Η «Βασιλική ιερωσύνη» της Εκκλησίας και η «αρχοντιά» του Γένους

 Η «Βασιλική ιερωσύνη» της Εκκλησίας

και η «αρχοντιά» του Γένους

Σε πολλούς κύκλους, εκκλησιαστικούς και μη, συζητιέται συχνά  ποια είναι η ταυτότητα του ποιμένα και ποιος είναι ο ρόλος του στην θεραπευτική διαδικασία. Είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει διαχρονικά, ιδιαιτέρα τις δυτικές κοινωνίες, καθώς αυτές έχουν υποστεί αρκετές αλλαγές λόγω μιας βαθύτατης εκκοσμίκευσης.

Αυτό που πολλές φορές αλησμονείται είναι ότι  η ταυτότητα του ποιμένα συνδέεται άμεσα με το ήθος του. Ο Άγ. Παύλος διευκρινίζει αυτό στην επιστολή του προς τον Τίτο, όπου περιγράφει τα χαρίσματα (τον χαρακτήρα) που πρέπει να έχει ένας επίσκοπος:

 «Ο επίσκοπος, ως διαχειριστής του Θεού, πρέπει να είναι αδιάβλητος να μην είναι υπεροπτικός, ευέξαπτος, μέθυσος, φιλόνι­κος, και να μην επιδιώκει αθέμιτα κέρδη. Αντίθετα, πρέπει να είναι φιλόξενος, ν’ αγαπάει το καλό, να είναι συνετός, δίκαιος, ευσεβής, να κυριαρχεί στον εαυτό του· να είναι προσηλωμένος στο κήρυγμα που συμφωνεί με τη διδαχή που μας παραδόθηκε, και συνεπώς είναι α­ξιόπιστο· έτσι θα μπορεί και να καθοδηγεί σύμφωνα με τη σωστή δι­δασκαλία και να ελέγχει όσους είναι αντίθετοι σ’ αυτήν.» (Τίτον 1,7-9)

Ο δε Μέγας Αρχιερεύς είναι ένας και μοναδικός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Η Αρχιεροσύνη του είναι σταυρική.  Μοναδική είναι η Βασιλική ιερωσύνη της Εκκλησίας του και ως τέτοια διαπερνά όλα τα μέλη.  Όλοι οι πιστοί, κλήρος και λαός, έχουν μια ποιμαντική σταυρική ευθύνη «να διακηρύξουν τα μεγαλεία εκείνου που [τους] οδήγησε απ’ το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Α΄ Πετρ. 2,9).  Το κάθε μέλος είναι προικισμένο με ιδιαίτερα χαρίσματα, που είναι δώρα του Αγ. Πνεύματος, και έχει την αποστολή να διακονήσει το Σώμα του Χριστού και να συμβάλει στο σωτηριολογικό έργο της Εκκλησίας υπέρ της ανθρωπότητας (Α ' Κορ. 12,4-17). Κάθε μέλος της Εκκλησίας έχει το δικό του διακόνημα, το χάρισμά του, το ειδικό λειτούργημά του. Έτσι λοιπόν, όσοι διακονούν το Σώμα του Χριστού οφείλουν συνειδητά να καλλιεργήσουν το βασιλικό τους ιεράτευμα, τα πνευματικά τους χαρίσματα, παρόμοια με αυτά του επισκόπου.

Η «αρχοντιά» που χαρακτηρίζει το Γένος μας εδώ και αιώνες είναι θεμελιωμένη σε αυτό το βασιλικό ιεράτευμα και σε μια συνολική ποιμαντική ευθύνη απέναντι στην ανθρωπότητα. Στις μέρες μας, φαίνεται ότι αυτή η «αρχοντιά» αρχίζει και εκλείπει διότι μάλλον δεν καλλιεργούμε συνειδητά το βασιλικό ιεράτευμα, τα πνευματικά χαρίσματα που περιγράφει ο Απ. Παύλος στην επιστολή του προς τον Τίτο. Συνάμα, έχουμε αδιαφορήσει για την συνολική ποιμαντική ευθύνη που μας έχει δοθεί. Ένδειξη αυτής της αδιαφορίας είναι ότι υπάρχουν ελάχιστες κοινότητες προσώπων στον σημερινό κόσμο που λειτουργούν εκκλησιαστικά και όχι τυπολατρικά.

Το σίγουρο είναι: αυτός που δεν καλλιεργεί τα πνευματικά του χαρίσματα, την ιερατική του αρχοντιά, δεν μπορεί να υπάρχει ως θετικό ενεργός μέτοχος της θεραπευτικής διαδικασίας της Εκκλησίας.  Χωρίς μια τέτοια «αρχοντιά», που συνεπάγεται και μια συνολική σταυρική  κοινοτική ευθύνη, δεν μπορεί και να υπάρχει μια γνήσια και ολοκληρωμένη εκκλησιαστική ταυτότητα που θα στηρίξει ποιμαντικά το Γένος, ώστε να μην αλλοιωθεί και εξαφανιστεί.  

+ΣΚ

Πηγή