ΝΙΚΟΛΑΟΣ Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«Μακάριος ον εξελέξω και προσελάβου, Κύριε»-Ψ.64, 5.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ  Π.  ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

        Και τον εξέλεξε διάκονο της «Λειτουργίας του Λόγου» ταπεινό, έκτακτα αφανή ! Και τον ανέδειξε θεολόγο ορθόδοξης αλήθειας μεστό ! Και τον προσέλαβε πλήρη ημερών-ογδόντα εννιά-εργαζόμενο αόκνως ως την έσχατη ώρα, μέσα και έξω λευκό ! Να «κατασκηνώσει εν ταις αυλαίς Του», φέρων στην Αγάπη Του σποράς πλούσιο καρπό !

       Ψυχή τρυφερή, ωραία μορφή, «ιδέσθαι ουκ ευκαταφρόνητος πράον και σεμνόν ήθος εμφαίνων»-Ιουστίνος. Ανήκει στους τελευταίους από τους παλιούς, που άκουσα μαθητής ακόμα και στις ΧΜΟ, πως είχε ρίξει δίχτυ σε Νίκαια και Πειραιά αρχικά Πρωτοετής της Θεολογίας μετά, τον συνάντησα ως καλλιγράφο εργαζόμενο ανάμεσα στους ομότεχνους, Δημήτριο Τρακατέλλη, Αναστάσιο Γιανουλάτο, Λεωνίδα Διαμαντόπουλο στη Γραμματεία της εβδομαδιαίας τότε «Ζωής». Ήταν, υποθέτω όχι αβάσιμα, από τους όχι λίγους που είχαν ελκυστεί σε πορεία αποστολική από τη δυναμική ηγετική παρουσία ανοιχτών οριζόντων αρχιμανδρίτη Σεραφείμ Παπακώστα, του εν μακαριστοίς.

      Εφτά χρόνια μετά μάθαινα πως ακολουθούσε Παναγιώτη Τρεμπέλα, Δημήτριο Παναγιωτόπουλο και άλλους στην ίδρυση της Αδελφότητας Θεολόγων «Ο Σωτήρ», ανοίγοντας πληγή, ας μου συγχωρηθεί αυτή την ώρα, και στη δική μου ψυχή. Αυτό το έχω μέσα μου ζευγαρωμένο με το, ποιοι έσπευσαν πρώτοι να αναγγείλουν στο Πανελλήνιο περιχαρείς το στην κρίση της αγάπης του Θεού συγκλονιστικό γεγονός.

       Στο χώρο της νέας Αδελφότητας άνοιξε κυριολεκτικά μεγάλα φτερά ευθύνης και δημιουργίας σε όλους τους πνευματικούς τομείς. Πάντα ως εργάτης ντε φάκτο αφανής, μεγαλόθυμα αδελφικός, ιώβεια υπομονητικός, ακαταπόνητα εργατικός, συγγραφικά δια βίου αυταπόδεικτα δημιουργικός !

      Προσωπικά του έκανα κριτική παρουσίαση βιβλίου, δε θα έλεγα συμπαθητική-«Μάρκος Ευγενικός και η ένωσις των Εκκλησιών», «Π. Ν. Τρεμπέλας, «Ο λέων της Ορθοδοξίας». Ξεχώρισα όμως, «Το Λυκόφως του Μαρξισμού», ως εξαιρετικής σημασίας και πρώιμα-1969-προφητικό της «πτώσης του πυρρού δράκοντα», είκοσι χρόνια μετά το έργο αυτό το εκπληκτικό, ιδιαίτερα στη 2^η εκτενή έκδοση-1976, σελίδες 700. Ο αείμνηστος είχε προηγηθεί της εκ δεδομένων μαρτυρίας Ρώσου εμιγκρέ της Οξφόρδης Πανεπιστημιακού ότι, «ο 21^ος αιώνας δε θα βρει στη θέση του» αυτό το ολοκληρωτικό, αντιχριστιανικό, και αιμοσταγές καθεστώς. 

      Με τίμησε ζητώντας και δημοσιεύοντας σε αφιερωματική έκδοση του περιοδικού «η Δράσις μας» κείμενό μου για το μακαριστό ιδρυτή της «Ζωής» αρχιμανδρίτη Ευσέβιο Ματθόπουλο, πνευματικό οδηγό και της νέας Αδελφότητας. Ενώ, ένιωσα μεγάλη χαρά και αντίστοιχη τιμή, όταν πριν μερικά χρόνια τον ξενάγησα σε ιερότητες των Σπετσών συνοδευόμενο με αγάπη από τον νυν προϊστάμενο του «Σωτήρα» αρχιμανδρίτη π. Αστέριο Χατζηνικολάου, και βέβαια αληθινή ευλογία την επίσκεψη αμφοτέρων στο σπίτι μου για ένα ποτήρι δροσερό νερό, Από τότε ως σήμερα, δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω, έτσι διαπαντός, τον συνοδεύει από τη διακριτική διδαχή που διέχεε η παρουσία του, της συμβίας μου ο εσωτερικός της απλότητας και ευγενείας του θαυμασμός και η θερμή αγάπη της.

      Προσθέτω ότι επανήλθε στις Σπέτσες αργότερα με μεγάλο αριθμό μελών του ευρύτερου χώρου τους, και τους δεξιώθηκαν φιλόφρονα με πλουσιοπάροχα εδέσματα ο λίαν αγαπητός μου νυν π. Ανδρέας Κουμπής και η πάλαι μαθήτριά μου θεολόγος συμβία του, στο ευρισκόμενο στη γραφική παραλία της Αγίας Μαρίνας κτήμα «Καλοί Λιμένες», του στην παλιά τους Αδελφότητα λίαν αγαπητού αδελφού του αείμνηστου Αλέξανδρου Βάμβα-«δεν τον έχω ξεχάσει στην προσευχή μου», μου εμπιστεύτηκε-όπου και εμνήσθημεν ημερών αρχαίων, και ζήσαμε ώρες αδελφικές.

     Άφησα να τον αποχαιρετήσω με κάτι πολύ προσωπικό του, αλλά και έκτακτα σπουδαίο, και αγαπητό και καρτερικό γι αυτόν. Αν άνοιγε κανείς την καρδιά του σε οποιαδήποτε στιγμή, θα διάβαζε με γράμματα χρυσά: «Κύπρος, αγαπημένη μου πατρίδα και γη». Και με γράμματα αιμάτινα πορφυρά: «Αβάσταχτος ο πόνος μου για τη μακροχρόνια μεγάλη σου πληγή». Πόνος σταυρός τυπωμένος και σε χαρτί, πέρα από ικεσία θερμή !

       Την ώρα της Εξόδιας Ακολουθίας σου, από αγαπητέ μέχρι και σεβαστέ συνάδελφε και φίλε ίσως διακρίνεις και την από τις Σπέτσες γνωστή σου φωνή: Ο Χριστός να σε δεχτεί στο αιώνιο πανηγύρι των γάμων του, «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως. Κύριε, δόξα Σοι», από όπου να μη λησμονείς εμάς τους επί γης. .

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ