Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΖΕΒΕΔΑΙΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ - Αθανάσιος Κοτταδάκης

Η  ΑΠΑΙΤΗΣΗ  ΤΩΝ  ΔΥΟ  ΖΕΒΕΔΑΙΩΝ  ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ

ΑΘ. ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

     

       Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα με την απαίτηση των δυο Ζεβεδαίων, Ιάκωβου και Ιωάννη, να τους βάλει ο Χριστός δεξιά κι αριστερά «στην ένδοξη Βασιλεία του», και τη σχετική αγανάκτηση των άλλων δέκα μαθητών - Μτ.20,20-28 & Μρ.10.35-45. Το διαβάζω κατά καιρούς και αγγίζω τη ρίζα του διαχρονικού μαρτυρίου της Εκκλησίας, το δαιμονισμό της πρωτοκαθεδρίας! Ακούω το Χριστό να απαντά στους δυο ορθά-κοφτά: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε»! Να επισημαίνει και στους Δώδεκα ότι είναι βαθιά νυχτωμένοι ! «Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους και οι άρχοντες τα καταδυναστεύουν. Σε σας όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό. Αλλά, όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας. Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος σας».

Καθαρά, ξάστερα, κρυστάλλινα. «Στην κοινωνία της αγάπης - Εκκλησία, αντιστρέφονται όλα! Και, αυτή την αντιστροφή εγκαινιάζω Πρώτος. «Δεν ήρθα να υπηρετηθώ, αλλά να υπηρετήσω»! Και τη σφραγίζω για όλους με το τίμιο αίμα της Σταυρικής θυσίας Μου. «Και να προσφέρω τη ζωή Μου λυτρωτικό αντάλλαγμα για όλους»!

     Ύστερα κλείνω τα μάτια, και δραπετεύω μυστικά σε μια Εκκλησία όνειρο ταπείνωσης και αγάπης όλων, και πρόσκλησης αδελφοσύνης προς και με όλους. Βλέπω το Χριστό να μας αρπάζει σε Δύση και Ανατολή απ’ το αυτί. Τον ακούω να εγκαλεί ιδιαίτερα  όσους ηγήθηκαν της Εκκλησίας Του από τον ένατο αιώνα ως σήμερα με τα εξής: «Αντιστρέψατε τη μεγάλη αντιστροφή Μου! Διαστρέψατε την ιστορία Μου»! Ναρκωμένοι από «ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα» άλλοθι,  δέκα αιώνες τώρα απωθείτε καθένας στην άλλη από τη δική του μεριά, την ευθύνη για το κομμάτιασμα της Εκκλησίας Μου ! Κομμάτιασμα που αρχίσατε με την αρχηγική οιστρηλασία του Πρώτου της Δύσης -«απαίτηση των δυο»- και τη φυσική αντίσταση του ισότιμου μ’ αυτόν Πρώτου της Ανατολής-«αγανάκτηση των δέκα». Λες και δε χόρευαν υποδόρια επεκτατικές γεωπολιτικές διεκδικήσεις αμφοτέρων!

      Δεν προσθέτω ότι τα άλλα, μοιάζουν με το «εποικοδόμημα» αυτής της «βάσης» ως θα έλεγε ένας μαρξιστής, λέω όμως ότι το όλο μείγμα δεν είναι άμοιρο ευθύνης για το κομμάτιασμα της Εκκλησίας και από τούτο, για τη σημερινή κάθε αλλά παρά καλή εξέλιξη των πραγμάτων του κόσμου. Αφού, «όταν οι δούλοι του αγαθού εξασθενούν, το έργο των αναλαμβάνεται από άλλους δούλους, σημειωμένους με την αντίθετη -γράφε, αντίθεη- σφραγίδα και η σύγχυση ξεσπά»! Και αναρωτιέμαι, αν, πέρα από τις ένθεν κακείθεν θεολογικές κορώνες και άλλα τυπικά συμπαρομαρτούντα έμεινε τελικά κάτι από ουσία Χριστού στα όρια της Εκκλησίας σε Ανατολή και Δύση.  

     Σ’ αυτή τη μυστική απόδραση βρήκα σύμμαχο τελευταία την ομιλία: «Εις τα υπόλοιπα … και εις την αίτησιν μητρός των υιών Ζεβεδαίου», Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου στο ίδιο ευαγγελικό ανάγνωσμα, τμήμα της οποίας παραθέτω σε νεοελληνική απόδοση. Με την ευχή, η παράθεση και από κοντά η αγιοσύνη του θανατερά δεινοπαθήσαντος «ένδοθεν» Μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας να κάνει πιο μετριοπαθείς όσους προσπερνούν αυτό το χιλιόχρονο μαρτύριο της Εκκλησίας! Και από αυτό, το κατάντημα του σύγχρονου ανθρώπου και κόσμου.

 α.   Η  χρονική  στιγμή  του  αιτήματος.

     Έχει μεγάλη σημασία η στιγμή που οι δυο Ζεβεδαίοι, Ιάκωβος και Ιωάννης, υποβάλλουν στο Χριστό, κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, μάλιστα, μέσω της μητέρας τους, που ήταν συγγενής της Παναγίας, το αίτημα της πρωτοκαθεδρίας. Μας τη δίνει αφοπλιστικά το κείμενο του Ευαγγελίου. Ο Χριστός ανηφορίζει στα Ιεροσόλυμα, γνωρίζει τι μέλλεται να του συμβεί τις αμέσως επόμενες μέρες, και αισθάνεται την ανάγκη να το μοιραστεί με τους μαθητές του, περιμένοντας ίσως κάποια δική τους συμπαράσταση. Τρία χρόνια κοντά του, είχαν ακούσει αυτά που, «ουδέποτε άνθρωπος ελάλησεν ως ούτος ο άνθρωπος», είχαν δει θαύματα και θαυμαστά, γνώριζαν την αρνητική ως εχθρική στάση του θρησκευτικού κατεστημένου των Εβραίων, ήταν οι δικοί του, οι φίλοι του. «Ακούστε, τους έλεγε, τώρα που ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμματείς, οι οποίοι θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, και  θα τον παραδώσουν στους εθνικούς. Θα τον περιγελάσουν, θα τον μαστιγώσουν θα τον σταυρώσουν, και θα τον θανατώσουν». Άχνα δε βγήκε από τα χείλη τους. Πάγωσαν κυριολεκτικά, τρομοκρατήθηκαν, αλλιώς τα είχαν φανταστεί. Αυτό μαρτυρεί η συνέχεια με τους δυο, που μάλλον σκέφτηκαν να βιαστούν, να προλάβουν, πριν επέλθουν αυτά, να πάρουν τη σπουδαία θέση που έβαλαν στο νου τους. Ο Χριστός κατάλαβε, ήταν σε άλλο κόσμο. Κατάπιε κάποιο λυγμό, και βάζοντας όπως πάντα στο πλάι τον εαυτό του, φρόντισε να ξαλαφρώσει τη λύπη που τους πλάκωσε την καρδιά. «Ύστερα από τρεις μέρες όμως αυτός θ’ αναστηθεί», πρόσθεσε λιτά, πλην πολύ καθαρά. 

 β.    Αγνοούσαν  το πνεύμα  των λόγων του.

 …  Αν και ήταν Απόστολοι, είχαν ατέλειες ακόμα, έμοιαζαν με τους νεοσσούς που δεν έχουν δυναμώσει τα φτερά τους, και τριγυρίζουν μέσα στη φωλιά. Είναι ανάγκη να λάβουμε υπόψη, ότι πριν τη Σταυρική θυσία του είχαν μεγάλη άγνοια. Γι αυτό τους επιτιμούσε κατά καιρούς κι έλεγε: «Ούτε σεις ακόμα δεν μπορείτε να καταλάβετε;» -Μτ.15,16. Και: «Πώς δεν καταλαβαίνετε ότι δε σας μιλούσα για ψωμιά, όταν σας έλεγα να φυλαχθείτε από το προζύμι των Φαρισαίων»; -16,11. Και πάλι: «Πολλά έχω ακόμα να σας πω, αλλά δεν μπορείτε τώρα να σηκώσετε μεγαλύτερο βάρος» -Ιω.16,12. Και δεν είναι μόνο ότι αγνοούσαν τις πιο υψηλές αλήθειες, αλλά κι αυτά που άκουγαν πολλές φορές τα απέβαλαν από φόβο και δειλία, πράγμα για το οποίο τους ονείδιζε λέγοντας: «Κανένας σας δε με ρωτάτε, πού πηγαίνεις; Μόνο που η λύπη έχει γεμίσει την καρδιά σας, επειδή σας τα είπα αυτά»-Ιω.16,5-6. Και πάλι:  «Εκείνος θα σας διδάξει τα πάντα και θα φέρει στη μνήμη σας όλα όσα σας έχω πει»-Ιω.14,26-τους έλεγε αναφερόμενος στο Άγιο Πνεύμα …

    Αυτά δεν τα είπε, θαρρώ, χωρίς λόγο, αλλά επειδή ως φαίνεται κι αυτός ο Πέτρος έμοιαζε να είχε ξεχάσει την άριστη ομολογία, που έκανε άλλοτε με τούτα τα λόγια: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού»-Μτ. 16,16. Και είχε επαινεθεί γι αυτό. Πλην αμάρτησε τόσο πολύ μετά από λίγο, που ο Κύριος τον προσαγόρευσε Σατανά. «Φύγε από μπροστά μου Σατανά, του είπε, εσύ μου γίνεσαι εμπόδιο, γιατί δε σκέφτεσαι, όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι» -16,23. Τι πιο χειρότερο, από το να μη σκέφτεται όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι; Αυτό συνέβη, όταν συζητούσε μαζί τους για το Σταυρό και την Ανάστασή του, κι εκείνος που δε γνώριζε το βάθος των όσων τους έλεγε, ούτε το μυστικό σχέδιο του Θεού, ούτε τη σωτηρία που έμελλε να προκύψει για  την οικουμένη, πήρε ιδιαίτερα το Χριστό, και του είπε: «Θεός φυλάξοι, Κύριε ! Να μη σου συμβεί αυτό». Βλέπεις ότι ούτε τα αναφερόμενα στην ανάστασή του δεν τα είχαν ξεκαθαρίσει μέσα τους. Αυτό ακριβώς επισημαίνει ο Ευαγγελιστής όταν λέει: «Γιατί ως τότε δεν είχαν καταλάβει τη Γραφή που λέει, ότι σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού ο Μεσσίας θα ανασταινόταν από τους νεκρούς» -Ιω.20,9. Κι εκείνοι που δεν τα ήξεραν αυτά, αγνοούσαν πολύ περισσότερο τα άλλα, τα περί ουράνιας βασιλείας και απαρχής της σωτηρίας μας, της αναλήψεως στον ουρανό, γιατί όντας χθαμαλοί ακόμα, δεν μπορούσαν να πετάξουν ψηλά.

      Και, καθώς είχαν τέτοια αντίληψη γι αυτό το θέμα, περίμεναν ότι με την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα θα βρεθούν στη βασιλεία του. Για τη φύση της, τι βασιλεία θα ήταν αυτή, τίποτε παραπάνω δε γνώριζαν, όπως σημειώνει άλλος Ευαγγελιστής, όταν λέει, ότι νόμιζαν πως έχει έρθει κιόλας η βασιλεία του, που, βέβαια, τη θεωρούσαν σαν μια από τις επίγειες κι ανθρώπινες, και προσδοκούσαν ότι σ’ αυτό προχωρεί, όχι στο Σταυρό και το Θάνατο. Για το τελευταίο μύριες φορές είχαν ακούσει να τους μιλάει καθαρά, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Επειδή, λοιπόν, δεν είχαν αποκτήσει ολοκληρωμένη και ακριβή γνώση της Αλήθειας του, και νόμιζαν ότι προχωρεί στην ίδρυση μιας επίγειας βασιλείας με κέντρο την Ιερουσαλήμ, εκεί που ανηφόριζαν προς την πόλη, θεώρησαν κατάλληλη τη στιγμή να του υποβάλουν το αίτημα τους. Ξεμακραίνουν από τους άλλους μαθητές, και θεωρώντας ότι είναι ανώτεροι από αυτούς,  αξιώνουν να τους αναθέσει να προεξάρχουν, να έχουν την πρώτη θέση, πιστεύοντας ότι όλα έχουν ωριμάσει πια, ότι έχουν επιτευχθεί, ότι έχει έρθει η ώρα να αμειφθούν, να στεφανωθούν, πράγμα που μαζί με άλλα έδειχνε, ότι ήταν βαθιά νυχτωμένοι !

      Και ότι, βέβαια, αυτά δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις σκέψεις του Χριστού, και ούτε μπορούσαν να συναχθούν από λόγια του μόνου που γνώριζε τα μυστικά σχέδια του Θεού, αποδείχνεται περίτρανα από την κοφτή απάντηση που τους δίνει. «Δεν ξέρετε τι ζητάτε»! Τι πιο ξεκάθαρο απ’ αυτό; Βλέπεις ότι όντως δεν ήξεραν, τι ήθελαν απαιτώντας πρωτοκαθεδρίες, αμοιβές, τιμές και βραβεία, πριν ακόμα αρχίσουν οι αγώνες; Απαντώντας τους, «δεν ξέρετε τι ζητάτε», τους επεσήμαινε δυο πολύ βασικά πράγματα. Ότι, αναφέρονται σε βασιλεία για την οποία ποτέ δεν είχε κάνει λόγο, ποτέ δεν είχε επαγγελθεί την επίγεια και ανθρώπινη βασιλεία, στην οποία ζητούσαν πρωτοκαθεδρίες και ανώτατες τιμές, και όπου ήθελαν να μπουν οι δυο τους πάνω απ’ τους άλλους ως πιο σπουδαίοι και πιο λαμπροί. Αλλά και δεν πρόσεξαν ότι το ζητούν πολύ πριν έρθει η ώρα. Η ώρα που το ζητούσαν δεν ήταν ώρα για βραβεία και έπαθλα, αλλά για παλαίσματα, αγώνες, κόπους, ιδρώτες, σκάμματα, πολέμους.  Μπράβο σας, λοιπόν! Πριν αγωνιστείτε, πριν κοπιάσετε, πριν ανορθωθεί ο κόσμος, με την ειδωλολατρία να κυριαρχεί παντού, και τους ανθρώπους απολωλότα πρόβατα! Πριν καν ξεπεταχτείτε από τη βαλβίδα του σκάμματος, και ριχτείτε στον αγώνα, ζητάτε πρώτες θέσεις και πρωτοκαθεδρίες!

γ.     Αμείλικτο  ερώτημα  και  προσχηματική  απάντηση.

     Για να σας ρωτήσω όμως: «Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι του πάθους που θα πιω εγώ, ή να βαπτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαπτιστώ εγώ»; Ποτήρι εδώ και βάπτισμα ονομάζει το σταυρό και το θάνατό του. Ποτήρι, επειδή ένιωθε ηδονική ευχαρίστηση, αν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς αυτή την έκφραση, που έβλεπε ότι επερχόταν, και βάπτισμα, γιατί μ’ αυτόν-Σταυρός- θα καθάριζε τον κόσμο από την αμαρτία. Όχι όμως μόνο για τούτο, αλλά και γιατί ήταν γι Αυτόν εύκολη η Ανάσταση. Όπως ένας κολυμβητής που πέφτει στο νερό, βγαίνει απ’ αυτό με πολύ ευκολία, χωρίς να εμποδίζεται από τη φύση των υδάτων, έτσι και Αυτός όταν κατέβηκε στο θάνατο, ανέβηκε-αναστήθηκε πολύ εύκολα, γι αυτό το ονομάζει βάπτισμα.

     Με άλλα λόγια τους λέει, ότι τώρα είναι η ώρα του πόνου, του κινδύνου, του θανάτου, μπορείτε να υποστείτε αυτά; «Μπορούμε», απαντούν παρευθύς εκείνοι, βέβαια., χωρίς να καταλαβαίνουν, τι συνεπάγεται αυτό. Δίνουν αυτή την υπόσχεση, γιατί ελπίζουν ότι έτσι θα ικανοποιήσει το αίτημά τους. Κι Εκείνος κατανοώντας, γιατί απαντούν έτσι, τους λέει: «Το ποτήρι που θα πιω εγώ, θα το πιείτε, και στο βάπτισμα των παθημάτων μου θα βαπτιστείτε». Με αυτά αναφέρεται στο δικό τους θάνατο, αφού ως γνωστόν ο Ιάκωβος αποκεφαλίστηκε, και ο Ιωάννης έφτασε όχι λίγες φορές στο κατώφλι του θανάτου. Αλλά και προσθέτει: «Το να καθίσετε όμως στα δεξιά και στα αριστερά μου δεν μπορώ να σας δώσω εγώ, αλλά θα δοθεί σ’ αυτούς για τους οποίους έχει ετοιμαστεί».

       Δηλαδή, τους προλέγει: «Όντως θα σφαγιαστείτε, θα πεθάνετε, θ’ αξιωθείτε της μαρτυρικής δόξας και τιμής. Την πρώτη όμως θέση δεν μπορώ εκ προοιμίου να σας την υποσχεθώ, αυτή ανήκει σε όσους θα αγωνιστούν με περίσσια προθυμία, και με την πιο μεγάλη δύναμη ψυχής». Και για να το κάνει αυτό πιο ξεκάθαρο τους εξηγεί: «Ας υποθέσουμε ότι η μητέρα δυο αθλητών πλησιάζει κάποιον αγωνοθέτη, και του ζητάει να τους στέψει νικητές. Τι νομίζετε, ότι μπορεί να της απαντήσει αυτός; Τι άλλο παρά ότι δε βραβεύει τους αγωνιζόμενους, ούτε από χάρη, ούτε από αιτήσεις και παρακλήσεις, παρά μόνο από την επίδοσή τους στον αγώνα. Αυτό είναι το κύριο και χρέος και δικαίωμα κάθε αγωνοθέτη, να μη βραβεύει κατά βούληση, αλλά μετά από εκτίμηση της αξιοσύνης του αθλητή στον αγώνα». Αυτό τονίζει εδώ και ο Χριστός. Εξηγεί ότι η βράβευση δεν είναι υπόθεση δική του μόνο, είναι και εκείνου που κατεβαίνει στον αγώνα. Αν ήταν υπόθεση μόνο δική του, θα σωζόταν όλος ο κόσμος, και οι άνθρωποι θα γνώριζαν την αλήθεια. Εκείνος τους δημιούργησε, τους αγαπά, και θέλει να σωθούν όλοι.

δ.    Η  θέση  στη Βασιλεία  των  ουρανών.

      Για το ότι στη βασιλεία των ουρανών διαφοροποιείται η θέση καθενός, πρόσεξε τι λέει ο Απ. Παύλος. «Άλλη η λάμψη του ήλιου, άλλη της σελήνης και άλλη των άστρων. Αλλά και μεταξύ των άστρων, άλλη η λάμψη του ενός, και άλλη του άλλου» -1Κο.15,41. Και πάλι. «Τώρα, αν κάποιοι χτίζουν πάνω στο θεμέλιο αυτό με χρυσάφι ή ασήμι ή πολύτιμα πετράδια, με ξυλεία, χορτάρι ή άχυρο, η δουλειά του καθενός θα φανεί» -1Κο.3,12. Με αυτά ο Παύλος θέλει να μας δείξει, ότι υπάρχει διαβάθμιση στην αρετή. Ότι, στη Βασιλεία των Ουρανών δεν μπαίνει κανένας με το ραχάτι ή την υπνηλία, αλλά με αγώνες και θλίψεις. Αυτοί όμως νόμισαν, πως χάρη στην ιδιαίτερη φιλία και το θάρρος που είχαν με το Χριστό, μπορούσαν να του ζητήσουν, κι αυτός να τους βάλει πάνω από τους άλλους. Ο Κύριος δεν τους αφήνει περιθώρια για τέτοιες υποθέσεις, κοντά στα άλλα, για να μην παραδοθούν στη ραθυμία. Με το, «δεν μπορώ να σας το δώσω εγώ», τους λέει καθαρά ότι αυτό εξαρτάται από σας, ότι είναι θέμα δικό σας, αν θέλετε να λάβετε αυτό που ζητάτε, τους δείχνει το δρόμο της ελευθερίας και της ευθύνης. Προκαλεί την απόφαση και προθυμία τους για αγώνες και κόπους. Ξεκαθαρίζει ότι, τα στεφάνια τα παίρνει κανείς με έργα, τις τιμές με κόπους, τα βραβεία με ιδρώτες. Αυτή είναι η δική του άριστη αρχή και σύσταση. Το βραβείο προϋποθέτει αγώνα και έργο!

     Βλέπεις ότι δεν έλεγα εις μάτην ότι δεν είναι θέμα ούτε Αυτού, ούτε του Πατρός, αλλά αυτών που αγωνίζονται, κοπιάζουν, ταλαιπωρούνται; Για τούτο απευθυνόμενος στην Ιερουσαλήμ έλεγε: «Πόσες φορές θέλησα να συνάξω τα παιδιά σου, όπως η κλώσσα συνάζει τα κλωσσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της, αλλά εσείς δεν το θελήσατε. Γι αυτό ο τόπος σας θα ερημωθεί». Βλέπεις, δηλαδή, ότι όποιοι ραθυμούν, και ξαναπέφτουν, και μένουν ανάσκελα, δεν μπορούν ποτέ να σωθούν; Από αυτό μαθαίνουμε και κάποιο άλλο μυστικό, ότι δεν αρκεί ούτε το μαρτύριο για να σου δώσει την τιμή και την ανωτάτη προεδρία. Και να που τους προείπε, ότι θα μαρτυρήσουν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι και θα πετύχουν τα πρωτεία, γιατί μπορεί κάποιοι να έχουν να επιδείξουν κάτι πολύ μεγαλύτερο. Αυτό δηλώνει, όταν λέει: «Το ποτήρι που θα πιω εγώ, θα το πιείτε, και στο βάπτισμα των παθημάτων μου θα βαπτιστείτε. Το να καθίσετε όμως στα δεξιά και στα αριστερά μου δεν μπορώ να σας δώσω εγώ». Δεν είναι τόσο απλό, ούτε εύκολο το να καθίσει κανείς σε υψηλή θέση και να απολαύσει μεγαλύτερη τιμή, το να πετύχει τα πρωτεία, το να γίνει ανώτερος από όλους. Το να καθίσει στα δεξιά ή στα αριστερά, το λέει, συγκαταβαίνοντας στην αντίληψή τους, καθώς του ζητούσαν τα πρωτεία, και να φανούν και να είναι ανώτεροι από όλους. Τούτο, λοιπόν,, τους λέει, το να φανείτε ανώτεροι από τους άλλους, και από όλους, δεν μπορείτε να το λάβετε μόνο από αυτό. Θα πεθάνετε, βέβαια, αλλά το να απολαύσετε την ανωτάτη τιμή, «δεν μπορώ να σας δώσω εγώ, αλλά θα δοθεί σ’ αυτούς για τους οποίους έχει ετοιμαστεί».

     Για ποιους όμως έχει ετοιμαστεί; Πες μου. Ας δούμε ποιοι είναι αυτοί οι μακάριοι και τρις μακάριοι, που θα απολαύσουν εκείνα τα λαμπρά στεφάνια. Ποιοι λοιπόν είναι αυτοί, και τι αφού θα έχουν κάνει θα φανούν περίλαμπροι; Πρόσεξε πρώτα τον Ευαγγελιστή που λέει: «Επειδή άρχισαν να αγανακτούν οι δέκα» για τους δυο, για το ότι αποκόπηκαν από την ομάδα των μαθητών, και ήθελαν να εξασφαλίσουν την ανώτατη τιμή για τους εαυτούς τους, και δες πώς διορθώνει το πάθος και εκείνων και αυτών. «Τότε ο Ιησούς τους κάλεσε και τους είπε. ‘Ξέρετε ότι οι ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντες τα καταδυναστεύουν. Σ’ εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας. Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος σας». Με απλά λόγια και καθαρά, αν αποβλέπετε στην προεδρία, και την ανώτατη τιμή, να επιδιώκετε το έσχατο βάθος, να είστε οι ευτελέστεροι από όλους, οι ταπεινότεροι, οι μικρότεροι, να κατατάσσετε τους εαυτούς σας μετά από όλους τους άλλους. Αυτή η αρετή δίνει εκείνη την τιμή. Το παράδειγμα το έχετε μπροστά σας, και σε όλη του την πληρότητα. «Γιατί ο Υιός του Ανθρώπου, δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο  για όλους» -Μτ.20,25-28. Αυτό που μπορεί να σας κάνει λαμπρούς και διακεκριμένους, είναι το να παραδειγματιστείτε από την περίπτωσή Μου! Δείτε Εμένα, που δεν έχω ανάγκη από τιμή και δόξα, και προσέξτε ότι κι εγώ ο ίδιος πέτυχα μύρια αγαθά κατεβαίνοντας στο ύψος του έσχατου βάθους!

ε.    Το  ταπεινό  φρόνημα.

      Πριν γίνει ταπεινός άνθρωπος τα πάντα είχαν διαφθαρεί και χαθεί. Με το που ταπεινώθηκε όμως, εξύψωσε τα πάντα, αφάνισε την κατάρα, έσβησε το θάνατο, άνοιξε τον παράδεισο, νέκρωσε την αμαρτία, έκανε διάπλατα  ανοιχτές τις αψίδες του ουρανού, ανέβασε τη φύση μας στον ουρανό, γέμισε την οικουμένη με ευσέβεια, έδιωξε την πλάνη, επανέφερε την αλήθεια, ανέβασε τη φύση μας στο βασιλικό θρόνο του, έκανε μύρια άλλα αγαθά, που ούτε εγώ, ούτε όλοι οι άνθρωποι μπορούν να περιγράψουν. Πριν γίνει ταπεινός άνθρωπος, τον γνώριζαν μόνο οι άγγελοι, τώρα όμως τον γνωρίζει και όλο το ανθρώπινο γένος. Δες ότι η ταπείνωση δεν είχε ως αποτέλεσμα τη μείωσή του, αλλά μύρια οφέλη, μύρια επιτεύγματα που έκαναν να λάμψει ακόμα πιο πολύ η δόξα και η μεγαλοσύνη του. Κι αν στο Θεό που δεν έχει ανάγκη από τίποτα, το να ταπεινωθεί αποδείχτηκε τόσο μεγάλο καλό, αφού έφερε κοντά του πολύ περισσότερους πιστούς, και επέκτεινε την πνευματική βασιλεία του, γιατί φοβάσαι εσύ, μήπως μειωθείς, όταν γίνεις ταπεινός; Το αντίθετο θα συμβεί, θα γίνεις ανώτερος άνθρωπος, σπουδαίος, περιφανής, λαμπρός, όταν φτάσεις να εξευτελιστείς, όταν δεν αποβλέπεις στα πρωτεία, όταν καταδεχθείς να μειωθείς, να κινδυνεύσεις, να θυσιαστείς επιδιώκοντας τη διακονία των πολλών, τη φροντίδα, την κάλυψη των αναγκών τους, όταν είσαι έτοιμος να κάνεις τα πάντα για τους άλλους.

     Έχοντας, λοιπόν, αυτά στο νου μας, αγαπητοί, ας επιδιώκουμε το ταπεινό φρόνημα με πολλή προθυμία. Και όταν βριζόμαστε και φτυνόμαστε, και υπομένουμε τα έσχατα, και ατιμαζόμαστε και καταφρονούμαστε, ας τα δεχόμαστε όλα αυτά, ας μου επιτραπεί να πω, με ηδονική ευχαρίστηση. Τίποτε δεν εξυψώνει, δε δοξάζει, δεν τιμά, και δεν αναδείχνει μεγάλο ένα χριστιανό, και ευρύτερα έναν άνθρωπο, όσο η αρετή της ταπεινοφροσύνης. Την οποία εύχομαι, όταν με μεγάλη προθυμία και προσοχή κατορθώσουμε, να επιτύχουμε όσα αγαθά μας έχει υποσχεθεί, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, με τον οποίο η δόξα και η τιμή και η προσκύνηση ανήκει στον Πατέρα και το άγιο Πνεύμα, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν»

Στ.   Το αίτημα  των καιρών.   

          Πρόκληση απόδρασης σε Εκκλησία όνειρο ταπείνωσης και αγάπης αδελφικής, από ανάγνωσμα Ευαγγελικό! Και από Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, υπομνηματιστή του λαμπρό! Και ηγέτη εκκλησιαστικό με πρώιμες μαχαιριές στο κορμί, από οιστρηλασία πρωτοκαθεδρίας Αλεξανδρινή! Έξι αιώνες μετά, και ως σήμερα, χίλια χρόνια και πιο πολλά, η απαίτηση των δυο Ζεβεδαίων, και η αγανάκτηση των δέκα, έργο του παραλόγου στην Εκκλησία της Δύσης και της Ανατολής!

    Η κορυφαία χριστιανική αρετή, το ταπεινό φρόνημα, η δίδυμη της αγάπης αδελφή, έλειπε ως φαίνεται, τότε από τους δυο, και τους δέκα. Άδραξε, λοιπόν, την ευκαιρία ο Χριστός, και έδειξε στους Δώδεκα, κι απ’ αυτούς στους κατοπινούς ηγούμενους της Εκκλησίας Του ότι, «μεγάλος και άξιος για πρωτιά είναι μόνο όποιος ξέρει να θυσιάζεται, και ν’ αγαπά! Όχι με υψηλές θεολογίες ή κορώνες εντυπωσιασμού, αλλά όπως Αυτός αιμάτινα και σταυρικά!

     Βραχυκυκλωμένοι στην απαίτηση των δυο Ζεβεδαίων και την αγανάκτηση των Δέκα, τρίτη χιλιετία μετά το Χριστό πια, παραπλέουμε του ταπεινού φρονήματος μακράν, και συντηρούμε το μαρτύριο της Εκκλησίας διαχρονικά! Όπερ της εσχάτης πλάνης δείγμα τραγικό, αφού σε Ανατολή και Δύση αναγιγνώσκεται το Ευαγγέλιο αυτό. Η κάθε μία όμως το εξηγεί, ευθύγραμμα με τη δική της «παράδοση εκκλησιαστική», μονοδιάστατα εμφανώς, ασθενικά δυστυχώς! Διό μας επαναλαμβάνει ορθά-κοφτά ο Χριστός: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε! Στη δική μου ιστορία-Εκκλησία η πρωτοκαθεδρία ανήκει στον σταυρικά και θυσιαστικά ταπεινό! Πλην, ανάμεσά σας δε βρίσκω να ’χει δέσει αυτός ο αγαθός  καρπός»!