ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΓΡΑΠΤΑ ΑΞΙΩΣΕΩΝ … «ΟΡΦΑΝΑ» - Αθανάσιος Κοτταδάκης

ΟΡΘΟΔΟΞΑ  ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ  ΓΡΑΠΤΑ  ΑΞΙΩΣΕΩΝ … «ΟΡΦΑΝΑ»

Αθανάσιος  Κοτταδάκης

Α.    Περιδιαβάζοντας «Αναστάσιο» παρατήρησα ότι, το θεολογικό γραπτό αξιώσεων : «Η Οικουμενικότητα της Διδασκαλίας των Τριών Ιεραρχών», του Καθηγητή της Δογματικής

στη Θεολογική Αθηνών Επισκόπου Κύριλλου Κατερέλου» είχε μείνει  … «ορφανό» από ιεροεξεταστικό σωρείτη αχταρμά «ορθόδοξης» ανωνυμίας. Και, στην ανάρτηση: «Εκκλησία-Ορθοδοξία. Η ανοιχτή στην οικουμένη, και η αυτό-περιχαρακωμένη», ανθολόγησα μερικά βασικά σημεία του, όπου εκτίθεται η ρητή θέση και η ξεκάθαρη επιλογή των Τριών κορυφαίων Πατέρων και Οικουμενικών Διδασκάλων της Εκκλησίας στην οικουμενικότητα αυτής ! «Αυτό το ιερό καταπίστευμα, την ιερά παρακαταθήκη των Τριών Ιεραρχών, ως γράφει, που σηματοδοτεί τη δυναμική διαχρονική παρουσία της χριστιανικής Αλήθειας στον κόσμο» !!

       «Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις», άρχισαν να πέφτουν σχόλια, γράφε, «δηλώσεις»

ανώνυμων «ορθόδοξων» σταυραετών, στρατευμένων στον «πόλεμο» εναντίον της … «παν-αίρεσης του οικουμενισμού».

«Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα»! Κάποιος, μάλιστα, υπογραφόμενος εμφαντικώς «διαβασμένος ορθόδοξος», μου παρέθετε την περί «παν-αίρεσης του οικουμενισμού» ευλαβή θέση του μακαριστού Αρχιμ. Σπυρίδωνα Μπιλάλη-οποία σύμπτωση, γιατί ως φοιτητής της Θεολογίας, εργαζόμενος στο Τυπογραφείο της «Ζωής», τον είχα Πνευματικό.

      Παρέβλεψε, βέβαια, ότι είχα κάνει παραπλήσια αναφορά «στην αντίστοιχη θέση

επιφανών κληρικών-ευνόητο ως ο π. Σπ. Μπ. -και συγχρόνων Αγίων»- υπονοώντας Παϊσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο, και δη και Ιουστίνο Πόποβιτς- τυπικά ανώτερων αυτού, αλλά το αφήνω αυτό, και ερωτώ:  Στη συγκεκριμένη περίπτωση τι επιζητούν, τι ακριβώς θέλουν να πουν; Μήπως ότι, ο Θεοφιλέστατος Καθηγητής δεν ξέρει τι λέει, και ξέρουν αυτοί; Μήπως ότι, οι ευλαβείς προσωπικές γνώμες επιφανών κληρικών και των ανωτέρω συγχρόνων αγίων είναι υπέρτερες-ανώτερες από τη ρητή θέση και την ξεκάθαρη επιλογή της οικουμενικότητας Εκκλησίας-Ορθοδοξίας από μέρους «των Τριών μεγίστων φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος»; Ή μήπως φτάνουν στην αποκοτιά -«άπαγε της βλασφημίας»- να στιγματίσουν και τους Τρεις Ιεράρχες ως ακόλουθους της … «παν-αίρεσης του οικουμενισμού»,  ως  … «οικουμενιστές» !!

Β.    Περιδιαβάζοντας εκ νέου «Αναστάσιο», έπεσα σε έτερο θεολογικό γραπτό αξιώσεων … «ορφανό» από ιεροεξεταστικό σωρείτη αχταρμά «ορθόδοξης» ανωνυμίας: «Η Εκκλησία ως κοινότητα», του μακαριστού Πρωτοπρεσβύτερου Ιωάννη Μέγεντορφ, Καθηγητή, και όχι μόνο, στα Ρωσικά Θεολογικά Ινστιτούτα Παρισιού και Ν. Υόρκης, και στο Πανεπιστήμιο Σορβόννης, Παρίσι. Αναρτήθηκε στις 7.3.19, έκανε τον κύκλο του και αποσύρθηκε … «ορφανό» στις 11.3.19.

       Ανθολογώ, λοιπόν, πάλι, ή φιλοκαλώ ενδεικτικά μερικά σημεία και από αυτό το αξιώσεων θεολογικό γραπτό, θα έλεγα, βαρυσήμαντα :

      «Ο Χριστιανισμός είναι ουσιαστικά μια «κλήση» … Η κλήση αυτή απευθύνεται σε πρόσωπα, και ο αγιασμός που χορηγεί ο Θεός στην Εκκλησία είναι αγιασμός προσώπων … Τα μεγαλύτερα και θλιβερότερα δράματα της χριστιανικής ιστορίας οφείλονται σε συγχύσεις και παρεξηγήσεις που επικράτησαν … στην εποχή του Μεσαίωνα, όταν η Εκκλησία θέλησε να εκχριστιανίσει και να εξαγιάσει την ανθρώπινη κοινωνία προτού να εκχριστιανίσει και εξαγιάσει όλα τα μέλη της» !! Ξαναγράφω την υπογράμμιση. «Προτού να εκχριστιανίσει και εξαγιάσει όλα τα μέλη της» !!

«…  Οι χριστιανοί οφείλουν να μην αδιαφορούν για τον κόσμο και την πορεία του. Το αντίθετο μάλιστα … Η ζωή του ανθρώπου στον παρόντα κόσμο είναι και θα παραμείνει μέχρι την Δεύτερη Έλευση του Σωτήρος Χριστού ένα απέραντο πεδίο δράσης για τους χριστιανούς … Για να χρησιμοποιήσουμε μία αγιογραφική εικόνα-η ζωή του ανθρώπου στον παρόντα κόσμο- είναι και θα παραμείνει το φύραμα μέσα στο οποίο οι χριστιανοί πρέπει να είναι η ζύμη και το άλας …  Όλη η Ορθόδοξη Παράδοση του Χριστιανισμού είναι σύμφωνη ότι το έργο αυτό δεν συνίσταται σε μία προσπάθεια εξαγιασμού αφηρημένων και απρόσωπων εννοιών, όπως π.χ. του κράτους, της κοινωνίας, του έθνους, του πολιτισμού, της τεχνικής, αλλά έγκειται στην προσπάθεια να οδηγηθούν στην Εκκλησία του Θεού υπαρκτά και συγκεκριμένα πρόσωπα … είτε αμέσως, μέσω της ιεραποστολής, του κηρύγματος του λόγου του Θεού, είτε εμμέσως μέσω του αγώνα, τον οποίο διεξάγουν κάθε στιγμή οι χριστιανοί μέσα στην κοινωνία, στο πλαίσιο του επαγγέλματος που ασκούν, στο περιβάλλον στο οποίο ζουν, για να ανοίξουν στους συνανθρώπους τους -στους «πλησίον» τους-  τον δρόμο της χάρης και της ζωής»!

      Οικουμενικό χρέος μαρτυρίας των χριστιανών στον κόσμο, ήτοι το οικουμενικό χρέος της Εκκλησίας εμφανέστατο !! «Αποχαιρέτα την, λοιπόν, την Αλεξάνδρεια που χάνεις», τα περί «παν-αίρεσης» κλπ. του … «οικουμενισμού» !

      Στα ακολουθούντα εκ βαθέων, του μακαριστού Πρωτοπρεσβύτερου Καθηγητή, παρακαλώ, ιδιαίτερη προσοχή. Προτείνω διάβασμα σε αργό ρυθμό και στοχαστικό.

    «Η κατάκτηση και η μεταμόρφωση του κόσμου, της οποίας είμαστε σήμερα μάρτυρες, δεν γίνεται από αφηρημένες έννοιες, ούτε καν από την επιστήμη και την τεχνική, αλλά γίνεται από τα συγκεκριμένα πρόσωπα … που χρησιμοποιούν την επιστήμη και την τεχνική. Από εμάς τους χριστιανούς εξαρτάται, αν οι συγκεκριμένοι και ζωντανοί αυτοί άνθρωποι θα κατακτήσουν και θα μεταμορφώσουν τελικά το σύμπαν στο όνομα του Θεού του ζώντος και αληθινού και σύμφωνα με τον αληθινό σκοπό του ανθρώπου ή αν θα το πράξουν στο όνομα ιδεών εμπνευσμένων από τη σοφία και τη σύνεση του κόσμου τούτου.

Για να οδηγηθούν, όμως, οι άνθρωποι στην Εκκλησία, πρέπει η Εκκλησία να παρουσιασθεί σε αυτούς με την πραγματική της μορφή και υπόσταση, πρέπει, δηλαδή, να παρουσιασθεί ως η κοινότητα η οποία είναι θεμελιωμένη πάνω στην Αγάπη και η οποία εμπνέεται από το Πνεύμα του Θεού … Η ευθύνη μας ως Ορθόδοξων στο σημείο αυτό είναι πολύ μεγάλη, γιατί όπως ακριβώς πιστεύουμε, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη που διατήρησε μέχρι σήμερα άθικτη την αρχή μιας εκκλησιαστικής υπόστασης και διάρθρωσης, η οποία απορρέει από τον μυστηριακό χαρακτήρα του εκκλησιαστικού σώματος …

… Αυθόρμητα τίθεται το ερώτημα : Πώς χρησιμοποιούμε την ιερή αυτή παρακαταθήκη;  Αρκεί να θέσει κανείς το ερώτημα αυτό, για να αντιληφθεί αμέσως το μέγεθος του σκανδάλου. Κομματιασμένοι σε πολυάριθμες εθνικές ομάδες, διαιρεμένοι σε αναρίθμητες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες, καλλιεργώντας περίεργους μεσσιανισμούς και άτοπους φυλετισμούς … διαψεύδουμε καθημερινά τις ελπίδες, τις οποίες πολλοί εκ των μη Ορθόδοξων αδελφών μας εναποθέτουν σε μας.

      Και, όμως, αν κατορθώναμε να υπερνικήσουμε τις αντιζηλίες και τις αντιθέσεις μας … αν αγωνιζόμασταν ειλικρινά παντού όπου βρισκόμασταν … να φανερώνουμε την αληθινή φύση της εν Χριστώ ένωσης και κοινωνίας … αν εφαρμόζαμε παντού και πάντοτε τις αρχές τις οποίες θεωρητικά υποστηρίζουμε και για τις οποίες συχνά περηφανευόμαστε και καυχόμαστε, τότε θα ανακαλύπταμε ασφαλώς ότι οι ιστορικές δοκιμασίες, τις οποίες γνώρισε η Ορθόδοξη Ανατολή και τις οποίες καθημερινά επικαλούμαστε για να δικαιολογήσουμε την σημερινή κατάστασή μας και την σημερινή μας αδυναμία, δεν θα ήταν παρά μία θαυμαστή προετοιμασία της Ορθοδοξίας από την Θεία Πρόνοια για το μέγα έργο που έχει να επιτελέσει στην εποχή μας».

           Υποθέτω και πάλι βάσιμα ότι πάρα-πάρα πολλοί χριστιανοί ορθόδοξοι καταλαβαίνουν πολύ καλά, γιατί μένουν από ιεροεξεταστικό σωρείτη αχταρμά «ορθόδοξης» ανωνυμίας τέτοια γραπτά … «ορφανά» ! Γιατί αυτή «η σιγή ιχθύος»! Στην προηγούμενη ανάρτηση έγραψα. «Αυτά είναι τα όριά τους, τα φτερά τους αυτά ! Τόσο ξέρουν, τόσο καταλαβαίνουν». Τώρα θα προσθέσω, «μάλλον δεν τα διαβάζουν»! Μόνο σπεύδουν να καταθέσουν «Δήλωση» ως στρατευμένοι πολέμιοι της … «παν-αίρεσης του οικουμενισμού»! Ήγουν, σκιάχτρου δονκιχωτικού!

Υ.Γ.  Στο συνοδευτικό σημείωμα της ανάρτησης : «Η εκκλησία ως κοινότητα», αναφέρεται ότι, «πρόκειται για εισήγηση του μακαριστού Πρωτοπρεσβύτερου Καθηγητή … στο

Θεολογικό Συνέδριο «Έφεσος», που συνήλθε το θέρος του 1961 στην Αγία Παρασκευή Αττικής-Αδελφότης Θεολόγων «η Ζωή» …». Είκοσι και έξι Μαϊων τότε, παρών και σε αυτό,

και στο επόμενο(;) ως εισηγητής με θέμα: «Θεολογία και Πνευματική ζωή», έχω να προσθέσω τα εξής. Τα Θεολογικά Συνέδρια «Έφεσος» ήταν κατά κύριο λόγο έμπνευση, πρωτοβουλία, και επίτευγμα του αιωνόβιου νυν και πολύ Αρχιμανδρίτη Ηλία Μαστρογιαννόπουλου, Προϊστάμενου τότε της «Ζωής», και των Διακόνων άμεσων συνεργατών αυτού, Δημητρίου Τρακατέλλη, και Αναστασίου Γιαννουλάτου, απάντων αριστούχων της Θεολογίας. Κυρίως ότι, είναι ενδεικτικά του νέου πνεύματος και ρεύματος που εγκαινιαζόταν αμέσως μετά το τραγικό γεγονός της διάσπασης και του χωρισμού-1960-από την Αδελφότητα Θεολόγων «η Ζωή», και όσων μετέχοντες συνέχιζαν ως συνεργάτες του έργου της. Τουτέστιν, της θεμελίωσης και απαρχής αυτού που ονομάστηκε κατόπιν «Στην Ορθοδοξία Στροφή».

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος  Κοτταδάκης