Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ... φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν».

ΠΟΛΥΣ λόγος στὶς ἡμέρες μας γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ εἰρήνη πουθενά. Ἀκριβῶς γιατὶ οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν τὴν εἰρήνη ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει, μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Λησμονοῦν πὼς ἡ εἰρήνη γιὰ νὰ σταθεῖ χρειάζεται μερικὲς βασικὲς προϋποθέσεις. Ἂς τὶς ἐπισημάνουμε:

Εἰρήνη χωρὶς ἀλήθεια;

Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει εἰρήνη χωρὶς ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια θὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ὑποκρισία, τὴν καχυποψία, τὴν ὑστεροβουλία, τὴν κρυψίνοια. Ὁ λόγος της εἶναι «ναὶ ναί, οὒ οὔ». Οἱ λέξεις δὲν εἶναι παγίδες οὔτε ἀπατηλὰ μέσα ἀποπροσανατολισμοῦ. Πάνω στὸ καθαρὸ ἔδαφός της μπορεῖ νὰ βλαστήσει καὶ καρποφορήσει ἡ εἰρήνη. Διαφορετικὰ θὰ πνιγεῖ στὰ σαπρόφυτα τῆς ὑποκρισίας, τῆς ἀκάθαρτης διπλωματίας.

Δυστυχῶς τὸ ψέμα καὶ ἡ ἀπάτη ποὺ κυριαρχοῦν συνήθως ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς καὶ ρυθμίζουν τὶς διαπραγματεύσεις, τοξινώνουν τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, τορπιλίζουν τὶς καλὲς διαθέσεις καὶ ὑπονομεύουν τὸ ἔδαφος γιὰ μιὰ εἰλικρινῆ προσέγγιση. Τὸ ψέμα τροφοδοτεῖ τὴν δυσπιστία καὶ μὲ τὴν δυσπιστία δὲν ὑπάρχει πλησίασμα καὶ συνεννόηση. Κοιτάζει πῶς ὁ ἕνας θὰ ἐξαπατήσει τὸν ἄλλο καὶ πῶς ὁ ἄλλος θὰ ἀμυνθεῖ ἀπὸ τὸν πρῶτο. Χρειάζεται ἐμπιστοσύνη, γιὰ νὰ προχωρήσει ὁ διάλογος. Ὁ λόγος νὰ εἶναι καθαρὸς καὶ νὰ ἔχει τὶς προϋποθέσεις ὅτι θὰ τηρηθεῖ.

Εἰρήνη χωρὶς δικαιοσύνη;

Δὲν ὑπάρχει εἰρήνη χωρὶς δικαιοσύνη. Ὁπωσδήποτε ἡ εἰρήνη δὲν εἶναι ἡ ἁπλὴ ἀπουσία τοῦ πολέμου οὔτε ἡ ἑδραίωση ἰσορροπίας ἀνάμεσα σὲ ἀντιμαχόμενες δυνάμεις. Εἶναι, ὅπως τὴν χαρακτηρίζει ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ἔργο δικαιοσύνης. «Ἔσται τὰ ἔργα τῆς δικαιοσύνης εἰρήνη» (λβ΄ 7). Κατορθώνεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μακάρισε ὁ Κύριος: «τοὺς πεινῶντας καὶ διψῶντας τὴν δικαιοσύνην» (Ματθ. ε΄ 6).

Βασική, λοιπόν, προϋπόθεση τῆς εἰρήνης εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Ἂν ἡ εἰρήνη δὲν στηρίζεται στὴν δικαιοσύνη πέφτει. Εἶναι ἀδύνατο νὰ συνυπάρξει ἡ εἰρήνη μὲ τὴν ἀδικία. Ὅπως ποθεῖ τὴν εἰρήνη ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἔτσι ποθεῖ καὶ τὴν δικαιοσύνη. Ἡ ἀδικία πληγώνει βαθιὰ καὶ συχνὰ ἀθεράπευτα τὴν ψυχή. Φυγαδεύει ἀπὸ τὴν καρδιὰ τὴν εἰρήνη. Προσφέρει τὸ γόνιμο ἔδαφος, γιὰ νὰ ἀναπτυχθοῦν ἐπαναστατικά, ἀλλὰ καὶ ἀναρχικὰ κινήματα.

Πῶς ἕνας ἀδικημένος καὶ καταπιεσμένος μπορεῖ νὰ ζεῖ εἰρηνικά; Καὶ ἡ δικαιοσύνη δὲν περιορίζεται μόνο στὴ δίκαιη κατανομὴ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Περισσότερο ἀπαιτεῖ τὸν σεβασμὸ τῆς προσωπικότητας, χωρὶς στενόψυχες διακρίσεις. Ἡ ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνης ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν πραγματικὴ εἰρήνη, τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ εἰρήνη φρουρεῖ πρῶτα τὶς καρδιὲς καὶ ὕστερα τὰ σύνορα τῶν λαῶν.

Εἰρήνη χωρὶς ἀγάπη;

Δὲν ὑπάρχει εἰρήνη χωρὶς ἀγάπη. Χωρὶς τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἀγάπης ἡ εἰρήνη εἶναι οὐτοπία, ἀνύπαρκτη. Τὴν ἀναφέρουμε τρίτη, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ποῦμε πρώτη. Ἡ εἰρήνη βέβαια προϋποθέτει τὴ δικαιοσύνη. Εἶναι ὅμως κατεξοχὴν καρπὸς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη πάει πολὺ μακριά. Ξεπερνάει τὴν ἁπλὴ δικαιοσύνη. Δὲν περιορίζεται νὰ μὴν ἀδικήσει. Προχωρεῖ στὸ νὰ εὐεργετήσει. Ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη φθάνει στὴν ἀδελφοσύνη.

Χρειάζεται νὰ πᾶμε στὶς ματωμένες ἑστίες τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων; Δίπλα μας. Μέσα μας ζοῦμε καθημερινὰ τὴ θλιβερὴ πραγματικότητα. Πόσες φορὲς τὸ σπίτι μας, ἡ οἰκογένειά μας, ἡ ἐργασία μας, γίνονται πεδίο συγκρούσεων καὶ μάχης! Γιατί; Ἂν κοιτάξουμε βαθύτερα θὰ δοῦμε τὴν ἀπουσία τῆς ἀγάπης, τῆς ἀνοχῆς, τῆς ἀλληλοκατανοήσεως. Ὁ ἐγωισμὸς φυγαδεύει τὴν ἀγάπη καὶ ἔρχονται οἱ συγκρούσεις.

***

Θέλουμε νὰ εἰρηνεύσουν οἱ ἄνθρωποι; Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ τοὺς ὁδηγήσουμε κοντὰ στὸν Σταυρό. Κάτω ἀπὸ τὴν σκιά του μποροῦν νὰ λυθοῦν ὅλα τὰ ἀκανθώδη προβλήματα, ποὺ χωρίζουν τοὺς ἀνθρώπους. Ἐκεῖ ἡ ἀπέραντη ἀγάπη συνάντησε τὸ πιὸ μεγάλο μίσος καὶ τὸ νίκησε. Ὁ σταυρωμένος Κύριος «ἥπλωσε τὰς παλάμας καὶ ἥνωσε τὰ τὸ πρὶν διεστῶτα».

Περιοδικό «ΖΩΗ»