Νέα διάσταση τῆς ζωῆς - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή ΚΔ´ Ἐπιστολῶν (Ἁγίας Βαρβάρας)

Νέα διάσταση τῆς ζωῆς

(Γαλ. γ´23- δ´5)

Α´ Ὁ Χριστός μᾶς χαρίζει τήν ἐλευθερία

 Β´ Ὁ Χριστός μᾶς κάμνει ὅλους ἕνα

          ˜˜˜˜˜˜˜˜ 

          Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέ τή θεία Του ἐνανθρώπηση χώρισε τήν ἱστορία τοῦ κόσμου σέ δύο περιόδους· τήν πρό Χριστοῦ καί τήν μετά Χριστόν. Γιά τίς δύο αὐτές περιόδους κάμνει λόγο τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, πού διαβάσαμε μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, μέ τά ἑξῆς λόγια: «Πρό τοῦ ἐλθεῖν τήν πίστιν ὑπό νόμον ἐφρου­ρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυ­φθῆ­ναι».  

*****

Α´ Ὁ Χριστός μᾶς χαρίζει τήν ἐλευθερία

Προτοῦ ἔλθει ἡ νέα κατάσταση, τήν ὁποία ἔφερε στόν κόσμο ὁ Χριστός μέ τήν Ἐναν­θρώπησή του, καί στήν ὁποία ἰσχύει πλέον ἡ πίστη σ’ Ἐκεῖνον, ὁ Μωσαϊκός Νόμος μᾶς φρου­ροῦσε κλεισμένους καλά, σάν νά ἤμασταν μέσα σέ κάποιο φρούριο· γιά νά καταφύγουμε ἔτσι στήν πίστη πού ἔμελλε νά ἀποκαλυφθεῖ μετά ἀπό καιρό.

Ὁ Νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τίς διατάξεις του παραβάλλεται ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦ­λο μέ φρούριο. Φρούριο κλειστό ἀπό παντοῦ. Φρούριο καί φυλακή ὅπου ἦσαν κλεισμένοι οἱ ἄνθρωποι ὡς δοῦλοι καί αἰχμάλωτοι. Στίς ψυχές τῶν Ἰσραηλιτῶν κυριαρχοῦσεν ὁ φόβος καί ὁ τρόμος. Φόβος μήπως δέν τηρήσουν ἀκριβῶς τούς τύπους καί τίς ἐντολές καί ξεσπάσει πάνω τους ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ἡ κατάσταση τοῦ Μωσαϊ­κοῦ Νόμου ἦταν κατάσταση δουλείας, αἰχμα­λωσίας, πίεσης καί τυραννίας. Ὁ Νόμος τόν ὁποῖο εἶχε δώσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός στούς Ἰσραηλίτες καί ἦταν προσαρμοσμένος στήν τότε πνευματική κατάσταση τῶν ἀνθρώπων, ἦταν καλός καί ὠφέ­λιμος. Καί ὁ σκοπός του ἦταν νά ὁδηγήσει τό ἀνθρώπινο γένος στόν Χριστό.

          Αὐτόν ὅμως  τόν θεόσδοτοκαλό καί ὠφέλιμο Νόμο πού δόθηκε γιά νά ἐνθαρρύνει τούς Ἰσραηλίτες καί νά τούς κάνει νά ἐλπίζουν στόν νομοδότην Θεόν, οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρι­σαῖοι τόν εἶχαν φορτώσει μέ πολλές καί περιττές διατάξεις. Τόν εἶχαν καταντήσει πραγματικό φόβητρο καί σκιάχτρο τῶν πιστῶν Ἰουδασίων.

          Παρ’ ὅλα αὐτά ὅμως ἡ τραγική ἐκείνη κατάσταση τῆς πίεσης καί τῆς τυραννίας, στήν οὐσία της ἦταν εὐεργετική. Ἦταν εὐεργετική διότι ὁ φόβος τούς συγκρατοῦσε ἀπό παρανομίες καί παραβάσεις. Ἡ δουλεία τούς προστάτευεν ἀπό τήν εἰδωλολατρεία. Κλεισμένοι οἱ Ἑβραῖοι μέσα στό φρούριο τοῦ Νόμου, δέν εἶχαν μέν ἐλευθερία, δέν εἶχαν πλήρη καί τέλεια γνώση τοῦ Θεοῦ, κρατοῦνταν ὅμως κοντά στόν ἀληθινό Θεό μέ προσπάθεια ὑπακοῆς στίς ἐντολές του. Αὐτό βέβαια ἦταν μεγάλο καλό γι’αὐτούς, διότι τούς προστάτευε ἀπό τήν πλήρη ἀπιστία καί τήν εἰδω­λολατρεία στήν ὁποία δούλευε ὅλος ὁ ὑπόλοιπος κόσμος καί τούς ὁδηγοῦσε στήν ἀληθινή πίστη τοῦ Χριστοῦ, πού ἐπρόκειτο νά φανερωθεῖ. Ὅπως ἀναφέρει συμπερασματικῶς τό ἀνάγνωσμα πού μελετοῦμε, ὁ «νόμος παιδαγωγός ἡμῶν  γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν». Ὁ Μωσαϊκός Νόμος ἔγινε παιδαγωγός πού προετοίμαζε τούς ἀνθρώ­πους νά ποθήσουν τόν Χριστόν, γιά νά πάρουμε ὅλοι μας τήν δικαίωση καί τή σωτηρία ἀπό τήν πίστη μας σ’Αὐτόν.

Καί ἦρθεν ἐπιτέλους ἡ κατάσταση τῆς Πίστεως. Κατάσταση ἐλευθερίας, δικαίωσης, σωτηρίας καί υἱοθεσίας. «Ἐλθούσης τῆς πίστεως, λέγει ὁ Ἀπόστολος, οὐκέτι ὑπό παιδαγωγόν ἐσμέν». Ἡ πίστη λοιπόν στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐξ αὐτοῦ δικαιώσεως κατάργησε τόν παιδαγωγό Νόμο ὅσον ἀφορᾶ τό πολιτικό καί λειτουργικό μέρος του, ὄχι ὅμως καί τό ἠθικό, τό ὁποῖο συνεπλήρωσε ὁ Χριστός μας. Ἡ πίστη στόν Χριστό καί τή διδασκαλία του ἐκήρυξε καί χορήγησε  τήν ἀποδέσμευση, τή χειραφέτηση ἀπό τούς τύπους τῆς Π.Διαθήκης καί τήν ἐλευθερία. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου μας μᾶς χαρίζει τήν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος, τῆς ψυχῆς καί τῆς σκέψεως. Χαρίζει τήν ἐλευθερία τῆς θελήσεως, μᾶς δίνει τή δυνατότητα τῆς ἐλεύθερης ἐκλογῆς καί προτίμησης τῶν καλῶν καί ἐναρέτων πράξεων. Ἡ πίστη στόν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐλευθερία πού ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τά τυφλά πάθη τῆς ἁμαρτίας καί τόν καθιστᾶ ἱκανό καί ἄξιο νά ἐργάζεται τά ἅγια ἔργα τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης. Ἡ πίστη πού ἦλθε στή γῆ μας μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου δέν εἶναι μόνο ἐλευθερία· εἶναι καί δικαίωση. «Ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν»  σημειώνει ὁ θεῖος Παῦλος. Οἱ Ἰσραηλίτες περίμεναν μέ τά ἔργα, δηλαδή τούς τύπους τοῦ νόμου, νά δικαιωθοῦν, νά ἐξασφαλίσουν τή σωτηρία τους. Πλήν ὅμως τά ἔργα τοῦ νόμου ἐτυραννοῦσαν καί παιδαγωγοῦσαν, δέν ἐδικαίωναν τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, δέν τόν ἔσωζαν. Τή δικαίωση καί τή σωτηρία τοῦ ἁμαρτωλοῦ μόνο ἡ πίστη στόν Χριστό τήν ἔφερε καί τήν φέρνει. Ἡ πίστη καί ἡ ἀφοσίωση στόν Χριστό, πού εἶναι ὁ μόνος Σωτήρας καί Λυτρωτής, ὅπως εἶπε στούς ποιμένες ὁ ἄγγελος τή νύχτα τῆς θείας Γέννησης τήν ὁποία ἑτοιμαζόμαστε νά ἑορτάσουμε μετά ἀπό λίγες ἡμέρες. 

Καρπός τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως: ἡ ἐλευ­θερία καί ἡ δικαίωση ἀλλά καί ἡ υἱοθεσία καί ἡ κατάργηση τῶν φυλετικῶν διακρίσεων καί κοινω­νικῶν τάξεων, ἡ ἰσότητα καί ἡ ἀγάπη καί ἡ πλήρης ἑνότητα μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τῆς πίστεως. Αὐτό λέγει στή συνέχεια τό ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα.

****

Β´ Ὁ Χριστός μᾶς κάμνει ὅλους ἕνα

          Τώρα πλέον, λέγει ὁ Παῦλος, «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Καταργοῦνται ὅλα τά τρομερά ἐμπόδια τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνό­τητας καί τῆς ἁρμονικῆς συμβίωσης καί συνεργασίας τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν. Καταργεῖται ἡ φυλετική διάκριση Ἰουδαίων καί Ἑλλήνων, Λευ­κῶν καί Μαύρων, Ἀσιατῶν καί Εὐρωπαίων. Κα­ταργεῖται ἡ κοινωνική διάκριση καί ἀπόσταση δούλου καί ἐλεύθερου, πτωχοῦ καί πλούσιου, ἄρχοντα καί ἰδιώτη, μεγάλου καί μικροῦ. Καταρ­γεῖται ἡ διάκριση μεταξύ ἄνδρα καί γυναίκας. Τώρα πλέον δέν εἶναι ἄνθρωπος ὁ ἄνδρας καί πρᾶγμα, ἀντικείμενο ἡ γυναίκα, ὅπως πρό Χρι­στοῦ. Τώρα ἄνδρας καί γυναίκα εἶναι ἴσοι, πρῶ­τος βέβαια ὁ ἄνδρας καί δεύτερη ἡ γυναίκα γιά νά ἐξασφαλίζεται ἡ τάξη καί ἱεραρχία μέσα στήν οἰκογένεια καί τήν κοινωνία γενικώτερα, ἀλλά μέ τά ἴδια δικαιώματα. Ἴσοι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνε­ξαρτήτως καταγωγῆς καί μόρφωσης καί κοινω­νικῆς τάξης, ἐφ’ὅσον βέβαια πιστεύουν στόν Χριστό καί ἐμπνέονται ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Τότε καί μόνον εἶναι ἴσοι, τότε καί μόνο γίνονται ἀδελφοί ἀγαπημένοι καί ὁμόψυχοι καί ὁμονοημένοι.

          Τότε στολίζουν τό στερέωμα τῆς ἁγιώτατης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας διαμάντια ἀνεκτίμητης ἀξίας. Ἄνδρες μάρτυρες καί ὅσιοι καί ἀσκητές, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀλλά καί γυναῖκες, ὅπως ἡ ἁγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα τῶν ὁποίων τιμοῦμε τή μνήμη σήμερα. Ὁ Θεός δίνει χαρίσματα καί πλούσια τή χάρη του  καί στή γυναίκα. Ἡ Ἁγία Βαρβάρα ἀπό τή δουλεία τῶν εἰδώλων ἦρθε στήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ χάρη σέ κάποια χριστιανή ὑπηρέτρια, πού ἀπό ζῆλο ἱεραποστολικό τήν κατήχησε καί τήν ἔκαμε χριστιανή. Μόλις ἡ Βαρβάρα γνώρισε τόν Χριστό καί τόν ἀγάπησε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς της ἄλλαξε ἡ ζωή της. Ἡ ἀγάπη πρός τόν οὐράνιο Νυμφίο τῆς ἔδωσε τή δύναμη νά  ὑπομείνει φοβερά μαρτύρια καί νά θυσιάσει τή ζωή της, διότι εἶχε τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Στό πρόσωπο τῆς λαμπρῆς αὐτῆς νεαρῆς πιστῆς ἐφαρ­μόζονται πλήρως οἱ λόγοι τοῦ θείου Παύλου τούς ὁποίους μελετοῦμε. Βλέπουμε ὅτι ἡ  πίστη καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ δίδονται πλούσια καί στούς ἄν­δρες καί στίς γυναῖκες. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ γυναίκα ἐπιτυγχάνει σπουδαῖα κατορθώματα, ἔρ­γα λαμπρά καί ἀξιοζήλευτα. Δέν ὑπάρχει λοιπόν διάκριση ὡς πρός τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού χορη­γεῖται στά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

****

          Τό τελικό συμπέρασμα τῶν ὅσων εἴπαμε σήμερα, ἀδελφοί μου, εἶναι ὅτι ὁ Χριστός μέ τή θεία του ἐνανθρώπηση μᾶς ἀπήλλαξε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου, ἀλλά καί ἀπό τήν τυραννία τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων. Μᾶς ἔφερε τήν ἐλευθερία, τή δικαίωση δηλαδή τήν σωτηρία, τήν υἱοθεσία καί κατάργησε τίς φυλετικές, κοινωνικές καί ἄλλες διακρίσεις. Τώρα ὅλοι ἐγίναμε ἕνας ἄνθρωπος μέ τήν ἕνωσή μας μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Τώρα μέσα στή χριστιανική κοινωνία καί στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μία καί μόνη διάκριση ὑπάρ­χει. Ἡ διάκριση βαθμοῦ στήν πρόοδο τῆς κατά Χριστόν ἀρετῆς καί ἀνάλογο στεφάνι δόξας στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἄς τά ποθήσουμε κι ἄς ἐργασθοῦμε διά πρεσβειῶν τῶν ἑορταζομένων σήμερα ἁγίων νά τά ἀποκτήσουμε.   

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας τήν Κυριακή  04.12.2016