Σεμνά λόγια μνήμης ένεκεν και ευγνωμοσύνης στην Γεωργία (χήρα Ιερέως Αθαν.) Γεωργοπούλου - ΒΑΣ. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ !

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ !

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗΣ !

* Σεμνά λόγια μνήμης ένεκεν και ευγνωμοσύνης 
στην Γεωργία (χήρα Ιερέως Αθαν.) Γεωργοπούλου 

ΤΟΥ ΒΑΣ. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

          Τί να πρωτογράψω και τι να πρωτοθυμηθώ, φίλες και φίλοι μου, από τον ευλογημένο συγχρωτισμό μου, από τη θεία συναναστροφή μου, από το μεγάλωμά μου στα πόδια του αγίου ανδρός της και πάλαι ποτέ πνευματικού μας πατέρα, του αοιδίμου Ιερέως του χωριού μας, του Αλισ(σ)ού, π. Αθανασίου Γεωργοπούλου και, βεβαίως, σαν παιδάκι – σχεδόν μέχρι την εφηβεία μου – και παρά τους πόδας της ευσεβούς γυναικός και σεμνής Πρεσβυτέρας Γεωργίας Γεωργοπούλου, το γένος Μουσσά !!! ;;;

          Μικρό παιδί εγώ, τότε, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο εκλεκτός παππάς μας, ο π. Αθανάσιος Γεωργόπουλος, διεδέχθη τον πολυσέβαστο γέροντα π. Ηλία Παπαδιονυσόπουλο. Ήρθε, λοιπόν, στον Άνω Αλισ(σ)ό με την Πρεσβυτέρα του, κυρία Γεωργία, την κορούλα τους Βενετσιάνα και τα λίγα – τίμια ωστόσο – υπάρχοντά τους και εγκατεστάθησαν στο σπίτι της Εκκλησίας, πολύ κοντά και διαγωνίως του πατρικού μου.

ειρήσθω εν παρόδω, είναι πολύ σημαντικό στην κάθε ενορία να υπάρχη σπίτι διαθέσιμο για τον εφημέριο. Αυτό σημαίνει, ότι λειτουργεί κι είναι ζωντανή η ενορία, το πρωτογενές, δήλα δη, κύτταρο της Αποκάλυψης του Δημιουργού !

          Φίλες και Φίλοι, ο αείμνηστος πατέρας μου – εγκρατής Πρωτοψάλτης, που αφήκεν εποχή – διακονούσε, τότε, στο δεξιό αναλόγιο του μεγαλοπρεπούς Ιερού Ναού μας, της Αγίας Τριάδος. Καύχημα ο Ναός μας όχι μόνον του Αλισ(σ)ού αλλά ολόκληρης της Αχαΐας. Πολλοί είναι εκείνοι που, τότε και τώρα, παραλλήλιζαν και παραλληλίζουν τον Ναό μας με τον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών ή με την Παντάνασσα της Πάτρας !

          Με την ευκαιρία, να σημειώσω, ο αοίδιμος π. Αθανάσιος Γεωργόπουλος, με τα τότε δεδομένα ήταν από τους πιο μορφωμένους κληρικούς της Ι. Μητροπόλεως Πατρών: Πτυχιούχος της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, ευσεβής, υπόδειγμα ζήλου και ενθέου αφοσιώσεως. Πρότυπον και υπόδειγμα ιερατικόν ! Μικρός το δέμας, αλλά γίγας εις το εκκλησιαστικόν φρόνημα …

          Στο πλαίσιο αυτό, «δέθηκαν» οι οικογένειές μας, αναπτύχθηκαν φιλικοί δεσμοί μεταξύ του πατέρα μου και του π. Αθανασίου, της μητέρας μου και της κυρίας Πρεσβυτέρας. Ο δε π. Αθανάσιος έγινε και ο πρώτος πνευματικός μου. Εκοιμήθη προ ολίγων ετών. ο Κύριος ας τον έχει μαζύ Του, συλλειτουργό στο Ουράνιο Θυσιαστήριο …

          Φίλες και Φίλοι, προ ολίγων ημερών εκοιμήθη και η κυρία Πρεσβυτέρα μας. Κηδεία λιτή, απέριττη, σεμνή. Η γειτονιά πενθεί … Ο Αλισ(σ)ός πενθεί …

          Ένα κομμάτι υπέροχο, όμορφο, νοσταλγικό, ιερό, περνά οριστικά στην ιστορία …

          Ξαφνικά, μεγαλώσαμε όλοι μας τόσο, που μακρυνό παρελθόν φαντάζουν εκείνες οι ευλογημένες στιγμές που η αμαρτωλότητά μου, ο σημερινός π. Γεώργιος Χρονόπουλος, ο σημερινός φιλόλογος – ποιητής κ. Ανδρέας Αθ. Λάζαρης, ο σημερινός π. Αλέξανδρος Λαθούρος (διάδοχος του π. Αθανασίου, πιο μικρός δε από εμάς στην ηλικία), ο Χαράλαμπος Χαντζής, ο Σπύρος Κωνσταντίνου, ο Γεώργιος Νιφόρας και άλλα πολλά παιδιά – κορίτσια κι αγόρια – τρέχαμε να σημάνουμε τις καμπάνες με τα παιδικά μας χεράκια, να ψάλωμε, να παρακολουθήσωμε το δοξασμένο ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ κ.λπ..

          Ο δικός μας δρόμος προς Εμμαούς οδηγούσε στο σπίτι του παππα-Θανάση ! Τα καλοκαίρια, μάλιστα, κάτω από την μεγάλη βαλανιδιά, εγγύς του Αγίου Βήματος, υπαιθρίως δοξολογούσαμε τον Θεό, με προεξάρχοντες τον παππούλη και την κυρία Πρεσβυτέρα μας.

          Η Πρεσβυτέρα ! Πάντοτε με το χαμόγελο, με μοναδική ευγένεια, με καλωσύνη, με σεβασμό προς … εμάς τα παιδιά, με το κέρασμα του λουκουμιού ή του εποχιακού – κάθε φορά – γλυκού, να μας συμβουλεύη, να μας καθοδηγή, να μας διδάσκη από το περίσσευμα της καρδιάς της κι από τη δύναμη της Πίστης της ! Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το πώς προσφωνούσε τις γυναίκες της γειτονιάς : Κυρά-Ελένη, κυρά-Σοφία, κυρά-Παρθένα, κυρά-Μάχη, κυρά-Φρόσω, κυρά-Γιωργία κ.λπ. ! Δοξασμένες οι Κυριακές μας, δοξασμένα και τα Σαββατόβραδά μας. Όχι όπως τα σημερινά, κατά το πλείστον, Σαββατόβραδα, που πορνεύουμε τα όσια και ιερά μας, καταντώντας τα ημέρες εταίρες, καθώς τα ξενύχτια μας στα νυχτερινά κέντρα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη …

          Φίλες και Φίλοι, ζώντας πραγματικό θαύμα η αείμνηστη και πολυσέβαστη Πρεσβυτέρα μας, νικώντας σε νεαρή ηλικία τον καρκίνο – όπως επεσήμανε πολύ σωστά, ο καλός μας Ιερέας π. Αλέξανδρος Λαθούρος στην επικήδειο προσλαλιά του – έφθασε με την Χάρι του Θεού σε βαθύ γήρας ! Δεν αφήνει σ’ όλους εμάς μόνον τις όμορφες στιγμές, που παιδιά ζήσαμε μαζύ της, ή τις αξέχαστες ιστοριούλες που μας εδιηγείτο. Αφήνει και ένα ηθικό δίδαγμα:  

          «Η γυναίκα είναι το τραγούδι της ζωής και το αντίβαρο της θείας μελωδίας. Η αποστολή της είναι ύψιστη. Κι εκτός των άλλων, η πρόοδος των γυναικών συνιστά τον πιο υπέροχο στολισμό των κοινωνιών. Όταν δε, υπάρχει και πνευματικότητα τότε, η γυναίκα γίνεται πρότυπον και οδηγός ! Ακόμη, όταν έχωμε πρεσβυτέρες αυτού του είδους και αυτού του ήθους, τότε, η εκκλησιαστική κοινότητα αποκτά άλλη δυναμική. Τέτοιες Πρεσβυτέρες δεν είναι πολλές σήμερα. Θα πήτε, η … εποχή. Ίσως ! Είναι πολλά τα κακά που η ευθύνη βαρύνει εμάς τους ίδιους. Ακριβώς, γιατί … θεοποιούμε τους μικρόκοσμους που έχομε εντός μας. Ωστόσο, πρέπει να συμφωνήσωμε ότι η χριστολογία υποφέρει από ένα κακό που στάθηκε μέχρι στιγμής αδύνατο να θεραπευθή : την ψυχολογική εικασία …».     

          Αξίζει να σημειωθή, ότι η αείμνηστη Πρεσβυτέρα, υπήρξε πνευματική θυγατέρα του μεγάλου και αγίου ανδρός πατρός Γερβασίου Παρασκευοπούλου !              

          Αγαπημένοι μας Βενετσιάνα (πρεσβυτέρα) και π. Κανέλλε-Κωνσταντίνε Φερτάκη, τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια ! ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, σεβαστή μου κυρία Πρεσβυτέρα !...