Άγιοι - Στάχυς

Άγιοι

Τι γυρεύεις – ω ψυχή – σ’ αυτά τα μονοπάτια;

Αυτοί ‘ναι δρόμοι δύσκολοι,

που μόνο έμπειροι διαβάτες μπορούν να διασχίσουν.

Πού πας χωρίς εξοπλισμό,

χωρίς καν, τα απαραίτητα ποδήματα στα πόδια να φορέσεις;

Αυτοί, που γύρω σου βλέπεις να περνούν,

χωρίς λέξη γογγυσμό απ’ το στόμα τους να βγαίνει,

είν’ άνθρωποι που μάθανε τα πόδια τους

σε πέτρες κι εξογκώματα να παίζουν,

για φίλους έχουν τ’ άγρια πουλιά,

που σαν υστερικά χιμούν τα μάτια να τους βγάλουν.

Πού πας, λοιπόν, και τι ζητάς, ψυχή

σ’ αυτό το χαλασμό;

Είναι νωρίς στο τέρμα από τώρα να ελπίζεις.

Μα μην αποθαρρύνεσαι.

Πολλοί, που μαζί σου τώρα περπατάνε,

με τσακισμένα μάτια από τα δάκρυα,

με πνεύμα και σάρκα ξεσκισμένα,

πολλές φορές και πριν, από δω έχουν περάσει.

Περνούν και μάχονται, σκοντάφτουν και τσακίζονται

μα πάλι απ’ την αρχή καρτερικά κινάνε.

Τι γυρεύεις, λοιπόν, ψυχή, σ’ αυτά τα μονοπάτια;

Το μεθύσι αυτό της θέωσης,

τι λες, θα το αντέξεις;

Στάχυς