«… Ἡ ἀποστολική μας Ἐκκλησία
πρέπει νά ξαναβρεῖ τήν ἰδιότητα, πού ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῆς ταυτότητάς της. Νά
ξαναγίνει τό στόμα τῆς Ἀλήθειας. Ὁ φορέας τοῦ ἀγγέλματος τῆς Σάρκωσης καί τῆς
Θυσίας. Ὁ χῶρος τῆς διδαχῆς καί τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας μέ τόν ὑπερούσιο Θεό.
Καί νά χειραγωγήσει μέ ἀγάπη τούς «κοπιῶντες καί πεφορτισμένους» (Ματθ. ια’
28), τούς νοσταλγούς τῆς «στενῆς πύλης» (Ματθ. ζ’ 13), πού ὁδηγεῖ στή ζωή καί
στό φῶς, ἴσαμε τά σκαλοπάτια τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, γιά νά δεχτοῦν τή
λυτρωτική Χάρη καί νά πλουτιστοῦν μέ τά δωρήματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος.»
Μητροπολίτου Ἀττικῆς και Μεγαρίδος Νικοδήμου,
«Θυσίαν αἰνέσεως», α΄ ἔκδ. (Ἀθήνα:
Ἐκδόσεις «ΣΠΟΡΑ», 1998), σελ. 108
1 σχόλιο:
Σαν να τον ακούω τον μακαριστό μητροπολίτη κατά την ώρα του μυστηρίου της ιεράς εξομολογήσεως, εκεί ψηλά στο ταπεινό Νέον Στούδιον, όπου με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης του ως πνευματικού πατρός και καθοδηγητού προσπαθούσε να διδάξη και να μεταδώσει και σε μένα (και στα άλλα πνευματικά του παιδιά φυσικά) αυτα τα υψηλά και βαθύτατα θεολογικά νοήματα.
Και όταν λειτουργούσε τις Κυριακές (κάποιες φορές λειτουργούσε μόνος του με έναν διάκονο μόνο), ήταν τόσο απλός και μεγαλοπρεπής συνάμα. Αξέχαστες εμπειρίες!
Ο Θεός να τον αναπαύει. Την ευχή του να έχουμε.
(αντισυμβατικός σχολιαστής)
Δημοσίευση σχολίου