὶ ἄναντες. Ἀναλαμβάνεις τὴν ὕψιστη ἀποστολὴ  να καλλιεργήσεις Χριστό στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καί νὰ εμπνεύσεις τήν ἐλπίδα καί τὴν πίστη γιὰ τὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Κυρίου.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἀργαλέος θὰ εἶναι ὁ ἀγώνας σου. Θὰ εἶναι ἀγώνας τοῦ ὁποίου βασικὸς στόχος εἶναι  «πτερῶσαι ψυχάς, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ... καὶ Θεὸν ποιῆσαι τὸν ἄνθρωπον» κατὰ τὴ συμβουλὴ τοῦ  Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. ( Λόγος Β΄).

Εἴμεθα  βέβαιοι ὅτι οἱ ἀντιξοότητες οὐδέποτε θὰ  πτοήσουν  τὴ θεοσεβὴ  καὶ ἐμπνευσμένη χριστιανικὴ σου ψυχή. Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς συμβουλεύει μὲ τὴ γνωστὴ εὐψυχία του καὶ τὴν πίστη του πρὸς τὸν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας Κύριο. «... οὐ δεδοίκαμεν μὴ καταποντισθῶμεν ἐπὶ γὰρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται ἐγειρέσθω τὰ κύματα τοῦ Ἰησοῦ τὸ πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει»   («Ἐγκώμιον εἰς τοὺς Ἁγίους Πάντας», Ἅπαντα Ἁγίων Πατέρων 26, 714Α) .

Ἀγαπητὲ ἐν Κυρίῳ ἀδελφὲ Γρηγόριε.

Παιδιόθεν ἀνετράφης μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἡ ἐκκλησιαστική σου ἀνατροφή. Ἡ εἴσοδός σου στὴν Ἀδελφότητα Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» ἀσφαλέστατα συντέλεσε, ὥστε καὶ νὰ γνωρίσεις καὶ νὰ βιώσεις ἐντονότερα καί βαθύτερα τὶς οὐράνιες ἀλήθειες τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως. Ἡ συνεχὴς μελέτη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας σὲ βοήθησε νὰ ἀποκτήσεις μία πολὺ βαθειὰ θεολογικὴ  κατάρτιση.  Παράλληλα, ἡ θύραθεν παιδεία σου, ἡ εὐδόκιμη  εκκλησιαστική διακονία σου  στὴν  Ελλάδα και στην Κύπρο, ἡ καλλιέργεια τοῦ κηρύγματος τοῦ θείου λόγου, τὴν ὁποία ἐπὶ ἔτη πολλὰ ἄσκησες, ἐσχάτως δέ, μὲ τόση ἐπιτυχία, καὶ  ἀπὸ τὸν ἱερὸ ἄμβωνα τοῦ καθεδρικοῦ, οἱ πολλαπλὲς χριστιανικές σου ἀρετές, οἱ ὁποῖες κατακοσμοῦν τὴν προσωπικότητά σου, ἐγγυῶνται μίαν καρποφόρα καὶ  λαμπρὴ ἐκκλησιαστικὴ Διακονία.

Μὲ αὐτὴ τὴν προσδοκία καὶ μὲ αὐτὴ τὴν πεποίθηση ἀγαπητὲ ἐν Κυρίῳ ἀδελφὲ μας, καλεῖσαι  να ἀναδείξεις  τὸν ἑαυτὸ σου «τύπον τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ»  ( 1 Τιμ.4, 12). Καλεῖσαι να ἀνοίξεις τὰ φτερὰ τῶν βιωματικῶν καί θεολογικῶν σου ὁραματισμῶν καὶ τοὺς κόσμους τῆς χριστιανικῆς σου ἀγάπης  καὶ νά ὁδηγήσεις  ψυχές στό εὔδιο λιμάνι τῆς σωτηρίας. Αὐτή εἶναι ἡ ὑψιστη ἀποστολή ἑνός κληρικοῦ.

Ἱερολογιώτατε πάτερ Γρηγόριε,

Ὅπως πολὺ καλὰ γνωρίζεις ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας ἡ ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας στὴν ψυχοσύνθεση τοῦ λαοῦ μας ταυτίστηκε καὶ μὲ τὴν ἔννοια τῆς πατρίδας. Γι’ αὐτὸ καὶ  ὑπῆρξε πρωτοπόρος στοὺς ἀγῶνες τῆς φυλῆς μας για τὴν ἐλευθερία της. Ἀναδείχτηκε  ὄχι μόνο ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου της ἀλλὰ καὶ ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας τοῦ Ἔθνους μας. Τὴ διαχρονικὴ αὐτὴ ἀλήθεια μαρτυρεῖ ἡ πιὸ ἐπισημη γραφίδα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ ἐθνικὸς μας ἱστορικὸς  Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος. Γράφει συγκεκριμένα. «Τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος δὲν διεσώθη, τοὐλάχιστον δὲν διέσωσε τὴν ἱστορικὴ αὐτοῦ ἀξίαν, εἰμὴ διὰ τῆς μετὰ τοῦ χριστιανισμοῦ συμμαχίας... διότι δι’ αὐτοῦ ἐπρωταγωνίστησεν ἐν τῷ μέσῳ αἰῶνι καὶ   δι’ αὐτοῦ ἰδίως ἀνεκαινίσθη ἐν τοῖς νεωτέροις χρόνοις». (Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, Β΄ τόμος σελ. 316).

Ἡ Ἐκκλησία Κύπρου, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, διαδραμάτισε ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν ἡγετικό καί σωστικὸ ῥόλο. Τὸ μαρτυρεῖ καί ἡ ἐμβρίθεια  τοῦ Ἱστορικοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Ἰωάννη  Χάκκετ, ὁ ὁποῖος ἐπιγραμματικὰ ἀπεφάνθη: «Ἡ Κυπριακὴ Ἐκκλησία διετήρησε τὴν λυχνίαν τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας σταθερὰ ἄσβεστον καὶ εἰς χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους χωρὶς τὴν Ἐκκλησίαν ἡ λυχνία αὐτὴ θὰ εἶχε πρὸ πολλῶν αἰώνων σβεσθῇ...». (Νικ.Π. Βασιλειάδη Ἐθνομάρτυρες τοῦ Κυπριακοῦ Ἔπους σελ. 275).

Σήμερα ὑπέρ ποτε ἄλλοτε καλούμεθα ὅλοι, ὅσοι ἔχουμε τὴν ὕψιστη τιμὴ να φοροῦμε τὸ τιμημένο ῥάσο, να συνεχίσουμε να καλλιεργοῦμε  στις ψυχὲς τοῦ λαοῦ μας, καὶ ἰδιαίτερα τῶν νέων μας, τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν τλήμονα πατρίδα μας καὶ τὸ χρέος  να ἀγωνιζόμεθα παντοιοτρόπως για τὴν ἀπελευθέρωσή της. Ἡ Κύπρος μας ὑπῆρξε ἑλληνικὴ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἱστορίας καὶ χριστιανικὴ για δύο χιλιάδες χρόνια. Συνεπῶς τὸ ἱστορικὸ μας χρέος εἶναι νὰ παραδώσουμε τὴ νῆσο τῶν  «Ἡρώων καὶ τῶν Μαρτύρων»  στις ἐπερχόμενες γενεὲς καὶ ἑλληνικὴ καὶ χριστιανική.

Ἰδοὺ τὸ διπλὸ μας χρέος. Ἀγώνας ἐκκλησιαστικός για τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου μας καὶ ἀγώνας ἐθνικὸς για τὴ σωτηρία τῆς  πατρίδας μας.

Καὶ νῦν,  αἰδεσιμώτατε ἅγιε ἀδελφέ, χεῖρας ἱκέτιδας  ὑψώνω πρὸς τὸν  οὐράνιο τῆς Ἐκκλησίας Δομήτορα καὶ πάσῃ καρδίᾳ δέομαι ὑπὲρ σοῦ, ὅπως ἡ  ἐκκλησιαστικὴ σου διακονία ἀποβεῖ κατὰ πάντα εὐάρεστος πρὸς τὸν Κύριο, ὥστε κατὰ τὴ μεγάλη  ἐκείνη ἡμέρα τῆς θείας μισθαποδοσίας, να ἀκούσεις τῆς εὐκταίας αὐτοῦ φωνῆς: «Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ!  Εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου».  (Ματθ.25,21).

 

25 Μαΐου 2014.

Μετ’ ευχών εγκαρδίων εν Χριστώ αναστάντι
† Ο Κύπρου Χρυσόστομος.

Ευχαριστώ τον σπουδαίο Κύπριο φωτογράφο κ. Ανδρέα Νικολάου 

για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.  

Ἀντιφώνησις

ἐπί τῇ χειροτονίᾳ εἰς Πρεσβύτερον

τοῦ π.  Γρηγορίου Μουσουρούλη

εἰς τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΝ Β´

Ἱερός Ναός Εὐαγγελιστρίας Παλλουριώτισσας Κυριακή 25 Μαΐου 2014

        Μακαριώτατε, μόλις χθές ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διά τῶν τιμίων χειρῶν σας μοῦ ἐχάρισε τόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης. Καί ἰδού σήμερα παρίσταμαι ἐνώπιόν σας προκειμένου νά λάβω τόν δεύτερο βαθμό, αὐτόν τοῦ πρεσβυτέρου γιά νά διακονήσω τό μυστήριο τῆς σωτηρίας τῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ μέσῳ τῶν  ἱερῶν καί φρικτῶν Μυστηρίων.

        Γνωρίζω ὅτι ἡ ἱερή καί μοναδική αὐτή διακονία ἀπαιτεῖ ἀπό τόν κληρικό πού τήν ἐπιτελεῖ ἀνεπίληπτο βίο. Ζωή ὁλοκληρωτικῶς ἀφιερωμένη καί ἀφοσιωμένη στόν Ἅγιο Θεό.

        Τόν λειτουργό τῶν Μυστηρίων Του ὁ Ἅγιος Θεός τόν θέλει ταπεινόν. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ἐρωτᾶ: «ἐπί τίνα ἐπιβλέψω;». Καί ἀπαντᾶ: « ἀλλ᾽εἰ ἐπί τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους μου» (Ἡσ. ξστ´2). Ταπεινό καί ἡσύχιο θέλει τόν λειτουργό Του ὁ Ὕψιστος καί πάσης ἐπέκεινα καθαρότητος Κύριος. Ὅπως ἦταν ὁ Ἴδιος τοῦ Ὁποίου τήν ἱερωσύνη ἀναλαμβάνει νά συνεχίσει.

        Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων σκέπτομαι:

«καί πρός ταῦτα τίς ἱκανός»;  Ἀσφαλῶς οὐδείς.  «Οὐδείς ἄξιος». Κανείς δέν θά μποροῦσε νά ἀναλάβει μόνος του τέτοιο ἔργο παρά μόνο «καλούμενος ὑπό τοῦ Θεοῦ» (Ἑβρ. ε´4). Μόνο ἐκεῖνος πού θά νιώσει τήν κλήση τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά προχωρήσει σ᾽ ἕνα τέτοιο τόλμημα. Πάντοτε μέ τήν συνείδηση ὅτι ἀναλαμβάνει σταυρό βαρύ. Τόν δικό του σταυρό καί τόν σταυρό τῶν ἀδελφῶν του.

        Αὐτό σημαίνει  ὅτι ἡ ἱερωσύνη εἶναι Θαβώρ, ταυτόχρονα ὅμως εἶναι καί Γολγοθᾶς. Εἶναι σταυρός βαρύς τόν ὁποῖο καλεῖται κάθε κληρικός νά σηκώσει.

        Γι᾽αὐτό καί καταλαμβάνομαι ἀπό ἀπορία καί ἔκσταση.

        Πῶς μπορῶ νά προσεγγίσω τήν μυστική Τράπεζα καί τό οὐράνιο Δεῖπνο;

        Πῶς ἄνθρωπος «ἀκάθαρτα χείλη ἔχων», θά τολμήσω νά λάβω διά στόματός μου τήν διαθήκην τοῦ Κυρίου, νά κηρύττω τόν λόγο Του καί νά τελῶ τά ἱερά Μυστήρια;

        Πῶς τολμῶ ὁ ὑπηρέτης «τοῦ πηλοῦ καί τῆς πλινθείας τοῦ μοχθηροῦ καί ματαίου τούτου κόσμου», νά ἀνεβῶ στόν οὐρανό;

        Μέ ποιά χέρια νά «προσψαύσω» τό «πανακήρατον σῶμα» τοῦ δι᾽ἐμέ «ὑπελθόντος θάνα-τον» Κυρίου μου;

        Ἰλιγγιᾶ ὁ νοῦς καί ἡ σκέψη ἀδρανεῖ. Προσ-παθῶ νά καταλάβω πῶς βρέθηκα παγιδευμένος  ἐδῶ σήμερα, ἀλλά δέν μπορῶ νά τό διακρίνω. Ἡ ὅλη μέχρι τώρα πορεία τῆς ζωῆς μου, Μακαριώ-τατε Πάτερ, παραμένει ἕνα ἀνεξήγητο θαῦμα τῆς ἀπύθμενης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Στρέφοντας τό βλέμμα πίσω καί ἀναπολώντας τή ζωή μου, ἀπό τότε πού ἄρχισα νά καταλαβαίνω τόν κόσμο, ἕνα πράγμα βλέπω. Βλέπω καί νιώθω  καί αἰσθάνομαι τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά μέ τυλίγει στό ζωηφόρο πέπλο της. Τήν Ἀγάπη, πού μέ τό ἄριστο ἐρ-γαλεῖο τοῦ πόνου καί τῆς ὀδύνης ἀπό τά πρῶτα παιδικά μου χρόνια, μέ τήν ἄπειρη σοφία της μέ κατηύθυνε καί μέ ἑτοίμαζε γι᾽αὐτή τήν εὐλογημένη ὥρα χωρίς κἄν νά τό ὑποψιάζομαι.

        Καθώς βλέπω ἐκτυλισσόμενο τό μυστήριο αὐτό τῆς θείας ἀγάπης, ἀναφωνῶ μαζί μέ τόν Οὐρανοφάντορα Βασίλειο: «Τί ἀνταποδώσω σοι Δέσποτα πανάγαθε, περί πάντων ὧν ἐποίησας καί ποιεῖς ἀγαθῶν περί ἐμέ τόν ἁμαρτωλόν;

        Μαζί μέ τίς δοξολογίες καί εὐχαριστίες πρός τόν Πανάγιο Θεό, αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά ἀπευθύνω θερμότατες τίς υἱικές μου εὐχαριστίες καί τήν βαθιά εὐγνωμοσύνη μου πρός τό Σεπτόν Πρόσωπόν Σας, διότι διά τῶν ἁγίων εὐχῶν σας πρόκειται σέ λίγο νά δεχθῶ τήν ὕψιστη δωρεά τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τῆς Ἱερωσύνης, καθώς τό Πανάγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο «ἱερέας τελειοῖ», θά ἐπισκιάσει διά τῆς Χάριτός Του τήν ὕπαρξή μου καί διά τῶν τιμίων χειρῶν Σας θά μέ καταστήσει λειτουργό τῶν ἁγίων Μυστηρίων. Μέ συγκινεῖ ἡ ἀγάπη σας, Μακαριώτατε, γιά τήν τιμή πού μοῦ κάνετε καί τήν ἐμπιστοσύνη πού δείχνετε στό πρόσωπό μου.

 Εἶναι γεγονός, ὅτι ὅταν τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2001 κατέβαινα τήν κλίμακα τοῦ ἀεροπλάνου καί πατοῦσα γιά πρώτη φορά τά ἱερά καί ἁγιασμένα χώματα τοῦ θαλάσσιου τούτου ὄρους τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, πού διαφεντεύεται φαινομενικά ἀπό ἄλλους, στήν οὐσία ὅμως βρίσκεται ὑπό τήν μόνιμη κατοχή τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν καί τοῦ συνεργάτου του «υἱοῦ παρακλήσεως» Ἀποστόλου Βαρνάβα, ἐξέφρασα στόν Ἅγιο Θεό μυστικά μιάν ἐπιθυμία. Τήν ἐπιθυμία νά μέ ἀξιώσει ἡ ἀγαθότης Του νά προσκυνήσω ἐλεύθερο τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα καί κατόπιν ἄς ἀποσταλῶ νά ὑπηρετήσω ὅπου ἀλλοῦ κρίνουν οἱ πατέρες μου σκόπιμο καί ἀναγκαῖο. Ἔπειτα ἀπό δεκατρία χρόνια βλέπω ὅτι ἄλλα εἶχε στό σχέδιό Του ὁ Ἅγιος Θεός. Τώρα πλέον τοῦτος ὁ πονεμένος καί προδωμένος λαός εἶναι κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μου καί εἶμαι μέλος ἰδικό του. Γι᾽αὐτόν θά δέομαι στό Ἅγιο Θυσιαστήριο καί πρός χάρη του θά προσφέρω ὑπό τήν φωτεισμένη καθοδήγησή Σας ὅλες μου τίς δυνάμεις, ὥστε ὁ λαός μας καί ἰδιαίτερα ἡ νεότης νά συνδέεται οὐσιαστικά μέ τόν Χριστό, νά ἐλπίζει στόν Χριστό καί νά περιμένει τήν δικαίωσή του ἀπό τόν Χριστό.

Ἐπιθυμία καί ἀπόφασή μου εἶναι, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τίς εὐχές σας, νά φιλοτιμηθῶ νά εὑρεθῶ εὐάρεστος στόν Θεό καί τό σεπτό πρόσωπό Σας.

Θερμότατες εὐχαριστίες ἐκφράζω καί πρός τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας κ.κ.Νικόλαο μέ τόν ὁποῖο μᾶς συνδέει φιλία ἀπό τά φοιτητικά χρόνια καί ὁ ὁποῖος εἶναι παρών συλλειτουργῶν μετά τῆς Μακαριότητός Σας καί συμπαριστάμενος εἰς ἐμέ διά τῆς προσευχῆς. Ὅπως ἐπίσης θερμά εὐχαριστῶ τόν ἄμεσο βοηθό Σας Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Καρπασίας κ.κ. Χριστοφόρο γιά τήν πολλή ἀγάπη του.

        Μετά δέους ἱεροῦ καί ἀνεξαντλήτου εὐγνωμοσύνης ἀτενίζω πρός τά σεπτά καί πολυφίλητα πρόσωπα τῶν Πατέρων καί Ἀδελφῶν τῆς Ἀδελφότητος μας Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», τῆς ὁποίας ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ μέ κατέστησε μέλος. Τούς παρακαλῶ πάντοτε, ἰδιαιτέρως ὅμως τήν ὥρα αὐτή νά μέ συνοδεύουν μέ τίς προσευχές τους.

        Ἡ εὐγνωμοσύνη μου ξεχειλίζει καί πρός τά σεπτά πρόσωπα τοῦ νῦν πνευματικοῦ μου πατρός Ἀρχιμανδρίτου Θεοδώρου Μπεράτη καί τοῦ προϊσταμένου τῆς Ἀδελφότητος π. Ἀστερίου Χατζηνικολάου.

        Ἀπό καρδίας εὐχαριστῶ τούς συνεργάτες μου στίς περιοχές τῆς Ἑλλάδος ὅπου ὑπηρέτησα, κάποιοι ἀπό τούς ὁποίους ὑποβλήθηκαν στόν κόπο νά ἔλθουν μέχρις ἐδῶ καί τήν ὥρα αὐτή εὑρίσκονται ἀνάμεσά μας,  ὅπως ἐπίσης καί τούς νῦν πολύτιμους συνεργάτες μου στήν πολυφίλητη Κύπρο καί ὅλους τούς φίλους καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ πού τήν ὥρα αὐτή συμπροσεύχεται καί συμμετέχει στά τελούμενα.       

        Θερμές εὐχαριστίες ἐκφράζω καί πρός τούς κατά σάρκα ἀδελφούς μου Γεώργιο καί Μαρία καί τόν ἐπ᾽ἀδελφῇ γαμβρό μου Κωνσταντῖνο,  διότι μέ θυσία καί αὐταπάρνηση ἀνέλαβαν ἐξ ὁλοκλήρου τήν φροντίδα τῶν ἀειμνήστων γονέων μας, δίνοντάς μου τήν ἄνεση νά ἐπιδοθῶ ἀπερίσπαστος στά ἔργα τῆς ἱεραποστολῆς.

        Τέλος δέ νά ἐκφράσω τήν βαθύτατη εὐγνωμοσύνη μου πρός τούς ἀειμνήστους γονεῖς μου Ἰωάννην καί Αἰκατερίναν, οἱ ὁποῖοι μοῦ μετέδωσαν τή φλόγα τῆς πίστεως καί μέ σκέπασαν μέ τήν εὐχή τους στό δρόμο πού διάλεξα. Τώρα βλέπουν ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πραγματοποιούμενο τόν πόθο τους νά γίνω κληρικός. Παρακολουθοῦν καί ἀσφαλῶς ἀγάλλονται.

........................................................................

        Καί τά νῦν, Κύριέ μου, Κύριε, βλέψον ἱλέῳ ὄμματι ἐπί τήν ἀναξιότητά μου. Σέ, Κύριε, πού ὁδήγησες θαυμαστῶς τά βήματά μου μέχρις ἐδῶ, παρακαλῶ «μή ἀποστρέψεις τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου». Ἄνοιξέ μου τίς πατρικές σου ἀγκάλες καί δέξαι τό πτωχό πλάσμα Σου, πού τίποτε ἄλλο δέν ἐπιθυμεῖ παρά τή δόξα τή δική Σου. Σέ Σένα, Κύριε, προσφέρω τήν ὥρα αὐτή τόν ἑαυτόν μου «εἰς ἀγάπης ἀντέκτισιν». Σέ Σένα πού εἶσαι ἡ πνοή καί ἡ ζωή μου παραδίδω τήν ὕπάρξή μου.  Σέ, Σέ, ἀτενίζω «ὡς τό ἀπογεγαλα-κτισμένον ἐπί τήν μητέρα αὐτοῦ» καί δέομαί σου ἐκτενῶς,  ἐλέησόν με τόν ἀνάξιο δοῦλο Σου καί «ἱκάνωσόν με τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος» νά ἐνδυθῶ «τήν τῆς ἱερατείας χάριν», ὥστε νά παρίσταμαι ἀκατακρίτως «ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Σου Θυσιαστηρίου» καί νά ἐπιτελῶ τά θεῖα καί ἱερά Μυστήρια πρός ἁγιασμόν τοῦ λαοῦ Σου καί δόξαν τοῦ Ἁγίου Σου Ὀνόματος.

Καί Σέ ἐπικαλοῦμαι τό Παράκλητον Πνεῦμα, «τήν εὐφρόσυνον ζωήν καί αἰώνιον καί παντοκρατορικήν δεξιάν»· «Ἐλθέ ὡς πνοή βιαία καί ἐκρίζωσον τά πάθη ἐκ τῆς καρδίας μου. Ὡς πῦρ θέρμανε τήν ψυχράν καρδίαν μου. Ὡς ἔλαιον θεράπευσον τά μυστικά τραύματά της  καί τά  ἐλλείποντα αὐτῆς ἀναπλήρωσον. Ὤ Πανάγιον Πνεῦμα, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἐμοί καί ποίησόν με οἷον θέλεις καί ὡς θέλεις, κἄν θέλω κἄν μή θέλω».

        Καί Σέ Κυρία τῶν Ἀγγέλων, Πανάμωμε Δέσποινα στῆς ὁποίας τόν ἱερό Ναό δέχομαι τήν μεγαλύτερη δωρεά τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μου, παρακαλῶ, μή ἐγκαταλίπης με. «Πάρεσό μοι καί νῦν ὡς ἐλεήμων καί συμπαθής καί φιλάγαθος …. Θερμή προστάτις καί βοηθός».

Καί τώρα, Κύριέ μου, εἰς χεῖρας Σου παρατίθημι τήν ψυχήν καί τό σῶμα μου. Αὐτός με ἐλέησον, Αὐτός με εὐλόγησον, Αὐτός με ἀξίωσον τῆς δωρεᾶς ταύτης καί τῆς αἰωνίου χαρᾶς τῆς Βασιλείας Σου.