Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

Ο Ιερεύς του Υψίστου, Πατέρας Παναγιώτης Καραγιάννης


  Χθες, ανήμερα του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα με το νέο ημερολόγιο και του Αγίου Παναγή Μπασιά με το παλαιό, εκοιμήθη ένας Αληθινός Ιερεύς του Υψίστου, ο Αγαπημένος μας, Παππούλης Παναγιώτης Καραγιάννης.
  Με δάκρυα στα μάτια και πόνο στην ψυχή, αισθάνομαι για χάρη του ποιμνίου, να γράψω λίγα καρδιακά λόγια για τον Αγιασμένο Πνευματικό μας Πατέρα, έναν άνθρωπο που έχει σημαδέψει την εν Χριστώ Ζωή μας και τον οποίο, συν Θεώ, δεν θα ξεχάσω ποτέ.
  Ο παππούλης ήταν ένας Ιερεύς, με όλη την σημασία της λέξεως. Ζούσε και ανέπνεε για την Ιερωσύνη, για το ποίμνιο, για την Θεία Λειτουργία. Για σαράντα χρόνια Λειτουργούσε κάθε μέρα, ασταμάτητα, μνημονεύοντας χιλιάδες ψυχές, ζωντανές και κεκοιμημένες. Πίστευε ακράδαντα στην δύναμη που έχει το Πανάγιο Θυσιαστήριο και η Αγία Πρόθεση, να σώζει ψυχές, οδηγώντας τις, απο την κόλαση στον παράδεισο, από την απελπισία στην χαρά.

  Δεν μπορούσε να διανοηθεί, ότι δεν θα λειτουργούσε έστω και για μία μέρα. Όταν αρρώστησε σοβαρά και δεν μπορούσε πια να λειτουργεί, ήταν περίλυπος, αισθανόταν ότι του πήραν το οξυγόνο της ψυχής του. Είχε ταυτίσει κυριολεκτικά την ζωή του, με την Θεία Λειτουργία.
  Ως Πνευματικός ήταν μοναδικός. Τον χαρακτήριζε η απλότητα και η θυσιαστική αγάπη. Εξομολογούσε χιλιάδες κόσμο, με πολλή υπομονή, αυταπάρνηση και συμπόνοια. Ενώ πονούσε και υπέφερε λόγω σοβαρών ασθενειών, αγνοούσε τον εαυτό του και ενδιαφερόταν για το ποίμνιο. Για τον παππούλη το ποίμνιο ήταν τα πάντα, όλη του η ζωή, έτρεμε μην πάθει κάτι ο λαός του Θεού, προστάτευε με όλες του τις δυνάμεις τις ψυχές που του ενεπιστεύθει ο Κύριος.
  Ο λαός του Θεού αναγνώρισε την απέραντη αγάπη του Παππού μας, όπως τον αποκαλούσαμε, κάτι που το απέδειξε στην κηδεία του, όπου πλήθη πιστών, Κληρικών και Λαϊκών, κατέκλυσε απο νωρίς, τον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Τα μάτια όλων ήταν δακρυσμένα, όλοι είχαν να θυμούνται κάποια ευεργεσία του Παππούλη. Συγκινητική ήταν και η παρουσία του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη μας κ.Ανθίμου, ο οποίος μίλησε με πολλή αγάπη, ευλάβεια και σεβασμό για τον Πατέρα Παναγιώτη, λέγοντας μας, ότι επρόκειτο για έναν Άγιο Ιερέα, ο οποίος έδωσε την ψυχή του, για χάρη του ποιμνίου.
  Ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Παππούλης μας εκοιμήθη. Γνωρίζω καλά ότι είναι κοντά στον Χριστό και πρεσβεύει ασταμάτητα για εμάς, όμως μας λείπει ήδη πολύ. Ευτυχώς που ο καλός Θεός, φρόντισε ο Πατέρας μας, να ταφεί πίσω από το Ιερό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και έτσι θα μπορούμε καθημερινά, να πηγαίνουμε και να του μιλάμε, κάτι που το έχουμε τόσο ανάγκη.
  Αγαπημένε μου Παππούλη σε αγαπώ πάρα πολύ. Σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου, για όλα όσα μας δίδαξες, για όλα όσα μας χάρισες, για αυτό που ήσουν. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Πάντοτε θα είσαι βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Ιερείς σαν και εσένα δεν υπάρχουν πολλοί. Δεν γνωρίζω πώς θα αναπληρώσουμε το κενό που άφησες. Γνωρίζω όμως ότι Εσύ θα είσαι Συνεχώς Κοντά μας και θα μας Προστατεύεις. Σε αγαπώ πάρα πολύ.
Και πάλι σε ΕΥΓΝΩΜΩΝΩ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Αιωνία σου η Μνήμη Άγιε Πνευματικέ μας, Αιωνία σου η Μνήμη.......

Με απέραντη υιική αγάπη και ευγνωμοσύνη
Ένας ανάξιος νέος, δικό σου παιδί


    

2 σχόλια:

Έφη Μπακή είπε...

Σας ευχαριστούμε θερμά για αυτήν σας την ανάρτηση! Μακάρι ν'ακολουθησουν και άλλες με την ζωή και το έργο του ΠΑΠΠΟΥΛΗ μας...

B_ORFANIDOU είπε...

ΠΑΠΠΟΥΛΗ ΜΟΥ, χθες σε αποχαιρετήσαμε ψάλοντας,
με χαρά, το "Χριστός Ανέστη" που τόσο αγαπούσες!

Το τσακισμένο, από την αρρώστια, κορμάκι σου, ξεκουράστηκε.
Τέλειωσε το μαρτύριο σου, που με τόση καρτερία υπέμεινες!
Ευτυχώς πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω...!

Κι η ψυχούλα σου έφυγε ν' ανταμώσει Αυτόν που τόσο λάτρεψε και υπηρέτησε με τόση αυτοθυσία!
Σχεδόν μισό αιώνα κάθε μέρα
Θ. Λειτουργία και κάθε Πέμπτη αγρυπνία! Στους Ταξιάρχες...μας!
Και καθημερινά να εξομολογείς δεκάδες ψυχούλες...ώρες ατελείωτες. Ενίοτε και πολύ μετά τα μεσάνυχτα!
Και το συνέχισες και μετά την συνταξιοδότησή σου! Κάθε μέρα.
Το Άγιο Θυσιαστήριο ήταν η ζωή σου όλη! Κάτι σαν τον...
"φυσικό περιβάλλον" σου!

Η Παναγιά η Οδηγήτρια, της οποίας η σύναξη γιορταζόταν την ημέρα που..."πέταξες στους ουρανούς κι ο..."μπαμπάς" σου, όπως αποκαλούσες τον Άγ. Νικόλαο Πλανά να σε οδηγήσουν στην αιώνια αγκαλιά Του!

Μα συχώρα με, παππούλη μου, που ταυτόχρονα με την χαρά, η ψυχή μου δάκρυζε...

Ένα αίσθημα κενού...
Μια παγωμάρα...
Κάτι σαν...ορφάνια.
Σαν να έμεινα λίγο μετέωρη...
Σαν να έχασα το γήινο καταφύγιό μου...

Πονάει ο αποχωρισμός, παπούλη μου κι ας είναι προσωρινός...
Δεν θα είσαι αισθητά, κοντά μου και κοντά στα εκατοντάδες... χιλιάδες "παιδιά σου".
Δεν θα ακούω, πια, την φωνή σου, που μου μετάγγιζε ΠΙΣΤΗ κι ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στον Χριστό μας!Δύναμη, ελπίδα κι αισιοδοξία.

Δεν θα σε ακούσω να με αποκαλείς "Βήτα" , όπως με...ξαναβάφτισες!
"Έλα καλό μου! Έλα, Βήτα, παιδάκι μου. Είσαι σαν το 5ο παιδί μου" !!!
Κι έλιωνα...Κι έμπαινα στην όαση, που μου πρόσφερες!
Πόσο το αγάπησα αυτό το "Βήτα" !

Δεν θα ξανακούσω τις, με τόση διάκριση, νουθεσίες σου:
"Ξέχασες την ζακέτα σου σπίτι κι έμειναν ακάλυπτα τα χέρια σου"....
Το αστείρευτο κι εκλεπτισμένο χιούμορ σου!

Δεν θα ακούς τις...σιωπές μου!Δεν θα σε ξαναδώ να..χαμηλώνεις τα γυαλιά, να με κοιτάξεις βαθιά και διαπεραστικά με το γαλάζιο σου βλέμμα, χωρίς να...μιλάς.
Για να με "διαβάσεις" όταν διστάζω ή υπεκφεύγω...στην εξομολόγηση.
Και έτσι να μου "ανοίγεις" την ψυχή! Να με βοηθάς να...με δω!
Και να λύνεται η γλώσσα μου!

Και 'κείνες τις λίγες φορές, μα συγλονιστικές, που ακουμπούσες τα "χαριτωμένα" χέρια σου στο κεφάλι μου και προσευχόσουν χωρίς να μιλάς...για πέντε, για δέκα λεπτά.
Δυνατή, εκκωφαντική...σιωπή!
Ιερές στιγμές! Ανεπανάληπτες !

Δεν θα σου λέω τους πόνους και τις...πληγές μου και θα κλαις ΕΣΥ για μένα...
Ήξερες πως δεν μπορούν τα μάτια μου να κλάψουν και με πνίγουν τα δάκρυα...
Δεν θα σου εξομολογούμαι και θα κλαις ΕΣΥ για μένα!

"Έβλεπες" τις πολλές ανάγκες, τα βάσανα και τους φόβους μου, πίσω από το... χαμόγελό μου!
Και τις...πολλές αδυναμίες και τα πάθη μου! Κι αγωνιζόσουν...!!!
"Θα βομβαρδίσουμε το Άγιο Θυσιαστήριο" μου έλεγες, σε κάθε σοβαρό πρόβλημά μου!

Όπως το...βομβάρδισες τότε που η μητέρα μου είχε καθολικό καρκίνο τελευταίου σταδίου και πέθαινε. Για 20 ώρες η μεγάλη πίεσή της στο ...4 ! Οι γιατροί δεν έδιναν ούτε 1 στο 1.000.000 πιθανότητες να ζήσει.
Και συ εκείνες τις τραγικές στιγμές με διαβεβαίωνες, υψώνοντας την Καινή Διαθήκη
"Ας τους γιατρούς να λένε...
Ο Κύριος είπε πως η κ.. Σοφία
θα ζήσει" Και έζησε !!!
Και πέρασαν 22 χρόνια και χαίρει άκρας υγείας!

Συγνώμη, παππούλη μου, για τα τόσα...βάρη ΜΟΥ, που σήκωσες αγόγγυστα στην ψυχή σου.
Συγνώμη κι ένα τεράστιο
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" για ΟΛΑ, μα κυρίως γιατί με επανέφερες στο δρόμο Του !!!

Δοξάζω τον Θεό που σε γνώρισα.
Που έγινα "παιδί σου" για 22 χρόνια!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, παππούλη μου!

Καλό Παράδεισο
πατέρα Παναγιώτη Καραγιάννη.

Και να πρεσβεύεις για μας.
Καλή αντάμωση!

Η Βήτα (Β') σου.

Βαρβάρα...Βήτα Ορφανίδου.