Σὲ μιὰ πλαγιὰ τῶν χιονισμένων Ἄλπεων τῆς Ἑλβετίας
εὑρίσκεται τὸ ὀνομαστὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Βερνάρδου, μὲ τοὺς περιφήμους
σκύλους του, χάρις στοὺς ὁποίους ἑκατοντάδες ἀνθρώπων σώθηκαν ἀπὸ τὸ θάνατο.
Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ξεχωριστὴ θέσι
κατεῖχεν ὁ Ντάμπυ. Μιὰ μέρα εἶχε πάλι βγῆ
σὲ ἀναζήτησι περιπλανωμένων καὶ θαμμένων στὸ χιόνι ἀνθρώπων. Μόλις εἶχε κοπάσει ἡ χιονοθύελλα. Στὸ λαιμὸ του ἔχει κραμασμένο τὸ βαρελάκι τοῦ
ποτοῦ. Μέχρι τώρα ἔχει σώσει 40 ἀνθρώπους.
Αἴφνης κάτι μυρίζεται. Τὰ πόδια του σὰν
μηχανὴ γρήγορα παραμερίζουνν τὸ χιόνι. Ὁ
ἄνθρωπος δὲν ἄργησε νὰ φανῇ.
Ὁ Ντάμπυ ἄρχισε νὰ τὸν γλείφῃ στὰ χέρια καὶ στὸ
πρόσωπο, γιὰ νὰ τὸν φέρῃ στὶς αἰσθήσεις του.
Πράγματι ὁ παγωμένος ἄνθρωπος ἄρχισε νὰ δείχνῃ σημεῖα ζωῆς.
Σὲ μιὰ στιγμὴ ἄνοιξε τὰ μάτια
του. Ὅταν ὅμως ἀντίκρυσε τὸν μεγαλόσωμο Ντάμπυ, τὸν ἐξέλαβε γιὰ θηρίο τοῦ
δάσους. Σιγά-σιγά τράβηξε ἀπ’ τὴ μέση
του τὸ μαχαῖρι καὶ τὸ ἐβύθισε στὴν καρδιὰ τοῦ σκύλου. Ἕνα οὔρλιασμα ἀκούστηκε
καὶ ὁ Ντάμπυ ἦταν νεκρός... Τὸν εἶχε σκοτώσει τὸ χέρι τοῦ εὐεργετηθέντος....
Ἀδελφέ,
Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἔσωσεν ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ ἐκεῖνος
τοῦ ἐβύθισε τὰ καρφιά καὶ τὴ λόγχη τῆς ἀχαριστίας στὸ Σταυρό...
Ἡμεῖς ὄχι, ἄς μὴ κρατοῦμε καρφὶ ἀχαριστίας,
γιὰ τὸν Σωτῆρα μας. Ἄς εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη μας ἀπέραντη, αἰωνία, ὁλόθερμη...
Ἡμεῖς ὄχι καρφί ἀχαριστίας! ...
Μητροπολίτης Νικαίας Γεώργιος
Παυλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου