ΑΝ ΑΠΟΓΕΝΝΙΔΙΑ ΤΑ ΛΕΣ ΑΚΟΜΑ…
Ανήσυχα και δειλιασμένα
τα μικροπαίδια της σκλαβιάς
κρυφοκοιτάζουν από τη μισάνοιχτη πόρτα
με τ’ Οχτοήχι στην αμασχάλη.
Ανήσυχα και δειλιασμένα
ακροφοβούνται στο σούρουπο να βγουν
κι ας συχνοδιαβαίνουν οι ξεχασμένοι διαβάτες.
Τ’ απρόσμενο αγριοβρόχι;
Η διαδρομή που φαντάζει πρωτόγνωρη
ή η αναπάντεχη αρπαξιά
από του Αγαρηνού τη μάνητα;
Από τότε…
από τότε που γίναν μελαμβαφή
τα ιμάτια της καρδιάς μας
στορήματα αργοτυλίγουν
από κείνο του πόνου το υστερόγραφο
από κείνο το παιδομάζωμα.
Τότε…
τότε που μαζεμένα σύνταχα
τα σκλαβόπουλα στη μικρή χαράδρα
σιμά στ’ ατέλειωτο στρατί
π’ οδήγαε στο βυζαντινομονάστηρο της Παναγιάς
στου παπα-καλόγερου το κρυφόν παιδευτήριον
από τον τρόμο για κείνο τ’ άρπαγμα
για κείνο το παιδομάζωμα.
Το βιός τους το πήραν
τότε που μάζεψαν
της γειτονιάς τα κοριτσόπουλα
με κείνη τη φρεγάτα χωρίς επιστροφή.
Ξέρω…
ξενίζει ακόμη
που κάποια απογεννίδια …
αν απογεννίδια τα λες ακόμα…
τούτες τις θύμισες χλευάζουν
παραπανήσια ουρλιάζοντας
για δίκιο οι άδικοι.
*Ακροφοβούμαι - διστάζω
**Μελαμβαφή - που βάφηκαν μαύρα
Από την ποιητική συλλογή «Ασπελία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου