Στον τάφο του Αποστόλου Πέτρου

Πρωί, στην πλατεία του Αγ. Πέτρου, καθ΄οδόν για να επισκεφθούμε τη Νεκρόπολη που βρίσκεται κάτω από την Βασιλική. Όπως κοιτά κανείς την πλατεία του Αγίου Πέτρου, καμιά κατοσταριά μέτρα αριστερά, σχεδόν απέναντι από το Κολέγιο των Γερμανών, βρίσκεται μια πόρτα, πίσω από την οποία αρκετά σκαλιά οδηγούν στον υπόγειο χώρο, ο οποίος οδηγεί σε βάθος πάνω από τριάντα μέτρα κάτω από τη γη.

Εκεί υπάρχει μια κατακόμβη, ένα υπόγειο κοιμητήριο, όχι μεγάλων διαστάσεων που αν το βαδίσει κανείς ευθεία φθάνει στον τάφο του Αποστόλου Πέτρου. Όταν σταυρώθηκε ο Πέτρος, τον θάψανε σ' αυτό το άσημο νεκροταφείο, στους πρόποδες του λόφου του Βατικανού, κοντά σε μιαν αρένα που είχε χτίσει ο Νέρωνας. Κάτω και στην αρχή της πορείας μας, η κατακόμβη έμοιαζε σαν όλες τις άλλες.

Η υγρασία κι η απουσία φωτός σηματοδοτούσαν τον τόπο. Η ξεναγός, συνηθισμένη σε αντίστοιχες επισκέψεις, μιλούσε ακούραστα για την ιστορία του τόπου, για το πως δομήθηκε ο ναός πάνω στον τάφο του Αποστόλου, για τους τάφους που θεμελιώθηκαν γύρω απ' τον τόπο όπου ετάφη ο Απόστολος. Εμείς είχαμε μιαν αγωνία, καθώς δεν είχαμε ξαναβρεθεί εκεί οπότε δεν είχαμε καμιάν εξοικείωση με τον τόπο.

Όλο αυτό ήταν κάτι καινούργιο, μολονότι είχαμε επισκεφθεί αρκετές κατακόμβες. Εκεί συνέβαινε κάτι το ανυπέρβλητο. Φτάσαμε στον τάφο του Αποστόλου Πέτρου. Κι ενόσω η ξεναγός μιλούσε, κάποια στιγμή κατάλαβε ότι κανένας δεν την άκουγε. Όσοι ήσανε Ρωμαιοκαθολικοί είχαν βγάλει ένα ροζάριο από την τσέπη, οι Ορθόδοξοι αντίστοιχα ένα κομποσκοίνι κι όλοι, μα όλοι, έκαναν προσευχή. Σα να το απαιτούσε ο τόπος. Εκεί, από κάτω, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα διαφορετικά από τον οποιονδήποτε τόπο είχαμε επισκεφθεί. Σα να σε τυλίγει το πνεύμα του Αποστόλου, η απτή μαρτυρία του Πνεύματος μες την ανθρώπινη ιστορία ότι τα μέρη εκείνα είναι αποστολοβάδιστα.

Όταν καμιά φορά στη ζωή σκέφτεσαι ότι κουράζεσαι για κάποια πράγματα, ότι πονάς, ότι πασχίζεις, έρχονται αυτές οι αναμνήσεις για να "σε βάλουν στη θέση σου", να μη ξεχάσεις αυτά που ο Θεός σε χαρίτωσε να ζήσεις. Κι αν καμιά φορά λιγοψυχείς, τότε σκέφτεσαι την ιστορία αυτή της πρώτης εκκλησίας που λέει για τον Πέτρο ότι κάποια στιγμή θέλησε ν' αφήσει τη Ρώμη, ότι φοβήθηκε το μαρτύριο, και πήρε την Άππια οδό που σε βγάζει απ' την πόλη ακόμη και σήμερα, για να γυρίσει στο σπίτι του. Τότε, είδε τον Χριστό. Ο Πέτρος σάστισε και είπε "Κύριε, πού πας"; Αυτός απάντησε "πάω στη Ρώμη να σταυρωθώ αντί για 'σενα". Και τότε ο Πέτρος άλλαξε γνώμη, φωτίστηκε, γύρισε πίσω και σταυρώθηκε για να 'ναι άλλη μια μαρτυρία για 'μας ότι δεν είμαστε μόνοι.

Μέρα που 'ναι σήμερα, μεγάλη και φωτεινή.

Πηγή: Μητρόπολη Ν  Ιωνίας