Ο κήπος του σπιτιού
κι ο κήπος της ψυχής
Δίπλα από το σπίτι μου έχω ένα κήπο. Μου δίνει πολλά προϊόντα, αν φυσικά τον φροντίζω και αν
αφιερώνω μερικές ώρες καθημερινά για να τον περιποιούμαι. Έτσι έχω συχνά,
ανάλογα με την εποχή, διάφορα φρέσκα φρούτα, λαχανικά ακόμα και λουλούδια
Δυστυχώς, πολλές φορές με πιάνει μια φοβερή βαρεμάρα (ακηδία), που δεν είναι
ακριβώς τεμπελιά, είναι κάτι σαν απογοήτευση, αδιαφορία, είναι έλλειψη
ενδιαφέροντος και κυρίως έλλειψη αγάπης! Τότε δεν έχω όρεξη να τον επισκεφτώ.
Φαντάζεστε φυσικά ποια όψη έχει τώρα ο κήπος μου! Φαίνεται έρημος,
εγκαταλελειμένος, γεμάτος από αγριόχορτα και αγκάθια.
Κάπως έτσι, σκέφτομαι, είναι και η ψυχή μου ! Όταν πάψω να νοιάζομαι γι’
αυτήν και να την φροντίζω, γεμίζει σιγά – σιγά από διάφορα πάθη, όπως τεμπελιά,
ζήλια, μίσος, απελπισία, πείσμα, άγχος.
Κάποια στιγμή αποφασίζω ν’ ασχοληθώ μαζί του. Παίρνω τα εργαλεία μου,
πηγαίνω εκεί, αλλά δυστυχώς, δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω ! Με βαριά καρδιά
καθαρίζω και ετοιμάζω ένα μικρό κομμάτι. Μια μικρή σπίθα ανακούφισης κι ελπίδας
έρχεται στην ψυχή μου. Την άλλη μέρα πηγαίνω πάλι με μια κάπως
μεγαλύτερη όρεξη. Ετοιμάζω τώρα ένα πιο
μεγάλο λασάνι. Μετά από λίγες μέρες ο κήπος αρχίζει να φαίνεται διαφορετικός.
Πιο τακτοποιημένος .
Συνεχίζω συστηματικά την προσπάθεια. Σε μερικές βδομάδες η όψη του κήπου
μου είναι αρκετά διαφορετική. Ήδη τα πρώτα φυτά έχουν αρχίσει να δίνουν καρπό.
Αυτό για μένα είναι μια μεγάλη ικανοποίηση ! Πόσο χαίρομαι να βλέπω τα
αποτελέσματα των κόπων μου, να γεύομαι τους νόστιμους και θρεπτικούς καρπούς και ν’ απολαμβάνω το
άρωμα, τη φρεσκάδα και τα εξαίσια χρώματα των λουλουδιών μου ! Ταυτόχρονα όμως
σκέφτομαι – μου το διδάσκει ο κήπος μου – πως αυτό που πέτυχα δεν οφείλεται σ’
εμένα! Αν δεν έβρεχε , αν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, γενικά αν
δεν ήθελε ο Θεός, τίποτε δεν θα μπορούσα να πετύχω, γιατί, όπως μας τονίζει ο
Κύριος, « Άνευ Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν ».
Όταν βλέπω ένα σπόρο που φύτεψα να
σπρώχνει δειλά το βρεγμένο χώμα και να βγαίνει στο φως, στον αέρα, νιώθω μια
αγαλλίαση γιατί συντέλεσα στη δημιουργία μιας νέας ζωής κι ακόμα μια ελπίδα
αναμένοντας, προσδοκώντας τον καρπό, που όταν τον μαζέψω, αναλογίζομαι τη χαρά
του ίδιου του Θεού κατά τη Δημιουργία του Κόσμου, την οποία εμφύτεψε και στις
ψυχές των ανθρώπων.
Όμως, αν και τώρα ο κήπος μου
βρίσκεται, νομίζω, σε αρκετά καλή κατάσταση, προσπαθώ να μην περιπέσω ξανά σε
αμέλεια, γιατί τότε δεν θ’ αργήσει να ξαναγεμίσει με αγκάθια! Φυσικά, το ίδιο
ισχύει σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό και για τη ψυχή μου
Ιάκωβος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου