Η περί τα «νέα» Θρησκευτικά έρις. «Πότε Κούδας, πότε Βούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας …» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Η περί τα  «νέα»  Θρησκευτικά έρις.

«Πότε Κούδας, πότε Βούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας …»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

      Ανήκω στη θεολογική γενιά της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας. Πάνω από τριάντα χρόνια στη μάχιμη έδρα σε Γυμνάσια-Λύκεια Λέσβου, Σπετσών, Πειραιά, αρχικά δίδαξα τα απλοϊκά Θρησκευτικά που διδάχτηκα-βιβλία Τιμαγένη-Πετρούνια κλπ.-και κατόπιν τα γοητευτικής ευσεβολογίας βιβλία του «πολλά και τίποτα» της περιβόητης «στροφής στην Ορθοδοξία», που περνούσαν πάνω από το κεφάλι των μαθητών ! Απόμαχος από το 1993, έχοντας διδάξει την πριν αυτό 11ετία στο Λύκειο της Ιωνιδείου Προτύπου-Πειραματικής Σχολής Πειραιά. Όπου, η αριστερή στροφή όχι λίγων μαθητών, πακέτο με τα περί θρησκειολογικών Θρησκευτικών ήταν σε κορύφωση ! Ογδόντα και ένα πια, σε απόσταση από τους νυν εν υπηρεσία κοντά μια γενιά, αλλά με φλόγα πρώτης αγάπης για το μάθημα νεανική, καταθέτω τις ακόλουθες επισημάνσεις και σκέψεις για τα «νέα» Θρησκευτικά.   

*****   **   *****

      Διάβασα προσεκτικά ιδιαίτερα το νέο πρόγραμμα διδασκαλίας τους στο Δημοτικό Σχολείο-3^η ως 6^η τάξη. «Η καλή μέρα φαίνεται από την αυγή» ! Διάβασα και τις ουσιαστικές επισημάνσεις και καίριες ενστάσεις του Μακαριότατου-Ιεραρχία της Εκκλησίας-στην προς Πρωθυπουργό και πολιτικούς αρχηγούς εκτενή του επιστολή. Και, έχοντας μπροστά μου τη μικρή Ελενίτσα, ένα χαριτωμένο κοριτσάκι της 3^ης τάξης Δημοτικού τόσο δα, αναρωτήθηκα και είπα μυστικά: «Αλήθεια, είχαν μπροστά τους μια Ελενίτσα, μερικά παιδάκια, αδελφέ μου, της τάξης αυτής και οι αρμόδιοι της Επιτροπής; Και όταν όρισαν να διδαχτούν και τούτο, κι εκείνο, και το άλλο, όλα όσα περιέλαβαν στις οκτώ θεματικές ενότητες, χρειάστηκε να το σκεφτούν πολύ; Το ίδιο, και όταν έκριναν απαραίτητο να μάθουν, για φαντάσου: «Τι λέει το Κοράνι για το Χριστό, και τι για την Παναγία», τα ίδια αυτά παιδάκια των οκτώ και μισό χρονών, που μπορεί ακόμα και να αγνοούν, ότι λέγεται Ευαγγέλιο το ασημοκεντημένο βιβλίο που διαβάζει στην Εκκλησία ο παπάς»;

      Μετά διάβασα τη συνέντευξη λίαν αγαπητού μέλους της Επιτροπής σύνταξης του νέου προγράμματος. Όπου απροσδόκητα με εξέπληξε αρνητικά η κατά της ηγεσίας της Εκκλησίας υπέρ-απλουστευτική επίθεση και άλλα τινά. «Δεν φαίνεται να απασχολεί την ηγεσία της θεσμικής Εκκλησίας, γράφει, η όλο και μεγαλύτερη αποξένωσή της από την κοινωνία, από τους μορφωμένους και σκεπτόμενους πολίτες και τους νέους, των οποίων εξάλλου δεν μίλησε ποτέ τη γλώσσα, ούτε έκανε κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια να τους προσεγγίσει». Αυτό είναι μια αλήθεια πικρή, πλην συνάμα και μια αλήθεια μισή ! Γιατί η παθογένεια είναι ευρύτερη ! Πράγμα που δείχνει να δέχεται πιο κάτω κι ο ίδιος, όταν αυτοαναιρούμενος(;) παρατηρεί. «Ο ορθόδοξος παραδοσιακός κόσμος, βρίσκεται εδώ και δεκαετίες, αν όχι αιώνες ήδη, καθηλωμένος στην ακινησία με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν. Οι έννοιες της ανανέωσης, της εξέλιξης και της μεταρρύθμισης συνεχίζουν να προκαλούν φόβο και αμηχανία».        

      Αυτό επισημαίνει απερίφραστα και ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, γνωστός Εσθονός ορθόδοξος θεολόγος, συγγραφέας και στοχαστής, όταν γράφει: «Ιστορικά η Ορθοδοξία δεν είναι μόνο μια Εκκλησία, αλλά και ένας Ορθόδοξος κόσμος. Κάθε αλλαγή περιστάσεων σ’ αυτό τον κόσμο προκαλεί μια αρνητική αντίδραση, μια άρνηση της αλλαγής, που την ανάγει σε κακό, σε πειρασμό, σε δαιμονική πίεση. Αυτή η αντίδραση δεν οφείλεται στην αφοσίωση, στην πίστη ή στο δόγμα … είναι μάλλον μια στάση ζωής … Η Ορθοδοξία αντί να κατανοήσει την αλλαγή, ώστε να ασχοληθεί μαζί της, βρέθηκε να έχει συντριβεί από αυτήν. Οι άνθρωποι αντέδρασαν και κατέφυγαν στους Πατέρες, στο Τυπικό … στον Ελληνισμό, στην πνευματικότητα». Την οποία και ανατέμνει με τα εξής: «Πολύ συχνά οι άνθρωποι που γνωρίζω να αναζητούν την πνευματικότητα είναι στενόμυαλοι, αδιάλλακτοι, ανιαροί, άχαροι, και πολύ συχνά κατηγορούν τους άλλους, πως δεν είναι πνευματικοί. Οι ίδιοι αποτελούν συχνά το κέντρο της συνείδησής τους, και όχι ο Χριστός, το Ευαγγέλιο ή ο Θεός. Κανείς δεν ανθίζει κοντά τους. Ακριβώς το αντίθετο, μαραζώνει. Υπερηφάνεια, εγωκεντρισμός, αυτοϊκανοποίηση, στενομυαλιά … Όλο αυτό το «ξεκούκισμα» του κομποσκοινιού στη διάρκεια ενός εκκλησιαστικού κουτσομπολιού, το όλο στυλ των στεναγμών και των χαμηλωμένων ματιών, μου φαίνονται πολύ συχνά κάτι το φοβερά επίπλαστο»- «Ημερολόγιο», σ.57/58. και 64.

      Και κορυφώνει: «Στην ιστορική Ορθοδοξία υπάρχει μια ολοσχερής απουσία αυτοκριτικής … Η τραγωδία της ορθόδοξης ιστορίας τοποθετείται κυρίως στο θρίαμβο εναντίον του εξωτερικού, αντικειμενικού  κακού:  Είτε κατά τη διάρκεια των διωγμών, ή υπό το ζυγό των Τούρκων, του Κομμουνισμού, και ποτέ του μέσα … Όσο δεν μεταβάλλονται αυτές οι πεποιθήσεις, πιστεύω πως δεν είναι δυνατή μια ορθόδοξη αναβίωση»-σ.86. «Το δράμα της Ορθοδοξίας είναι πως δεν είχε μια Αναγέννηση, αμαρτωλή μεν, ωστόσο απελευθερωτική … Έτσι ζούμε σε ανύπαρκτους κόσμους. Στο Βυζάντιο, στους Ρως, οπουδήποτε αλλού, αλλά όχι στην εποχή μας»-σ.340. Ωστόσο, και παρά ταύτα, υπερακοντίζει, και επισημαίνει ανοιχτά και καθαρά. «Ο Χριστιανισμός είναι απόλυτα μοναδικός»!-σ.394.

      Είναι, λοιπόν, να μην απορεί κανείς, πώς ένας αρκετά καταρτισμένος και σύγχρονος ορθόδοξος θεολόγος, προβαίνει σε μια υπέρ-απλουστευτική κατά της ηγεσίας της «θεσμικής Εκκλησίας» επίθεση; Και πιο πολύ, πώς φτάνει να πιστεύει ότι, το προτεινόμενο νέο πρόγραμμα διδασκαλίας των Θρησκευτικών, χάρη σε κείνη την π υ θ ι α κ ή-«ήξεις, αφήξεις…»- α ο ρ ι σ τ ί α για την «ανάδειξη της προτεραιότητας του ορθόδοξου πολιτισμού», θα φέρει εγγύς της Ορθοδοξίας τους σημερινούς μαθητές, ως αυριανούς «μορφωμένους και σκεπτόμενους πολίτες»;        

      Τέλος διάβασα και γραπτό εν ενεργεία συναδέλφου, λειτουργούντος σε σχέση με τα ανωτέρω πλαγιοσκοπικά. Καθώς, παραθέτει τα καλύτερα ονόματα της Άγιο-Πατερικής γραμματείας, συν τα πιο επίλεκτα και καθιερωμένα της συνακόλουθης ως σήμερα Ορθόδοξης θεολογίας, που αποσπάσματα κειμένων τους περιλαμβάνονται  στο νέο πρόγραμμα. Και, απορεί και εξίσταται, πώς; «Συμφώνως με τη δήλωση του Αρχιεπισκόπου είναι κείμενα προβληματικά και αλλοτριωτικά της ορθοδόξου πίστεως»;

       Προσθέτω ότι, πρώτιστα και κύρια περιλαμβάνει κείμενα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης από εκλεκτά μέχρι εκπληκτικά ! Αλλά ! Και σπεύδω να επισημάνω, πως αν πρόσεχε λίγο ακόμα, θα καταλάβαινε ότι, με τις δίκην «μαϊντανού και σκόρδου» διδαχές, τελετές, και άλλα τινά άλλων θρησκειών, που τεχνηέντως επικολλά σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο διδαχής «του ορθόδοξου πολιτισμού», και όσα άλλα ανακατεύει α χ τ α ρ μ ι κ ά, στη μανική μονοτροπία να βγει το μάθημα … θρησκειολογικό ! Και, ορίζει να τα διδαχτούν «διαδραστικά»-αυτό μας μάρανε (σικ)-για φαντάσου, παιδάκια από οκτώμιση ως εντεκάμιση χρονών, θα απορούσε ποσώς ! Και όχι μόνο, αλλά και δε θα δυσκολευόταν να καταλάβει ότι, και αυτό το στόχο κακοποιεί ! Και το χειρότερο, και απαράδεκτο εντελώς ότι, το καταστάλαγμα που πέφτει σταγόνα με τη σταγόνα στις ανύποπτες ψυχές μικρών παιδιών στη συντριπτική τους πλειονότητα ελληνοπαίδων, βαπτισμένων χριστιανών ορθόδοξων, δεν απέχει καθόλου, για να μην πει κανείς ότι απηχεί διάτορα, το πνεύμα του ως επικεφαλίδα τεθέντος Ρασούλειου στίχου: «Πότε Κούδας, πότε Βούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας…» ! Τουτέστιν, και σε λιανά θεολογικά, ισοπεδώνει απροκάλυπτα, αν μέσα τους δεν αποδομεί πριν καλά-καλά προλάβουν να τον στήσουν, το Χριστό της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Παράδοσης ! Αυτό είδε ο Αρχιεπίσκοπος, και αυτό, επεσήμανε λίαν ευανάγνωστα, κάθε άλλο παρά αποτελεί «ανάδειξη της προτεραιότητας του ορθόδοξου πολιτισμού» !

      Στην ίδια γραμμή και το νέο πρόγραμμα Θρησκευτικών Γυμνασίου και Λυκείου. Αλλά εδώ, ιδιαίτερα στο Λύκειο, το άνοιγμα των μαθητών στην εφηβική αυτοσυνειδησία είναι γοργό. Και, μπορούν να διακρίνουν ότι πρόκειται: Για ένα πρόγραμμα με εύρος εκπληκτικό, και αφειδώλευτα πληθωρικό σε γνωστικό υλικό ! Μοντέρνο σε παιδαγωγική μεθοδολογία, καινοτόμο σε διδακτικές τεχνικές ! Μεγαλόστομο στο στόχο, ελκυστικό, ως και γοητευτικό: «Ανάδειξη της προτεραιότητας του ορθόδοξου πολιτισμού» !

     Συνάμα όμως και να αντιληφθούν, αν ή πόσο στη μανική μονοτροπία να βγει το μάθημα θρησκειολογικό, λειτουργώντας τεχνηέντως «π υ θ ι α κ ά»-«ήξεις αφήξεις …- αποστασιοποιείται ευδιάκριτα από την Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Παράδοση και συνακόλουθη θεολογική μαρτυρία. Και αν, αποκλίνει και ανοίγεται κλιμακωτά σε φιλοσοφική και κοινωνική αναφορά, και, ερωτοτροπεί όχι δυσδιάκριτα με μια κατά το δοκούν η πολιτική … αντί-κατήχηση ! Αν πάει να υποστείλει τη  σημαία με το, «θανάτω θάνατον πατήσας» του Χριστού, για να αναρτήσει εκείνη του: «Πότε Κούδας, πότε Βούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας…» !

     Λέτε μετά τη χοντροκεφαλιά του εθνομηδενιστικού «συνωστισμού της Σμύρνης», να επέρχεται και η κατά της Ορθοδοξίας αντίστοιχη;  

****  **  ****     

       Αλλά ! Ας τα αφήσουμε αυτά και ας δούμε το θέμα από δεδομένα αυταπόδεικτά, και από τούτο, αμφοτέρωθεν αποδεκτά. Όπως ότι, κάθε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ελεύθερο να ρυθμίζει τα της μορφής διδασκαλίας των Θρησκευτικών κατά τη δική του κρίση και επιλογή. Και ότι, για την ώρα στην Ελλάδα η κρίση αυτή και επιλογή έχει όνομα και ιστορία και συνταγματική κατοχύρωση συγκεκριμένη και σαφέστατη.

Σφραγισμένη αιμάτινα από πρώτη της καταγραφή-πρώτο Σύνταγμα, Επίδαυρος, Ιανουάριος 1822-και επικυρωμένη ως και από την ισχύουσα αναθεώρηση του 2008, την προμετωπίδα: «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος». Η οποία και υποδηλώνει λίαν ευκρινώς ότι, οι αγωνιστές του 21 είπαν κι έγραψαν λαμπρά, και όρισαν πως το νέο Ελληνικό κράτος θα είναι χριστιανικό! Και, η ως τώρα δημοκρατικά εκλεγμένη πολιτική ηγεσία της χώρας επικύρωσε αυτό ! Επί πλέον, όλα τα ως τώρα Συντάγματα, και το ισχύον-άρθρο 3-αναγράφουν ρητά ότι: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού». Πράγμα που de facto και αδιαμφισβήτητα υποδηλώνει ευκρινώς τη διαπίστωση και παραδοχή ότι, οι πολίτες του Ελληνικού κράτους στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι κατά τεκμήριο χριστιανοί ορθόδοξοι !

      Αμφότερα με τη σειρά τους έχουν να πουν ότι, οποιαδήποτε νόμιμα εκλεγμένη και κυβερνώσα πολιτική παράταξη, επί του προκειμένου, η σημερινή της, «πρώτη φορά αριστερά», που με το νόμιμο πολιτικό όρκο των μελών της-«στο όνομα της προσωπικής συνείδησης»-υποδήλωσε απερίφραστα σε όλη τη χώρα ότι, κρατάει αποστάσεις από την ανωτέρω συνταγματικά κατοχυρωμένη Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Παράδοση της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, είναι υποχρεωμένη να ενεργεί σεβόμενη την ισχύουσα συνταγματική τάξη και παραδοχή ! Ασφαλώς και έχει, όχι μόνο αυτή, αναφαίρετο δικαίωμα να προσβλέπει στην οργάνωση κράτους θρησκευτικά ουδέτερου, πολιτικού, ως και απέναντι. Αλλά ! Πριν κατοχυρωθεί αυτή της η προσδοκία συνταγματικά, οφείλει, ως έχει ενόρκως δεσμευτεί, να σέβεται την ισχύουσα, και να μην την υποσκάπτει νομικά άμεσα ή έμμεσα !

       Κατά ταύτα, στο μέτρο που η σημερινή Πολιτεία αποβλέποντας σε σφαιρική μόρφωση των αυριανών πολιτών της, επαναλαμβάνω, κατά τεκμήριο στη συντριπτική τους πλειονότητα χριστιανών ορθόδοξων, έχει περιλάβει στο πρόγραμμα εκπαίδευσής τους και τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, είναι και αυτονόητο και φυσικό, ότι οφείλει πρώτιστα και κύρια να τους προσφέρει, παραδώσει, διδάξει τα βασικά της ορθόδοξης πίστης, λατρείας και ζωής, ανόθευτα. Πράγμα για το οποίο, ο καθένας κατανοεί ότι, η αγαστή συνεργασία αυτής  με τη θεσμική έκφραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, «την ορθοτομούσαν τον λόγον της Αληθείας», συνακόλουθα και την έγκυρη ορθόδοξη θεολογική μαρτυρία, είναι θεμελιώδης αρχή και sine qua non-χωρίς την οποία τίποτε-προϋπόθεση ! Για τον απλό, τον απλούστατο λόγο ότι, δεν είναι ορθό, άλλα θρησκευτικά να διδάσκονται στα σχολεία ως μαθητές, και όταν οι ίδιοι εκκλησιάζονται κι ακούνε π.χ. το «Πιστεύω», να ψυχανεμίζονται ότι τα πράγματα μπορεί να είναι και αλλιώς ! Ασφαλώς και μπορεί να βρεθεί η χρυσή τομή του, «και τούτο δει ποιήσαι», η Πολιτεία-Υπουργείο να αποφασίζει ορθά, «κακείνο μη αφιέναι», ήγουν να τους προσφέρει πρώτα την Αλήθεια της Ορθοδοξίας  ανόθευτα.

       Τώρα, ασφαλώς, ασφαλέστατα, και γιατί χάρη στα μέσα συγκοινωνίας και εκείνα της γενικής επικοινωνίας όλος ο κόσμος έγινε πια ένα μεγάλο χωριό. Επί πλέον, και ίσως πιο πολύ, επειδή σήμερα το οξύ προσφυγικό πρόβλημα, εκτός από τους ως τώρα Έλληνες ετερόδοξους, και Έλληνες οπαδούς άλλων θρησκειών, έφερε κοντά κι ανάμεσά μας και όχι λίγους πολίτες άλλων κρατών, και οπαδούς άλλων θρησκειών, οι ίδιοι αυτοί Έλληνες και χριστιανοί Ορθόδοξοι μαθητές είναι και καλό, και ωφέλιμο να μάθουν αντίστοιχα βασικά των δικών τους θρησκειών. Υπεύθυνα, έντιμα, με τον πρέποντα σεβασμό, πλην σε ιδιαίτερα κεφάλαια ολοκληρωμένα και αυτοτελή ! Όχι  «σαν  μαϊντανό και σκόρδο» επικολλημένα κι εδώ κι εκεί !

        Αυτό που ως τώρα γινόταν στη 2^η τάξη του Λυκείου-όπου διδάσκαμε Ιουδαϊσμό, Ισλάμ, Ινδουϊσμό, Βουδισμό, Κομφούκιο, Λάο Τσε, Σιντοϊσμό, Αφρικανικά θρησκεύματα …-η αγαστή συνεργασία Πολιτείας και Εκκλησίας-Τομέας Θρησκειολογίας των Θεολογικών Σχολών-μπορεί να βρει και σε ποιες βαθμίδες Εκπαίδευσης και τάξεις θα επεκταθεί, πώς θα εμπλουτιστεί, και τι ακριβώς θα περιλαμβάνει από τη διδασκαλία και τα άλλα αυτών των θρησκειών. Πάντα υπό τον όρο ότι, χωρίς να παραβιάζεται ο οφειλόμενος σ’ αυτές σεβασμός, θα είναι ευδιάκριτη δια γυμνού οφθαλμού ανάδειξη «της προτεραιότητας του ελληνορθόδοξου πολιτισμού» ! Πιο καθαρά και θεολογικά, η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Παράδοση και θεολογική μαρτυρία για τη μοναδικότητα του Χριστιανισμού και το Θεανθρώπινο του προσώπου του Ιησού Χριστού !

****  **  ****

     Δυο λόγια για δυο λέξεις κλειδιά, μάθημα των Θρησκευτικών, και, δάσκαλος, θεολόγος καθηγητής, γιατί και προέχουν και στέκουν πιο ψηλά, και αφορούν όποιες ή όσο καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας μπορεί να μετέλθει κανείς. Η πρώτη, μάθημα των Θρησκευτικών, πρώτιστα και κύρια προϋποθέτει, πρόγραμμα ρεαλιστικό, δυνάμενο να εφαρμοστεί ευρύτερα ! Όχι «πρόγραμμα γραφείου», δομημένο στη γραμμή του, «πολλά και τίποτα», έτσι για εφέ ή εντυπωσιασμό. Συνάμα και πιο πολύ, προϋποθέτει βιβλία, που προσφέρουν βασική γνώση, λιτή, συγκεκριμένη, κατανοητή, και εύληπτη. Η οποία παραδίδεται, διδάσκεται για να προσληφθεί γνωστικά από το μαθητή ! Και, να τεθεί σε ανοιχτή συζήτηση, κρίση, συναγωγή συμπερασμάτων θετικών ή αρνητικών ! Και εδώ οφείλω να πω ότι, η απουσία των βιβλίων του νέου προγράμματος δεν αποτελεί μικρό έλλειμμα για την ασκηθείσα κριτική.

        Η δεύτερη, δάσκαλος, θεολόγος καθηγητής. Θα το πω πρώτα σε τρέχουσα γλώσσα, αργκό, νεανική. «Εδώ είναι όλα τα λεφτά» ! Είναι το Α και Ω, της υπόθεσης ! Πνευματικός οδηγός, πατέρας, αδελφός, και φίλος, όχι πρόσωπο διακοσμητικό ! Με ευρεία θεολογική γνώση, σχέση με την Εκκλησία ζωντανή, ανώτερο ήθος ζωής, αλλά απαραίτητα και ορίζοντα ανοιχτό. Ικανό να διακρίνει ως πού θα προχωρήσει, και πού θα σταθεί, κάνοντας όμως πρώτα ένα μάθημα συναρπαστικό, ικανό να εμπνεύσει στα παιδιά αναζήτηση «αύρας αλήθειας και ζωής». Χωρίς να τους «πουλάει» κύρος ή επιβολή, ιδιαίτερα σε θέματα πίστης, που προϋποθέτουν ορατό δια γυμνού οφθαλμού το σεβασμό της ελεύθερης και προσωπικής κρίσης  του μαθητή ! «Ουχ ότι κυριεύομεν υμών της πίστεως, αλλά συνεργοί εσμέν της χαράς υμών»-«Όχι γιατί θέλουμε να σας εξουσιάσουμε σε θέματα της πίστης σας, αλλά είμαστε συνεργάτες της χαράς σας»-2Κορ.1,24. Γνωστού όντως άλλωστε ότι, «το αναγκαστικό αγαθό είναι το χειρότερο κακό»-Ν. Μπερδιάγιεφ. Αλάνθαστο μέτρο κρίσης για όλα αυτά, η δυναμική της προσδοκίας και της λαχτάρας με την οποία προσμένουν την ώρα των Θρησκευτικών και το διδάσκοντα στην τάξη τα παιδιά ! Και κατά προέκταση, η αγαθή μνήμη και νοσταλγία αυτών των ωρών μελλοντικά !

*****  **  *****

       Υπονοήθηκε ότι υποκρύπτονται υποχθόνιοι στόχοι στο νέο πρόγραμμα διδασκαλίας των Θρησκευτικών. Και στην πρόσφατη συνέντευξη ο Αρχιεπίσκοπος δε δίστασε να το πει ανοιχτά και καθαρά. Άλλωστε. «Ουδέν γαρ έστιν κεκαλυμμένον, ο ουκ αποκαλυφθήσεται, και κρυπτόν, ο ου γνωσθήσεται»- «Δεν υπάρχει τίποτε καλυμμένο που δε θα ξεσκεπαστεί, και τίποτα κρυφό, που δε θα μαθευτεί»-Μτθ.10,26. Επί πλέον η εντολή. «Συ δε νήφε εν πάσι»- «Εσύ όμως να έχεις ξεκαθαρισμένη κρίση για να αντιμετωπίσεις όλα αυτά»-2Τι.4,5-ως χρέος της Εκκλησίας, δεν είναι αποκομμένη από το, «κακοπάθησον»-«να κακοπαθήσεις», της συνέχειας του στίχου. Και, αποκλείει τα πυροτεχνήματα, που συχνά γίνονται μπούμεραγκ ! Υπαγορεύει αταλάντευτη πίστη, σοβαρότητα, ηρεμία, και αδιάλειπτη μνήμη της ριζικής αλλαγής που επήλθε έξω από τα τείχη της Δαμασκού σε διώκοντα και πορθούντα την Εκκλησία ! Και, στις μέρες μας ιδιαίτερα, με την επελθούσα μόλις πριν είκοσι πέντε χρόνια «πτώση του εβδομηντάχρονου πυρρού Δράκοντα»,  κανένας ένθεν κακείθεν δεν μπορεί να αγνοεί, πόσο αληθινή βγήκε τελικά η ακουσθείσα έξω από τα τείχη της Δαμασκού εκ του ουρανού φωνή ! «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν»-«Είναι οδυνηρό να κλωτσάς στα καρφιά»-Πραξ.26,14.

 Με, «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα…»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ