Εικοσιδύο χρόνια χωρίς τον «κατηχητή» μας
Γεώργιο
Οικονόμου
6-Ιουνίου-1993 6-Ιουνίου-2015
Αιωνία του η
μνήμη
Πάντα θα μας
διδάσκει η μεγάλη του πίστη προς τον Θεό, το αγωνιστικό και ιεραποστολικό του
φρόνημα και η άδολη αγάπη του προς όλους και κυρίως στα παιδιά. Κατηχούσε με τη
διδαχή του και το παράδειγμά του. Μελετούσε μέχρι το τέλος της ζωής του την
Αγία Γραφή και τους πατέρες της Εκκλησίας. Ήταν ένας ασκητής μέσα στον κόσμο. Η
προσευχή του ήταν αδιάλειπτη, η νηστεία του εξαντλητική και οι μετάνοιες
καθημερινή του ενασχόληση. Ο λόγος του
πάντα αγιογραφικός και πατερικός. Για τους νεότερους κατηχητές θα είναι πάντα
το πρότυπο.
Γεωργίου του
κατηχητού της Ορθοδόξου Εκκλησίας
Αιωνία η μνήμη.
7 σχόλια:
Δεν είχα την ευλογία να τον έχω κατηχητή. Μόνο μία φορά τον άκουσα στην «θρυλική Παπαφλέσσα» που δίδασκε δογματική, πατρολογία, Αγία Γραφή, αντιαιρετικά κλπ.
Τον είχα όμως -επί χρόνια- καθημερινό διδάσκαλο σε ιδιαίτερα εντατικά μαθήματα τα οποία μου έκανε στο βιβλιοπωλείο που εργαζόμουν. Το ομολογώ ότι υπήρξα ανεπίδεκτος μαθητής. Τον σεβόμουν βαθύτατα διότι είχε ψυχή μικρού παιδιού, καλοσύνη, αγάπη και διάκριση. Μερικοί τον έλεγαν αυστηρό, εγώ διαφωνώ, ήταν άριστος παιδαγωγός. Όταν μου έκανε κάποια παρατήρηση ο σεβαστός μου προϊστάμενος Κωνσταντίνος Καντζιούρας του έλεγε με γλυκιά φωνή «άστον είναι παιδίον ακόμα ..»
Στην κηδεία του έκλαψα διότι έχασα -όπως και τόσοι άλλοι- τον στοργικό διδάσκαλο που γνώριζε να τιμά τον συνομιλητή του χωρίς να τον υποτιμά.
Τα χρόνια πέρασαν, η φωτογραφία του με συντροφεύει στο δωμάτιο μου. Γνωρίζω ότι στην Βασιλεία των Ουρανών όπου είναι, κάνει προσευχή θερμή για όλους, μα περισσότερο για την Εκκλησία την οποία υπηρέτησε, προσφέροντας πολλά πνευματικά κέντρα και ναούς, κατόπιν ευλογίας του μακαριστού Μητροπολίτου μας κυρού Νικοδήμου.
Μακαριστέ κυρ-Γιώργη μην μας ξεχνάς.
Αιωνία σου η μνήμη.
Ο κυρ Γιώργης είναι σίγουρο ότι από εκεί που βρίσκεται θα μεσιτεύει πάντα για τους μαθητές του και για όσους τον γνώρισαμε αργότερα, μετά την κοίμησή του, και τον επικαλούμαστε... Ποτέ δεν θα μας ξαχάσει...
Εμείς όμως τι κάνουμε; Τον διατηρούμε στη μνήμη μας όπως του πρέπει; Διατηρούμε ανόθευτη τη διδασκαλία του; Μήπως είναι πολύ "αυστηρός" για τους σύγχρονους χριστιανούς και τα σύγχρονα κατηχητικά και δεν μας συμφέρει να τον θυμόμαστε;
Ας εύχεται για τους συνεχιστές του και για όσους αγαπήσαμε τα Κατηχητικά και τις Κατασκηνώσεις της Αναπλαστικής γιατί η κληρονομιά που άφησε είναι βαριά...
Γεράσιμος ΑΘανασίου, απόφοιτος Θεολογικής Αθηνών, "κατηχητόπουλο" και ομαδάρχης - Κατασκηνωτής της Α.Σ.Π.
αιωνία του η μνήμη κυρ-Γιώργη.
Τον θυμάμαι στην Κατασκήνωση να μας διδάσκει.
Τις πρεσβείες του να έχουμε.
Σ.
Μεγάλη πνευματική μορφή για την πόλη της Πάτρας.
Γεώργιος Οικονόμου! Αιωνία αυτού η μνήμη !
Τον θυμάμαι, μία από τις πολλές φορές μαθητείας, στο «ασκηταριό της οδού Παπαφλέσσα» πού σταμάτησε ξαφνικά με την κιμωλία στο χέρι, όρθιος όπως πάντα ( μιλούσε πάντα όρθιος και ποτέ δεν καθότανε ), μας κοίταξε έκπληκτος και φώναξε δυνατά: « Δεν είδατε; Δεν είδατε;», «Τι να δούμε γέροντα;» του φώναξε κάποιος. «Μά καλά κοιμόσαστε, δεν είδατε τίποτα;». Τον ακούγαμε αιφνιδιασμένοι κι΄ αφού είδε ότι πραγματικά…«κοιμόμαστε» και δεν είχαμε πάρει χαμπάρι από τό έξωθεν του φυσικού κόσμου «σημείο», συνέχισε κανονικά το μάθημά του «περί Αγίου Πνεύματος»! Μετά, σε κάποιους από εμάς αποκάλυψε ότι την ώρα πού μιλούσε για τά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τού ήλθε ένα «πέταγμα νερού» ( μια «καταβρεξιά» να το πούμε λαϊκά ) πάνω από το κεφάλι του !
Σημειωτέον ότι πάνω από το κεφάλι του υπήρχε ταβάνι κλειστό, γύρω γύρω στους τοίχους δεκάδες εικόνες, και τίποτα περισσότερο. Καταθέτω αυτό το περιστατικό είς μνήμην του μακαριστού διδασκάλου Γεωργίου ως ελάχιστη ανταπόδωση των όσων έμαθα μαθητεύοντας επί σειρά ετών κοντά του…
Αττικός
Μεγάλη μορφή! Λαϊκός ασκητής μαχητής της ορθόδοξης πίστεως! Δάσκαλος πατέρας πολλών παιδιών που πέρασαν μαζί του πριν πολλά χρόνια. Βοηθούσε οικογένειες που τότε τα χρόνια ήταν δύσκολα. Με τρύπια παπούτσια και φθαρμενα ενδύματα έτρεχε για τον Κύριο. Νύχτα παρέδιδε τρόφιμα χωρίς κανείς να μάθει κάτι. Και κάθε φορά διαφορετική πόρτα. Έτρεχε στα στενά και κτυπαγε τις πόρτες να μαζέψει τα παιδιά στο κατιχητικο ΆΓΙΟΣ ΜΆΡΚΟΣ ΠΑΓΩΝΑ. Με τα πόδια παντού. Με κρύο με βροχή. Αυτόν είχε διαλέξει ο δασκάλο στου ο πατήρ Γερβασιος όπου εντός των ημερών θα ανακηρυχθεί ως άγιος! Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο. Ακαματος για τον Κύριο. Έφυγε ξαφνικά και μείναμε μόνοι! Δεν είχαμε καταλάβει τι υπήρχε δίπλα μας. Μόνο στην κηδεία το νιώσαμε με το λαό που ήρθε εκεί! Άφησε έργο πίσω του που θα φαίνετε με τα χρόνια. Έσωσε οικογένειες νέους και παιδιά. Παντού το βλέπουμε αυτό όσοι είχαν την τύχη να είμαστε δίπλα του για χρόνια. Από μικρά παιδιά. Ταπεινός μέχρι τέλος. Δεν τον ενδιέφερε αν θα φάει. Ένας τέτοιος άνθρωπος σήμερα έπρεπε να υπάρχει. Όμως από την Βασιλεία των ουρανών που είναι βοηθά και παρακαλά τον κύριο κάθε μέρα για εμάς εδώ. Είμαι σίγουρος. Μακάρι να μπορέσω να τον ξαναδώ! Αιώνια του η μνήμη.[ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ 07/09/2020]
Μέγα μορφή.
Δημοσίευση σχολίου