Ἐνθρονιστήριος Λόγος τοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης Βαρθολομαίου (Ἱερός Ναός Ἁγίου Βουκόλου Σμύρνης)

Ἐνθρονιστήριος Λόγος

τοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης

Βαρθολομαίου

(Ἱερός Ναός Ἁγίου Βουκόλου Σμύρνης,

24 Σεπτεμβρίου 2016)

«Εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν∙ οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν»∙ λέγει διά στόματος Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί Εὐαγγελιστοῦ ὁ Κύριος (Ἰωάν. ιδ΄, 27).

Αὐτήν τήν εἰρήνην, τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, εὐαγγελίζεται θεοπρεπῶς καί ἱερῶς, ὁ μετά φόβου πολλοῦ καί ἐν συντριβῇ καρδίας ἱστάμενος τήν στιγμήν ταύτην ἐπί τοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Βουκόλου, Παναγιώτατε Πάτερ καί  Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχαι, τίμιον Πρεσβυτέριον, ἐν Χριστῷ Διακονία, Λαέ τοῦ Κυρίου περιούσιε.

Εὐαγγελίζομαι, λοιπόν, εἰρήνην ἐν ἀγάπῃ καί ἀγάπην ἐν εἰρήνῃ. Αὐτός εἶναι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος λόγος καί στόχος τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου τῆς ἱστορικῆς πόλεως αὐτῆς, ἀπό τῆς ἱερᾶς ταύτης στιγμῆς κατά τήν  ὁποίαν παραλαμβάνει  ἀπό τόν Ἄγγελον τῆς ἐν Σμύρνῃ Ἐκκλησίας (πρβλ. Ἀποκ. β΄, 8-11) τήν παρακαταθήκην, διά νά τήν φυλάξῃ ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»,  ὅταν καί «θά ἀπαιτηθῇ» αὕτη παρ᾿ ἐμοῦ τοῦ ἐλαχίστου.

Εἰρήνη τῇ πόλει ταύτῃ. Εἰρήνη τῷ λαῷ αὐτῆς. Εἰρήνη τῇ Χώρᾳ ταύτῃ. Εἰρήνῃ τῷ κόσμῳ παντί. Εἰρήνῃ πᾶσιν.

Ὁμολογῶν  τήν εἰρήνην καί τήν ἀγάπην ὡς βίωμα καί ὡς πυξίδα τῆς Ἐπισκοπικῆς μου διακονίας, διακηρύττω ὅτι τάς ἀρχάς αὐτάς θά φανερώνῃ ἡ βιοτή καί ἡ πολιτεία μου ἐντός τοῦ κήπου τῆς Ἐδέμ, κατά τήν τέλεσιν τῆς Θείας Λειτουργίας δηλαδή, καί τήν ἄσκησιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μου ἔργου, ἀγκαλιάζων  ἀδιακρίτως πάντα ἄνθρωπον.

«Ἴδε ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ιθ΄, 5), λοιπόν, Παναγιώτατε, ἀδύναμος ὡς ἀνθρωπίνην σάρκα φορῶν ἀλλά καί θεοτερπής καί ἐν δυνάμει Χριστοῦ, ὡς λαβών ἤδη νωπήν τήν Θείαν Χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης. Ἔρχομαι εἰς τήν ἀποστολοβάδιστον Σμύρνην, ὄχι μέ κατ᾿ ἄνθρωπον ὑποσχέσεις καί ἐξαγγελίας, ἀλλά ἁπλῶς ἐφοδιασμένος μέ Ὀρθόδοξον φρόνημα, μέ ταπείνωσιν καί πνεῦμα διακονίας ἐκκλησιαστικῆς, λειτουργικῆς, θεολογικῆς, ἀνθρωποκεντρικῆς∙ δηλαδή  θεανθρωπίνης. Ἔρχομαι κομίζων «τά μιμήματα τῆς ἀληθοῦς ἀγάπης− διαδήματα τῶν ἀληθῶς ὑπό τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐκλελεγμένων»,  κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου Σμυρνης, γράφοντος πρός  Φιλιππησίους.

Ἡ διακονία μου, λοιπόν, ὡς Ἐπισκόπου, καί ἐν τῷ Ἱερῷ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐν Σμύρνῃ, θά εἶναι, πρῶτον, διακονία ἐκκλησιαστική,  ἀποβλέπουσα εἰς τό  Χάριτι ζῆν τοῦ λαοῦ καί  εἰς τήν εὐστάθειαν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἀπρόσκοπτον συνέχισιν τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς αὐτῆς. Οἱ τρόποι καί αἱ μέθοδοι ἀσφαλῶς γνωστοί. Ἡ δυναμική ὅμως μετά  τῆς ὁποίας θά ἐφαρμοσθῇ  θά εἶναι ἀνταξία τῆς ἱστορίας καί τῆς παραδόσεως τοῦ τόπου τούτου, ἤτοι τό διακονεῖν ἀξίως ἐν τόπῳ ἁγίῳ καί ἱστορικῷ.

Δεύτερον, ἡ διακονία τοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης θά εἶναι θεολογική. Ἄλλωστε, ἡ θεολογία καί ἡ ἐκκλησιαστική παιδεία τῆς πόλεως αὐτῆς ἀπό τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων καί μέχρι σήμερον, καθώς καί ἡ θύραθεν παιδεία της, ἡ ἰωνική, ὑπῆρξαν καί εἶναι τά κύρια χαρακτηριστικά της. Ἡ θεολογία  τῆς διακονίας  μου  δέν θά ἔχῃ τι τό ὀθνεῖον καί τό ξένον. Εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος. Εἶναι ἡ Θεολογία τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.  Εἶναι ἡ Θεολογία τῆς σωτηρίας. Εἶναι ἡ θεολογία τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας∙  ἡ θεολογία τῆς χαρᾶς, ὥστε καί ἡ τῶν ἀδελφῶν μου χαρά νά εἶναι πεπληρωμένη (πρβλ. Ἰωάν. ιε΄, 11)∙  εἶναι ἡ θεολογία τῶν ἐσχάτων, τά ὁποῖα κεῖνται ἐν χειρί τοῦ ἀναλλοιώτου μόνου κραταιοῦ Θεοῦ∙  προσευχόμενος, «ἐν παντί καιρῷ καί ἐν πάσῃ ὥρα», μετά τοῦ Θεολόγου Ἰωάννου «ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. κβ΄, 20)∙ «ἐλθέ ὁ Μόνος πρός τόν μόνον καί σκήνωσον ἐν ἐμοί, ὅτι μόνος εἰμί καθάπερ ὁρᾷς» (Ἁγίου Συμεών Νέου Θεολόγου, Εὐχή μυστική)∙ «φώτισον μου τόν νοῦν τῷ φωτὶ τῆς γνώσεώς σου» (Εὐχή Ἀποδείπνου)∙ καί ὁδήγησον  καρδίαν καί διάνοιαν καί λογισμόν καί σκέψιν εἰς τό ἐπιτελεῖν τό Θέλημά Σου τό Ἅγιον.

Παναγιώτατε, ἀδελφοί καί πατέρες,

Κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, ὁ προσωπικός Ἐπισκοπικός μου λόγος ἔρχεται ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων καί τῶν γενεῶν τῆς εὐλογημένης ταύτης Ἰωνικῆς γῆς. Διακηρύττω, λοιπόν, μετά τοῦ Σμύρνης Πολυκάρπου, ὅτι «ὁμολογῶ τό μαρτύριον τοῦ σταυροῦ»∙ ὅτι θά εἶμαι «ζηλωτής περί τό καλόν»∙ ὅτι «θά ἀπέχωμαι τῶν σκανδάλων καί τῶν ψευδαδέλφων καί τῶν ἐν ὑποκρίσει φερόντων τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, οἵτινες ἀποπλανῶσι κενούς ἀνθρώπους»∙ ὅτι «οὐδέποτε θά μεθοδεύω τά λόγια τοῦ Κυρίου πρός τάς ἰδίας ἐπιθυμίας»∙ αἰτούμενος «τόν παντεπόπτην Θεόν μή εἰσενεγκεῖν με εἰς πειρασμόν...»∙ καί ὅτι «θά πειθαρχῶ τῷ λόγῳ τῆς δικαιοσύνης καί θά ὑπομένω πᾶσαν ὑπομονήν» -ὡς ὑπέμενον καί οἱ πρό ἐμοῦ-, «πεπεισμένος ὅτι οὗτοι πάντες οὐκ εἰς κενόν ἔδραμον, ἀλλ’ ἐν πίστει καί δικαιοσύνῃ, καί ὅτι εἰς τόν ὀφειλόμενον αὐτοῖς τόπον εἰσί παρά τῷ  Κυρίῳ, οὐ γάρ τόν νῦν ἠγάπησαν αἰῶνα, ἀλλά τόν ὑπέρ ἡμῶν ἀποθανόντα καί δι’ ἡμᾶς ὑπό τοῦ Θεοῦ Ἀναστάντα» (πρβλ. Ἱεροῦ Πολυκάρπου, ἐπιστολή πρός Φιλιππησίους).

Ἔχουσα, λοιπόν, ἡ ταπεινότης μου τοσοῦτον περικείμενον αὐτῆς νέφος μαρτύρων, διά νά ἐπαναλάβω τούς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Ἑβρ. ιβ΄, 1)∙ ἔχουσα ἀκόμη ἡ ἐλαχιστότης μου «Σμύρνης τόν ποιμένα Βουκόλον θυηπόλον ἄγρυπνον καί θανόντα ποίμνης φύλακα», ὁ ὁποῖος τήν ἐποίμανεν ἀληθῶς θεοτερπῶς μέ τήν «ὑψοῦσαν ταπείνωσιν, τήν καθαρότητα νοός, τήν ἀνυπόκριτον ἀγάπην, τήν πίστιν καί τήν ἐλπίδα τήν εἰλικρινῆ» (βλ. ἱεράν ἀκολουθίαν του), ἀναλαμβάνω ἀπό σήμερον τήν εὐθύνην τῆς κατά Χριστόν ποδηγετήσεως εἰς σωτηρίαν καί ὄψιν Χριστοῦ τοῦ μικροῦ Ὀρθοδόξου ἐν Σμύρνῃ λήμματος. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἐπαγγελία, ὁ μόνος εὐαγγελισμός, ἡ μόνη διαθήκη,  τήν ὁποίαν συνάπτω, καί τήν ὁποίαν ἐξαγγέλλω ἐν «ἐκκλησίᾳ μεγάλῃ» (Ψαλμ. κα΄, 26)∙ ἐν ἐκκλησίᾳ ζώντων καί νεκρῶν.

Ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης, εὑρισκομένη πρό ἑνός περίπου ἔτους προσκυνηματικῶς εἰς τούς ἱερούς αὐτούς χώρους,  διεκήρυττε, μεγάλῃ τῇ φωνῇ, ὅτι ἡ πόλις τῆς Σμύρνης «...οὐδέποτε ἔπαυσε νά ζῇ στήν καρδιά μας, τήν καρδιά τοῦ γένους μας.... Ὑπάρχει, στό φῶς πού ἔρχεται ἀπό τά ἐπέκεινα, ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων...  καί φωτίζει καί τίς ψυχές μας γιά νά κατανοοῦν «μυστήρια Θεοῦ», τά ὁποῖα δέν εἶναι ἀντιληπτά μέ τούς αἰσθητούς ὀφθαλμούς μας».

Σήμερον, ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία διά τῆς Ὑμετέρας Φωνῆς καί κλήσεως, Παναγιώτατε, μέ καλεῖτε εἰς διακονίαν καί εἰς τήν εὐλογημένην αὐτήν περιοχήν• αὐτήν τήν γῆν τήν ὁποίαν ἠγάπησαν βαθύτατα ὅσοι ἔζησαν ἐδῶ καί τήν ἐξύμνησαν ὅσον ὀλίγας κορυφαῖοι παγκοσμίως λογοτέχναι• αὐτήν τήν γῆν, ἡ ὁποία τόσον πολύ ηὐλογήθη παρά Θεοῦ, ὥστε νά βλαστάνῃ ὄχι μόνον κάθε λογῆς «ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν» (Γεν. α΄, 11), ἀλλά καί νά γεννᾷ ποίησιν, λογοτεχνίαν, τέχνην, πολιτισμόν, πνεῦμα. Αἰσθάνομαι βαρεῖαν τήν πνευματικήν εὐθύνην, λόγῳ τῆς μεγάλης ἱστορικῆς κληρονομιᾶς, ἀλλά καί τῆς ἁγιότητος, τήν ὁποίαν μεταφέρει αὐτός ὁ τόπος.

Οἱ ἀρχαῖοι Ἴωνες, οἱ κάτοικοι αὐτῆς τῆς περιοχῆς κατά τήν ἐγγυτέραν προχριστιανικήν περίοδον, ἀνέπτυξαν ἕνα μοναδικόν καί ἀνεπανάληπτον πολιτισμόν ἐξακτινούμενον εἰς ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς Μεσογείου. Οἱ Ἴωνες ἀνέκαθεν ἦσαν φορεῖς τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος. Αὐτό τό οἰκουμενικόν πνεῦμα, τό ὁποῖον εὑρίσκετο εἰς τά σπάργανα τῆς προχριστιανικῆς φιλοσοφίας, μετά τήν ἔλευσιν τοῦ Χριστοῦ καί τό ὑπερῷον τῆς Πεντηκοστῆς, βιοῦται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, καί μάλιστα ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς πανενότης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ, ἄνευ φυλετικῆς διαφορᾶς καί διακρίσεως∙ ὅπου «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός», κατά τόν Ἀπόστολον (Κολ. γ΄, 11). Αὐτό  τό οἰκουμενικόν πνεῦμα,  τό πνεῦμα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, εἶναι τό πνεῦμα τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, περιβεβλημένον πάντοτε μέ τό διάδημα τῆς εὐπρεπείας.

Ἐξ ἄλλου, ἡ Ἰωνική διάλεκτος ἐχάρισεν εἰς ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα ὡρισμένους ἀπό τούς πολυτιμωτέρους λογοτεχνικούς θησαυρούς, καθώς ἦτο ἡ βασική γλῶσσα τῆς ἐπικῆς ποιήσεως καί τοῦ Ὁμήρου, τοῦ ἐπιγράμματος καί τῶν πρώτων πεζογράφων τῆς Ἰωνικῆς λογογραφίας. «Στίς ὄχθες τοῦ ἱστορικοῦ ποταμοῦ Μέλη τῆς Σμύρνης γεννιέται ὁ ποιητής τῶν αἰώνων Ὅμηρος, κι’ ἐκεῖ ἀτενίζουν τό φῶς ὁ Βίων καί ὁ Μίμνερμος καί ἄλλοι λυρικοί καί ἐπικοί ποιητές. Γι’ αὐτό δίκαια ἡ Ἰωνία ὀνομάζεται «χώρα τῆς ποιήσεως», γράφει ὁ σοφός Σμυρνιός Χρῆστος Σολομωνίδης (Θωμᾶ Κοροβίνη, «Σμύρνη: Μιά πόλη στή λογοτεχνία»,  Μεταίχμιο, Ἀθήνα 2005, σελ. 15).

Παράλληλος τῆς Ἰωνικῆς διαλέκτου εἶναι καί ἡ περίφημος Ἀττική διάλεκτος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς κλασσικῆς παιδείας δι’ ὅλον τόν πολιτισμένον κόσμον καί τό θεμέλιον ἐπί τοῦ ὁποίου  ἑδράζεται τόσον ὁ ἡμέτερος ρωμαϊκός-ἑλληνικός, ἀλλά καί ὁ σύγχρονος εὐρωπαϊκός πολιτισμός.

Οἱ Ἴωνες εἶναι, λοιπόν, αἱ θεμελιωταί τοῦ ἡμετέρου καί κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ καί ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ἡ Σμύρνη καί ἡ πέριξ αὐτῆς περιοχή ἀνεδείχθη εἰς λίκνον τοῦ πνεύματος. Ἄρρητος πνευματική εὐωδία τοῦ τόπου αὐτοῦ «εἶναι ἡ γλυκειά ἰωνική ἀτμόσφαιρα, εἶναι ἡ κρυφή, χαμένη θαλπωρή τῆς μυστικῆς τοῦ κόσμου σάρκας... εἶναι ἡ ἁγνή Ἰωνική πνοή ἑνός νοσταλγημένου πολιτισμοῦ...»  (Πρόλογος  Ἀγγέλου Σικελιανοῦ εἰς τήν «Αἰολική γῆ» τοῦ Ἡλία Βενέζη).

Μετά τόν ἐκχριστιανισμόν  τῆς Σμύρνης καί τῆς περιοχῆς της, κατά τόν δεύτερον Ἐπίσκοπον Σμύρνης Ἱερόν Πολύκαρπον,  «ἡ βεβαία τῆς πίστεως ρίζα, ἐξ ἀρχαίων καταγγελλομένη χρόνων μέχρι τοῦ νῦν διαμένει καί καρποφορεῖ εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Πρός Φιλιππησίους, Χρίστου Κρικώνη, Ἀποστολικοί Πατέρες, τόμ. Α’, Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 1995, σελ. 184). Ἡ παράδοσις αὕτη τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης εἰς τήν Σμύρνην, ἐν καιροῖς εὐφόροις καί ἐν καιροῖς δυσχειμέροις, ἄρχεται ἀπό τοῦ Ἱερομάρτυρος Πολυκάρπου καί ἐκτείνεται εἰς ὅλους τούς αἰῶνας, μέχρι τῶν εἰς ὁλόκληρον τήν Ἰωνίαν κατά διαφόρους καιρούς τελειωθέντων ἡρώων τῆς πίστεως καί τοῦ Γένους  τῶν Ὀρθοδόξων. Αὐτήν τήν παράδοσιν περιγράφει καί ὁ μεγάλος πεζογράφος τῆς «Γαλήνης» καί τοῦ  «Νούμερο 31328» Ἠλίας Βενέζης, ὁ Κυδωνιεύς, γράφων χαρακτηριστικῶς: «εἴμαστε ἕνας ἀληθινά πονεμένος, πολυβασανισμένος, πολυπικραμένος λαός. Ἔχουμε πίσω μας, ἔχουμε μέσα μας καί μᾶς παρακολουθοῦν αὐτοί οἱ αἰῶνες τῆς ἀνήκουστης ὀδύνης μας»  (Ἠλία Βενέζη, Γαλήνη,  «Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας», Ἀθήνα 1971, σελ. 14-15). Καί μαζί μέ τόν Σμυρνιόν ποιητήν Γεώργιον Σεφέρην, μέ τό  ὄνομά τοῦ ὁποίου τιμᾶται καί σήμερον ὁδός τῆς πόλεως αὐτῆς, ἀναπολοῦμεν ὅλοι μας κι᾿ αὐτό τό δειλινό: «...Περάσαμε κάβους πολλούς, πολλά νησιά, τή θάλασσα πού φέρνει τήν ἄλλη θάλασσα... Δυστυχισμένες γυναῖκες κάποτε μέ ὀλολυγμούς κλαίγανε τά χαμένα τους παιδιά κι ἄλλες ἀγριεμένες γύρευαν τό Μεγαλέξαντρο καί δόξες βυθισμένες στά βάθη τῆς Ἀσίας. Ἀράξαμε σ' ἀκρογιαλιές γεμᾶτες ἀρώματα νυχτερινά μέ κελαηδίσματα πουλιῶν, νερά πού ἀφήνανε στά χέρια τή μνήμη μιᾶς μεγάλης εὐτυχίας...», (Γ. Σεφέρη, Ἀργοναῦτες, Μυθιστόρημα δ’).

Λέγων ταῦτα, δηλῶ σαφῶς ὅτι εἰς τήν διακονίαν συμπεριλαμβάνεται ἀσφαλῶς καί ἡ προβολή τῆς πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομίας τῆς Σμύρνης, ἡ ὁποία  ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας βιοῦται ὡς παρόν καί ὡς φῶς, τό ὁποῖον μᾶς ἀποκαλύπτει τήν «οὐράνιον  πραγματικότητα» παροῦσαν∙ καί βεβαιώνει ὅτι ἡ καθημερινή βίωσις τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου δέν περιορίζεται χρονικῶς∙ δέν ἀποτελεῖ μίαν «φαντασίαν» ἤ μίαν «ἰδέαν», οὔτε μίαν ἐνδοκοσμικήν ἀναμονήν βελτιώσεως τῶν βιοτικῶν συνθηκῶν∙ ἀλλά εἶναι ἕν γεγονός πραγματοποιούμενον ἐντός τῶν ἱστορικῶν συμβάντων καί γεγονότων.

Ἐδῶ εἰς τήν Σμύρνην,  πρό τριῶν αἰώνων ἀνιδρύθη  ἡ περίπυστος Εὐαγγελική Σχολή, ἡ κορωνίς τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς. Ἡ Εὐαγγελική Σχολή ἦταν «ὁ φωτεινός φάρος ὁλόκληρης τῆς Μικρασίας, ὁ περίλαμπρος ναός τῆς γνώσεως, πού εἶχε στή μετώπη του ὡς ἔμβλημα καί ὡς οἰκόσημο τό «Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Θωμᾶ Κοροβίνη, ἔ.ἀ., σελ. 215). Αὐτός ὁ φόβος τοῦ Κυρίου ἦτο ἡ κινητήριος δύναμις, ἡ ὁποία ὡδήγησε τούς Σμυρναίους νά μεγαλουργήσουν εἰς ὅλους τούς τομεῖς, ἔχοντες τήν εὐλογίαν τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἐπιβλέπει «ἐπί τὸν ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους του» (πρβλ. Ἡσαΐου 66, 2).

Παναγιώτατε,

Ταῦτα λέγων, δηλώνω ὅτι ἡ ἀρχομένη ἐν εὐλογίαις καί προσευχαῖς ὅλων τῶν παρισταμένων ὁρατῶς καί ἀοράτως, ἰδιαιτέρως τῶν μακαριστῶν γονέων μου Νικολάου καί Ἑλένης καί τοῦ πατρός αὐτῆς, δούλου τοῦ Θεοῦ Μιχαήλ, δι᾿  οὗτινος τό ὄνομα ἐνεγράφην εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν πρωτοτόκων, Ἀρχιερατική μου  διακονία ἀληθῶς εἰς οὐδέν ἕτερον στοχεύει, παρά μόνον εἰς τήν σωτηρίαν τῶν ἐμπεπιστευμένων ἐμοί ψυχῶν καί εἰς τήν τήρησιν ἀρρήκτου τοῦ συνδέσμου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῇ Μητρί Ἐκκλησίᾳ.

Γνωρίζω ὅτι ὁ δρόμος ἀνοίγεται ἔμπροσθέν μου δύσκολος, ἀλλά τό τέλος εἶναι ἡ συνάντησις μετά τοῦ ἠγαπημένου Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Ὁποῖον ἐκ νεότητος ἐπόθησα καί εἰς Αὐτόν ἀφιέρωσα τάς ἀσθενεῖς ψυχικάς καί σωματικάς μου δυνάμεις.

Ἐνώπιον τῆς Σεπτῆς Κορυφῆς Σας καί πάντων, ὁμολογῶ ὅτι ἡ διακονία μου ἡ ἐκκλησιαστική καί ἐδῶ εἰς τήν Σμύρνην οὐδέποτε θά κινηθῇ ὡς ὁραματιστοῦ ἀνθρωπίνων ἐπιδόσεων ἤ ὡς τυπικοῦ εὐστρόφου ἀξιωματούχου. Ὁ σεσαρκωμένος, ἐσταυρωμένος καί ἀναστημένος Λόγος τοῦ Θεοῦ θά εἶναι τό Πρόσωπον τῆς ὑπερτάτης ἀγάπης μου. Ὁ ἀγών τῶν Ἁγίων προκατόχων μου θά δίδῃ τόν παλμόν καί τόν ρυθμόν τῶν σκιρτημάτων τῆς καρδιᾶς μου. Ἡ ψηλάφησις τῶν μυστικῶν πτυχῶν καί τῶν ἁγιοπατερικῶν ἐκείνων διαστάσεων «οὐ βλεφάροις, ἀλλά καρδίας πόθῳ» (Μεγαλυνάριο Κυριακῆς τοῦ Ἀντιπάσχα) θά ἀποτελῇ εἰσχώρησιν τῆς ταπεινότητός μου εἰς τά ἄδυτα τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, διά νά παρακολουθῶ ὄχι «ἀγῶνας στίβου», ἀλλά διά νά ἱερουργῶ Εὐχαριστιακήν τελετουργίαν, ἕνα ἄδολον, δηλαδή, καί ἀτέρμονα διάλογον ἀγάπης μέ τόν Κύριον καί μίαν διακριτικήν προσφοράν διακονίας πρός τόν ἀδελφόν Του καί ἀδελφόν μας, τόν συνάνθρωπον. Ἡ Ἀρχιερατική μου διακονία, Παναγιώτατε, θά εἶναι μία ποίησις ὄχι βεβαίως  λογοτεχνική,  ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως ἐκκλησιαστική, λειτουργική, κενωτική. Μία ὑμνῳδία πού θά προσφέρεται ὡς θυμίαμα εὔοσμον, ὡς θυσία εἰς τόν Θρόνον τοῦ ὑπερουσίου Θεοῦ, ὡς προσφορά πρός τόν συνάνθρωπον.

Ταῦτα ὑποσχόμενος ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ὑποβάλλω ἅπαξ ἔτι εὐλαβεῖς εὐχαριστίας πρός τόν Αὐθέντην καί Δεσπότην μου, πρός τούς ἀδελφούς Ἱεράρχας καί πρός τόν λαόν τοῦ Θεοῦ∙  εὐχαριστῶ θερμῶς καί ἰδιαιτέρως τούς ἐξ Ἑλλάδος καί ἁπανταχόθεν τῆς οἰκουμένης ἀπογόνους τῶν Σμυρναίων καί τά σωματεῖα των, οἱ ὁποῖοι μέ τιμοῦν σήμερον μέ τήν παρουσίαν των. Τιμᾶτε, ἀδελφοί, καί τιμῶμεν ὅλοι μαζί τήν μνήμην τῶν πατέρων μας καί τῶν προγόνων μας. Τιμῶμεν τήν ἐλπίδα καί τήν προσφορά τους. Ψηλαφῶμεν... Καί τί δέν ψηλαφῶμεν ἀλήθεια; Καί προσδοκῶμεν ὅλοι μαζί «ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Δηλώνω, τέλος, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον ὅτι ἐν τῇ ἀσκήσει τῆς ἀνατεθείσης μοι κληρουχίας ταύτης τῶν πατέρων μας θά συνεργασθῶ ἐν εἰλικρινείᾳ καί ἐντιμότητι, «ὅλῃ ψυχῇ καί διανοίᾳ»,  ὡς ὁ ἔχων τόν πρῶτον λόγον τῆς τιμῆς,  κυρίως ὅμως τῆς εὐθύνης καί ὡς λόγον καλούμενος νά ἀποδίδω παντί τῷ αἰτοῦντι περί τῆς ἐν ἐμοί ἐλπίδος, μετά τοῦ ἤδη ἐκλεγένετος ὡς βοηθοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος καί προσωρινῶς εἰς τήν διάθεσιν τῆς ἐλαχιστότητός μου τεθέντος Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Ἐρυθρῶν κυρίου Κυρίλλου καί μετά τοῦ τῇ πρωτοβουλίᾳ τῆς Παναγιότητός Σας ἱδρυθέντος καί ὑπό τήν προεδρείαν τοῦ Ἐντιμοτάτου κυρίου Γεωργίου Θεοδωρίδου τελοῦντος «Συνδέσμου......» καί πάντων τῶν μελῶν αὐτοῦ καί τῆς ἐνταῦθα Ὀρθοδόξου Κοινότητος∙  θά συνεργασθῶ  μετά παντός βουλομένου οἰκειοθελῶς, ἀνεπιτηδεύτως καί εἰλικρινῶς ἀπό παντός τόπου συμπαρίστασθαι εἰς τό ἐνταῦθα ἀμιγῶς ἐκκλησιαστικόν καί λειτουργικόν καί εὐρύτερον ἁπτόμενον τῆς σωτηρίας τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἔργον. 

Παναγιώτατε,

«Οἶδα πόθεν ἦλθον καί ποῦ ὑπάγω» (Ἰωάν. η΄, 14). Γνωρίζω ἀκόμη ὅτι «ἐλεγχθήσομαι» «ἐν τῇ ἡμέρᾳ Κυρίου» «περί ἁμαρτίας καί περί δικαιοσύνης καί περί κρίσεως» (Ἰωάν. ις΄, 8). Πιστεύω ἀκραδάντως εἰς τόν  Υἱόν Θεοῦ, Τόν θεωρῶ ἐκ δεξιῶν Ὄντα τοῦ Πατρός καί ἀεί συνόντα καί εἰς τήν ταπεινήν διακονίαν μου∙ καί πιστεύω ἀκόμη ὅτι «ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται» (Πρβλ. Ἰωάν. ις΄, 8-11). Ἰδού θύρα μοι ἠνέωκται∙ ἰδού τό στάδιον∙ ἰδού ὁ ἀγών διακονίας.

Πορεύομαι ὡς ὁ Νέστωρ ἐν τῷ σταδίῳ  τόν ἐκκλησιαστικόν ἀγῶνα.  Ἐν τῷ ἀγῶνι τούτῳ, διά τῶν εὐχῶν τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος καί πάντων τῶν ἀδελφῶν, ἔστω μοι Κύριος, ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν, βοηθός καί σκεπαστής καί συναρωγός ἐν παντί. Ἀμήν.