ΠΡΟΠΟΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΑΥΤΟΥ ΓΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝ ΓΕΡΜΑΝΙᾼ

 Π Ρ Ο Π Ο Σ Ι Σ

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΑΥΤΟΥ ΓΕΥΜΑ

ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥ

ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝ ΓΕΡΜΑΝΙᾼ

(13 Μαΐου 2014)

Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Μαγδεβούργου κύριε Feige, ἐκπρόσωπε τοῦ Προκαθημένου τῆς ἐν Γερμανίᾳ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε,

Ἱερώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,

Ἀγαπητοί καί ἐκλεκτοί συνδαιτυμόνες, οἱ κυκλοῦντες τήν τράπεζαν ταύτην τῆς ἀγάπης,

Ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καί ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ! (Ἐφ. ς΄ 10-11).

Κατά ἀρχαιοτάτην καί παγκόσμιον παράδοσιν ἡ παράθεσις κοινῆς τραπέζης ἀποδεικνύει καί ἀναδεικνύει αἰσθήματα οἰκειότητος, διάθεσιν ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων καί γνωμῶν, ἐνδιαφέρον διά σύγκλισιν σκοπῶν, κυρίως δέ ἐπιθυμίαν διαλόγου καί συζητήσεως, πρός δόξαν Θεοῦ, κατά τόν λόγον τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ: «εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε» (Α΄ Κορ. ι΄ 31-32). Τό προέχον δηλαδή δέν εἶναι ἡ «βρῶσις καί ἡ πόσις», ἀλλά ἡ δόξα τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. «Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί ἄσκησις, σύν ἁγιασμῷ˙ ὅθεν οὐδέ πλούσιοι εἰσελεύσονται ἐν αὐτῇ, ἀλλ᾿ ὅσοι τούς θησαυρούς αὐτῶν, ἐν χερσί πενήτων ἀποτίθενται», ψάλλει, ἄλλωστε, καί εὔχεται ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία (Δοξαστικόν Αἴνων Ε’ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν).

Χαίρομεν, λοιπόν, διότι παρέχεται εἰς ἡμᾶς ἡ δυνατότης νά ἐπικοινωνήσωμεν μαζί σας καί μέσῳ τῆς παρατιθεμένης ταύτης τραπέζης τῆς ἀγάπης, διά τήν ὁποίαν θερμῶς σᾶς εὐχαριστοῦμεν, καί νά ἀνταλλάξωμεν τάς ἀπόψεις καί ἐμπειρίας ἡμῶν ἐπί θεμάτων τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν ἐντόνως τόν σύγχρονον χριστιανικόν κόσμον, διά τά προβλήματα καί τάς ἀγωνίας αὐτοῦ ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν μαρτυρίαν αὐτοῦ πρός τόν κόσμον, πρός σωτηρίαν αὐτοῦ.

Κατά τήν σημερινήν ἐποχήν ἡ παγκόσμιος κοινωνία μας ἔχει ἀνάγκην, ὅσον οὐδέποτε ἄλλοτε, τοῦ διαλόγου, τῆς ἀνοχῆς καί τῆς καταλλαγῆς. Ἰδιαιτέρως μάλιστα τό πνεῦμα τοῦτο τῆς συμφιλιώσεως καί τῆς καταλλαγῆς εἶναι ἀναγκαῖον μεταξύ τῶν ἐκπροσώπων τῶν διαφόρων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν ἀλλά καί μεταξύ τῶν διαφορετικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου.

Μετά πολλῆς θλίψεως παρακολουθοῦμεν ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί προσωπικῶς τήν παγκόσμιον χριστιανικήν κοινότητα νά βιώνῃ σήμερον εἰς πολλά μέρη τοῦ κόσμου νέα κύματα μαρτυρικῶν κατ᾿ αὐτῆς διωγμῶν. Πολλοί χριστιανοί, ἀνεξαρτήτως δόγματος καί φυλῆς καί ἔθνους, πίπτουν σήμερον θύματα ποικίλων διώξεων ἤ καί θανατικῆς καταδίκης καί ἐκτελέσεως, μόνον καί μόνον ἐπειδή ἐτόλμησαν νά ὁμολογήσουν ἤ νά διατηρήσουν τήν χριστιανικήν αὐτῶν αὐτοσυνειδησίαν καί ταυτότητα. Πολλοί εἶναι ἐπίσης οἱ χριστιανικοί ναοί, οἱ ὁποῖοι κατεστράφησαν ὁλοσχερῶς ἤ ἐβεβηλώθησαν καί ἐλεηλατήθησαν. Καθ᾿ ἡμέραν περιέρχονται εἰς γνῶσιν ἡμῶν τοιαῦται ἀκοαί καί βανδαλισμοί ἱερῶν καί ὁσίων, ἔνθα «τό θεῖον κατοικεῖ» καί δοξάζεται. Ἐνίοτε οἱ διῶκται δέν σέβονται καί αὐτά εἰσέτι τά πανάρχαια χριστιανικά μνημεῖα, ἀνεκτίμητα κτήματα τῆς παγκοσμίου πολιτιστικῆς κληρονομίας, ὡς ἡ Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Θέκλης ἐν Μαλούλα Συρίας καί ἄλλα. Αἱ περιπτώσεις τῆς Συρίας καί τῆς Αἰγύπτου εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν, ἀποτελοῦν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα χωρῶν, οἱ χριστιανοί τῶν ὁποίων ἐγεύθησαν καί γεύονται ἀτυχῶς, καθ᾿ ἡμέραν, τήν λαίλαπα τῶν διωγμῶν.

Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν ἡ Χριστιανική δέν φοβεῖται τούς διωγμούς. Ὅπως γνωρίζετε, ἀνά τούς αἰῶνας, ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς καί μέχρι σήμερον, ἀπό τῶν μαρτύρων τῶν πρώτων αἰώνων, μέ ἀπαρχήν Στέφανον τόν πρωτομάρτυρα καί ἀρχιδιάκονον, τόν θανατωθέντα ὡς "ρήματα βλάσφημα λαλοῦντα κατά τοῦ τόπου τοῦ ἁγίου καί τοῦ νόμου" (πρβλ. Πράξ. ς΄ 13-14) μέχρι τῶν ὑπέρ πίστεως θανατωθέντων χριστιανῶν τῆς πρῴην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως πρό ὀλίγων δεκαετιῶν καί τῆς Συρίας σήμερον, ἀπό τῆς Κορέας μέχρι καί τῆς Ρώμης, ἑκατομμύρια ἦσαν οἱ πιστοί τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι ἠκολούθησαν τόν Ἀρχηγόν καί Τελειωτήν τῆς πίστεως ἡμῶν Κύριον Ἰησοῦν εἰς τό μαρτύριον καί προετίμησαν τόν θάνατον «ἤ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν» (Ἑβρ. ια΄ 25-26). Διά πολλούς ὁ ὀνειδισμός τοῦ Χριστοῦ καί τό ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν ἦτο τό μεγαλύτερον δῶρον τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν των.

Θά ἔλεγέ τις ὅτι ἡ ἐπέτειος τῶν χιλίων ἑπτακοσίων ἐτῶν ἀπό τῆς χορηγήσεως τῆς ἀνεξιθρησκείας ὑπό τοῦ χριστιανοῦ ὁραματιστοῦ καί μεταρρυθμιστοῦ αὐτοκράτορος Ἁγίου Ἰσαποστόλου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, τήν ὁποίαν παγκοίνως ἡ χριστιανική κοινότης ἑωρτάσαμεν κατά τό παρελθόν ἔτος, ἐσήμανε τήν κορύφωσιν τῶν κυμάτων ἀδικαιολογήτου καί ἀνεξελέγκτου βίας κατά τῶν χριστιανῶν καί τήν παντελῆ καταστρατήγησιν τοῦ πανανθρωπίνου δικαιώματος τῆς ἀνεξιθρησκείας καί μάλιστα τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί τῆς θρησκείας, ἐσωτερικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, τάς ὁποίας προσπαθοῦν διά τῆς βίας νά «κατεξουσιάσουν» οἱ «ἰσχυροί τῆς γῆς».

Ἐνώπιον τῆς καταστάσεως ταύτης, ἅπαντες οἱ χριστιανοί, παρότι γνωρίζομεν ὅτι ἡ χριστιανική ζωή εἶναι στενῶς συνυφασμένη μέ τόν σταυρόν καί τό μαρτύριον, δέν δυνάμεθα νά  παραμένωμεν ἀσυγκίνητοι. Γνωρίζομεν ὅτι καί αἱ χριστιανικαί κοινότητες τῆς σεβασμίας Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, εἰς τό Ἰράκ καί τήν Συρίαν ἐπί παραδείγματι, εἶχον πλεῖστα θύματα ἐν μέσῳ αὐτῶν τῶν διωγμῶν, τά ὁποῖα μετά πολλῆς κατ᾿ ἄνθρωπον λύπης μνημονεύομεν. Διά τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖον νά συστρατεύσωμεν τάς δυνάμεις ἡμῶν, ὥστε νά ἐμποδίσωμεν, ὅσον ἔνεστι, τήν περαιτέρω ἀνύψωσιν τῶν κυμάτων αὐτῶν βίας καί διωγμῶν, τά ὁποῖα ἤδη ἔσχον ὡς θλιβερόν καί τραγικόν ἀποτέλεσμα τήν φυγήν μεγάλου μέρους τῶν χριστιανῶν ἐκ τῶν περιοχῶν, ἔνθα τό πρῶτον ἐκηρύχθη ἡ χριστιανική πίστις καί εἰς τάς ὁποίας κατ᾿ ἀρχάς ἐξεχύθησαν οἱ Ἀπόστολοι διά νά διαδώσουν εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τό εὐαγγελικόν μήνυμα.

«Μή πεποιθότες» ὅμως πάντες ἡμεῖς οἱ λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας, καί ἰδιαιτέρως ἡ Αὐτοῦ Ἁγιότης ὁ Πάπας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Φραγκῖσκος καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης, «ἐπί  ἄρχοντας καί ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὔκ ἐστι σωτηρία», θά συναντηθῶμεν κατά τάς ἀμέσως προσεχεῖς ἡμέρας εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ἐν τῷ φωτί, τῇ χαρᾷ καί τῇ εἰρήνῃ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, καί θά ἀναπέμψωμεν προσευχήν πρός τόν Εἰρηνάρχην Κύριον «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Εἴμεθα δέ πεπεισμένοι ὅτι συμπροσευχομένους κατά τάς ἡμέρας ἐκείνας θά ἔχωμεν καί πάντας τούς χριστιανούς, ἵνα «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» ἡ δέησις ἡμῶν ἐπισπάσηται τό ἔλεος, τήν χάριν καί τήν εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ ἐπί τόν κόσμον ἅπαντα.

Γνωρίζομεν ὅτι πάντες οἱ παρακαθήμενοι ἐνταῦθα  ἀγαπᾶτε, σέβεσθε καί τιμᾶτε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον πολλάκις καί αὐτό εἰς τήν δισχιλιετῆ ἱστορίαν του ὑπῆρξε θῦμα διώξεων, ἐξ αἰτίας πολιτικῶν, συνήθως καί κυρίως, σκοπιμοτήτων, παρότι βασικῶς τοῦτο εἶναι θρησκευτικόν καί πνευματικόν ἵδρυμα. Διά τοῦτο καί ἐκφράζομεν ὑμῖν, Θεοφιλέστατε καί δι᾿ ὑμῶν πρός τόν Προκαθήμενον τῆς ἐν Γερμανίᾳ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐπισκοπικῆς Συνελεύσεως καί πρός πάντα τά μέλη αὐτῆς, τάς εὐχαριστίας ἡμῶν προσωπικῶς καί πάντων τῶν ἐνταῦθα διακονούντων ἀδελφῶν καί συνεργατῶν ἡμῶν διά τήν τιμήν καί τό ἐνδιαφέρον μέ τό ὁποῖον περιβάλλετε τό Ἱερόν ἡμῶν Κέντρον.

Εὐχόμεθα, ὑψοῦντες τό ποτήριον τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου, νά εὐλογῇ ὁ Κύριος τάς προσπαθείας ἁπάντων ὑπέρ τῆς ἑνότητος τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς συμφιλιώσεως τῶν διεστώτων.

 Χριστός ἀνέστη!

Αὐτή ἡ εὐχή καί παναρμόνιος δοξολογία ἄς εἶναι πηγή ἐμπνεύσεως, παραμυθίας καί δυνάμεως δι᾿ ὅλους ἡμᾶς εἰς τό ἔργον μας! Ἀμήν.