Ὁμιλία Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Ἐρυθρῶν Κυρίλλου κατὰ τὴν ἑαυτοῦ Χειροτονίαν

Ὁμιλία Ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Ἐρυθρῶν Κυρίλλου 

κατὰ τὴν ἑαυτοῦ Χειροτονίαν

Ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ Ἁγίου Βουκόλου Σμύρνης, 25 Σεπτεμβρίου 2016

Παναγιώτατε καὶ πανσέβαστε μοι, Πάτερ καὶ Δέσποτα,

 Ἐντιμότατοι ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως καί λοιποί ἐκπρόσωποι πολιτειακῶν, πολιτικῶν καί αὐτοδιοικητικῶν ἀρχῶν,

 Σεβασμιώτατε καὶ πολυτίμητε ἀδελφὲ ἅγιε Σμύρνης,

 Ἁγιόλεκτε τῶν Ἱεραρχῶν ὁμήγυρις,

 Τίμιον Πρεσβυτέριον,

 Ἐξοχωτάτη κα Γενική Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα,

 Ποίμνιον, εὐλογημένον καὶ ἠλεημένον παρὰ Θεοῦ Παντοκράτορος, τῆς ἱερᾶς ταύτης καὶ μαρτυρικῆς Ποίμνης,

 Φίλτατοι ἀδελφοὶ οἱ ἐλθόντες σήμερον εἰς τὴν χαρὰν τῆς ἐμῆς οὐδενίας,

Τὴν ἱερὰν ταύτην καὶ μυστικὴν στιγμὴν καθ’ ἧν τὰ φρικτὰ τελεσιουργοῦνται, τὰ ἄῤῥητα ἱερουργοῦνται, τὰ σεσιγημένα καὶ ὑπόῤῥητα ἀκούονται καὶ τὰ γνοφώδη ἀποκαλύπτονται, σιωπὴ καὶ μόνον ἁρμόζει, ἀλλὰ χρέος ἐποφειλόμενον καὶ ἐπιταγὴ μυχιοκάρδιος κινοῦν γλῶτταν τὴν βραδείαν καὶ κάλαμον τὸν ἄτεχνον πρὸς ὕμνον καὶ εὐχαριστίαν ἐν πρώτοις πρὸς τὸν ἀρχίφωτον καὶ δωρεοδότην Πατέρα καὶ τὸν Τούτου Υἱόν τε καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, τὴν μακαρίαν καὶ ἄναρχον Τριάδα καί τήν παντοβασίλισσαν κυρίαν Θεοτόκον, διὰ τὴν μεγίστην ταύτην δωρεὰν τῆς Χάριτος εἰς τὴν ἐμὴν ἀναξιότητα καὶ ἐν δευτέροις πρὸς Σέ, Παναγιώτατε, τὸν κοινὸν ἡμῶν Πατέρα καὶ Δεσπότην, ὅτι ἐπέβλεψες ἐπ’ ἐμὲ τὸν ἐν ἀδελφοῖς πολλοῖς μικρὸν καὶ ἄσημον καὶ «ἐνέδυσάς μὲ τὴν στολὴν τὴν πρώτην, καὶ ἐδωκάς μοι δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρά μου καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας μου», (πρβλ. Λκ. 15, 21).

Μεθ’ ἱερᾶς συγκινήσεως ἀναμιμνήσκομαι σήμερον τοὺς λόγους τοῦ ἁγίας βιοτῆς Σχολάρχου τῆς Ριζαρείου μακαριστοῦ ἀρχιμ. Μαξίμου τοῦ Δασκαλάκη, Προηγουμένου τῆς Σεβασμίας Μονῆς τοῦ Θεολόγου ἐν Πάτμῳ, πρὸς τὸν νεαρὸν τότε μαθητὴν τὸν δεινῶς δυσκολευόμενον καὶ στενοχωρούμενον ἐκ τῆς μεταβάσεως του ἀπὸ τὸ ἐν Λέσβῳ χωρίον του εἰς τὴν μεγαλούπολιν τῶν Ἀθηνῶν· «Ξέρω ὅτι δυσκολεύεσαι. Καὶ ἄλλα παιδιὰ ποὺ ἔχουν ἔρθει ἀπὸ ἐπαρχία, δυσκολεύονται, ἡ ζωὴ στὴν Ἀθήνα εἶναι διαφορετική τελείως. Ἐδῶ, ὅμως, ἦρθες γιὰ ἕνα σκοπό. Διάλεξε τὸ πιὸ ψηλὸ βουνὸ ἀπὸ αὐτὰ καὶ πάνω στὴν κορυφή του, νὰ βάλῃς τοὺς στόχους σου. Κάθε μέρα νὰ τὸ βλέπῃς καὶ νὰ λὲς πὼς θὰ φτάσῃς ἐκεῖ μὲ κάθε τρόπo». Ὡς μαθητὴς ἠσθάνθην καὶ πάλιν ἅμα τῇ ἐκλογῇ μου εἰς Ἐπίσκοπον καὶ ἔμφοβος καὶ περίτρομος ἐγενόμην καὶ ἰδοὺ ἐνώπιον μου ἡ ἀρχιερωσύνη ὡς ὄρος ὑψηλὸν καὶ πῖον καὶ τετυρωμένον. Καὶ τρέμω καὶ δειλιῶ καὶ κραυγάζω πόθεν ἡ βοήθεια μου;

Καὶ «ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὰ ὄρη, ὅθεν ἥξει ἡ βοήθειά μου. Ἡ βοήθειά μου παρὰ Κυρίου τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν», (Ψλμ. 120, 1-2). Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὴν Πόλιν τὴν ἑπτάλοφον καὶ Βασιλεύουσαν ὅθεν ἥξει τὸ ἔλεός μου. Τὸ ἔλεός μου παρὰ Χριστοῦ τοῦ θεμελιώσαντος τὴν Βασιλείαν τὴν ἀδιάδοχον. Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὸ Φανάριον, ὅθεν ἥξει ἡ εὐλογία μου. Ἡ εὐλογία μου παρὰ Θεοῦ τοῦ πήξαντος τὸ θυσιαστήριον τὸ ἄσειστον. Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὸν θρόνον Σου, Πάτερ Παναγιώτατε, ὅθεν ἥξει ἡ ἀρχιερωσύνη μου. Ἡ ἀρχιερωσύνη μου παρά Κυρίου Σαβαὼθ τοῦ χρίσαντος Μελχισεδὲκ ἱερέα εἰς τὸν αἰῶνα. «Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὰ ὄρη, ὅθεν ἥξει ἡ βοήθειά μου…», (ἔνθ. ἀν.).

Εἰς τὸ ὄρος τὸ γνοφῶδες καὶ καπνίζον, τὸ κατάσκιον καὶ χιονῶδες τῆς ἀρχιερωσύνης καλοῦμαι σήμερον ἵνα ἀναβῶ, θείᾳ εὐδοκίᾳ καὶ πατριαρχική Σου ἐπινεύσει, καὶ ἰλιγγιῶ καὶ ὀῤῥωδῶ ἀναλογιζόμενος τὸ δυσκατόρθωτον τοῦ τολμήματος καὶ τὸ δυσανάλογον, πρὸς τὰς πενιχράς μου δυνάμεις, τοῦ μεγέθους. Ὡς ὁ Πέτρος τὸ πάλαι ἐν τῷ μέσῳ τῆς θαλάσσης «ἤρξατο καταποντίζεσθαι» (πρβλ. Μτ. 14, 30) οὕτω καὶ ἐγὼ ὁ ὁλιγόπιστος βεβύθισμαι ἐν τῷ ὕδατι τὸ ἀνυπόστατον τῆς δωρεᾶς ταύτης καὶ δεινῶς κλειδονιζόμενος κράζω: «Κύριε, σῶσόν με» (ἔνθ. ἀν.), ἔκτεινον τὴν χεῖρα Σου Πάτερ καὶ ἐπιλαβοῦ Δέσποτα. Μέγα τὸ ὑπούργημα καὶ δυσβάστακτον τὸ ἄχθος καὶ οἱ ὦμοι ἀσθενεῖς, ἀλλὰ μείζων ὁ Δεσπότης καὶ κρείττων ἡ Χάρις καὶ πολλὴν ἀναψυχὴν λαμβάνω ἀναπαυόμενος ὑπὸ τὰς πτέρυγας τοῦ ἀγγέλου τῆς Πόλεως τῆς Μεγάλης τῆς περιβεβλημένης τὴν πορφύραν τοῦ μαρτυρίου καὶ τὴν βύσσον τῶν αἱμάτων.  

Εἰς τὰς στιγμὰς αὐτὰς τὰς ἀνεπαναλήπτους ὅπου τὸ σμικρὸν μεγεθύνεται, τὸ ἀσθενὲς κρατύνεται καὶ τὸ ἐλλεῖπον ἀναπληροῦται διὰ τῆς πανσθενουργοῦ Δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου περισσότερον ἢ ἄλλοτε ψηλαφῶ ἄκραις χερσὶ τὸ μυστήριον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τοῦ Φαναρίου, Ἐπίσκοπος τῆς Ὁποίας καθίσταμαι σήμερον, ἀπείρῳ Θεοῦ συγκαταβάσει, Πατριαρχική Σου προβλήσει καὶ φήφοις ἀρχιερατικαῖς. Τὸ Φανάριον, τὸ ξένον καὶ παράδοξον ὄνομα καὶ πράγμα... Τὸ Φανάριον τὸ ταπεινὸν καὶ μέγιστον... Τὸ Φανάριον τῶν ὀνείρων καὶ τῶν θρήνων... Εἰς τὸ φῶς ἐτοῦτο τοῦ ἀειλαμποῦς Φαναρίου ἐγενήθην καί, ἐπιτραπήτω μοι νὰ τὸ εἴπω, καυχῶμαι ἐν Κυρίῳ, ὅτι δεσμοὶ ἀῤῥαγεῖς καὶ ἀκατάλυτοι, μὲ συνδέουν μὲ τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν καθὼς οἱ μακάριοι πάπποι μου ἦτο γόνοι τῆς εὐλογημένης γῆς τῶν Κυδωνιῶν, τῆς σπουδαίας αὐτῆς καὶ περιφανοῦς Μητροπόλεως τοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Καὶ ἀναγεννῶμαι σήμερον καὶ ἀναβαπτίζομαι εἰς τὰ νάματα τῆς καλλιῤῥοου καὶ λαλούσης Πηγῆς τοῦ Γένους, καὶ ἐνωτίζομαι τῆς φωνῆς τοῦ Πατριάρχου μου - ὡς φωνῆς ὑδάτων πολλῶν- καὶ κοινωνῶ ἐκ τῆς μαρτυρικῆς Του πείρας, καὶ μεταλαμβάνω τῆς σοφίας Του, καὶ ἀπολαμβάνω τῆς εὐεργεσίας Του... Προσέρχομαι σήμερον ὧδε εἰς τὰ κράσπεδα τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ Ναοῦ τοῦ Πρώτου Ἐπισκόπου τῶν Σμυρναίων Ἁγίου Βουκόλου, ὡς μαθητὴς καὶ ὡς νήπιος παραδεδομένος ψυχῇ καὶ νοῒ καὶ καρδίᾳ καὶ σώματι εἰς τὸ ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Προσέρχομαι γεγυμνωμένος καὶ τετραχηλισμένος διὰ νὰ ἐνδυθῷ τὴν ἁλουργίδα τῆς κενώσεως τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων. Προσέρχομαι μὴ φέρων οὐδὲν καὶ λαμβάνων τὰ πάντα.    

Τοιαύτης ἀξίας, περιωπῆς καὶ θυσιαστικῆς προσφορᾶς ὑπῆρξεν ἀνέκαθεν ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία πρὸς πάντας. Εἰς καιροὺς δόξης καὶ ἀδοξίας, εὐφορίας καὶ αὐχμοῦ, αὐξήσεως καὶ ἐλαττώσεως ἐπορεύθη πάντοτε προσφέρουσα καὶ εὐεργετοῦσα ἅπαντας ἄνευ οἱουδήποτε ἀνταλλάγματος καὶ οἱασδήτινος πληρωμῆς. Οὐχὶ μόνον μεμωνομένα πρόσωπα, ἀλλὰ λαοὺς καὶ ἔθνη καὶ Ἐκκλησίας ὁλοκλήρους τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον περιέβαλε μὲ ἀγαπητικὴν στοργὴν καὶ προνοητικὴν μέριμναν. Ὁ ἁγιώτατος ἀποστολικὸς Θρόνος τῆς Νέας Ρώμης ἐπεφορτίσθη ὑπὸ τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ συνόλου τῆς ἱεροκανονικῆς Παράδοσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὸ μοναδικὸν καὶ ἀπαράγραπτον προνόμιον τῆς πρωτευθύνου διακονίας ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ Σώματι. Τὰς ἀρχαιοπαραδότους αὐτὰς προνομίας καὶ τὴν πρωτεύουσαν καὶ ὑπεραρχικήν των θέσιν οὐδέποτε οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι ἐχρησιμοποίησαν πρὸς κενοδοξίαν καὶ τύφον ἀλλὰ ἐν μαρτυρικῇ ταπεινώσει καὶ θυσιαστικῇ κενώσει, πολλάκις ἕως αἱμάτων, ἠνάλωσαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν εὐστάθειαν καὶ εὐθυδρομίαν τῆς νοητῆς Νηὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. 

Αὐτῆς τῆς εὐεργετικῆς μερίμνης καὶ τῆς στοργικῆς ἀγάπης μέτοχος καὶ κοινωνὸς κατέστη πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως ὁ ὁμιλῶν, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀγαθοτάτου καὶ ταπεινοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Δημητρίου ὅταν ὡς νεαρὸς φοιτητής ἐπεσκέπτετο τὰς αὐλὰς τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Σταθμὸς καθοριστικὸς καὶ ἐξέλιξις καταλυτική, διὰ τὴν ταπεινὴν μου πορείαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὑπῆρξεν ἡ ἀνάθεσις, πρὸ εἰκοσιπενταετίας εἰς τὴν ἐλαχιστότητά μου, ἐκ μέρους τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, τῆς διακονίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἰς καιροὺς δυσκόλους, ὅπου τὰ σύννεφα τῆς καχυποψίας καὶ τὰ νέφη τῆς ἔχθρας ἐπλανῶντο ὑπὲρ τὰς κεφαλὰς ἡμῶν. Τότε ἦτο ἀδύνατον νὰ φαντασθῇ κανεὶς τὰς σημερινὰς ἐξελίξεις, ὅμως ὁ ἀέτιος Πατριαρχικὸς ὀφθαλμὸς ἔβλεπε πολὺ πέραν ἀπὸ ὅσα ἡμεῖς ἡμποροῦσαμε νὰ διανοηθοῦμαι.

Ἡ Πατριαρχικὴ καρδία εἰργάσθη καὶ συνέλαβε τὸ «θαῦμα» τῆς Μικρασίας καὶ ἱδοὺ μόλις ἐχθὲς ἐνεθρονίσθη ὁ κανονικὸς Ποιμενάρχης τῆς μαρτυροτόκου αὕτης Μητροπόλεως, ὑπὸ τὴν πεπνυμένην καθοδήγησιν τοῦ Ὁποίου καλοῦμαι νὰ διακονήσω τὸ Ποίμνιον τὸ εὐλογημένον τῆς Μητροπόλεως Σμύρνης. Βαρεία ἡ εὐθύνη καὶ μεγίστη ἡ τιμὴ καὶ δαψιλὴς ἡ εὐλογία πρῶτον μὲν διὰ τὴν κατάστασιν εἰς τὴν ὑψηλὴν περιωπὴν τοῦ Βοηθοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς τῶν Ὀρθοδόξων Κορυφῆς καὶ ἐν ταυτῷ διὰ τὴν ἀνάθεσιν τῆς ἀρωγῆς καὶ συναντιλήψεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σμύρνης κου Βαρθολομαίου εἰς τὴν διαποίμανσιν τῆς ἱερᾶς ὁλκάδας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σμυρναίων.  

Ἔνδακρυς ἐγενόμην ἐπὶ τῷ ἀκούσματι τοῦ τίτλου τῆς λαχούσης μοι Ἐπισκοπῆς· τῆς Ἐπισκοπῆς τῶν Ἐρυθρῶν, τῆς γῆς τοῦ Ἐρύθρου τοῦ υἱοῦ τοῦ μυθικοῦ ἥρωος Ῥαδαμάνθυος, τῆς ὁποίας ἡ ἱστορία χάνεται εἰς τὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ εἰς τὴν ἀχλὺν τοῦ μύθου· τῆς ἀρχεγόνου αὐτῆς καὶ προγονικῆς μήτρας καὶ ἑστίας τῶν Ἑλληνων τῆς Ἰωνίας ὅπου ἐγνώρισε τὴν δόξαν καὶ τὴν εὐημερίαν ἀλλὰ καὶ τὴν καταστροφὴν καὶ τὰς δηώσεις καὶ τὸν ὄλεθρον· τῆς ἀρχαίας αὐτῆς Ἐπισκοπῆς τῆς τὸ πάλαι ποτὲ ὑποκειμένης εἰς τὴν ἐξάκουστον Μητροπόλιν τῆς Ἐφέσου, τῆς Ὁποίας Ἐπίσκοποι ἔλαβαν μέρος εἰς τὰς ἁγίας Οἰκουμενικὰς Συνόδους Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη καὶ Ἑβδόμη καὶ ἔστερξαν εἰς τὰ ἅγια τῆς Ἐκκλησίας δόγματα καὶ ἐκράτυναν τὴν Πίστιν.

Προσπίπτων, νῦν, τῷ ἁγίῳ θυσιαστηρίῳ τετάρακται ἡ καρδία μου καὶ ἐσαλεύθησαν οἱ πόδες μου καὶ πάλιν διαλογίζομαι πρὸς τί ἡ εὐεργεσία καὶ ἡ δωρεὰ αὕτη; Καὶ πάλιν τὸ ψαλμικὸν ἐκεῖνον κατακλύζει τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν: «Μικρὸς ἤμην ἐν τοῖς ἀδελφοῖς μου καὶ νεώτερος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ πατρός μου· ἐποίμαινον τὰ πρόβατα τοῦ πατρός μου. Αἱ χεῖρές μου ἐποίησαν ὄργανον, καὶ οἱ δάκτυλοί μου ἥρμοσαν ψαλτήριον. Καὶ τίς ἀναγγελεῖ τῷ Κυρίῳ μου; Αὐτὸς Κύριος, αὐτὸς εἰσακούσει. Αὐτὸς ἐξαπέστειλε τὸν ἄγγελον αὐτοῦ καὶ ἦρέ με ἐκ τῶν προβάτων τοῦ πατρός μου καὶ ἔχρισέ με ἐν τῷ ἐλαίῳ τῆς χρίσεως αὑτοῦ», (Ψλμ. ἔξ. ἀριθ. 1-4). Ἐξαπέστειλε Κύριος τὸν ἄγγελον Αὐτοῦ, τὸν ἄγγελον τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων καὶ ἔχρισέ με ἐν τῷ ἐλαίῳ τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ τῆς χάριτος καὶ τῆς εὐεργεσίας.

Βαθυκλινῶς μετανίζων, Πάτερ Παναγιώτατε, πρὸ τῆς Ὑμετέρας Σεπτῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἀκρωρείας, μυριοπλασίους ἀναπέμπω καὶ πάλιν καὶ πολλάκις τὰς εὐχαριστίας διὰ τὸ δυσθεώρητον τῆς εὐεργεσίας, τὸ ἄμετρον τῆς τιμῆς καὶ τὸ δυσεξαρίθμητον τῆς εὐλογίας, οὐχὶ μόνον διὰ τὰ ἐσχάτως πλουσιοπαρόχως ἐπιδαψιλευθέντα εἰς τὴν ἐμὴν οὐδενίαν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὰ ὅσα ἡ Ὑμετέρα θεοτίμητος Παναγιότης, πατρικῶς καὶ στοργικῶς, προσέφερέ μοι ἐν τῷ καιρῷ τοῦ παραπικρασμοῦ καὶ τῆς θυέλλης καὶ τοῦ κατατρεγμοῦ ὅτε ὡς ξένος καὶ πάροικος, ὡς ἀνέστιος καὶ πλάνης «οὐκ εἶχον ποὺ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ», (πρβλ Μτ. 8, 20). Γεγονυῖα τῇ φωνῇ καθομολογῶ καὶ ὀμνύω, χείλεσι καὶ καρδίᾳ, ὑπακοήν, υἱικὴν ἀφοσίωσιν καὶ εὐπείθειαν κατὰ πάντα εἰς τὴν ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τὸν Αὐτῆς Μέγα καὶ Πρῶτον Ἱεροθύτην, Σὲ τὸν κοινὸν ἡμῶν Δεσπότην καὶ Πατέρα τὸν τῆς Οἰκουμένης Πατριάρχην. Προσέτι δέ, παραδίδω ὀφειλετικῶς καὶ θέτω ἀπροϋποθέτως τὰς ἀνεπαρκεῖς καὶ ἀσθενικάς μου δυνάμεις εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ ἰδία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σμύρνης ὅπου ἡ πρόνοια τοῦ τρισαγίου Θεοῦ καὶ ἡ Ὑμετέρα Πατριαρχικὴ μεγάθυμος βούλησις μὲ ἐκάλεσαν εἰς διακονίαν.

Τοῦ ἀτέχνου τούτου λόγου κατακλειομένου, ἐπιτακτικὴν καὶ ἀδήριτον αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκην ὅπως εὐχαριστήσω ἐκ μυχίων τῆς ὑπάρξεως μου τοὺς εὐεργετήσαντας καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς ταπεινῆς μου διακονίας.

Ἐν πρώτοις, εὐγνωμόνως καὶ καρδιακῶς μνημονεύω τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Μυτιλήνης κυροῦ Ἰακώβου τοῦ Κλεομβρότου, τοῦ μεγάλου εὐεργέτου τῆς νεότητός μου. Ἀναμιμνήσκομαι, ἐπίσης, μετ’ εὐχαριστίας τοῦ νῦν Σεβ. Μητροπολίτου Μυτιλήνης κου Ἰάκωβου Φραντζῆ, τοῦ χειροτονήσαντός με εἰς διάκονον καὶ πρεσβύτερον μετὰ τοῦ Ὁποίου ἐπορεύθην πλειστάκις εἰς τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Τον παρακαλῶ εἰς ἔτι ἵνα συγχωρήση πᾶν ὅτι ἐκούσια ἤ ἁκούσια τυχόν ἐποίησα, τά ὁποῖα τόν ἔθλιψαν. Τόν παρακαλῶ ἵνα ἀνοίξη τά φιλάνθρωπα σπλάχνα τῆς ἀρχιερατικῆς του συνειδήσεως καί νά μέ ἀποδεχθῆ καί πάλιν εἰς ἀγαπητικήν κοινωνίαν προσώπων.

Προσέτι δέ, εὐχαριστῶ ἐξ ὅλης καρδίας καὶ ἰσχύος τόν Σεβ. Μητροπολίτην Ἰκονίου κον Θεόληπτον, ὅστις ἐκτός τῶν ἄλλων ὅσων δι ἐμέ ἐποίησεν, ἐγένετο συγκυρηναῖος μοι εἰς τόν σταυρόν τῆς συκοφαντίας. Τόν Σεβ. Διδυμοτείχου κον Δαμασκηνὸν, τόν πολλαπλῶς καὶ πολυτρόπως εὐεργατήσαντά με.

Λόγον, εὐγνωμόνου εὐχαριστίας ἀπευθύνω ὁλοθύμως πρὸς τοὺς Σεβ. Ἀρχιερεῖς, τοὺς συγκροτοῦντας τὴν περὶ τὴν Α. Θ. Π. ἁγίαν καὶ Ἱερὰν Σύνοδον διὰ τὴν τιμίαν των ψῆφον, ὡς καὶ πάντας τοὺς πολυσεβάστους μοι Ἀρχιερεῖς τοῦ Πανιέρου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἀρχομένου τοῦ Γέροντος Νικομηδείας κου Ἰωακείμ, τοῦ Γέροντος Νικαίας κου Κωνσταντίνου, τοῦ Γέροντος Περγάμου κου Ἰωάννου, τοῦ Γέροντος Δέρκων κου Ἀποστόλου, τοῦ Σεβ. Πέργης κου Εὐαγγέλου, Θεοδωρουπόλεως κου Γερμανοῦ, Τρανουπόλεως κου Γερμανοῦ, τοῦ Γέροντός μου Ἴμβρου καί Τενέδου κου Κυρίλλου, τοῦ Πριγκιπονήσων κου Ἰακώβου, τοῦ Φιλαδελφείας κου Μελίτωνος, τοῦ Σεβαστείας κου Δημητρίου, τοῦ Μύρων κου Χρυσοστόμου, τοῦ Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κου Εἰρηναίου, τοῦ Σασίμων κου Γεναδίου, τοῦ Σηλυβρίας κου Μαξίμου καί τοῦ τῆς πατρώας γῆς ποιμενάρχου Κυδωνιῶν, κου Ἀθηναγόρου. Τούς ἐν διασπορά διακονούντας τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν, Σεβ. Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Αὐστρίας κ. Ἀρσένιον, Βελγίου κ. Ἀθηναγόραν. Ἐξόχως δὲ καὶ ὅλως ἰδιαιτέρως τούς Σεβ. Μητροπολίτας Μιλήτου κ. Ἀπόστολον, Ἀνδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλόχιον, Καμερούν κ. Γρηγόριον καί τόν Σεβ. Μητροπολίτην Σμύρνης κον Βαρθολομαῖον διὰ τὴν πολλὴν τιμὴν καὶ ἀγάπην. Ἔτι δε, πρὸς τοὺς ἐν Ἑλλάδι Σεβ. Μητροπολίτας Σπάρτης κ. Εὐστάθιον, Κορωνείας κ. Παντελεήμων καί Θερμοπυλῶν κ. Ἰωάννην.

Εὐγνωμόνως μνημονεύω τῆς πατριαρχικῆς αὐλῆς ἀπό τοῦ Πρωτοσυγγελεύοντος Σεβ. Μαδύτου κου Στεφάνου, τοῦ Θεοφ. Ἀλικαρνασσοῦ κου Ἀνδρονίκου, τοῦ Σεβ. Συνάδων κου Διονυσίου, τοῦ Μεγάλου Ἀρχιμανδρίτου κου Βησσαρίωνος, τοῦ Μεγάλου Ἀρχιδιακόνου κου Ἀνδρέου, τοῦ Ὑπογραμματέως κου Ἰωακείμ, ὅλων τῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν, ὡς καί τοῦ κυρίου Νικολάου Μαγγίνα.

Ἐπισυνάπτω δέ, υἱικὴν μυχιοκάρδιον εὐχαριστίαν πρὸς τὸν ἐν ἀγίῳ Ὄρει πολύσεβάστόν μοι Γέροντα π. Κύριλλον τὸν Χαλκιὰν διὰ τὴν σεσοφισμένην πνευματικὴν του χειραγωγίαν καὶ τὴν πατρικήν του ἀγάπην.

Τοὺς ἀδελφοὺς συμπρεσβυτέρους ἐν Μυτιλήνῃ φέρω εἰς τὴν μνήμην μου, ἐπίσης, μὲ αἰσθήματα ἀγαθὰ πλήρη εὐχαριστίας καὶ εὐγνωμοσύνης. Τούς συνεργάτας μου κατά τήν εἰς Λέσβον εἰκοσαετήν διακονίαν μου, τόν εὐλαβήν λαόν τῆς Μυτιλήνης, τούς νέους αὐτῆς καί ἅπαντα τά πνευματικά μου τεκνία. 

Μνημονεύω, προσέτι, ἐν συγκινήσει βαθεία τοὺς σεβαστούς μοι Διδασκάλους, τούς Καθηγητὰς ἐν τῇ Ριζαρείῳ καὶ τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τοὺς πολυμόχθως κοπιάσαντας διὰ τὴν μετάδοσιν εἰς ἐμέ, ὅσον ἦτο δυνατόν, τῆς γνώσεως καὶ τῆς σοφίας των. Ὅλως δε ἰδιαιτέρως τόν κ. Γεώργιον Γαλίτην, Ἀριστείδην Πανώτην καί Ἀθανάσιον Ἀντωνόπουλον.

Ἰδιαιτέρως θερμές εὐχαριστίες ἀπευθύνω πρὸς τοὺς ἐντιμοτάτους προξένους τῆς Ἑλλάδος ἐν Σμύρνῃ, διὰ τὴν ἀγαστὴν συνεργασίαν καὶ τὴν πολυποίκιλον ἀρωγήν, τόσον τὴν νῦν Γενικήν Πρόξενον εὐγενεστάτην καν Ἀ. Παπούλιαν, ὅσον δὲ καὶ τοὺς προγενεστέρους καν Χ. Ἀλεξοπούλου, κον Ε. Σέκερην, τόν νῦν Γενικόν Πρόξενον εἰς τήν Βασιλεύουσαν, κον Γ. Καταπόδην, καν Χαράν Σκουλαρίκου καί τόν κον Θ. Τσακίρην.

Θὰ ἦτο ἀσυγχώρητος παράλειψις νὰ μὴν εὐχαριστήσω ἐκ βαθέων τοὺς ἐντιμοτάτους ἐκπροσώπους τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ὑφυπουργοὺς κον Γ. Ἀμανατίδην καὶ Τ. Κουῒκ, καθώς ἐπίσης τόν ἐκπρόσωπον τῆς Βουλῆς, Βουλευτήν Χίου κον Ἄνδρέαν Μιχαηλίδην, τόν Βουλευτήν Λέσβου κον Χαράλαμπον Ἀθανασίου, τέως Ὑπουργόν, τόν Ἀντιπεριφερειάρχην Χίου, τόν κ. Κυριάκον Πετρέλλη ἐκπρόσωπον τοῦ Δημάρχου Λέσβου, τόν Δήμαρχον Χίου κ. Ἐμμανουήλ Βουρνού, τούς λοιπούς ἐκπροσώπους πολιτικῶν καί πολιτειακῶν ἀρχῶν, τοὺς ὧδε παρισταμένους, διὰ τὴν πολλὴν προσγινομένην εἰς τὴν ἑλαχιστότητά μου τιμήν.

Ἐπισυνάπτω, συγχρόνως, εὐγνώμονας εὐχαριστηρίους προσρήσεις πρὸς τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας τῆς μεγαλουπόλεως Σμύρνης διὰ τὴν ποικιλόμορφον βοήθειαν καὶ τὰς παντοειδεῖς διευκολύνσεις, ὡς δὲ καὶ διὰ τὸν ἐπιδεικνυόμενον σεβασμὸν πρὸς τὸ ἔργον καὶ τὴν παρουσίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐνταῦθα.

Ἀπευθύνω, συνακολούθως, τὰς πολλὰς μου εὐχαριστίας εἰς τοὺς ὁμογενεῖς καί ἀγαπητούς μοι Σμυρναίους καὶ πάντας τοὺς ὀρθοδόξους τῆς ἐν τῃ Σμύρνῃ Ἐκκλησίας. Ἐπίσης, τὴν ΟΠΣΕ, τήν Ἔνωση Σμυρναίων, τήν Ἐστία Ν. Σμύρνης καί ἅπαντα τά Μικρασιατικά Σωματεία.

Μετὰ συγκινήσεως πολλῆς καὶ καρδίας παλλομένης στρέφω νοερῶς τὰ ὄμματα εἰς τὴν φιλτάτην Λέσβον τὴν ἀναθρεψαμένην με εὐλογημένην αὕτη αἰολικὴν γῆν καὶ μνημονεύω τῶν μακαριστῶν μου προγόνων τῶν Μικρασιατῶν καί τῶν γονέων μου Γρηγορίου καὶ Αἰκατερινῆς, καθὼς καὶ τῆς παρευρισκομένης καὶ μεγάλως ἀγαπώσης με ἀδελφῆς μου Παναγιώτας καί τοῦ ἐν Ἰνδίαις εὑρισκομένου ἀδελφοῦ μου Εὐστρατίου.    

Τέλος, ὀφειλετικῶς καὶ χρεωστικῶς εὐχαριστῶ καὶ εὐγνωμονῶ ἅπαντας τοὺς μετέχοντας εἰς τὴν χαρὰν τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος καὶ μετανίζω ἔτι ἅπαξ, Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, πρὸ τοῦ Ὑμετέρου θεοτιμήτου Προσώπου εὐχαριστῶν ἐκ βαθέων κατά πάντα καί διά πάντα, διά ὅλα ὅσα τά ὁποῖα κατά τήν εἰκοσαπενταετήν ἀγλαόκαρπον πατριαρχίας Σας ἐποιήσατε διά τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν καὶ διά την οὐδενίαν μου καθώς καί διά τό σημερινόν θαῦμα καί παρακαλῶν ταπεινῶς ὅπως δέησθε ὑπὲρ τῆς κατευοδώσεως τῆς ταπεινῆς μου διακονίας πρὸς Δόξαν τοῦ ἁγίου Θεοῦ καὶ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, πρεσβείαις τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, τῶν ἐν Σμύρνη καί ἐν Ἰωνία διαλαμψάντων Ἁγίων, τῶν προστατῶν καί πολιούχων τῆς πόλεως ταύτης Ἁγίων Βουκόλου, Πολυκάρπου, Χρυσοστόμου, Γρηγορίου, Ἰγνατίου, Εἰρηναίου, Πιονίου καί Φωτεινῆς καί τοῦ πάτρωνός μοι Ἁγίου Κυρίλλου τοῦ Μεγάλου, Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας. Ἀμήν.