Νυξ
Μια θημωνιά βρεμένα φρύγανα
η ψυχή μου
Πιο δίπλα μου ο Πέτρος
σιωπηλός να κλαίει
κι η δρόσος του Αερμών
την ύπαρξή μου όλη να
παγώνει.
Τι να ζεστάνει τούτη η
ανθρακιά;
μονάχα μες στο βλέμμα
αντιφεγγίζει
κρατώντας με το κρώξιμο των
ξύλων που πεθαίνουν
ίσο στον πετεινό που τρεις
φορές λαλάει
όσες σ αρνήθηκα απ το φόβο
μιας παιδίσκης.
Αλεξανδρεύς
2 σχόλια:
Το κλάμα στον Πέτρο έδρασε ευεργετικά και εν τέλει μετανόησε και σώθηκε. Αγαπητέ Αλεξανδρέα υπέροχο το νέο σου ποίημα. Ο Χριστός θα αναστηθεί όσο κι αν οι εχθροί του με λύσσα μάχονται εναντίον του. Ο Πέτρος μας δείχνει το σωστό δρόμο της σωτηρίας μας. Καλή ανάσταση!
Έχεις ένα τρόπο να γράφεις και να μιλάς στον νου και την καρδιά μου. Καλό Πάσχα.
Δημοσίευση σχολίου