Από το Σάββατο του Λαζάρου αρχίζει μια νέα περίοδος μετά την Τεσσαρακοστή, και μπαίνουμε πλέον στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του.
Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός.
Γιατί αλήθεια ο Κύριος δακρύζει βλέποντας το νεκρό Λάζαρο, αφού γνωρίζει ότι σε λίγα λεπτά ο ίδιος θα του δώσει ζωή;
Αυτός, λοιπόν, που δακρύζει δεν είναι μόνο Άνθρωπος αλλά και Θεός, και Αυτός που καλεί το Λάζαρο να βγει από τον τάφο δεν είναι μόνο Θεός αλλά και Άνθρωπος ταυτόχρονα.
Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια Θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.
Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού».
Είναι πολύ σημαντικό ότι μια από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, γίνεται ο οδηγός στην πορεία μας. Ξέρουμε ότι το Σάββατο βασικά είναι αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους.
Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό!
Με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει».
Είναι πολύ σημαντικό ότι μια από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, γίνεται ο οδηγός στην πορεία μας. Ξέρουμε ότι το Σάββατο βασικά είναι αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους.
Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό!
Με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει».
Ακριβώς από δω αρχίζει η αποφασιστική μονομαχία ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο και μας προσφέρει το κλειδί για μια πλήρη κατανόηση του λειτουργικού μυστηρίου του Πάσχα.
Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα».
Ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού Χριστού, είναι η προσωποποίηση όλου του ανθρωπίνου γένους και φυσικά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός.
Γιατί αλήθεια ο Κύριος δακρύζει βλέποντας το νεκρό Λάζαρο, αφού γνωρίζει ότι σε λίγα λεπτά ο ίδιος θα του δώσει ζωή;
Αυτός, λοιπόν, που δακρύζει δεν είναι μόνο Άνθρωπος αλλά και Θεός, και Αυτός που καλεί το Λάζαρο να βγει από τον τάφο δεν είναι μόνο Θεός αλλά και Άνθρωπος ταυτόχρονα.
Επομένως αυτά τα δάκρυα είναι Θεία δάκρυα.
Ο Ιησούς κλαίει γιατί βλέπει το θρίαμβο του θανάτου και της καταστροφής στον κόσμο το δημιουργημένο από τον Θεό.
Ο Ιησούς κλαίει γιατί βλέπει το θρίαμβο του θανάτου και της καταστροφής στον κόσμο το δημιουργημένο από τον Θεό.
Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε: αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή.
Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια Θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.
Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή.
Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή…
Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή.
Αυτό είναι το νόημα των Θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..»
Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης. Χαρακτηριστικό της μετέπειτα ζωής του Λαζάρου σύμφωνα με την παράδοσή μας είναι ότι, δεν γέλασε ποτέ, παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση:
Το ένα χώμα κλέβει το άλλο..........
'Ετσι λοιπόν στον ενοριακό ιερό ναό της Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης του Καμαριού Σαντορίνης, έγινε ο εορτασμός του Λαζάρου όπου βρίσκεται η εικόνα του Αγίου, από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Π. Ματθαίο Μπαρούση και του Ιεροδιακόνου Π. Χαράλαμπο Σαλίβερο. Στη συνέχεια όμως μπορείτε να δείτε ανάλογες εικόνες από τον εορτασμό του Λαζάρου, μέσα από το αρχείο της ιστοσελίδας μας.
Δείτε το βίντεοΗ Αγάπη δημιουργεί Ζωή…
Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή.
Αυτό είναι το νόημα των Θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..»
Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης. Χαρακτηριστικό της μετέπειτα ζωής του Λαζάρου σύμφωνα με την παράδοσή μας είναι ότι, δεν γέλασε ποτέ, παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση:
Το ένα χώμα κλέβει το άλλο..........
Κλικ εδώ για να δείτε περισσότερους εορτασμούς από την ευρύτερη περιοχή του Καμαριού της Σαντορίνης
Πηγή: Αρμενιστής
Πηγή: Γιάννης Αργυρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου