Ο πλούτος ως πρόκληση ζωής - π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ Λουκά 

(Λ. κ. 13, 10-17)

Πλούσιου νέου

Ο πλούτος ως πρόκληση ζωής

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση του πλούσιου νέου μας βάζει μπροστά σε μια βασική πρόκληση της ζωής. Ο λόγος του Χριστού είναι ένας λόγος ανατρεπτικός, γι’ αυτό και ακούγεται σκληρός. Γιατί ζητά την υπέρβαση μιας ισχυρής κοσμικής εξάρτησης, όπως είναι ο πλούτος . “Πάντα όσα έχεις πώλησον, διάδος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι”.

          Κοινός πόθος και σκοπός της πλειοψηφίας των ανθρώπων  είναι η επιδίωξη του πλούτου, γιατί πιστεύουν, ότι αυτός είναι το θεμέλιο της ευημερίας και της προόδου. Αν και αυτό είναι σχετικό, εν τούτοις δεν μπορούμε να φαντασθούμε τη ζωή μας χωρίς χρήματα, αφού αυτό είναι μέσον που ικανοποιούμε βασικές ανθρώπινες ανάγκες.

          Όμως τα χρήματα και τα άλλα πράγματα της καθημερινής ζωής είναι κάτι το αμφιλεγόμενο. Έχει θετική αλλά κι αρνητική σημασία. Και αυτό εξαρτάται από το πως στεκόμαστε απέναντι του πλούτου. Έτσι για τον ένα το ίδιο πράγμα   μπορεί  να γίνει κατάρα, για τον άλλο πηγή αγιασμού. Για τον ένα αιτία σωτηρίας, για τον άλλο αφορμή καταστροφής.

          Τα χρήματα είναι αγαθό, όταν βελτιώνει την ζωή μας και μπορεί ν’ ανακουφίσει όσους έχουν ανάγκη. Μπορεί όμως να γίνει και ένα καταστροφικό πάθος, όταν προσκολληθούμε σ’ αυτά και τα ειδωλοποιήσουμε. Τότε το χρήμα γίνεται αυτοσκοπός της ζωής, ακόρεστη επιθυμία, η οποία μας καταδυναστεύει.

          Το γεγονός αυτό το επιβεβαιώνει η συμπεριφορά  του πλούσιου νέου. Το χρήμα τον κρατούσε δέσμιο στη γη παρά τις καλές του προθέσεις. Την κρίσιμη όμως στιγμή έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα  στον Θεό και στην εξάρτηση του από το χρήμα. Η απαίτηση του Χριστού ήταν απόλυτη. Ζητούσε κάτι παραπάνω απ’ ό, τι πρόβλεπε το τυπικόν καθήκον. Ήθελε την υπέρβαση και την τελειότητα, την αυταπάρνηση και την θυσία, για να δοκιμάσει την γνησιότητα της πίστης του.

          Ο νέος της σημερινής ευαγγελικής διήγησης δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το οχυρό του πλούτου του, και τότε συνειδητοποίησε πόσο δύσκολο είναι να δοθεί κανείς ολοκληρωτικά στον Θεό. Τότε οι αυταπάτες του κατέρρευσαν, καθώς αντιλήφθηκε, ότι η πίστη του ήταν επιφανειακή. Γιατί η πίστη που είχε δεν κάλυπτε το σύνολο της ζωής του. Το κέντρο της ύπαρξή του  και της ζωής του ήταν το “εγώ” του και όχι ο Θεός που νόμιζε ότι πίστευε.

          Αυτή η παθιασμένη επιθυμία για την απόκτηση και την κατοχή όλο και περισσότερων αγαθών δεν γνωρίζει σύνορα μεταξύ των θρησκευόμενων ή αδιάφορων ανθρώπων. Είναι πάθος, και όπως κάθε πάθος, αναφέρεται σε κάθε άνθρωπο, γιατί αποτελεί νοσηρό σύμπτωμα της πεσμένης αρρωστημένης ανθρώπινης φύσης μας. Και αυτή η στάση των ανθρώπων υποδηλώνει όχι         μόνο μεγάλο εγωισμό, αλλά και αισθήματα ανασφάλειας και αβεβαιότητας .

          Ο άνθρωπος νομίζει ότι το μέλλον είναι άγνωστο και η ύπαρξή του παροδική και εύθραυστη. Οπότε αφού έτσι έχουν τα πράγματα τα εγκόσμια αγαθά μοιάζουν να είναι τα μοναδικά στηρίγματα της ζωής  που προσφέρουν ασφάλεια και σιγουριά.

          Αυτό βέβαια είναι μια απατηλή αντίληψη και λαθεμένη πορεία της ζωής. Ο Χριστός λέει, ότι η εξάρτηση από τα υλικά αγαθά και τα χρήματα είναι παντοδύναμα  είδωλα που οδηγούν στην ειδωλολατρία, οπότε μας υποτάσσουν και τελικά μας υποδουλώνουν.

          Ο λόγος του Χριστού δεν κρίνει και δεν καταδικάζει κανέναν. Το ευαγγέλιο μας δείχνει την τελειότητα  που συνίσταται όχι στην περιφρόνηση, αλλά στην υπέρβαση των υλικών αγαθών. Αυτό μοιάζει να είναι ουτοπία και ανέφικτο. Τότε ακριβώς καλούμαστε να ταπεινωθούμε για να ζούμε ισορροπημένα και να δίνουμε στα πράγματα του κόσμου την αξία που έχουν. Να ανακαλύπτουμε την απόλυτη αξία της ζωής, που είναι ο Θεός, η πηγή της ζωής και κάθε αγαθού αλλά  και του συνανθρώπου που προέρχεται και καταλήγει σ’ Αυτόν.

          Πρωτοπρεσβύτερος Γερασιμάγγελος Στανίτσας